ตอนที่ 14 เด็ดดอกไม้เหล็ก
.
.
.“อ๊ายยยยยยยยยย!! ทำไมถึงเป็นอย่างนี้!! อ๊ายยยยยยยย!!!”
ผมรู้สึกได้ว่าเกรซส่งหวีดร้องแสบแก้วหูกว่าทุกครั้ง
.
.
“คุณหนูเกรซ ทานข้าวหน่อยเถอะค่ะ สักนิดก็ยังดีนะคะ” หัวหน้าแม่บ้านอายุรุ่นยายบรรจงป้อนข้าวเข้าปากเกรซซึ่งถูกมัดตรึงติดกับเก้าอี้
“กูไม่กิน! อีพวกเหี้ย! พวกมึงเป็นอะไรกันหมด!? ถ้าพ่อกลับมาเมื่อไหร่กูจะให้เฉดหัวมึงออกไปทั้งบ้านคอยดู!!” เกรซบ้วนข้าวทิ้ง ตาขวางมองคนสวน สาวใช้ และแม่บ้านที่รายล้อมรอบตัว
“คุณพ่อเธอไม่อยู่น่ะดีแล้ว . . . เพราะต่อให้เขาอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ซ้ำยังจะกลายเป็นหมากของผมไปอีกตัว” ผมวางช้อนส้อมลงเบา ๆ พลางหยิบกระดาษซับคราบไขมันบริเวณริมฝีปาก อาหารมื้อนี้ช่างล้ำเลิศ ต้องยอมรับว่าคนครัวบ้านในบ้านเกรซนั้นปรุงอาหารได้อย่างพิถีพิถัน ใส่ใจแม้กระทั่งการจัดแต่งจาน แต่ถึงอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ปัจจัยที่เสริมให้มื้อนี้พิเศษกว่ามื้ออื่น ๆ อีกประการหนึ่งนั้น ก็เพราะมีอาหารตาชั้นเยี่ยมจัดแสดงอยู่กลางโต๊ะ หากเปรียบกับภัตตาคารหรูก็คงเหมือนมีน้ำแข็งสลักรูปหงส์ประดับประดา
.
.
.
แต่คนหยาบช้าอย่างผมไม่มีปัญญาเสกสรรประติมากรรมอ่อนช้อยเช่นนั้นหรอกนะ
.
.
“โอย แยงหีคุณแม่แรง ๆ เลยซิจ๊ะ!” ดารินทร์หมอบโก่งโค้งให้เด็กวัยรุ่นกระแทกจากด้านหลังด้วยท่าสุนัขอยู่บนโต๊ะอาหารยาว คู่รักคู่รสทั้งสองหันหลังให้เกรซ ด้วยมุมมองนี้ พวงประโปกเด็กหนุ่มจึงแกว่งไกวอยู่ตรงหน้าเกรซ ขณะที่ท่อนลำผลุบเข้าผลุบออกด้วยจังหวะหนักแน่นดังป๊าบ ๆ ๆ จนเชิงเทียนและแจกันดอกไม้บนโต๊ะล้มระเนระนาด
“แม่คะ พอเถอะ หนูจะทนไม่ไหวแล้ว ฮืออออออออ!!” ผมไม่รู้ว่าวันนี้เกรซร้องไห้ไปกี่รอบแล้ว หากรวมน้ำตาที่เธอเสียไปทั้งหมดคงกักเก็บได้เป็นขวดเลยกระมัง
“คุณเต๋อจะรับน้ำชาหลังอาหารหน่อยไหมคะ วันนี้เป็นชาลาเวนเดอร์ค่ะ” คุณยายหัวหน้าแม่บ้านยื่นกาเซรามิคลวดลายวิจิตรหรูหราชวนดื่ม เธอคอยยืนอยู่ข้างมุมห้องอาหารในอิริยาบถพร้อมปรนนิบัติด้วยไมตรีจิตรแม้ผมจะเป็นคนแปลกหน้าที่บุกเข้าบ้านโดยพลการ และถึงแม้จะมีคนสมสู่กันให้ดูเยี่ยงสัตว์ต่อหน้าเธอก็ตาม นี่ถ้าคุณยายไม่ตกอยู่ในมนต์สะกดของผมล่ะก็คงจะหัวใจวายไปแล้ว
