ตอนที่ 18 รู้ทั้งรู้แต่พูดไม่ได้
.
.
.
เป็นเวลานานกว่าห้านาทีแล้วที่เด็กหนุ่มยืนอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น
.
.
.

ณัฐด้อม ๆ มอง ๆ อย่างโลเลหลังจากที่ตอบรับคำเชิญงานเลี้ยงขอบคุณของเต๋อ นี่คือการเผชิญหน้ากับผู้มีพลังโทรจิตเป็นการส่วนตัวครั้งแรก ซึ่งณัฐเองก็คิดว่ามีโอกาสอยู่ไม่น้อยที่คนเหลี่ยมจัดอย่างเต๋ออาจกลับลำหันมาเล่นงานเขาเสียเอง แต่แผนที่เขาคิดไว้มาถึงขนาดนี้แล้วคงต้องเสี่ยง หากปอดแหกอยู่อย่างนี้ย่อมคว้าน้ำเหลวเพียงอย่างเดียว
.
.
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเฮือกยาว ก่อนกลั้นใจเปิดประตูเข้าร้าน
.
.
ภายในร้านเงียบเชียบ ไร้วี่แววการต้อนรับขับสู้ ทั้งที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งนี้ขึ้นชื่อมาก วันนี้กลับไม่มีลูกค้า เปิดไฟเพียงสลัว จนณัฐจินตนาการเพ้อเจ้อไปว่าหลังบาร์ซูชิสีไม้มะฮอกกานีนั่นอาจมีซอมบี้แอบแทะศพเจ้าของร้านอยู่ก็เป็นได้ เด็กหนุ่มกุมกระเป๋านักเรียนแน่นราวกับจะยึดเป็นเกราะกันกระสุนก็ไม่เชิง
.
.
.
“คุณณัฐใช่ไหมคะ คุณเต๋อรออยู่ในห้องวีไอพีชั้นบนค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ” ณัฐสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นหญิงสาวพนักงานต้อนรับในชุดกิโมโนเดินดุ่มออกมาจากมุมมืด เธอจัดแจงนำทางณัฐสู่ห้องที่จัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ
.
.
.
ประตูบานเลื่อนกระดาษเปิดออก
.
.
ไม่ทันจะได้สบตากับเจ้าภาพ เด็กหนุ่มก็ขวัญหนีดีฝ่อเสียแล้วกับภาพเบื้องหน้า
.
.

กระทาชายวัยรุ่นร่างกำยำนอนเปลือยกลางโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ในห้องรับประทานอาหารสไตล์ญี่ปุ่น จิตรกรรมฝาผนังและป้ายผ้ากลอนไฮขุที่ประดับประดาไม่ดึงดูดสายตาเท่าชายผู้นี้ เหนือเรือนร่างเปลือยเรียงรายด้วยซูชิและปลาดิบนานาชนิดรองด้วยใบไม้ แววตาของชายผู้นั้นว่างเปล่า แม้ณัฐเคยเห็นความสามารถของเต๋อเพียงครั้งเดียวแต่ก็อนุมานได้ว่าเป็นผลพวงจากพลังโทรจิตของเจ้าตัวอย่างไม่ต้องสงสัยเลย เด็กหนุ่มพนมมือไหว้อีกฝ่ายสั่นงันงกเหมือนไหว้ยักษ์มากกว่าไหว้ผู้ใหญ่
.
.
“สวัสดีครับณัฐ พี่จำได้ว่าเราไม่ชอบอยู่ในที่ที่มีคนเยอะ พี่เลยเหมาทั้งร้านให้ ลูกค้าวันนี้มีเพียงแค่เราสองคน” เต๋อรับไหว้พร้อมยกสาเกขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์
.
.
.
“คนคนนี้. . .” ณัฐเอ่ยขึ้น แต่เต๋อย่อมรู้ว่าเด็กหนุ่มต้องการถามเรื่องใด “เจ้าบ้านี่ขับรถไม่เปิดไฟเลี้ยวจนพี่เกือบชนท้าย พี่บีบแตรแล้วยังมีหน้าลดกระจกชูนิ้วกลางแจกพี่อีก เลยขอยืมตัวมาใช้งานนิดหน่อย อย่าไปใส่ใจเลยครับ เขาเต็มใจอยู่แล้วล่ะ”
.
.
“ต. . . ต. . .ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือครับ” ณัฐถามด้วยอารมณ์เวทนาเหยื่ออำนาจโทรจิต
.
