ตอนที่ 18
สัญญาณ
บรรยากาศในโรงอาหารของมหาวิทยาลัยยามเช้าตรู่ค่อนข้างเงียบเหงา บริเวณโต๊ะอาหารมีนักศึกษานั่งอยู่ประปรายแทบนับจำนวนได้ ในส่วนของร้านอาหารซึ่งแบ่งเป็นล็อกเรียงต่อกันเกือบสิบห้อง บางร้านก็ยังเตรียมอาหารไม่เสร็จ มีเพียงตู้กระจกว่าง ๆ สำหรับวางถาดกับข้าว กลิ่นต้มและแกงที่กำลังปรุงใหม่ ๆ ร้อน ๆ ในหม้อลอยออกมาจากด้านในของแต่ละร้าน ชวนให้ผู้ที่เดินผ่านไปมาอยากลิ้มลอง แต่ก็ต้องรอให้แม่ค้าทำเสร็จและเทใส่ถาดกับข้าวนำมาวางเรียงในตู้กระจกหน้าร้านเสียก่อน ก้องเดินดูจนครบทุกร้านก่อนเดินย้อนกลับมาหยุดที่หน้าร้านประจำ
วันนี้ทานอะไรดีคะอาจารย์ โจ๊กหรือข้าวต้ม เสียงเด็กสาววัยยี่สิบต้น ๆ ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของก้องร้องถาม
เอาข้าวต้มปลาดีกว่า แล้ววันนี้แม่ไปไหนล่ะถึงต้องมาขายเอง
แม่ไปต่างจังหวัดกับพี่ค่ะ เลยต้องมาช่วยพ่อแต่เช้า
ยังไงก็อย่าลืมเข้าเรียนของครูตอนบ่ายล่ะ
แหม ไม่ลืมหรอกน่าอาจารย์ แต่การบ้านอาจจะไม่เสร็จนะ ทำไม่ทันจริง ๆ
เอาเถอะ ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น ก้องถือว่าการบ้านที่ให้ไปในแต่ละสัปดาห์ เป็นการฝึกทักษะสำหรับนักศึกษา ใครทำมากก็ได้มาก ใครทำน้อยก็ได้น้อย ไม่ได้เอามาเป็นคะแนนหลักในการประเมินผลแต่อย่างใด เพราะถือว่าเรียนระดับปริญญาตรีแล้ว ผู้เรียนต้องพยายามขวนขวายด้วยตนเอง ไม่ต้องให้จ้ำจี้จ้ำไชกันมากเหมือนระดับมัธยม จุดมุ่งหมายของนักศึกษาคือจบไปแล้วมีงานทำ ถ้าไม่ตั้งใจไม่ขยันเอง ความรู้ก็จะไม่เพียงพอต่อการประกอบอาชีพ และโอกาสได้งานทำก็จะน้อยกว่าคนอื่น ถึงตอนนั้นคนที่เดือดร้อนก็คือตัวนักศึกษาเองไม่ใช่ครู
เมื่อได้ข้าวต้มแล้ว ก้องก็เดินถือเข้าไปทานในห้องอาหารสำหรับอาจารย์ซึ่งแบ่งเป็นสัดส่วนต่างหาก แต่อยู่ภายใต้อาคารหลังเดียวกับโรงอาหารนักศึกษา ในห้องนี้มีก้องเข้ามานั่งทานเป็นคนแรก โดยสังเกตได้จากถาดวางแก้วน้ำใช้แล้วที่ยังว่างเปล่า ระหว่างทานอาหารเช้า ก้องก็นั่งนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยทั้งเรื่องงานสอน และเรื่องส่วนตัว
ตั้งแต่เปิดภาคเรียนที่ 1 มาได้สองเดือน ก้องเพิ่งไปค้างบ้านวิทย์เพียงครั้งเดียว แม้จะยังคุยโทรศัพท์กันเกือบทุกวัน แต่ก็ใช้ระยะเวลาสั้น ๆ แค่ถามกินข้าวหรือยัง อยู่ที่ไหน ไม่ได้คุยกันนานเป็นชั่วโมงเหมือนก่อน บางครั้งวิทย์ถึงกับเปรยออกมาว่าก้องเปลี่ยนไป แต่ก้องก็ยังยืนยันว่ารักวิทย์เหมือนเดิม
ถ้านายอยากเจอเราแล้วทำไมไม่ไปค้างบ้านเราล่ะ ก้องมักจะใช้คำถามนี้ เวลาที่โดนวิทย์ตัดพ้อ และคำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิมทุกครั้ง
นายก็รู้นี่นาว่าแม่เราไม่ชอบให้ไปค้างบ้านคนอื่น
วันนี้ ก้องตั้งใจว่าจะไปค้างบ้านวิทย์เสียหน่อย เพราะรู้สึกว่าจะเริ่มเหินห่างกันเกินไป จึงโทรไปบอกวิทย์หลังจากทานข้าวต้มเสร็จ เสียงปลายสายแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด
แต่นายคงต้องมาเจอเราที่บ้านเลยนะ เพราะวันนี้เราไม่ได้ไปทำงาน พอดีตอนเช้าต้องพายายไปหาหมอ แม่กับพี่ ๆ เราเขาติดธุระเรื่องที่ดินที่ต่างจังหวัดน่ะ
ได้ ๆ ไม่เป็นไร งั้นค่ำ ๆ เจอกัน ก้องตอบก่อนจะวางสาย และเดินกลับไปที่ห้องทำงาน เพื่อเตรียมการสอนในช่วงบ่าย