“ขอบคุณครับ ได้ชาซักถ้วยล้างปากก็ดี” ผมยิ้มรับ คุณยายแม่บ้านบรรจงรินชาลงถ้วย กลิ่นไอร้อนหอมหอมฟุ้งจากดอกลาเวนเดอร์ช่วยกลบกลิ่นสาบเหงื่อของดารินทร์และคู่ขาวัยรุ่นให้บรรเทาลง เด็กที่ผมสะกดจิตมาคราวนี้เป็นเด็กขายข้างถนนซึ่งคาดว่าคงไม่ค่อยได้อาบน้ำบ่อยเท่าไหร่ กลิ่นตัวค่อนข้างแรงทีเดียว
“ป้าครับ ผมอยากลองนอนตะแคงเย็ดบ้าง” เด็กหนุ่มวัยรุ่นร้อง
“ตามใจเธอเลยสิจ๊ะ” ดารินทร์พลิกตัวกลับอำนวยความสะดวกให้เด็กหนุ่ม
“คุณแม่ขอหันหีไปทางลูกสาวนะคะ เย็ดกันแบบถ่าง ๆ เอาให้ลูกสาวคุณแม่เห็นตอนเราเย็ดกันชัด ๆ แม่อยากให้เขาได้ดูไว้เป็นตัวอย่าง จะได้เจริญรอยตามเป็นกะหรี่ร่านควยไม่แพ้กัน”
“คุณดารินทร์พูดได้ดีทีเดียวครับ” ผมปรบมือเบา ๆ และมองดูคนทั้งสองดำเนินกิจกามต่ออย่างเพลิดเพลิน
เกรซทำใจไม่ได้เมื่อเห็นแคมที่แม่บังเกิดเกล้าเบ่งคลอดเธอออกมานั้น ถูกกระหน่ำเย็ดด้วยควยของเด็กขายข้างถนนกลิ่นตัวสาบสาง แต่อย่างไรก็ตาม บัดนี้เธอเข้าใจถ่องแท้แล้วว่าป่วยการที่จะต่อรองกับคนที่ถูกผมสะกดจิต จึงหันมาสื่อสารกับผมโดยตรง
“ไอ้เต๋อ! มึงคิดเหรอว่าทำแบบนี้แล้วกูจะยอมขอโทษมึง!” เกรซตวาดข้ามหัวดารินทร์มาทางผมซึ่งนั่งตรงหัวโต๊ะอีกด้านหนึ่ง
“ผมไม่จำเป็นต้องเรียกร้องให้ใครขอโทษ เพราะผมสามารถทำได้มากกว่าเรียกร้องคำขอโทษ...อย่างที่เธอเห็น” ผมยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ
“ไม่แปลกเลยที่คนระยำอย่างมึงจะทำแต่เรื่องอับปรีย์อย่างนี้! ที่มึงกำพร้าพ่อก็เพราะมึงไม่ใช่ลูกคน แม่มึงเงี่ยนแล้วไปแหกหีติดเป้งให้หมาข้างถนนเย็ด ถึงได้คลอดออกมาเป็นลูกคนลูกหมาอย่างมึง!! ลูกคนอื่นแม่เค้าเลี้ยงกันด้วยน้ำนม แต่แม่มึงเลี้ยงด้วยน้ำหีมันเอง อีดอกทิพย์แม่งเบ่งน้ำหีกรอกปากมึงทุกวัน มึงถึงได้โตมาจัญไร คิดแต่เรื่องต่ำ ๆ!!”
“พูดจบหรือยัง. . .” ผมลดถ้วยชาลง ตอบกลับเกรซด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
“แทงใจดำล่ะสิ กูไม่ยอมถูกลูกอีดอกทองอย่างมึงเล่นกูฝ่ายเดียวหรอก” เกรซกัดริมฝีปากบ่งบอกถึงความคับแค้นและสัญชาตญาณไม่ยอมคน
“จำได้ไหมว่าเมื่อกี้เธอพูดอะไรเอาไว้บ้าง” ผมตักน้ำตาลลงถ้วยเพิ่มอีกช้อนชา รสหวานจะช่วยให้อารมณ์สงบเย็น
“กูจำได้สิ จะให้ด่าแม่มึงอีกรอบไหมล่ะ รับรองเหมือนเดิม”
“เปล่าหรอก. . . ผมเพียงจะบอกว่า จำได้ครบก็ดีแล้ว”
.
.