.
.
“ถ้าเป็นธนิก หมอนี่คงถูกบีบอัดเป็นเนื้อเดียวกับรถแล้วล่ะ ดังนั้น การกระทำของพี่ถือว่าจิ๊บจ๊อยมากเมื่อเทียบกับพี่ชายเรา หรือไม่จริง?” เต๋อยอกย้อนแฝงอารมณ์ขัน แต่ณัฐไม่ขำด้วย ภาพชายร่างกำยำเปลือยแผ่อ้าซ่าเสมือนจานอาหารทำให้เขาสะอิดสะเอียนจนกระเพาะอาหารเกิดอาการปฏิเสธ
.
.
“ขอบคุณครับที่เตือนพี่เรื่องร่ม ไม่งั้นพี่คงลำบากแย่ ถ้าพี่มองเห็นอนาคตแบบเราได้ก็คงดีไม่น้อย” เต๋อรินสาเกใส่ถ้วยแก้วส่งให้ณัฐ เด็กหนุ่มรับไว้ด้วยอาการประหม่า เขาไม่ดื่มแอลกอฮอล์ แต่ถึงกระนั้นก็ฝืนใจจิบนิดหน่อยด้วยความเกรงใจ รสร้อนสาเกอบอวลภายในปากจนไอออกมา
.
.
.
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องดื่ม พี่ไม่บังคับ ว่าเรื่องธุระของเราดีกว่าครับ ที่เป็นฝ่ายติดต่อพี่มาเองอย่างนี้ มีเรื่องสำคัญสินะครับ” เต๋อตัดบทเข้าประเด็นธุรกิจ ณัฐพยักหน้ารับ
.
.
“ผ. . .ผม. . .” ณัฐอ้ำอึ้ง แต่เต๋อก็ไม่สามารถใช้โทรจิตอ่านใจพวกเดียวกันได้
.
.
“มีอะไรพูดมาเลยครับ พี่รับฟังได้ทุกอย่าง เราเป็นคนช่วยชีวิตพี่นี่นา พี่ไม่ลืมหรอกครับ” เต๋อยิ้มส่งพลางใช้ตะเกียบคีบซูชิหน้าไข่กุ้งจากจานมนุษย์ เหยื่อของเขาดีดเล็กน้อยเพราะจั๊กจี้ ภาพอุจาดนี้ยิ่งทำให้ณัฐพูดลำบากเข้าไปอีก
.
.
“เอ่อ. . . พี่ครับ. . .”
.
.
“ถ้าไม่พูดตรง ๆ พี่ก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าณัฐต้องการให้พี่ช่วยเรื่องอะไร. . .” เต๋อแทรกพร้อมคีบซูชิจิ้มน้ำซอสก่อนใส่เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
.
.
.
“ผม. . .อยากเป็นอิสระ . . . จากพี่นิกครับ” ณัฐรวมความกล้าบอกเป้าหมายในที่สุด
.
.
“ฮะ ฮะ ฮะ” เต๋อกระแอมหัวเราะ และดังขึ้นเรื่อย ๆ อย่างสะใจ “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ!!!”
.
.
“เดาไว้ไม่ผิด คิดอยู่เหมือนกันว่าใครจะอยากเป็นทาสเผด็จการแบบนายคนนั้น” เต๋อเสริมและเข้าประเด็นต่อทันที “ต้องการให้พี่คุ้มครองใช่ไหมล่ะ อยู่กับเขาคงถูกกดขี่ดูไม่จืดเลยล่ะสิครับ”
.
.
“ย. . .ยิ่งกว่านั้นครับ” เต๋อเบิกตากระหายใคร่รู้เมื่อได้ยินเช่นนั้น
.
.
“ผมอยากให้พี่เกลี้ยกล่อมพี่นิก. . . หรือไม่ก็ ทำให้เขาหมดสภาพกดขี่คนอื่นไปเลยครับ”
.
.
“หมายถึงฆ่าหรือ?” เต๋อแทรก แต่ณัฐรีบออกตัวไว้ก่อน “ม. . . ไม่ใช่นะครับ ณัฐไม่ต้องการขนาดนั้น แค่อยากให้เขาไม่มาวุ่นวายกับชีวิตผมอีกต่อไปน่ะครับ”
.
.
เต๋อยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่มีอะไรดีไปกว่าการมีผู้ช่วยที่มองอนาคตได้แม่นยำ
.
.
