ตอนที่ 8 (ต่อ)

หนังฉายไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง วิทย์ก็ยังไม่เข้ามา ก้องรู้สึกแปลกใจ จึงลุกออกมาโทรหาวิทย์ แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด เลยเดินออกมาตามหาที่บริเวณด้านหน้าเคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว และเห็นวิทย์นั่งก้มหน้าอยู่ตรงมุมหนึ่ง

“เป็นไรวะ ทำไมไม่เข้าไปดูหนัง” ก้องเดินเข้าไปเอามือแตะไหล่เพื่อนเบา ๆ

วิทย์เงยหน้าขึ้นมอง ทำให้ก้องสังเกตเห็นตาของวิทย์ที่บวมแดง เหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น” ก้องรีบถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง

วิทย์กัดฟันตอบด้วยแววตาแข็งกร้าว “เราโดนหลอก ก้อง เราโดนหลอก”

ก้องรู้สึกงง แต่ก็พยายามปลอบวิทย์ “ใจเย็นเว้ย มีอะไรค่อย ๆ เล่ามาก็ได้ ไป...ไปหาที่คุยที่อื่นกันดีกว่า ตรงนี้คนเยอะอายเค้า”

ข้างนอก ความมืดแผ่ปกคลุมไปทั่ว ตึกแถวห้างร้านต่าง ๆ พากันเปิดไฟตลอดแนวถนน ขณะที่เมฆก็เริ่มลอยต่ำลงมาทุกขณะ พายุเริ่มพัดแรงขึ้น จนคนที่เดินไปมาบนทางเท้า ต้องคอยยกมือขึ้นบังฝุ่นไม่ให้ปลิวเข้าตา ก้องพาวิทย์มานั่งที่ร้านแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้างเท่าใดนัก

บรรยากาศภายในร้านค่อนข้างสลัว แอร์เย็นฉ่ำ มีเพลงฝรั่งเปิดคลอเบา ๆ เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาที่นักดนตรีจะมา ก้องเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด เพื่อที่คนจะได้ไม่เดินผ่านไปผ่านมา หลังจากสั่งเหล้ามากินหมดไปเกือบครึ่งขวด การสนทนาจึงเริ่มขึ้น

“อ่ะ ไหนเล่ามาซิ เกิดอะไรขึ้นวะ”

วิทย์ยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ก่อนจะเล่าทุกสิ่งที่ตนได้ยินมาให้ก้องฟัง และเริ่มร้องไห้อีกรอบด้วยความเจ็บใจที่ตัวเองโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า