ขอดีของภาษามาเล คือ เป็นภาษาที่ไม่มีเสียงวรรณยุกต์ เช่นเดียวกับภาษาอังกฤษ จึงสามารถทำเพลงสไตล์อินเตอร์แบบอเมริกาได้ง่าย ฟังแล้วไม่เพี้ยน ไม่ขัดหู เช่นเดียวกับภาษา สเปน ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น เกาหลี ซึ่งก็ไม่มีเสียงวรรณยุกต์เช่นกัน

แต่ภาษามีเสียงวรรณยุกต์แบบไทย จีน พม่า เวียดนาม ภาษาเหล่านี้ เวลาจะทำเพลงสไตล์อินเตอร์แบบอเมริกา ต้องระวังการใช้คำให้ดี ไม่งั้น อาจจะเจอปัญหาเสียงคำเพี้ยน ประหลาด ฝังไม่รู้เรื่อง ว่าร้องว่าอะไร ซึ่งเกิดขึ้นบ่อยกับในเพลงไทยยุคนี้

คนไทยที่อยากจะทำเพลงอินเตอร์ตามฝรั่ง ตามเกาหลี เช่นเพลงแนว แดนซ์ ฮิปฮอป แต่ใช้เนื้อร้องแบบไม่คำนึงถึงเสียงวรรณยุกต์ของคำภาษาไทย หลายครั้ง คนไทยฝังเพลงไทย จะรู้สึกว่าออกเสียงคำเพี้ยนๆ ประหลาดๆ เช่น วง bus เนี่ย หลายเพลงมาก ฟังแล้วตลกมาก

ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทนฟังไปได้ไง หรือดูแค่ภาพลักษณ์ ดูvisual อย่างเดียว เพลงช่างมัน?