กูอยากรู้ เชียงใหม่มีช็อปพวกนี้มั้ยคร๊ะ กรั้กๆๆๆๆๆ

>>>>สิ่งที่เชียงใหม่มีคืออัคลักษณ์ความเป็นล้านนา
>>>>เก่าแก่เป็นพันปี เมืองเชียงใหม่ เก่าแก่กว่ากรุงเทพ
>>>>เขามีวัฒนธรรม มีภาษา ของเขา
>>>>คนล้านนาเขามีสำนึกความเป็นชนขาติล้านนาสูงมาก สิ่งพวกนี้
>>>>ประเมิณค่าเป็นราคาไม่ได้
>>>
>>>
>>>ค่ะป้า
>>>ได้ข่าวว่าเจ้านางทางเหนือ ถูกพ่อแท้ๆ เอามาเร่ขายถึงกรุงเทพ
>>>ระริกระรี้จะไห้ไปเป็นเมียน้อยเจ้าสยาม ทั้งที่เขาไม่เอา
>>>เขาดูถูกเหยียดหยาม
>>>
>>>นี่ละน้าสันดานคนเหนือ ชอบขายลูก
>>
>>กูต้องทำเพื่อความอยู่รอดค่ะ
>>เลือกได้กูไม่อยากอยู่กับมึงนักร้อง อีเขมรเสียมหีดำ
>
>เขาไม่ได้ขายค่ะ เขาต้องเอาถวายตัวมาเป็นตัวประกัน
>เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีค่ะ เข้าใจคำนี้ไหมคะ
>ก็เพื่อผลประโยชน์อะไรในหลายด้าน สุดท้ายแม้จะขมขื่น
>แต่เจ้าดาราก็ได้รับการอวยยศเป็น พระราชชายา
>เป็นที่เคารพของทั้งเจ้านายฝ่ายเหนือ
>และเจ้านายฝ่ายกรุงเทพเองที่นับถือท่าน
>โดยเฉพาะทางฝั่งลูกหลานของกรมพระยาดำรง ที่ตั้งแต่สมัยแรกๆ
>ที่ท่านเข้ามาถวายตัวที่กรุงเทพ
>ท่านพ่อท่านได้ฝากฝังกรมพระยาดำรงให้เป็นผู้ดูแล
>ต่อมาพระธิดาของกรมพระยาดำรง โดยเฉพาะหม่อมเจ้าพูนพิศมัยดิศกุล
>ท่านก็มีความใกล้ชิด นับถือเจ้าดารามาก
>เพราะใกล้ชิดกับครอบครัวท่านมากกว่า
>สายสกุลอื่นของเจ้าทางกรุงเทพ ท่านก็ให้ความเคารพ
>รวมถึงเวลากล่าวถึงก็เรียก เจ้าป้า ทุกครั้ง
>ตามหลักฐานในหนังสือเรื่องเล่าที่ท่านเขียน
>ความจริงท่านก็ไม่ได้อยากมาหรอกคะ
>ท่านไม่ได้พิศมัยอยากจะมาเป็นเมียน้อยใคร
>แต่ด้วยความจำเป็นและเหตุผลทางการเมือง
>ซึ่งส่วนตัวท่านเองมีพระญาติ
>และนางกำนัลในตำหนักที่เป็นเชื้อเครือญาติเจ้าทางฝ่ายเหนือที่ลงมาอยู่ด้วยกัน
>พระนางก็ยังเตือนว่า
>ไม่ควรจะไปเป็นชายาของพระญาติวงศ์เจ้าฝ่ายกรุงเทพ ฯ
>เพราะหลายครั้งก็อาจไม่ได้เป็นเมียเอก จะเป็นการเสียศักดิ์ศรี
>และถูกด้อยค่าเปล่าๆ
>
>ท่านขอเคยพระบรมราชานุญาตจาก ร. ๕ ให้กลับไปเยี่ยมเชียงใหม่ได้
>ในปี ๒๔๕๑ โดย ร.๕ ได้สั่งให้จัดขบวนเสด็จให้สมพระเกรียติ
>และกลับมาในราวปี ๒๔๕๒ และหลังจากนั้นอีกไม่นาน ร. ๕
>ก็สวรรคตในปี ๒๔๕๓
>ท่านก็ยังอดทนอยู่กรุงเทพต่อจนพ้นช่วงไว้ทุกข์ จนเข้าสมัย ร.
>๖ จึงกราบบังคมพระบรมราชานุญาตจาก ร.๖
>ขอนิวัติกลับไปอยู่เชียงใหม่เป็นการถาวร โดยให้เหตุผลว่า
>ตัวคนเดียว ไม่มีลูกหลาน
>อยากกลับไปบ้านเกิดอยู่ใกล้ชิดกับเครือญาติ
>โดยทรงให้สัญญาว่าจะรักษาเกรียติแห่งความเป็นพระราชชายา ใน ร.๕
>ไม่ให้มีมนทิลมัวหมอง (พูดตามภาษาชาวบ้านง่ายๆ คือ
>จะไม่ให้เสื่อมเกรียติในการมีผัวใหม่
>เพราะถือว่าได้เป็นเมียของอดีตกษัตรย์ไปแล้ว) ทาง ร. ๖
>ก็อนุญาตให้ท่านกลับไปเชียงใหม่เป็นการถาวร
>เมื่อกลับไปเชียงใหม่เป็นการถาวร ท่านก็ได้ทำภาระกิจต่างๆ
>ที่จะเป็นการอนุรักษ์ทำนุวัฒนธรรมประเพณีล้านนา
>โดยทรงส่งเสริมให้มีการจัดระเบียบการฟ้อนแบบล้านนาให้มีระเบียบแบบแผนมากขึ้น
>
>และจัดการรวบรวมอัฐกระดูกพระญาติในเครือเชื้อสายราชวงศ์ทิพจักร
>ให้มารวมอยู่ในที่เดียว เสมือนเป็นสุสานหลวง ที่วัดสวนดอก
>เชียงใหม่
>
>ครั้นพอ คราว ร.๗ เสด็จไปเยี่ยมหัวเมืองภาคเหนือใน ปี ๒๔๖๙
>เมื่อถึงเชียงใหม่โดยรถไฟ
>(รถไฟเปิดเดินไปสุดสายเหนือถึงเชียงใหม่ตั้งแต่ปี ๒๔๖๔ ในสมัย
>ร.๖) เจ้าดาราท่านก็ได้เป็นแม่งาน
>เป็นธุระจัดการขบวนรับเสด็จทุกอย่าง ต่อมาเมื่อ
>เจ้าดาราทรงป่วยด้วยโรคปอดและสิ้นพระชนม์ ในปี ๒๔๗๖
>ทางการกรุงเทพ
>ก็ได้มีคำสั่งและส่งเครื่องจัดงานพระศพให้ท่านอย่างสมพระเกรียติในฐานะ
>พระราชชายา ในอดีตพระเจ้าอยู่หัว ร.๕
>
>วิธีนี้การนำลูกหลาน เครือญาติ ไปให้อยู่กับฝ่ายอำนาจที่ปกครอง
>ก็เหมือนที่สมัยอยุธยา พม่าเขาต้องเอาตัวพระนเรศวร
>ไปเป็นตัวประกันตั้งแต่เด็กที่หงสา
>และต่อมาก็เอาพระนางสุพรรณกัลยา
>ไปเป็นเมียประกันของพระเจ้าบุเรงนอง
>แต่โชคไม่ดีที่สมัยนั้นยุคโบราณสงคราม พระนางสุพรรณกัลยา
>ท้ายสุดก็ไม่ได้กลับมา