“เพราะผมไม่รับ แต่จะส่งถ้อยคำพวกนั้นไปให้แม่เธอรับแทน”
ผมดีดนิ้วเรียกคนสวน เจ้าตัวโค้งคำนับอย่างแข็งขัน
“ถ้าจำไม่ผิด ผมเห็นไซบีเรียนขนเงาตัวหนึ่งก่อนเข้าบ้าน ตัวผู้หรือตัวเมียน่ะ” ผมถามพลางแกว่งช้อนคนน้ำตาลให้ละลาย
“ตัวผู้ครับ ชื่อเจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์ หมาตัวโปรดของคุณนาย” คนสวนตอบ
“รูปก็งามนามก็เพราะ ชักอยากทำความรู้จักแล้วสิ ช่วยพาเจ้าอเล็กซานเดอร์มาที่นี่ทีสิครับ”
คนสวนวาดมือโค้งน้อมตอบรับคำสั่งและออกจากห้องไปทันที
ใบหน้าของเกรซซีดเผือดลงทันที
“มึงคิดจะทำอะไร. . .” เกรซถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ผมไม่ตอบ แต่ยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง อืมม์แฮะ. . .คราวนี้ค่อยหวานนุ่มละมุนลิ้นขึ้นมาหน่อย
“ลูกเกรซคะ ดูคุณแม่ไว้ดี ๆ นะคะ อีกหน่อยลูกก็ต้องแหกหีแหกแตดให้ผู้ชายเย็ดแบบคุณแม่” ดารินทร์กางขาโชว์การสอดใส่แบบถึงพริกถึงขิง เด็กหนุ่มยังคงซอยไม่บันยะบันยั้ง
“ป้าครับ เปลี่ยนทำเลไปเอากันตรงเตาผิงดีไหมครับ” เด็กหนุ่มชวนเปลี่ยนท่า ดารินทร์พยักหน้าเห็นดีเห็นงาม ทั้งสองโดดลงจากโต๊ะจูงกันไปที่เตาผิงกลางห้อง
“พวกเธออย่าเกะกะสิจ๊ะ คนเค้าจะเย็ดกันไม่เห็นเหรอ” ดารินทร์ปัดมือไล่สาวใช้และแม่บ้านให้ไปยืนอยู่อีกมุมหนึ่งในห้อง สองชายหญิงร่านสวาทจัดแจงสมสู่กันทันทีที่หน้าเตาผิง เหนือเตาขึ้นไปเป็นรูปเธอและสามีในชุดข้าราชการเต็มยศพร้อมเครื่องราชอิสรยาภรณ์ชั้นสูง
“แม่ไม่เห็นแก่พ่อเลยเหรอ พอเถอะแม่. . .” เกรซสะอื้นวิงวอน แม้รู้ดีว่าพูดไปก็ไร้ค่า
“แม่เห็นแก่ควยเท่านั้นจ้ะ อาห์ ๆ ๆ แรง ๆ ลึก ๆ” ดารินทร์ยังอุตส่าห์ตอบกลับทั้งที่ถูกกระแทกเต็มเหนี่ยวจนยากที่จะพูดให้เป็นภาษา
“เจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์มาแล้วครับ” คนสวนจูงสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนขนเงาเข้ามาในห้องอาหาร
“หยุดนะไอ้เต๋อ!” เกรซร้องลั่นขึ้นมาทั้งที่ผมยังไม่ทันจะทำอะไร
“ผมคิดจะหยุดตั้งแต่อยู่ที่โรงแรมแล้วล่ะ แต่เห็นเธออยากจะเล่นต่อ และผมก็พอจะเป็นเพื่อนเล่นให้ได้ก็เลยสนองให้ มันไม่ลำบากอะไรเลยนะ แค่สั่งคนผ่านความคิด ถ้าเกรซเป็นผมจะรู้ว่ามันง่ายขนาดไหน ให้พระสงฆ์องค์เจ้าลุกขึ้นมาฆ่าคนก็ยังทำได้”
“กูขอโทษ! พอใจรึยังไอ้เหี้ย! หยุดได้แล้ว!”
