พอย้อนอ่านใหม่ตั้งแต่แรกอีกรอบ ก็เข้าใจว่าทำไมคนชอบเรื่องนี้กันเยอะ(รวมทั้งผมด้วย)

ต้องยกนิ้วให้คนเขียนเรื่องเก็บรายละเอียดในบุคลิกตัวละครเลยครับ

ตัวละครทุกตัวแสดงนิสัยและความรู้สึกออกมาในคำพูดโดยไม่ต้องบรรยายอะไรเลย

อย่างเต๋อ ถ้าใครสังเกตดูจะเห็นว่าเต๋อจะชอบใช้ภาวิชาการยากๆ หรือยกคำอธิบายยาวๆ ชวนมึนหัวออกมาพูดบ่อยๆ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ยจะอยากฟัง หรือฟังรู้เรื่องมั้ย แสดงให้เห็นวาตัวละครตัวนี้มีโลกส่วนตัวสูงมาก อันจะเห็นบุคลิกแบบนี้ได้ในกลุ่มเด็กเรียน เด็กเนิร์ด เด็กหลังห้อง ตามหนังทั่วไป ซึ่งพวกนี้จะชอบใช้ศัพท์ยากๆ ในชีวิตประจำวันเป็นเรื่องปกติ ซึ่งก็ตรงกับบุคลิกของเต๋อ

หรือเวลาตัวละครเกิดอาการเหวี่ยง ไม่พอใจอะไร ประโยคพูดก็จะดูสั้นๆ ห้วนๆ บอกให้รู้ว่าชั้นกำลังโกรธนะ ไม่จำเป็นต้องใส่บรรยายประมาณเดินกระฟัดกระเฟียดกระแทกเท้า เหมือนที่นักเขียนหลายๆ คนชอบเขียน

การเขียนลักษณะนี้จะทำให้คนอ่านมีจินตนาการภาพ ฉาก น้ำเสียง เหตุการณ์ ได้เหมือนอยู่ในสถานที่จริงเลย

ผมไม่รู้ว่าคนเขียนจงใจที่จะเขียนแบบนี้หรือบังเอิญ แต่ถ้าคุณตั้งใจ ขอบอกลยว่าคุณ สุดยอดมากกกกกกกกกกกกกกกก สามารถเขียนหนังสือขายได้สบายๆ เลยนะครับ

รออ่านตอนต่อๆ ไปอยู่ครับ