“ฉลาดคิดมาก คงรู้สินะครับว่าการทำร้ายคนในแนวของธนิกกับพี่ ของใครน่าเกรงขามกว่ากัน” ณัฐพยักหน้าหงึก ๆ . . .ในความคิดของเขา หากเปรียบธนิกเป็นฆาตกรเลื่อยไฟฟ้าเท็กซัสเชนซอว์ หั่นเหยื่อเป็นชิ้น เครื่องในไหลพุ่งเลือดสาดกระจุยกระจายเละเทะ แนวของเต๋อก็อาจเปรียบได้กับแจ็คเดอะริปเปอร์ที่สังหารคนอย่างมีศิลปะ แถมทิ้งร่องรอยท้าทายอำนาจกฎหมายอย่างแยบคาย โดยในที่สุดตัวเองไม่ต้องรับผิดเลยสักอย่าง. . . สักอย่างเดียวจริง ๆ ใครจะเชื่อว่าคนใช้โทรจิตคล่องขนาดเต๋อมีตัวตนอยู่จริง ๆ บนโลก ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือใช้ความสามารถเพื่อแก้แค้นคนอย่างเหนือจินตนาการที่คนทั่วไปจะคาดเดาได้
.
.
“ผม. . .ยินดีจะช่วยพี่ทุกอย่าง. . . แลกกับอิสระ” ณัฐพูดต่อ
.
.
“แต่พี่เป็นคนใจร้ายนะครับ คิดว่าจะทำงานร่วมกันได้เหรอ” เต๋อเสียดสีตนเองพลางยกสาเกขึ้นจิบอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองจับจ้องเด็กหนุ่มเพื่อหยั่งเชิง แน่นอนว่าณัฐหลบตาด้วยความอึดอัด
.
.
“เพื่อพิสูจน์ว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้โดยไม่เป็นลมหรือเสียสติไปซะก่อน” เต๋อหันไปหยิบจานพร้อมตะเกียบส่งให้ณัฐ “ทานเป็นเพื่อนพี่สิครับ ช่วยกันทานให้หมด”
.
.
ณัฐมองจานสลับร่างชายกำยำที่นอนเปลือยอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นี่เขาจะต้องทานซูชิจากจานมนุษย์จริงหรือ แถมยังเป็นผู้ชายเสียด้วย
.
.
“แค่ทดสอบนะครับ ถ้าทำไม่ได้หรือรับไม่ได้ กลับไปหาพี่ชายเราเถอะ พี่แนะนำว่าอยู่ฝักใฝ่ฝ่ายพี่เลย เพราะต่อจากนี้จะต้องพบเห็นเรื่องเสื่อมลูกตายิ่งกว่านี้อีก” เต๋อวาดตะเกียบกลางอากาศประกอบคำพูด
.
.
ณัฐสบตากับเหยื่อของเต๋อ ทว่าสายตาของเขากลับส่งประกายเชื้อเชิญให้รับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่ต้องเป็นห่วงว่าเขาจะถูกหยามเหยียดศักดิ์ศรีความเป็นคน ราวกับเป็นหน้าที่เสียสละเพื่อชาติก็ไม่ปาน
.
.
“โทโร่น่ะ อร่อยนะครับ เนื้อนุ่มจนละลายในปากเชียวล่ะ ลองทานสิครับ” เต๋อชำเลืองยังตำแหน่งซูชิโทโร่ที่วางอยู่กลางตัวจานมนุษย์โดยมีใบรองไว้ พูดให้เห็นภาพชัดก็คือระหว่างอาหารที่ต้องป้อนเข้าปากกับควยคนแปลกหน้ามีเพียงวัตถุบาง ๆ กั้นกลางอยู่จนณัฐยากจะทำใจ เวลาผ่านไปอย่างสูญเปล่าราวสิบวินาทีที่ต่างคนต่างเงียบจนบรรยากาศตึงเครียด
.
.
“โอเคล่ะครับ พี่ว่าณัฐไม่เหมาะจะลงเรือลำเดียวกับคนโรคจิตอย่างพี่หรอก” เต๋อปั้นหน้าถอนหายใจประชดแกมผิดหวัง เขาวางตะเกียบลงเบา ๆ “ขอโทษนะครับที่ทำให้เสียเวลาและบีบคั้นจิตใจ จะกลับก่อนก็ได้นะครับ”
.
.
