.
.
ก่อนลงตอนสุดท้ายขอกล่าวสักเล็กน้อย แหะ ๆ เรียกว่ากล่าวอำลาเลยละกันครับ ผมรู้จักบอร์ดนี้ได้ไม่นานนักแถมไม่ได้เข้าบ่อย ไม่เคยตอบอะไรด้วย ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าวันหนึ่งจะได้ใช้ชื่อประจำชื่อ “โทรจิตคุง” ชื่อนี้ก็ไม่มีที่มาซับซ้อนอะไรหรอกครับ นึกได้พร้อมกับพล็อตนิยายก็ใช้เลย
.
.
สิ่งแรกที่อยากจะบอกแต่ลืมไปนานแล้ว เนื่องจากเนื้อหามีฉากรุนแรงสะเทือนอารมณ์ความรู้สึกผู้อ่าน หากชื่อตัวละครไปพ้องกับชื่อเล่นผู้อ่านท่านใดหรือญาติมิตรคนสนิท ถึงล้วนแต่เป็นเรื่องสมมติก็ตาม ผมก็ขอกล่าวขออภัยไว้ ณ ที่นี้ครับ
.
.รวมถึงถ้าบางฉากรู้สึกอ่านแล้วรู้สึกจิตตกก็ขออภัยเช่นกัน ผมพยายามดึงข้อได้เปรียบของงานใต้ดินออกมาใช้ให้มากที่สุด คือไหน ๆ ด้วยพล็อตเรื่องกับวิธีการเล่าของผมมันก็ไม่มีทางได้ตีพิมพ์แน่ ๆ จึงเอาให้มันคุ้มกับที่ต้องเขียนใต้ดินไปเลยดีกว่า ไม่ว่าจะเป็นคำหยาบที่คนเราพูดกันในชีวิตจริง เนื้อหา ฉากล้างแค้น เหตุการณ์บ้าคลั่ง หรือความรุนแรงใด ๆ ก็ตาม ล้วนเป็นสิ่งที่ผมเพียงสมมติขึ้นเพื่อให้เรื่องดำเนินได้สมจริงและมีน้ำหนักครับ
.
.
มีบางท่านเคยตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง ก็ขอเฉลยตรงนี้ว่าถูกต้องครับ พวกผู้มีพลังพิเศษคนอื่น ผมเพิ่มมาเพื่อให้ช่วยเดินเรื่อง หลังจากเขียนได้ช่วงแรก ๆ แล้วเริ่มตัน ทำอะไรต้องเล่าผ่านปากตัวเอกคนเดียวซึ่งก็มีมุมมองจำกัด เหนื่อยมากและเริ่มจะเขียนไม่ออก จึงเพิ่มตัวละครพวกนี้มาช่วยเดินเรื่อง ส่วนปมอื่น ๆ และโครงเรื่องหลักก็จบลงแบบที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกเลยครับ
.
.
นอกจากนี้ ขอให้เครดิตนิยายแก่คุณ “นักสะกดจิต” ครับ เป็นจุดกำเนิดไอเดียนิยายที่ผมเขียนอยู่นี้ ก็คือได้แรงบันดาลใจมาจากเขาครับ เรียกว่าหากไม่บังเอิญไปอ่านเจอนิยายของคุณนักสะกดจิต นิยายเรื่องนี้ก็คงไม่มีวันเกิดขึ้นแน่นอน จู่ ๆ อ่านงานของเขาปุ๊ป ก็แว่บขึ้นมาได้ว่า ยังไม่เคยเห็นพล็อตเรื่องการล้างแค้นด้วยวิธีที่ผมคิดอยู่ ก็น่าสนใจดี
.
.
.
แต่ถ้าเขียนต้องลงใต้ดินแน่นอน ไม่อยากเขียนตามเว็บทั่วไปครับ อารมณ์มันไม่สุดแน่ ๆ เว็บนิยายเกย์อื่น ๆ ก็เหมือนจะมีระบบบังคับให้ผู้อ่านตอบกระทู้เพื่อได้อ่านนิยาย ผมไม่ค่อยชอบวิธีกึ่งบังคับแบบนั้น สุดท้ายจึงเลือกลงที่บอร์ดนี้ครับ
.
.
และที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับคงเอ่ยชื่อไม่หมด รวมถึงท่านที่ติดตามเงียบ ๆ ด้วยนะครับ ผมเขียนจนจบได้ก็เพราะรับรู้ว่ายังมีคนรออ่านอยู่ ถึงแม้รวบรัดตัดตอนบางส่วนแต่ยังไงก็ตั้งใจว่าต้องลงต่อให้จบ เพราะผมรู้ว่ามีคนรออ่านมากกว่าที่เห็น จากสิ่งนี้ครับไม่ขอพูดอะไรมาก
.
.
.
.
สุดท้ายขอขอบคุณบอร์ดนี้ที่มอบทั้งพื้นที่และเสรีภาพให้งานเขียนของผมครับ
.
.
.
สวัสดีครับ