การยื่นมือเข้ามาช่วยหัดเล่นบาสของไม้เป็นน้ำใจที่ดีมากจริงๆ
แต่ทำไมเมื่อได้ไปอยู่ในสี่จตุรเทพแล้วเขากลับกลายเป็นคนอีกแบบ
บางทีการพยายามเข้าใจคนที่เขาไม่ชอบหน้าเราก็เป็นสิ่งจำเป็น
ไม้เขาคงช่วยเต๋อแบบลูกผู้ชาย ไม่ให้อ่อนแอมาก พูดกันแค่สั้นๆ เน้นสิ่งจำเป็น
คงคิดว่าช่วยเต๋อเล่นบาสได้ก็จบแล้ว ไม่ควรมีอะไรมากกว่านั้น
ผมเข้าใจความรู้สึกบางส่วนนะครับ ว่าการพยายามเข้าไปช่วยคนที่น่าสมเพสมันรู้สึกยังไง
ถ้าให้ดีก็ไปยุ่งน้อยที่สุดดีกว่า พอมาโดนเต๋อบอกว่าชอบ ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ก็เปิดเผยว่า
เขาขยะขะแยงเต๋อมาก แล้วหลังจากนั้นมา เขาก็เย็นชาใส่เต๋อ
นั่นกลับร้ายเสียยิ่งกว่าคนที่แสดงออกว่าเกลียดเต๋อมาโดยตลอดเสียอีก

ในชีวิตจริง เรื่องวาระซ่อนเร้นภายในจิตใจของคน จะว่าเศร้ามันก็เศร้านะครับ เมื่อได้รู้ว่า
คนที่พยายามช่วยเหลือคนอื่น เขาอาจคิดว่าเหนือกว่าและไม่ได้มีจิตใจผูกพันอยู่กับคนที่ถูกช่วยก็ได้
เขาช่วยเพื่อไม่อยากให้รู้สึกผิด เขาช่วยเพื่อให้เขาสบายใจ เขาช่วยตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
และเมื่อมีอะไรมาทำให้ลำบากใจ เขาก็พร้อมจะสะลัดทิ้งความเอื้ออาทรที่มีนั้นอย่างไม่แยแส
ผลความดีที่เคยทำมันตีกลับ

โลกเราคงแข่งขันกันด้วยวิธีนี้ ไม่มีใครมาช่วยใครถึงขีดสุด เราไม่อาจหวังสิ่งใดจากคนอื่นได้
มีเพียงพ่อแม่เราเท่านั้นเป็นข้อยกเว้น นอกจากนั้นเราจำเป็นต้องสร้างความเข้มแข็งขึ้นมาเอง
เพื่อให้มีชีวิตอยู่ได้ เรื่องน่าเศร้าก็คือ คนเราไม่ได้ตายกันง่ายๆ หากเป็นสัตว์ป่า ถูกคนแข็งแรงกิน
เราก็สบายแล้วไม่ต้องดิ้นรนหนีศัตรูกันไปเรื่อยๆ แต่ในชีวิตจริง จิตใจของเราถูกกัดกร่อนจากคนแข็งแรง
คนที่อ่อนแอทั้งหลายมักสะสมความทุกข์ได้อย่างเหลือคณานับมายาวนานหลายสิบปี เหมือนตายทั้งเป็น
โดยไม่มีทางระบายออกเหมือนเต๋อ สะสมไปเรื่อยเพื่อให้วันหนึ่งเข้าใจว่าเป็นบาปกรรมของเราเอง
สะสมไปเรื่อยเพื่อให้วันหนึ่งเราต้องยอมรับความพ่ายแพ้อ่อนแอของเราเอง หรือไม่ก็ฮึดสู้แล้วบอก
กับตัวเองว่าเราจะเข้มแข็งไม่อ่อนแอ เรื่องที่เจอมามันเป็นบททดสอบตัวเรา และบีบบังคับให้เราต้องสู้
มันเป็นเรื่องเจ็บปวดของคนอ่อนแอจริงๆ ว่าความอ่อนแอมันต้องแก้ด้วยตัวเราเองเท่านั้น อย่าหวังพึ่งใคร