ตอนที่ 20 (ต่อ)

โชคดีที่ล็อกเกอร์นั้นยังไม่มีคนมาใช้ต่อ ก้องเลยไม่ต้องเสียตังค์ซื้อนาฬิกาใหม่ ที่สำคัญนาฬิกาเรือนนี้ซื้อมาด้วยเงินเดือนเดือนแรกจากการเป็นอาจารย์สอนหนังสือของก้อง เขาเลยรักมันมากแม้ราคามันจะไม่สูงนักก็ตาม ขากลับเที่ยวนี้ก้องเปลี่ยนใจลงบันไดเลื่อนของฟิตเนสมาออกทางประตูชั้นหนึ่ง เพราะไม่ต้องแวะซื้อหนังสือแล้ว หนึ่งในสามคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะรับแขกยกมือทักทายก้อง
“เป็นไง คุณก้องวันนี้เล่นได้เยอะไหม มาทานอะไรกันก่อนเร็ว”
“ก็วิ่งไปครึ่งชั่วโมงน่ะครับ แล้วก็เล่นเวทอีกนิดหน่อย ตามสบายเลยครับ ผมยังไม่หิว”
“แล้ววันนี้กลับคนเดียวเหรอจ๊ะ ทุกทีเห็นมีคนเดินกลับด้วยนี่” หญิงสาวคนที่ทักก้องแกล้งแซว
ก้องยิ้มเจื่อน ๆ ไม่ถือสาอะไรเพราะวัยของอีกฝ่ายห่างจากก้องเป็นสิบปี “อ๋อ พอดีพี่เขารีบไปธุระน่ะครับ”
“เออ...พูดถึงรีบ คนสมัยนี้จะรีบร้อนอะไรกันนักหนาจนลืมข้าวลืมข้าว”
ก้องสะดุ้งเพราะตัวเองก็เพิ่งลืมนาฬิกาทิ้งไว้เมื่อกี้นี่เอง แต่ก็แกล้งถาม “ใครลืมอะไรเหรอครับ”
“ก็คนที่นั่งโต๊ะเดียวกับพี่น่ะสิ พอดีเขามานั่งก่อนน่ะ แล้วพวกพี่มาทีหลัง สงสัยเขาจะรำคาญคนแก่คุยเสียงดัง เลยลุกออกไป แต่ดันลืมหนังสือทิ้งไว้ ลองดูสิก้อง” สตรีวัยกลางคนยื่นหนังสือส่งให้ก้องดู
หนังสือเล่มนั้นเป็นหนังสือนิยายจีนกำลังภายใน ตัวเล่มค่อนข้างเก่าสังเกตได้จากกระดาษที่ออกเหลือง ๆ ก้องเปิดดูคร่าว ๆ ทันใด กระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งพับไว้เป็นสองทบสอดไว้ในหนังสือ ก็ร่วงหล่นลงมาก้องรีบหยิบขึ้นมาคลี่ดู เป็นกระดาษเขียนจดหมายลายมือคุ้นตา พอเริ่มอ่านแค่ประโยคแรกก้องก็รู้ข้อความทั้งหมดได้ทันที