“มันสายเกินไปแล้ว คำ ๆ นั้นเธอควรจะพูดตั้งแต่ตอนที่ผมให้โอกาส ที่จริงควรจะพูดตั้งแต่ก่อนที่ผมจะมีอำนาจโทรจิตด้วยซ้ำ ไม่ใช่พูดเพราะกลัวในอำนาจของผมหรือพูดอย่างขอไปที” ผมยกถ้วยชาขึ้นดื่มจนหมดถ้วยและวางกระทบจานดังแกรก เกมใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น
“ป้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว”
“คุณแม่ก็ไม่ไหวแล้วค่ะลูก อร๊างงงงงงงง”
ผมใช้โทรจิตสั่งให้สาวใช้หยิบถ้วยชาที่ผมดื่มจนหมดแล้วไปรองรับสารคัดหลั่งจากคนทั้งสอง ดารินทร์ถึงจุดสุดยอดแล้ว น้ำหงี่ใสแจ๋วของเพศหญิงนั้นมากกว่าน้ำกามของผู้ชายหลายเท่านัก เหมือนปัสสาวะราดก็ว่าได้ มันพุ่งพรวด ๆ ออกมาจากช่องคลอดของเธอล้นหลามราวกับน้ำป่าไหลหลาก เจือปนด้วยน้ำถามขาวขุ่นของเด็กหนุ่ม สาวใช้เก็บผลผลิตที่ได้จากการสังวาสครั้งนี้ได้ถึงครึ่งค่อนถ้วยทีเดียว
“อูยยย รูแฉะหมดแล้ว ลูกเกรซเอากระดาษมาซับน้ำหีให้คุณแม่หน่อยสิคะ” ดารินทร์แหกขาชี้ให้เห็นของเหลวที่ไหลย้อยออกจากรูสวาทไหลเลื้อยผ่านเรียวขาซึ่งมีทั้งของเธอเองและฝ่ายชายผสมกัน
“พี่เขาถูกมัดอยู่ครับ ป้าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมทำความสะอาดให้เอง” คู่ขาหนุ่มจับดารินทร์ยกขาขึ้นเลีย ดูด ซดของเหลวจากหีอย่างอร่อยปาก ยิ่งทำให้เกรซขยะแขยงเข้าไปอีก
“เอาละ มาว่าเรื่องของเรากันต่อ” เมื่อผมเอ่ยขึ้นสาวใช้ก็รู้งาน เธอนำถ้วยชาดังกล่าวกลับมาวางคืนจานรองตรงหน้าผมอย่างเรียบร้อย
“เกรซบอกว่า แม่ผมสมสู่กับหมา. . . อีกอย่างหนึ่งคือเลี้ยงผมมาด้วยไอ้น้ำแบบเดียวกับที่แม่เธอปล่อยออกมาเมื่อกี้สินะ เกรซพูดแบบนั้นใช่ไหมเพราะเธอบอกว่าจำได้”
เกรซไม่ตอบเพราะไม่รู้จะพูดเพื่อกอบกู้สถานการณ์ให้ดีขึ้นมาได้อย่างไร
“แต่เอาเถอะ ไหน ๆ ก็ขอโทษผมแล้ว จะลดความผิดให้ครึ่งหนึ่ง” ผมพูดต่อ
“เลือกเอาว่าจะดูแม่เธอระเริงกามกับเจ้าอเล็กซานเดอร์ หรือเธอจะดื่มเครื่องดื่มในถ้วยนี้จนหมด”
ภาพทุกอย่างเลือนรางและวูบลง เกรซหน้ามืด เธอนึกไม่ถึงว่าการสำรอกคำผรุสวาทลามปามแม่เต๋อนั้นจะย้อนกลับมาเล่นงานเธอในรูปแบบที่คาดไม่ถึง เกรซอาจสร้างความเจ็บใจได้แค่ใช้คำพูดเลว ๆ เท่านั้น แต่เต๋อสามารถกระทำได้ในระดับเนรมิตให้สิ่งเลวร้ายนั้นเป็นจริงขึ้นมาได้
“แล้วกัน อย่าเพิ่งเป็นลมสิ” ผมดีดนิ้วออกคำสั่งหุ่นเชิดอีกครั้ง
.
.
.