“ม. . .ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ!. . .” ณัฐพยายามรวบความกล้าเท่าที่มีอยู่น้อยนิด ป้อนแรงส่งให้แขนและมือขยับไปคีบซูชิโทโร่ชิ้นนั้นด้วยอาการสั่น ยิ่งทำให้คีบชิ้นข้าวปั้นไม่ขึ้นและคลุกอยู่กับบริเวณนั้นนานเกินจำเป็น จนกระทั่งณัฐสังเกตได้ว่าจานรองบริเวณนั้นนูนโป่งออกมาแล้ว
.
.
“อาหหห์” ชายร่างกำยำร้องครางด้วยความซ่านกระสันต์ ยิ่งทำให้ณัฐขยะแขยง เขารู้สึกว่านี่มันแทบไม่ต่างกับเกมโชว์เฟียร์เฟคเตอร์เลย เขาจึงต้องฝืนใจทำเรื่องที่มีแต่เงื่อนไขทุเรศ ๆ เพราะต้องการสิ่งแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่ากลับมาภายหลัง ลำควยชายผู้นั้นขยายตัวขึ้นจนดันใบไม้และซูชิโทโร่เลื่อนจนอาจจะไหลตกจากตัวได้ ณัฐหลับตากลั้นใจคีบจนสำเร็จมาได้หนึ่งชิ้นอย่างหวุดหวิด ขณะชิ้นที่เหลือถูกควยที่แข็งตัวดันจนตกจากใบไม้รองไหลไปตามง่ามและต้นขาของเหยื่อ
.
.
“จิ้มวาซาบิด้วยสิครับ” เต๋อชี้ให้เห็นก้อนวาซาบิบีบเป็นกระจุกอยู่ตรงหัวนมทั้งสองข้าง แถมยังไม่มีใบไม้กั้นเสียด้วย ณัฐปั้นหน้าใจดีสู้เสือ คีบชิ้นอาหารแตะลงบนก้อนวาซาบิเบา ๆ เนื่องด้วยเกรงว่าหากออกแรงมากไปชิ้นอาหารจะสัมผัสกับหัวนมตรง ๆ ซึ่งจะกลายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจมากสำหรับเขา “โอววว” จานมนุษย์ครางอีกครั้ง ขณะนี้ควยของเขาแข็งผงาดชี้เด่กลางโต๊ะอาหารประหนึ่งธงชาติประดับยอดถ้วยไอศกรีม จนณัฐไม่อาจฝืนทนมื้ออาหารจานวิปริตนี้ได้อีกต่อไป อาหารที่กินเข้าไปมื้อก่อนหน้านี้ตีย้อนจากกระเพาะคืนสู่ทางเข้า
.
.
“อ๊ออออออออออกก!” เขาขย้อนออกมาสุดแรง ความรู้สึกประดุจผลส้มที่ถูกรีดคั้นน้ำจนเหี่ยวแฟบ
.
.
“อืม พอแค่นี้ก็ได้ครับ พี่ถือว่าสอบผ่านละกัน” เต๋อประกาศผลทดสอบอย่างใจเย็นแม้ว่าเด็กหนุ่มยังคงอาเจียนต่อไม่หยุด
.
.
“ขอโทษครับ” หลังจากณัฐหยุดอาเจียนและตั้งสติได้ สิ่งแรกที่นึกคือควานหากระดาษเช็ดอาเจียนกองเบ้อเริ่มที่สำรอกออกมาเต็มพื้นห้อง แต่เต๋อยกมือขัดไว้ “ไม่ต้องครับ พี่ว่าเราหยุดทานอาหารก่อนดีกว่า คุยธุระกันต่อเลยนะ” เขาดีดนิ้วออกคำสั่ง จานมนุษย์ลุกพรวดขึ้น อาหารราคาแพงร่วงเกลื่อนสู่พื้น เขาเดินตรงไปยังกองอาเจียนของณัฐ. . . และใช้สองมือโกยขึ้นกินด้วยเสียงดังมูมมาม เขามีจินตภาพว่าเศษข้าว เศษเนื้อผัก และน้ำย่อยที่คลุกเคล้าเป็นสีทองอำพันคือโจ๊กฮ่องเต้ร้อน ๆ ตอกไข่ใส่
.
.
“มีคนทำความสะอาดให้แล้วนะครับ คุยเรื่องของเราต่อเถอะครับ” เต๋อยิ้มหวานปลอบใจ แต่อีกฝ่ายแทบอยากร้องไห้สุดใจขาด
.
.
.