“ดิฉันขอแรงอาสาสมัครน้อง ๆ ผู้ชายสักสองสามคน ขึ้นมาช่วยงานบนเวทีหน่อยนะคะ” ด้วยพลังศรัทธาจากคนในชุมชน เมื่อดารินทร์เอ่ยขึ้น ก็มีเด็กหนุ่มอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดขันอาสาขึ้นไปช่วยอย่างไม่รอช้าถึงห้าคน

“รบกวนช่วยยืนเรียงแถวหน้ากระดานนะคะ” เด็กหนุ่มจัดระเบียบกลุ่มตามที่ดารินทร์บอก ความที่เป็นหนุ่มบ้านนอกซื่อ ๆ ทำให้พวกเขาไม่คิดเอะใจหรือตั้งคำถามใด ๆ จนกระทั่ง. . .

พวกเขารู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้ รวมถึงผู้ฟังทุกคนที่นั่งอยู่ในศาลาประชาคม ผมบังคับประสาททำให้ทุกคนแน่นิ่ง อนุญาตให้เพียงกรอกตารับรู้สภาพการณ์รอบตัว หลายคนเหงื่อผุดประหนึ่งเข้าใจว่าเป็นอัมพาตพร้อมกัน

“ร้อนจัง ขออนุญาตถอดเสื้อนะคะ” ดารินทร์รูดซิปเสื้อคลุมโยนออกพร้อมกางเกงใน ข้างในเธอใส่ชุดชั้นในลูกไม้สีแดงร้อนแรงพร้อมถุงน่องเข้าชุดกันเหมือนหลุดมาจากมิวสิควิดีโอเพลงมูแรงรูจโดยไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น เธอสั่งให้ฝ่ายโสตฯ เปิดพาวเวอร์พอยต์ฉายโครงการของเธอ

แค่เพียงสไลด์หน้าแรก คนเฒ่าคนแก่ก็ถึงกับลมจับ มันคือรูปที่ตัดมาจากหนังโป๊ญี่ปุ่นแนวหญิงวัยกลางคนเสพสมกับเด็กหนุ่ม

“โครงการของดิฉันส่งเสริมให้พวกเราดูแลตัวเองกันได้ในชุมชน ไม่ต้องรอความช่วยเหลือจากรัฐ อันดับแรกคือโครงการหีเพื่อนบ้านเอื้ออาทร เราจะผลัดกันสวิงกิ้งโดยเกณฑ์หนุ่มสาวแรกรุ่นมานอนอ้าหีถอกกระดอเย็ดแลกเปลี่ยนหมุนเวียนกันในหมู่บ้าน คนแก่ควยเหี่ยวนมยาน พ่อแม่ที่อยากเงี่ยนกับคู่ขาหน้าใหม่ก็ร่วมแจมได้ พวกผู้ชายจะได้ไม่เสียเงินไปตีกะหรี่ในซ่อง เย็ดกันแค่คนภายในหมู่บ้าน เป็นการส่งเสริมสถาบันครอบครัวและชุมชนให้มีความเข้มแข็ง”
.
.
.

ในฐานะที่ผมเป็นคนเดียวที่ขยับตัวได้ ณ ที่นี้ อยากบอกว่ามันยากเหลือเกินที่จะอดกลั้นไม่ให้ตัวเองระเบิดหัวเราะออกมา

.
.
.
“โครงการถัดมา ควยหีปลอดเชื้อ เราจะส่งเสริมให้มีการนำพืชผักสวนครัว ผลไม้ วัตถุดิบในครัวเรือนต่าง ๆ เอามาเสริมสร้างความเสียวซ่านให้แก่กระดอ รูหี และรูดากของพวกท่าน อาทิ ผู้ชายเจาะแตงโมกระเด้า ใช้ปลาหมึกรูดควยน้ำแตก ผู้หญิงก็ใช้ปลาไหล แตกกวา มะระ ยัดหีเข้าไปลึก ๆ แต่ถ้าใครชอบแนวฟิสต์ติ้งสอดเข้าไปทั้งมือ ดิฉันแนะนำให้ใช้มะละกอ รับรองหีแหกสมใจอยาก ถ้าเป็นตุ๊ดก็ดากขยายสบายรูกันถ้วนหน้า ปลอดภัยไร้โรค เป็นความสุขทางเพศแบบทางเลือกอย่างหนึ่งที่ควรให้การสนับสนุน”