คุณยายแม่บ้านรินน้ำชาร้อน ๆ ลงกลางกระหม่อมเกรซ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!” ความแสบร้อนทำให้เธอโงหัวได้สติขึ้นมาทันใด
“ยังจำได้ใช่ไหมว่าผมให้ตัวเลือกอะไรไว้บ้าง นี่เป็นการบังคับเลือกและมีเมตตากับเธอที่สุดแล้วนะ ไม่งั้นผมคงให้ทำทั้งสองอย่าง” ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ คงต้องให้เวลาเกรซฟื้นคืนสติและคิดพิจารณาเลือกตัวเลือกตัวใดตัวหนึ่ง
“ไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหม เงิน? ตบตีฉัน? ข่มขืนฉัน? ” เกรซพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ผมไม่สนใจข้อแลกเปลี่ยน ๆ ใดนอกจากกฎที่ผมบัญญัติขึ้นเอง” ผมปรายตามองเจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์ที่ถูกคนสวนล่ามไว้อีกฝั่งหนึ่งของห้อง มันกระดิกหางแลบลิ้นแฮ่ก ๆ ไม่รู้เรื่องตามประสาสุนัข
ส่วนเกรซหันไปทางถ้วยชา ดูเหมือนเป็นทางเลือกที่รุนแรงน้อยกว่าแม้ว่าตัวเธอจะต้องเป็นฝ่ายรับกรรมก็ตามที
“เลือกได้แล้วสินะ” ผมอ่านใจเธอได้
เกรซพยักหน้าหงึกอย่างสิ้นหวัง
สาวใช้จัดแจงถือถ้วยชาให้ เธอต้องทำหน้าที่ยกถ้วยให้เกรซซดเพราะเกรซถูกมัดติดกับเก้าอี้
“เติมครีม เติมน้ำตาลไหมคะ” สาวใช้ถามยืนยันความแน่นอนก่อนเสิร์ฟ
“เติมให้แม่มึงสิอีเหี้ย!” สันดานแบบนี้แก้อย่างไรก็คงไม่หายจริง ๆ ด้วย เมื่อทำกับผมไม่ได้จึงหันไปลงกับสาวใช้แทน แต่ก็เอาเถอะ นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับเธอเท่านั้น
“ตกลงไม่เติมอะไรนะคะ” สาวใช้จับเกรซเกยคางขึ้นแล้วส่งขอบถ้วยถึงริมฝีปาก ค่อย ๆ เอียงถ้วยลงเพื่อรินเครื่องดื่ม
“เตือนไว้เลยว่าห้ามบ้วนหรือทำหกแม้แต่หยดเดียว อย่าลืมว่าถ้าเธอไม่ทำตามเกม ผมก็ยังเหลืออีกตัวเลือกหนึ่ง” ผมกำชับให้ไม่ลืมกฎกติกา
ของเหลวค่อย ๆ หลั่งไหลสู่ช่องปาก เกรซรับรู้ถึงกลิ่นรสเหม็นคาวของน้ำสังวาสจากดารินทร์ผสมน้ำกามเด็กขายจรจัด เธอหลับตาขมวดหน้าด้วยความรังเกียจ กระนั้นก็ต้องฝืนกลืนลงคอจนหมดถ้วย แววตาผมจับจ้องป้องกันไม่ให้เล่นตุกติกชนิดวินาทีต่อวินาที
“อ๊อกกกกกกกกกกกก” เธอถึงกับอาเจียนออกมา แต่ยังไงก็ถือว่ากลืนลงคอไปแล้ว ผมรอให้เธอสำรอกออกมาจนหมด จากนั้นจึงสั่งให้สาวใช้ปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ หนี้ของเกรซได้รับการสะสางแล้ว
“ผมหวังว่าเกรซคงได้บทเรียนอะไรกลับไปคิดบ้างนะ” ผมลุกขึ้นบิดตัวยืดเส้นยืดสายหลังจากนั่งวาดมางสงบเล่นสงครามประสาทกับเธอมานาน
ระหว่างที่ผมปล่อยตัวตามสบายนั้น เกรซใช้จังหวะดังกล่าวคว้าเชิงเทียนเหล็กจับมั่น
“มึงมันไม่ใช่คน!!!” เธอปรี่เข้าใส่ผม
แต่ผมรับมืออย่างง่ายดาย กับคนสภาพจิตใจบอบช้ำขนาดนี้ แค่จ้องตาก็ทำให้หมดสติได้แล้ว
“อย่าทำให้ผมตลกดีกว่าน่าเกรซ. . . ” ผมกล่าวกับร่างของเธอที่นอนแน่นิ่ง. . .
.
.
.
.
“พูดยังกับว่า. . . เมื่อก่อนพวกเธอเคยเห็นผมเป็นคนอย่างนั้นแหละ”