ค่าาาา ไม่ขายเนอะ
เอ๊ะ ทำไมมันเชื่อมโยง
เอ๊ะ ทำไม เหตุการณ์มันซ้ำๆ
เอ๊ะ ทำไม มันคุ้นๆ
มึงจะตีความให้ เติมแต่ง ปวศ. ให้ดูสวยเลิดเลอยังไงก็แล้วแต่
ความจริงก็ขายความจริง รู้อยู่แก่ใจ

ฝากไว้ให้คิด

“…เป็นแต่อยากได้ของเขา ไม่อยากเสียของให้แก่ใคร กับเกียจคร้านเท่านั้น เหมือนกันตั้งแต่เมืองเชียงใหม่ตลอดไปทุกบ้านทุกเมือง ไม่เหมือนชาติภาษาอื่น ๆ ที่จะต่ำช้าเหมือนภาษาลาวไม่มี ไม่รักชาติรักสกุล ถ้าใครให้เงินสักสองชั่งสามชั่งขอบุตรเจ้าเมืองอุปราชราชวงษ์เปนภรรยาก็ได้ ไม่ว่าไพร่ ว่าผู้ดี ไม่ถือว่าจีน ว่าไทย เอาแต่มีเงิน ถ้าใครได้บุตรเจ้าเปนภรรยาแล้วก็ยกย่องคนนั้นขึ้นเป็นเจ้าด้วย ลาวไม่มีสติปัญญาตรึกตราระวังหลังหามิได้”

ขีดเส้นใต้