หลังจากที่มีนขอตัวลาเต๋อเรียบร้อยเธอก็ออกจากบ้านมาคนเดียว ในใจเธอนึกแปลกอยู่เหมือนกันว่าเจ้าบ้านที่ดีควรจะเดินมาส่งแขกถึงรถ แต่อย่างน้อยที่สุดเธอก็คิดว่าตนเป็นฝ่ายบุกมาหาเต๋อโดยไม่บอกกล่าว ดังนั้นการไม่เดินมาส่งครั้งนี้ไม่ถือว่าผิดธรรมเนียม แค่เขาไม่ตะเพิดไล่ก็ดีถมแล้ว

ระหว่างที่มีนกำลังจะขึ้นรถ เธอเห็นเด็กชายตัวน้อยถือดาบเลเซอร์วิ่งซนจนหกล้มต่อหน้า ด้วยสัญชาตญาณผู้หญิงทำให้เธอไม่สามารถดูดายได้

“ตายแล้ว เจ็บรึเปล่า ระวังหน่อยสิหนู” มีนเข้าพยุงให้เด็กน้อยห้าขวบลุกขึ้นได้

“พ่อแม่ไปไหนนะ ไม่ดูแลเด็กเลย” เธอบ่นกับตัวเอง แต่ก็เข้าหูผู้เกี่ยวข้องจนได้
.
.
.
“คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไม่อยู่ค่ะ ไปธุระต่างประเทศ”
.
.
แม่บ้านบัวกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ตอบแทนให้
.
.
“พี่เป็นพี่เลี้ยงน้องเหรอคะ” มีนเดาจากสำเนียงคนต่างจังหวัดที่พูดภาษากลางไม่ค่อยชัดและการแต่งกายของแม่บ้านบัว “ดูแลเด็กด้วยสิคะ ปล่อยให้วิ่งเล่นกลางถนนอย่างนี้อันตรายนะคะ น้องยังตัวเล็กแค่นี้เอง”

“ขอบคุณค่ะ ต่อไปพี่จะระวังค่ะ” แม่บ้านบัวกุลีกุจอขอบคุณ
.
.
“และนี่เป็นการตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ ค่ะ” แม่บ้านบัวกดสายยางรดน้ำฉีดไปยังมีน

“ว้าย! อะไรกันเนี่ย!” มีนป้องหน้าตาไม่ให้เปียกน้ำ แต่ก็ปกปิดได้เพียงบางส่วน เพราะแม่บ้านบัวเล่นฉีดน้ำเต็มแรง จนกระทั่งเห็นว่าเปียกทั่วตัวแล้วจึงหยุด

“ทำอะไรของคุณ!” มีนเอ็ดขึ้น ทั่วร่างเธอเปียกโชกจนเสื้อผ้าแนบเนื้อ

“โอ้โห! นมโตน่าบีบจังฮะ!” เด็กห้าขวบที่เธอช่วยเมื่อกี้พูดขึ้นพลางใช้ดาบเลเซอร์ชูขึ้นแกว่งไกวปลายดาบไปมาบริเวณหน้าอกเธอ

“เด็กบ้า!” มีนร้อง แต่ฉับพลันสามัญสำนึกก็แว่บผุดขึ้นมาทันที
.
.
.
“เต๋อสินะ?”

สีหน้าเธอฉายแววตระหนก เมื่อหันมองไปทางบ้านของเต๋อก็ปิดเงียบมิดชิด บางทีเต๋ออาจจะใช้โทรจิตสั่งการผู้คนจากด้านใน

“เล่นกันอย่างนี้เหรอ” มีนพูดด้วยความโกรธ แต่ไม่ทันที่จะคิดต่อไป ปัญหาใหม่ก็เข้ามาถาโถมไม่ให้ตั้งตัว

คนงานก่อสร้างจากบ้านอีกฝากหนึ่งซึ่งกำลังแต่งเติมบ้านสี่คนวิ่งกรูเข้ามาล็อคตัวมีนไว้

“แหะ ๆ สวยฉิบหาย น่าจับทำเมีย” คนงานที่ล็อคหลังมีนพูดขึ้น ที่เหลือลวนลามด้วยสายตา จ้องมองร่างกายที่เปียกโชกของเธออย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ทั้งยังแสดงแววตาหื่นกระหาย น้ำลายไหลเยิ้ม เดินวนสูดจมูกฟุดฟิดไปมาเหมือนกลุ่มไฮยีน่าจ้องรุมเหยื่อ

“ปล่อยนะพวกบ้า!” มีนร้องต่อว่าไปอย่างนั้นเอง เธอก็รู้ว่าคนพวกนี้ไม่ได้กระทำการจากความคิดตนเอง ตัวการที่แท้จริงเร้นกายซ่อนอยู่ในบ้านต่างหาก

“เป็นเมียพี่เถอะ กลางถนนนี่เลยดีมั้ย” คนงานคนหนึ่งลูบไล้ปอยผมมีนขึ้นสูดดม กลิ่นเหงื่อไคลจากตัวคนเหล่านี้ทำให้มีนคลื่นเหียนเวียนศรีษะ