เธอพูดจริงจังเป็นการเป็นงานตามวิสัยนักการเมือง แต่เนื้อหาวาทะกลับตรงกันข้ามอย่างหน้ามือเป็นหลังเท้า ดารินทร์กดสไลด์ให้เห็นภาพอนาจารประกอบโครงการสัปดนของเธอต่าง ๆ โดยเฉพาะคำจำพวกว่า “หี” “ควย” “เย็ด” เธอเลือกใช้ฟ้อนท์สีแดงและทำตัวหนาเน้นข้อความ น่าสงสารชาวบ้านที่ต้องมารับรู้ความวิปลาสของผู้หญิงคนนี้โดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะโต้แย้งหรือแสดงความคิดเห็น

“และโครงการสุดท้าย น้ำว่าวโอท็อป เป็นโครงการสนับสนุนให้ชุมชนมีรายได้เสริมโดยเฉพาะคุณพ่อบ้านเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั้งหลาย วันนี้ดิฉันมีตัวอย่างมาสาธิตค่ะ”

ดารินทร์หยิบเจลหล่อลื่นขึ้นมาหนึ่งขวด เธอเดินกรีดกรายไล่ถลกกางเกงเด็กหนุ่มทั้งห้าทีละคนต่อหน้าธารกำนัล ทุกครั้งที่ถลกกางเกงเด็กหนุ่มลงเธอจะส่งเสียงอุทานประกอบ เช่น “อุ๊บส์!” “ว้าว!” “โอ้วว!” เพื่อสร้างอารมณ์ร่วมสนุกให้แก่ชาวบ้านผู้ฟังประหนึ่งนักมายากลผู้ชอบสร้างเซอร์ไพร์ส แต่ไร้การตอบสนองใด ๆ นอกจากคมสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจเหลือแสนพุ่งขึ้นมาจากล่างเวที

ผมส่งกระแสจิตครอบงำเด็กหนุ่มบนเวทีให้ลืมความอายเพื่อให้ดารินทร์สาธิตโครงการได้อย่างราบรื่น

ดารินทร์เทเจลหล่อลื่นใส่อุ้งมืดและชักว่าวสลับอมดูดควยเด็กหนุ่มแต่ละคน ชาวบ้านได้แต่นั่งมองเธอทำตามใจอยากอย่างไร้หนทางขัดขืน ผ่านไปไม่กี่นาที เด็กหนุ่มเริ่มถึงจุดสุดยอด หลั่งน้ำกามออกมาทีละคนจนครบ ดารินทร์ใช้ชามรองรับทุกหยาดหยดราวกับน้ำอมฤตทรงคุณค่า

“น้ำกามที่ได้จากการคั้นสด ๆ คือน้ำตาลฟรุกโตสชั้นดี อุดมไปด้วยวิตามิน” เธอรินน้ำกามจากชามถ่ายใส่แก้วไวน์ก้านยาวแล้วยกขึ้นจิบอย่างสุนทรีย์ แม้หลายคนอยากเบือนหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมบังคับให้ทุกคนต้องมีมารยาทฟังจนกว่าเธอจะจบการนำเสนอ

“เราจะบรรจุน้ำว่าวใส่ขวดขาย ผู้บริโภคสามารถนำไปรับประทานก็ได้ พอกหน้าเสริมความงามก็ได้ เหมือนน้ำผึ้งดี ๆ นี่เอง แต่น้ำผึ้งก็มีการแบ่งเกรด เด็กเอ๊าะ ๆ หมอยยังไม่ขึ้นจะรีดน้ำยากและหวานหอม รสชาติไม่คาว น้ำว่าวเกรดนี้เรียกราคาขายงาม ๆ ได้แน่นอน ส่วนเด็กวัยเห่อหมอยก็อีกเกรด เด็กวัยหัดเย็ดก็อีกเกรด เด็กวัยมหาลัย หนุ่มวัยทำงานก็ต้องแยกกันเพื่อสะดวกต่อการตั้งราคา แล้วต้องมีโปรโมชั่นดึงดูดคนซื้อ เราจะใส่เส้นหมอยลงไปในน้ำว่าวบางขวด ใครเอาไปดื่มแล้วเจอเส้นหมอยติดปากถือว่าโชคดี เอาหมอยเส้นนั้นมาขึ้นรางวัลได้. . .” ขณะที่ดารินทร์จ้ออยู่นั้น เธอสังเกตเห็นผู้ใหญ่บ้านมองขึ้นมาด้วยแววตาเดือดดาล

