> ขอมเป็นพวกนับถือฮินดูหรือพุทธมหายาน ใครเข้ารีตเป็นฮินดู
>หรือพุทธมหายาน เป็นได้ชื่อว่า ขอม ทั้งหมด
>ไม่ว่าจะเผ่าพันธุ์ใด เช่นเดียวกับใครนับถือคริสต์ ก็เรียก
>คริสตัง ทั้งหมด ใครนับถืออิสลาม เรียกเป็น แขก ทั้งนั้น
>
>ขอมเป็นชื่อทางวัฒนธรรม ดังนั้นไม่เป็นชื่อชนชาติหรือเชื้อชาติ
>จึงไม่มีชนชาติขอม หรือเชื้อชาติขอม ฉะนั้นใคร ๆ ก็เป็นขอมได้
>เมื่อยอมรับนับถือวัฒนธรรมขอม…ช่วงแรก
>ขอมเป็นชื่อที่คนอื่นเรียก (ในที่นี้คือพวกไต-ไท)
>
>หมายถึง คนในวัฒนธรรมขอม ที่อยู่รัฐละโว้ (ลพบุรี)
>บริเวณลุ่มน้ำเจ้าพระยา โดยไม่ระบุชาติพันธุ์
>จะเป็นใครก็ได้ถ้าอยู่สังกัดรัฐละโว้ในวัฒนธรรมขอม
>ถือเป็นขอมทั้งนั้น หลังจากเมื่อมีรัฐอยุธยา
>คนพวกนี้กลายตัวเองเป็นคนไทย
>
>ช่วงหลัง ขอม หมายถึง ชาวเขมรในกัมพูชาเท่านั้น
>แม้เปลี่ยนนับถือศาสนาพุทธเถรวาทก็ถูกคนอื่น (คือไทย)
>เรียกเป็นขอม แต่ชาวเขมรไม่เรียกตัวเองว่าขอม
>เพราะไม่เคยรู้จักขอม และภาษาเขมรไม่มีคำว่าขอม…”..
>
>จารึกเขมรโบราณทั้งในสมัยก่อนเมืองพระนคร (พุทธศตวรรษที่
>11-14) และสมัยเมืองพระนคร (พุทธศตวรรษที่ 15-19)
>ไม่พบคำว่าขอม ในจารึกเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม
>มีคำหนึ่งซึ่งมีความใกล้เคียงกับคำนี้
>และอาจเป็นที่มาของคำว่าขอม คือคำว่า กโรม (karom)
>ภาษาเขมรปัจจุบันใช้ว่า โกฺรม (kraom)
>
>คำว่า กโรม ในภาษาเขมรโบราณมี 2 ความหมายคือ หนึ่ง แปลว่า
>“ลงไปต่ำ, ใต้, ภายใต้, ต่ำกว่า, ลง, ผู้ต่ำกว่า และสอง แปลว่า
>“ประเทศ, ดินแดน, เขต, ดิน, แผ่นดิน”
>
>ทั้งนี้ ไม่ปรากฏหลักฐานว่าชาวกัมพูชาเรียกตนเองว่า กโรม หรือ
>ขอม (ในความหมายว่า ชาวเขมร หรือ ชาวกัมพูชา)
>แต่พวกเขาเรียกตนเองอย่างชัดเจนว่า เขมร
>มาตั้งแต่สมัยก่อนเมืองพระนคร
>
>หลักฐานที่เรียกชาวกัมพูชาว่า เขมร เก่าที่สุด คือ ศิลาจารึก
>Ka. 64 ซึ่งเป็นศิลาจารึกสมัยก่อนเมืองพระนคร
>อายุราวพุทธศตวรรษที่ 12 กล่าวถึงทาสชาวเขมรโบราณไว้ว่า “(๑๓)
>กฺญุม เกฺมร โฆ โต ๒๐. ๒๐. ๗ เทร สิ ๒”.
>คำว่า กฺญุม ในภาษาเขมรโบราณสมัยก่อนพระนครหมายถึง ข้ารับใช้
>ส่วนคำว่า เกฺมร (kmer) เมื่อรวมความหมายของคำว่า “กฺญุม
>เกฺมร” แล้ว จึงน่าจะแปลว่า “ข้ารับใช้ (ที่เป็น) ชาวเขมร”
>แสดงว่าชาวกัมพูชาเรียกตัวเองว่า เกฺมร (kmer)
>มาตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 12 ก่อนที่จะพัฒนามาเป็นคำว่า เขฺมร
>(khmer) ในช่วงเขมรสมัยเมืองพระนคร และกลายเป็น แขฺมร
>ออกเสียงว่า แคฺมร์ (khmaer) ดังที่ปรากฏในภาษาเขมรปัจจุบัน
>
>ความเป็นไปได้ของการเรียกชาวกัมพูชาว่าขอม
>น่าจะมาจากกลุ่มชนที่พูดภาษาไต-ไท
>
>คนกลุ่มดังกล่าวอาจนำคำภาษาเขมรโบราณว่า กโรม
>นี้ไปใช้โดยหมายเรียก “ผู้ที่อยู่ทางทิศใต้, ผู้ที่อยู่ทางใต้”
>หากแต่ด้วยลักษณะเฉพาะที่แตกต่างทางภาษา
>จึงไม่สามารถออกเสียงเหมือนคำดั้งเดิม
>ทั้งแต่ละสำเนียงก็มีเสียงวรรณยุกต์ที่ผิดต่างกันไป
>เมื่อมีการนำคำว่า กโรม ไปใช้ในความหมายดังกล่าว
>จึงทำให้มีการเปลี่ยนแปลงทางเสียง และทำให้คำว่า กโรม
>อาจกลายเสียงไปต่าง ๆ เช่น กรอม กล๋อม กะหล๋อม
>
>ต่อมา เสียง “ร” และ “ล”
>ในภาษาไต-ไทบางกลุ่มได้กลายเสียงเป็นเสียง “ห” หรือ
>“เสียงพ่นลม” เมื่อหน่วยเสียงนี้รวมเข้ากับหน่วยเสียง “ก”
>จึงทำให้หน่วยเสียง “ก” กลายเป็นหน่วยเสียง “ข”
>ดังนั้นจึงเป็นไปได้ว่าคำว่า กรอม กล๋อม กะหล๋อม
>ในภาษาไต-ไทบางกลุ่มจึงพัฒนาจนกลายเป็นคำว่า ขอม ในที่สุด...
