ผมคิดว่าจุดดึงดูดของนิยายคุณโทรจิตคือช่วยเติมเต็มในเรื่องที่เราไม่สามารถทำได้ในชีวิตจริงครับ โดยเฉพาะความคับคั่งแค้นใจความอยุติะรรมต่างๆ ที่เราต้องเก็บกดในชีวิตจริง ผมติดเรื่องนี้งอมแงมด้วยเหตุนี้เลยครับ

ผมชอบอ่านนิยายทำนองนี้มากแต่มันก็ไม่ค่อยได้ฟีลที่ตรงกับใจ ส่วนใหญ่ ผู้ถูกกระทำจะผันตัวเป็นฆาตกรแก้แค้นไปเลยเช่นในหนังฝรั่ง หรือไม่ก็เป็นการแก้แค้นแบบในละคร ตบคืน แย่งแฟน แย่งสมบัติ ซึ่งเราๆ คงจะเห็นอยู่ว่ามันมีเยอะและเฝือมาก

แต่แนวของคุณกลับแหวกออกไป คุณทำลายตัวตนทางสังคมของคนผู้นั้น ด้วยการบีบคั้น ประจานให้อายจนถึงขีดสุดที่มนุษย์ทั่วไปไม่พึงกระทำกัน โดยอาศัยพลังจิต ซึ่งก็เป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นและไม่เคยมีใครคิดเล่าเรื่องแก้แค้นด้วยวิธีนี้มาก่อนเลย

ชอบมากๆ ครับ โดยเฉพาะชั้นเชิงบางอย่างที่คุณไม่เล่าตรงๆ แต่สื่อให้คิดทางอ้อม เช่นเกมที่เล่นกับเกรซ คุณไม่ได้ให้เต๋อบังคับให้เกรซขอโทษแล้วจะรอด แต่จากบทสนทนาสื่อให้ผู้อ่านคิดได้เองว่า เต๋อตั้งใจให้โอกาสแล้วแต่เกรซทำพังเอง โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายกินใจมาก " วีจบเกรดสองกว่ายังฉลาดเอาตัวรอดกว่าเธอเลย"

เป็นกำลังใจให้นะครับ ส่วนจะเขียนออกมาแนวไหน ผมก็ยินดีติดตามครับ เชื่อในฝีมือคุณ