ผมกลับเข้ามาในห้องลับอีกครั้ง พร้อมเงินที่ได้จากการวัดใจเด็ก
.
.
.

“ค่าตัวแม่เธอทั้งหมดยี่สิบเก้าบาท” ผมโยนเศษเงินทั้งหมดใส่หน้าเกรซ เสียงเหรียญกระดอนกลิ้งกับพื้นกรุ๋งกริ๋งฟังแล้วสะใจพิลึก

“ราคาพอ ๆ กับอาหารมักง่ายตามร้านสะดวกซื้อเลยนะ ลงท้ายเลขเก้าตามเทคนิคการตลาดอีก”

เกรซก้มหน้าสลดราวคนไร้ทางสู้ที่ถูกเหยียบจมดิน

“แม่ผมตักน้ำขายหนึ่งชั่วโมงยังได้เกินร้อยเลย” ผมกระแอมหัวเราะ

ท่าทางเกรซมีความคับข้องใจเป็นอย่างมาก ผมจึงเปิดโอกาสให้เธอได้พูดอีกครั้ง จัดการปลดเทปกาวออก

“เอาล่ะ หนังจบแล้ว อยากฟังความเห็นจากคุณผู้ชมบ้าง”
.
.
.
“ถุ๊ย!!” เกรซบ้วนน้ำลาย แต่ผมเอี้ยวหลบทัน เรื่องอะไรจะพลาดซ้ำรอยเหมือนคราวของวี

“มุกนี้เคยมีคนใช้กับผมแล้วน่ะ”

“มึง!! ไอ้ชาติชั่ว!! ” เกรซตะคอกลั่น แต่ผมตอบสนองด้วยความนิ่งเงียบ

"มึงมาทำกูทำไมอีสัตว์ ! คนอื่น ๆ ล่ะ!?”

“ถ้าหมายถึงจอยกับน้ำหวานล่ะก็. . .ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะลากลงนรกให้ตกตามกันไปเร็ว ๆ นี้ล่ะ”
.
.
.
.
ผมหยิบอุปกรณ์สำหรับเกมเล็ก ๆ ที่ตั้งใจเล่นกับเกรซออกมา เป็นเกมตอบคำถามง่าย ๆ แต่เดิมพันด้วยอนาคตคนทั้งคน

อุปกรณ์ก็ไม่มีอะไรยุ่งยาก แค่กรอบรูปแม่ผมเพียงอย่างเดียว

“เอาล่ะ เกรซ ต่อไปนี้คือเกมเดิมพัน” ผมหันกรอบรูปแม่ไปหาเธอ

“เกมเหี้ยอะไรของมึงอีสัตว์!!” ใบหน้าเธอส่อว่าพร้อมจะฆ่าผม แต่ผมไม่สนใจ บอกรายละเอียดของเกมต่อไป

“กติกาง่าย ๆ สมมติว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เกรซจะพูดอะไรกับเธอ เป็นคำถามปลายเปิดน่ะ ตอบอะไรก็ได้”
.
.
.

เกรซผ่อนลมหายใจลง แสดงให้เห็นว่ากำลังใช้ความคิด
.
.
.
“อ๋อ คำพูดแค่นั้นนี่มันแค้นฝังลึกเลยใช่ไหม” เธอกัดฟันกรอด

“แค่นั้นของเธออาจจะเรื่องใหญ่สำหรับคนอื่นก็ได้นะ” ผมสวนกลับเรียบ ๆ
.
.
.
“ผู้หญิงอย่างแม่มึงน่ะ!! เป็นกะหรี่!! เป็นอีตัวชั้นต่ำ!! ถ้ามาอยู่ตรงหน้ากูก็จะพูดอย่างนี้!!” เกรซหวีดตอบเสียงดังราวสติสำนึกหลุดออกไปจากสมองเสียแล้ว
.
.
.
ผมเก็บรูปแม่คืนใส่กระเป๋าเป้ เกมจบลงแล้ว

น่าผิดหวัง ลูกหนี้คนนี้ไม่เรียนรู้อะไรเอาซะเลย สิ่งที่ผมทำให้เธอได้คือส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความปลงปนเวทนา
.
.
.
.
“วีจบเกรดสองกว่ายังฉลาดเอาตัวรอดกว่าเธอเล้ย. . .ให้ตายสิ”
.
.
.
จบตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่?