“ผู้ใหญ่ฯมีคำถามอะไรรึเปล่าคะ. . .” เธอถาม

“หรือว่าอยากชิมบ้าง?” ดารินทร์เดินไขว้ขาทิ้งส้นเท้าลงจากเวทีราวนางแบบมืออาชีพ ตรงดิ่งหาผู้ใหญ่บ้านซึ่งนั่งแถวหน้าสุด

เธอบรรจงป้อนน้ำกามใส่ปากผู้ใหญ่บ้าน เหยื่อแน่นิ่งไร้หนทางต้าน ทันทีที่ได้รับรสสัมผัสน้ำอสุจิ น้ำตาก็ไหลเอ่อออกมาทดแทนของเหลวที่เข้าปาก

“ใครอยากชิมอีกบอกได้นะคะ” เธอกวาดตามองหาผู้สนใจ อันที่จริงควรจะเรียกว่าหาเหยื่อมากกว่า ผู้คนพากันกลอกตาหนีกันให้ว่อนด้วยกลัวจะถูกหมายหัวรายต่อไป

“อุ๊ย คุณยายสนใจเอาไปพอกหน้าไหมคะ จะได้เปล่งปลั่งมีน้ำนวลคืนความสาว” เธอทักคุณยายท่านหนึ่งที่โชคร้ายนั่งอยู่ในจุดสะดุดตาเธอเข้าพอดี ดารินทร์เดินเข้าไปหาเธอและเทน้ำกามจากแก้วใส่มือ ละเลงบนใบหน้าคุณยายเหมือนมาส์คหน้า กลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณจนหลายคนถึงกับสำลัก
.
.
.
หลังเสร็จสิ้นการสาธิต เธอกลับขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง พร้อมโพสท่าชี้นิ้วขึ้นฟ้ากล่าวปิดงานปราศรัย
.
.
.

“อย่าลืมนะคะพ่อแม่พี่น้อง เลือกเบอร์แปดแตดบาน ดารินทร์ หทัยเปี่ยมสุข ยินดีรับใช้เยี่ยงกะหรี่ค่ะ”
.
.
.
.
นาทีนี้มาถึงแล้ว
สิ่งที่ผมรอคอยทั้งหมด หาใช่การแสดงโชว์ของดารินทร์
แต่เป็นผลตอบรับหลังการแสดงต่างหาก
.
.
.
.
ผมดีดนิ้วปล่อยให้ผู้คนหลุดจากการพันธการควบคุมประสาทสัมผัส รวมทั้งดารินทร์ และเกรซที่นั่งอยู่ข้างตัวผม

“ไอ้เหี้ยเต๋อ! มึงทำอะไรลงไป!” เกรซลุกขึ้นง้างมือเตรียมเอาเรื่อง

“อย่าสนใจผมเลย เป็นห่วงคุณแม่เธอดีกว่านะ” ผมพายมือไปทางเวทีให้เกรซเห็นลำดับความสำคัญก่อนหลังของสิ่งที่ควรจัดการแก้ไข

ผู้คนกรูกันขึ้นไปบนเวทีเพื่อลากตัวดารินทร์ บ้างก็ขว้างปาสิ่งของด้วยความโกรธแค้น สื่อมวลชนฉวยโอกาสบันทึกภาพข่าวเด็ดนี้ไว้ มันต้องดึงดูดความสนใจ ขายได้แน่นอน

“อีนี่มันบ้าไปแล้ว! อีโรคจิต!”

“อีวิปริต! อีเดนนรก!”

“ฆ่ามันให้ตาย!!”
.
.
.
“แม่!!” เกรซผละมือจากผมขึ้นไปบนเวที คนคุ้มกันและสตาฟเข้ามาล้อมตัวดารินทร์ไว้ เกิดเหตุปะทะตะลุมบอนกันระหว่างทีมงานหาเสียงและชาวบ้านซึ่งเข้าใจว่าเหตุการณ์อุบาทว์เลวชาติทั้งหมดนั้น ทีมงานมีส่วนสมคบคิด เสียงด่าทอสาบแช่งดังระงม ผู้คนอีกส่วนก่อจลาจลขว้างปาสิ่งของลอยไปมาเหมือนเกิดพายุพัด ขวดแก้วขนาดเหมาะมือลอยกระแทกโดนศีรษะดารินทร์จนหัวแตกเลือดไหล เธอทรุดตัวลงทันที ทีมงานและเกรซผู้เป็นลูกสาวเสี่ยงตายเข้าล้อมปกปิดไม่ให้ทุกคนเข้าถึงตัวดารินทร์ได้แม้จะถูกลูกหลงไปด้วยก็ตาม