“ช่วยด้วยยยยยยยยยย!” มีนร้องลั่น แต่เปล่าประโยชน์ ไม่มีใครสนใจแม้กระทั่งรถที่ขับผ่านไปมาในหมู่บ้าน หรือคนที่เห็นเหตุการณ์อยู่ในบ้านก็ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
.
.
.
ตอนนี้เธอรู้ซึ้งแล้วว่าทำไมธนิกถึงต้องการตัวเต๋อ โลกจะบูดเบี้ยว ผู้คนจะทำตัวสูงต่ำอย่างไร อำนาจโทรจิตของเขาสามารถเนรมิตได้อย่างเบ็ดเสร็จ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ไม่มีใครช่วยเธอได้ตราบเท่าที่เต๋อยังไม่อนุญาต
.
.
“เฮ้ย อย่าเอาเปรียบเด็กสิ ให้เด็กเล่นก่อน เราเป็นผู้ใหญ่ต้องเสียสละสิ” คนงานคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นเด็กชายห้าขวบน้ำลายย้อยจ้องทรวดทรงองค์เอวของมีน

“ไอ้หนู อยากทำไรทำเลย” คนงานเชียร์เด็กน้อย

“น้า ๆ ขอลองเอาดาบแยงหีเล่นหน่อยนะฮะ” เด็กเปรตแลบลิ้นเลียดาบเลเซอร์ แสงไฟและเสียงฉึก ๆ ฉัก ๆ จากดาบของเล่นทำให้มีนว้าวุ่น แม้มันจะไม่ใช่ของมีคมหรืออันตรายแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่น่าเอามาเล่นอุบาทว์เช่นนี้

เด็กที่ถูกสะกดจิตรู้เดียงสาจนน่ากลัว บัดนี้มันเอาดาบแหย่เข้าใกล้ “บริเวณนั้น” ขึ้นทุกที เธอไม่สามารถขัดขืนได้เพราะมีคนงานช่วยจับขาเธอไว้ น้ำตาเริ่มเอ่อไหลเมื่ออับจนหนทางหนี เธองัดไม้ตายสุดท้ายตะโกนขึ้นสุดเสียง
.
.
.

“ถ้าฉันเป็นอะไรไปล่ะก็! นิกไม่ปล่อยเธอไว้แน่!!”
.
.
.
.
.
ผมเปิดประตูบ้านออกมาและสั่งให้ทุกคนหยุด ไม่ใช่เพราะกลัวคำขู่หรอกนะ
.
.
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” ผมระเบิดก๊ากออกมา
.
.
“เป็นไงพี่มีน ขวัญเสียเลยนะครับ นึกว่าผมจะทำจริงเหรอ” ผมยักไหล่ยียวนพลางหัวเราะ มีนงุนงงที่จู่ ๆ ทุกอย่างก็คลี่คลายลงดื้อ ๆ เหมือนเธอเป็นส่วนหนึ่งของรายการสร้างสถานการณ์อำคนแรง ๆ ให้คนดูสนุกสนาน
.
.
.
“เล่นแรงไปแล้วนะ” มีนผ่อนลมหายใจระงับความโกรธ ขณะที่ผมสั่งให้ทุกคนเดินกลับเข้าบ้านใครบ้านมัน

“นี่ไม่ใช่การล้อเล่น แต่เป็นการทดสอบครับ” ผมเฉลย

“เธอว่าไงนะ!?”

“ดูจากสถานการณ์กดดันที่ผมจำลองขึ้นจึงรู้ว่าพลังของพี่ใช้เอาตัวรอดในภาวะคับขันไม่ได้เลย ไม่ว่าในแง่ไหนก็ตาม ถึงผมยังไม่รู้ว่าพี่ทำอะไรได้ก็ช่างปะไร เอาเป็นว่าถ้าตัวต่อตัว พี่แพ้ผมแน่นอน ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ผมยังกุมท้องหัวเราะไม่หยุด
.
.
“ที่ขู่จะบุกผ่านประตูเข้ามานั่นเป็นเพียงเกมทางจิตวิทยาเท่านั้นสินะครับ” มีนหน้าเสียทันทีเมื่อได้ยินผมพูดประโยคนี้
.
.
“เสียใจด้วยครับพี่ ถ้าจะเล่นเกมจิตวิทยา สงครามประสาท ชิงไหวชิงพริบล่ะก็ ขอบอกเลยว่าผมมีลูกล่อลูกชนเก็บไว้เล่นเยอะกว่าพี่ไม่รู้กี่เท่า ฮ่า ๆ ๆ” ยิ่งหัวเราะไปเรื่อยยิ่งขำจนปวดท้อง ห้ามไม่ไหวแล้ว โธ่เอ๋ย นึกว่าจะแน่แค่ไหนนักเชียว

