เวลาต่อมา ณ บ้านไร่แห่งหนึ่งในจังหวัดชนบท
.
.
.
“ชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ!” แฟนสาวเอ็ดชายหนุ่มลั่นบ้าน “ทำไมต้องวางกับดักสัตว์ไว้หน้าห้อง เกิดมีคนเหยียบขึ้นมาจะเป็นยังไงฮึ!”
.
.
“นั่นละสิ่งที่ไม้ต้องการ” ไม้ตอบดาวแฟนสาวอย่างอิดโรย เขานอนน้อยสองสามวันติดกันแล้ว เพราะหมดเวลาไปกับการรื้อค้นหาอาวุธสำหรับป้องกันตัว ซื้อกล้องวงจรปิดติดทั่วบ้าน และนำกับดักสัตว์จากห้องเก็บของมาปัดฝุ่นใหม่อีกครั้ง ด้วยเกิดอาการวิตกจริตหลังจากเกรซและวีโทรมาเตือนว่าผู้อยู่เหตุการณ์เบื้องหลังข่าวอัปยศของเพื่อนร่วมรุ่นที่ผ่านมาทั้งหมดคือ “พลังโทรจิตของเต๋อ” ที่สำคัญเธอพบร่องรอยการใช้มือถือของเธอต่อสายถึงไม้ กอปรไม้เพิ่งนึกได้ว่าเคยมีคนใช้เบอร์เกรซโทรเข้ามาพูดจาแปลก ๆ ทิ้งท้ายไว้ว่า “คนทรยศ”

.
.
สิ่งละอันพันละน้อยทั้งหมดประกอบเป็นภาพคร่าว ๆ ว่าอีกไม่นานนี้ เหยื่อรายต่อไปที่เต๋อจะเดินทางมาเพื่อชำระความอาจเป็นเขา ซึ่งไม้ไม่มีทางยอมสิ้นอนาคตหมดรูปอย่างเหยื่อรายก่อน ๆ เป็นอันขาด ข้อเสนอแนะจากวีคืออยากให้สี่แสบจตุรเทพรวมตัวกันทำอะไรสักอย่างเพื่อจัดการกับเต๋อ แต่ไม้ปฏิเสธที่จะรวมกลุ่ม เขารักสันโดษและมักหาทางยุติปัญหาด้วยตนเองคนเดียว
.
.
.
ความจริงมีวิธีที่ลงทุนน้อยกว่านี้คือหนีไปกบดานที่อื่น แต่ติดตรงที่พ่อกับแม่ไม้เดินทางไปจังหวัดข้างเคียง เพื่อติดต่อทางสำนักศิลปากรประจำเขตให้รับมรดกของชาติไปดูแล สืบเนื่องจากสองสามีภรรยาขุดพบไหบรรจุพระพุทธรูปโบราณ พระเครื่อง และเครื่องทองต่าง ๆ โดยบังเอิญขณะขุดดินเพื่อทำสวน สองสามีภรรยาไม่อาจนำสมบัติทั้งหมดติดตัวไปได้ ซ้ำยังกังวลเรื่องความปลอดภัย จึงพกแค่สมบัติชิ้นเล็ก ๆ บางส่วนและถ่ายรูปสมบัติที่เหลือไว้สำหรับให้เจ้าหน้าที่ประเมินค่า ส่วนสมบัติตัวจริงถูกเก็บไว้ในตู้นิรภัย ในฐานะลูกชายคนเดียว ไม้จึงถูกไหว้วานให้เฝ้าบ้านดูแลสมบัติโบราณและคุณตาที่เดินไม่ได้ต้องนั่งรถเข็น โดยมีดาวแฟนสาวมาอยู่เป็นเพื่อน ซึ่งทั้งสองครอบครัวทั้งไม้และดาวก็ไม่ได้ข้องใจอันใด เพราะเป็นที่รู้กันว่าหนุ่มสาวสมัยนี้แม้จะยังอยู่ในคราบนักเรียน แต่ความสัมพันธ์ฉันแฟนคงหนีไม่พ้นการได้เสียกันฉันผัวเมียอยู่ดี โดยทั้งดาวและไม้เรียนต่อ ปวส. สาขาบริหารธุรกิจที่โรงเรียนใกล้บ้าน ทั้งสองรู้จักกันที่นั่น
.
.
.
ไม้ทดสอบองศาหน้าไม้ล่าสัตว์โดยเล็งเป้าไปยังตามจุดล่อแหลมต่าง ๆ ภายในบ้าน ทำเอาทั้งคุณตาและดาวหวาดเสียวไปตาม ๆ กัน ไหนจะกล้องวงจรปิดที่ทำให้บรรยากาศในบ้านเหมือนคุก ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือกับดักสัตว์ที่วางไว้หน้าห้องนอน เมื่อปิดไฟตอนกลางคืนจะมองไม่เห็นเลย ทำให้ดาวไม่กล้าลุกกลางดึกเพื่อเข้าห้องน้ำ ดาวได้แต่ด่า ด่า ด่า แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรนัก เพราะไม้หมกหมุ่นจนราวกับหลุดอยู่ไปอีกมิติหนึ่งที่เธอส่งเสียงเข้าไปไม่ถึง และไม้ก็ไม่ยอมปริปากอธิบายรายละเอียดอันใด นอกจากพูดแค่ว่าจำเป็นต้องทำซักระยะจนกว่าพ่อและแม่จะกลับมา แล้วจากนั้นเขาจะย้ายหนีไปอยู่ที่อื่นทันที บ้านหลังนี้ไม่ปลอดภัยสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว
.
.
“เสียสติรึไงไม้! หยุดทำบ้า ๆ ซะที!!” ดาวร้องไห้จ้าหน้าห้องนอนต่อหน้าคุณตาที่ไม่กล้าออกความเห็นใด ๆ สุขภาพของแกอย่าว่าแต่จะมีโอกาสลุกขึ้นเดินได้เลย แค่อ้าปากกินข้าวก็แทบจะหมดแรงแล้ว
.
.
.
ชายหนุ่มไม่สนใจ ทุกลมหายใจของเขาจดจ่ออยู่กับจอมอนิเตอร์ที่แสดงภาพจากกล้องวงจรปิดอย่างไม่ละสายตาอยู่ในห้องส่วนตัว จนกว่าพ่อแม่จะกลับมาเท่านั้น หากคลาดไปเพียงวินาทีเดียว เขาอาจต้องพบชะตากรรมเดียวกับปรียาหรือแม่ของเกรซที่ถูกยัดเยียดให้กลายเป็นจำเลยสังคม
.
.
“เก่งจริงก็เข้ามาเลยไอ้หนอนพยาธิอ่อนแอ!” ไม้สื่อสารกับสิ่งที่ไม่มีตัวตน บางทีอาจเพื่อปลุกใจตัวเอง
.
.
.
“ให้มันรู้ว่าโพดำไม่ใช่หมูที่จะเคี้ยวกันได้ง่าย ๆ”
.
.
.
จบตอนที่ 18 รู้ทั้งรู้แต่พูดไม่ได้