>
>หลักฐานคำว่า ขอม เก่าที่สุดพบในจารึกหลักที่ 2
>หรือศิลาจารึกวัดศรีชุม สมัยสุโขทัย คำว่า ขอม
>ในศิลาจารึกนี้มีใช้ในบริบทที่ต่างกัน
>คำหนึ่งจะใช้ประกอบกับตำแหน่งขุนนางเขมรโบราณสมัยเมืองพระนคร
>กล่าวถึง “ขอมสบาดโขลญลําพง”
>ซึ่งเป็นผู้ยึดครองเมืองสุโขทัยในเวลาที่พ่อขุนศรีนาวนำถุมสวรรคต
>
>ส่วนคำว่า ขอม
>อีกคำหนึ่งจะกล่าวหมายถึงชนกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่า ขอม
>เนื้อความกล่าวถึงพระมหาเถรศรีศรัทธาจุฬามุนีพยายามบูรณะพระธาตุหลวง
>(พระปฐมเจดีย์) ดังความว่า “พระศรีราชจุฬามุนีเป็นเจ้า
>พยายามให้ (แล้วเมื่อ) แล้วจึงก่ออิฐขึ้น
>เจ็ดวาสทายปูนแล้วบริบวรณ
>พระธาตุหลวงก่อใหม่เก่าด้วยสูงได้สองวา ขอมเรียกพระธมนั้นแล”
>
>ดังนั้น คำว่า ขอม ในศิลาจารึกวัดศรีชุม
>ใช้เรียกกลุ่มชนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งถูกมองว่าเป็นพวกที่
>“อยู่ทางใต้” ของสุโขทัย
>คือกลุ่มชนที่อาศัยอยู่บริเวณลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาตอนล่าง
>และอาจเป็นกลุ่มชนที่รับวัฒนธรรมแบบเขมร
>
>อย่างไรก็ตาม หลักฐานในสมัยอยุธยากลับใช้คำว่าขอม
>ในความหมายที่แตกต่างไปจากสมัยสุโขทัย
>
>ในพระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยาฉบับปลีก หมายเลข ๒/ก ๑๐๔
>ต้นฉบับของหอพระสมุดวชิรญาณ
>ซึ่งนักวิชาการหลายท่านสันนิษฐานว่าต้นฉบับเดิมน่าจะเขียนขึ้นตั้งแต่สมัยอยุธยาตอนต้น
>กล่าวไว้ตอนหนึ่งว่า “อยู่มาเจ้าอยาด บุตรพระรามเจ้า
>อันผู้เป็นเจ้าให้ไปอยู่จัตุรมุขนั้น ก็ชวนเขมร (ต้นฉบับเขียน
>เขม่น) ทั้งหลายแข็งแก่พระราชบุตรท่าน” และ
>“เจ้าอยาดได้แต่งเขมร (ต้นฉบับเขียน เขมน) ชอง พรรณ ออกสกัด”
>
>ทำให้เห็นว่าคนสมัยอยุธยาเรียกชาวกัมพูชาว่า เขมร ไปแล้ว
>ขณะที่ กำสรวลสมุทร วรรณคดีอยุธยาตอนต้น
>(อาจเป็นพระราชนิพนธ์ในสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 3)
>กล่าวถึงคำว่าขอม ไว้ในโคลง 2 บท ซึ่งผู้แต่งหมายความถึง
>ชาวเขมร ดังนั้น สมัยอยุธยาเรียกขอม และเขมร หมายรวมถึง
>“ชาวกัมพูชา” ทั้งสิ้น...
>
>
>ดังนั้น ความหมายของคำว่าขอม
>ในความรู้สึกนึกคิดของคนในสมัยสุโขทัยและอยุธยามีความแตกต่างกัน
>คำว่าขอม ในความหมายของสุโขทัยนั้นหมายถึง คนทางใต้
>หรือคนในลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา
>ส่วนในความหมายของอยุธยาที่เป็นคนลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยากลับใช้คำว่าขอม
>หมายถึง ชาวเขมร หรือชาวกัมพูชา
>
>สรุปแล้ว คนไต-ไท (ตอนบน) เรียกกลุ่มชนที่อยู่ทางใต้ของตน
>(อาจหมายรวมถึงกลุ่มชนในรัฐละโว้) ว่า ขอม
>โดยไม่เกี่ยวกับชาวเขมร หรือชาวกัมพูชา ต่อมา
>ภายหลังมีคนไทยลุ่มน้ำเจ้าพระยา คนกลุ่มนี้จึงโอนคำว่าขอม
>ให้ชาวเขมรในกัมพูชา นับแต่นั้นก็เรียก เขมร ว่าขอม
>.
>.
>.
>.
>
>ส่วนในกัมพูชาไม่มีชื่อขอม ชาวเขมรยุคนั้นไม่รู้จักขอม
>และไม่เรียกตัวเองว่าขอม

10/10/10

ตามนี้