อารมณ์โกรธเคืองแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดหวั่น ผู้มีพลังพิเศษคนนี้อันตรายกว่าที่มีนคิดไว้หลายขุม มันสมองกับความสามารถของเต๋อเกื้อหนุนทำงานประสานกันกลมเกลียวจน “คิด-ทำ” ได้แต่เรื่องเหนือความคาดหมายชนิดจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ตอนนี้เธอคิดว่าเต๋ออาจถือชัยชนะเหนือธนิกก็ได้หากเขาวางแผนมาเป็นอย่างดี

“เพราะอยากรู้ว่าพี่มีความสามารถอะไร เธอทำได้กระทั่งใช้ให้เด็กทำเรื่องเลวทรามลงคอเชียวหรือ” มีนเอ่ย

“ผมขายวิญญาณให้ซาตานที่เรียกว่า “อำนาจ” ไปแล้ว เลวกว่านี้ผมก็ทำได้ถ้าจะช่วยให้ผมล้างแค้นพวกมันสำเร็จ ดังนั้น . . .” ผมกระแอมหยุดหัวเราะเพื่อเตรียมพูดจริงจัง
.
.
“ถอนตัวซะเถอะครับ อย่ายุ่งเกี่ยวกับชีวิตผมอีก”
.
.
“หึ ตามใจเธอ” มีนปัดปอยผมเปียกเสยไปด้านหลัง
.
.
“แต่นิมิตของณัฐไม่เคยพลาด อีกไม่นานเธอจะเป็นฝ่ายขอร้องให้เราต้องช่วย. . .”
.
.
.
.
“เมื่อถึงตอนนั้น ฉันจะเพิกเฉย จนกว่าเธอจะยกมือไหว้ขอโทษสำหรับสิ่งที่เธอทำกับฉันวันนี้" มีนทิ้งท้ายไว้ลายแค่นั้นแล้วจึงออกรถจากไป
.
.
.
.
.
ผมคิดว่าเหตุการณ์วันนี้คงจะช่วยเขี่ยให้พวกรกหูรกตาหายไปพักหนึ่ง อีกเดี๋ยวผมจะเริ่มเก็บพวกจตุรเทพแล้ว ดังนั้นจะปล่อยให้มีคนมาสอดไม่ได้ โดยเฉพาะพวกผู้มีพลังพิเศษ
.
.
.
มีนอาจโกรธจนไม่เล่าความลับให้ผมฟังอีก แต่ช่างเถอะ ผมยอมถูกเหม็นขี้หน้าแลกกับการหยั่งเชิงว่าอีกฝ่ายอันตรายมากน้อยเพียงใดก็ถือว่าคุ้มกว่าเพื่อความมั่นใจ ผลสรุปคือคู่ปรับจริง ๆ ของผมมีเพียงธนิกเท่านั้น ที่เหลือถ้าประจัญหน้ากับผมล่ะก็ย่อยยับแน่นอน แถมผมยังเหลือไพ่อีกใบหนึ่ง เด็กที่ชื่อณัฐท่าทางอ่อนต่อโลก ดูปั่นหัวง่ายจะตายไป
.
.
ผมนั่งดูเฟสบุ้คติดตามข่าวความเคลื่อนไหวของแต่ละคนไปเรื่อย มีข่าวดีที่ควรจะบอกกล่าวให้ทราบทั่วกัน
.
.
ก่อนปิดเทอมนี้ จอยได้เป็นนางเอกละครเวทีนิเทศศาสตร์ ละครจะเริ่มแสดงเร็ว ๆ นี้
จอยชอบทำให้ผมเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นตลอดมา ถึงเวลานี้ถ้าผมจะขอหยอกเล่นคืนบ้างก็คงไม่น่าเกลียดนัก
.
.
นับเป็นเรื่องน่ายินดี ก่อนออกล่าจตุรเทพ ถ้าได้โหมโรงด้วยการสังเวยพวกอ่อน ๆ อุ่นเครื่องไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย
.
.
ข้อมูลในเฟสบุ้คละครเวทีนิเทศศาสตร์เรื่อง “เดอะ สเปล มนต์ดำทำเพื่อเธอ” กล่าวถึงเนื้อโดยสังเขปเกี่ยวกับแม่มดสาวผู้ใช้เวทย์มนต์แอบช่วยเหลือชายหนุ่มผู้เป็นที่รักจนกระทั่งเขาผ่านพ้นอุปสรรคความยากลำบากต่าง ๆ แม้ว่าในกฎเหล็กเมืองมีข้อห้ามมิดให้ผู้คนใช้คุณไสยและมีบทลงโทษอย่างรุนแรง ใครถูกจับใดว่าเป็นแม่มดต้องถูกเผาทั้งเป็น. . .จอยรับบทเป็นแม่มดนางเอก. .
.
.
บทอ่อนไปหน่อย คาดเดาเนื้อเรื่องได้ ยังไม่ดึงดูดความสนใจ ยังไม่ฉีกกรอบ ผมอยากเห็นอะไรที่ไม่ซ้ำซากจำเจ
.
.
.
เห็นทีคงต้องถือวิสาสะเข้าไปเขียนบทใหม่

เอาให้ระทึกขวัญทั้งนักแสดงและผู้ชม
.
.
.
จบตอนที่ 15 รู้เขารู้เรา