“ฉันทำอะไรผิด!!??” ดารินทร์ปิดหูปิดตาร้องไห้จ้า ความสับสนและอาการตกใจเข้าประเดประดังจนตั้งตัวไม่ได้ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง และอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเช่นนี้ได้อย่างไร
.
.
.
“ฉันทำอะไรผิด ฉันอะไรผิด” เสียงความคิดของดารินทร์ดังแว่วเข้าหัวผม ก่อนที่เธอจะถูกทีมงานต้อนพาตัวหลบเข้าหลังเวที
.
.
.
“ฉันทำอะไรผิดงั้นรึ?”
.
.
.
“นั่นเป็นคำถามที่ผมกับแม่ก็เคยสงสัยเหมือนคุณ”
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นอย่างแจ่มใส การไล่ล่าลูกหนี้นับว่าคืบหน้าไปอีกก้าวหนึ่ง แม้ว่าพวกธนิกได้เข้ามาสอดให้เสียเวลาไปบ้างก็ตามที

ผมลงไปตระเตรียมอาหารเช้าอย่างง่ายได้แก่ ไข่ดาว แซนด์วิชแฮมชีส น้ำส้มคั้น เชื่อได้เลยว่าวันนี้ผมจะเจริญอาหารเป็นพิเศษหลังจากทวงหนี้สำเร็จอีกรายอย่างงดงาม เปิดทีวีรับชมผลงานพลางทานอาหารเช้าไปด้วยคงเป็นความคิดที่วิเศษ

แต่ขณะที่ผมกำลังจะกดรีโมตก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจนต้องวางมือลง

“ปึง ๆ ๆ ๆ ๆ !”

ระดับจังหวะและน้ำหนักที่ทิ้งลงบานประตูแสดงถึงความเกรี้ยวกราดของผู้มาเยือน ใครหนอช่างบังอาจ สั่งให้แก้ผ้าวิ่งรอบหมู่บ้านซักรอบท่าจะดี
.
.
“. . . . . .”
.
.
.
บ้าชะมัด ผมอ่านใจคนไม่ได้อีกแล้ว จึงต้องหลับตาพึ่งตาทิพย์ใช้สังเกตการณ์จากด้านนอก

“ม. . . ไม่จริง”

มีน ผู้มีพลังพิเศษที่พบกันคราวก่อน! เธอรู้จักบ้านผมได้ยังไง แล้วเธอมาที่นี่เพื่ออะไร!?

“อธิบายมาซิว่าข่าวนี้มันยังไงกัน! ฝีมือเธอใช่ไหม!” ในมือมีนกำม้วนหนังสือพิมพ์แน่นจนยับ ผมเดาได้เลยว่าข่าวดารินทร์แน่นอน

“ทำไมอาละวาดมั่วซั่วแบบนี้! บ้าระห่ำอะไรขึ้นมา! เปิดประตูมาคุยกันซิ!” เธอยังคงร้องเรียกให้ผมเปิดประตู ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียงดัง

“ฉันรู้ว่าเธออยู่ในบ้าน ออกมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้!” มีนยืนกรานหนักแน่น
.
.
.
ผมใช้ตาทิพย์สังเกตการณ์รอจนพายุเคาะประตูสงบลง เธอคงล้มเลิกความพยายามแล้ว

ทว่าผิดคาด มีนล้วงกระเป๋าหยิบกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาเขียนข้อความบางอย่างหยุกหยิก ๆ

เธอสอดกระดาษแผ่นนั้นลอดผ่านช่องว่างใต้ประตูเข้ามา
.
.

ผมย่างเท้าก้าวเบา ๆ จนถึงหน้าประตู ย่อตัวลงชำเลืองตาอ่านข้อความในกระดาษนั้น
.
.
.

“เธอจะเปิดประตูดี ๆ หรือต้องให้ใช้วิธีของฉันเข้าไปเอง”
.
.
.
จบตอนที่ 14 เด็ดดอกไม้เหล็ก