บทที่ 43 “น้องโก้ครับ... พี่ดิน ขอโทษ”

ผมกลับมาทำงานที่ร้านพี่ปิ๊กตามปกติในอีกสองวันต่อมา พอเห็นหน้าผม พี่รัตน์ก็กวักมือเรียก...

“ไงยะไอ้ตี๋เจี๊ยวโต... ไปทำอะไรเด็กเค้าเข้าล่ะ...”

ผมยิ้มให้พี่รัตน์เมื่อเดินเข้าไปยกมือไหว้... “เปล่านี่ครับ”

“เปล่าอะไรล่ะ... ได้ข่าวว่าถึงกับเพ้อเลย...” พี่รัตน์มองค้อนประหลับประเหลือก... ก่อนจะบอกเบาๆ “พี่ว่ามันจะยุ่งนา... ดิน”

“ยังไงครับ” ผมไม่เข้าใจ...

“เฮ้อ... ช่างเถอะ... ไหนๆ มันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว...” พี่รัตน์ตัดบท... ก็พอดีกับที่พี่ปิ๊กเดินเข้ามา ผมยกมือไหว้ พี่ปิ๊ก

“ดิน มาก็ดีแล้ว มีลูกค้าถามหาพอดี...” พี่ปิ๊กบอก ก่อนจะดึงผมไปที่ ลูกค้า ปรากฏว่าเป็นกลุ่มพี่วัชกับเพื่อนนั่นเอง คุยกันอยู่ไม่นาน เค้าก็ตกลงอ๊อฟผมออกไป แต่พี่วัชไม่ได้อ๊อฟผมหรอกครับ เป็นอีกคน ชื่อพี่หมู... (เดี๋ยวตอนหน้ากลับมาเล่าครับ คนนี้ก็เป็นเรื่องเหมือนกัน...)

.........................................................................................................

วันรุ่งขึ้น พอผมไปทำงานอีกวัน พี่รัตน์ ก็บอก

“ดิน... วันนี้มีคนจองแล้วนะ สามทุ่ม เมื่อวานเค้าก็มา แต่เราได้อ๊อฟออกไปก่อน”

“ใครครับ พี่รัตน์” ผมถาม แต่พี่รัตน์ส่ายหน้า... “เดี๋ยวก็รู้”

ผมไม่ถามต่อ พอดีไอ้ชลเดินเข้ามา... พอมันไหว้พี่รัตน์เสร็จก็ดึงผมออกไป...

“เมื่อคืน... มีลูกค้ามาหามึง... หน้าตาเคร่งเครียดมากเลย เข้าไปคุยกับพี่รัตน์”

“ใครวะ...” ผมถาม

“ไม่รู้ว่ะ... กูไม่รู้จักชื่อ... ไม่สูงเท่าไร หุ่นเพรียวๆ ท่าทางจิ๊กโก๋หน่อยๆ...”

ผมนึกไม่ออก ว่าใคร แต่ก็ไม่เก็บมาสนใจนาน... เดี๋ยวก็รู้... ผมคิด...

สามทุ่มกว่า... ลูกค้าที่จองผมไว้ก็มา...

“พี่เปี๊ยก...” ผมพึมพำเบาๆ เมื่อเห็นหน้าครั้งแรก... ก็จะใครล่ะครับ พี่เลี้ยงของน้องโก้นั่นเอง... พอเห็นหน้าผมก็กวักมือเรียกให้ผมเข้าไปทันที

“สวัสดีครับพี่เปี๊ยก” ผมยกมือไหว้...

พี่เปี๊ยกรับไหว้... พยักหน้าให้นั่งลงที่โซฟาอีกตัว สายตาที่พี่เปี๊ยกมองผม มีประกายตาแปลกๆ จนผมรู้สึก

“ว่าไงเรา... ไปสัญญาอะไรกับ โก้...”

ผมทำหน้าเหวอ... “สัญญา... สัญญาอะไรครับ”

พี่เปี๊ยกก้มหน้าถอนหายใจเฮือกพึมพำ... “กูว่าแล้ว...” ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอก “เราสัญญากับโก้หรือเปล่า หรือว่า รักเขาบ้างหรือเปล่า”

“เปล่านี่ครับ...”

“เค้าบอกว่า เราบอกว่ารักเขา เหมือนที่เขารักเรา”

ผมพอเข้าใจลางๆ บอกไปตามความเป็นจริง “พี่ครับ... ผมก็ไม่เคยบอกสักครั้ง ว่าผมรักน้องเค้า... ผมแค่บอกว่า ผมมีความสุขที่ได้ไปเมืองกาญจน์... กับเค้า”

“แต่น้องโก้เค้าบอกว่า เค้ารักเรานะ ดิน”

“ผมห้ามให้ใครเค้ารักผมไม่ได้ครับพี่... แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่า จะมีใครมารักผมจริง... ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นอะไร... ใครเค้าจะมารักเด็กขายอย่างผม... อย่างมากเค้าก็มีความสุขไปชั่วครั้งชั่วคราว แล้วเขาก็ไป... หน้าที่ของผมก็คือสร้างความสุขให้กับลูกค้า... ส่วนลูกค้าจะคิดยังไงกับผม ก็สุดจะรู้ครับ...”

ผมพูดยาว... พูดออกมาจากประสบการณ์ ของเด็กขายที่เคยถูกหลอก พูดด้วยสายตาของคนที่เคยเห็นการปฏิบัติของลูกค้าที่มีต่อเด็กขาย... พูดด้วยความรู้สึกจริงๆ กลั่นออกมาจากใจ ด้วยอารมณ์ที่กลั่นออกมาจากบทเรียนที่เคยได้รับ...ใครจะว่าผมไร้ใจ ใครจะว่าผมตายด้าน... หรือเห็นแก่ตัว... ผมก็ยอมรับครับ...

“เรากล้าที่จะไปพูดกับโก้ อย่างที่เราเพิ่งพูดให้พี่ฟังอย่างนี้หรือเปล่าล่ะ...” พี่เปี๊ยก มองหน้าผมอย่างท้าทาย ระคนดูถูก

“ทำไมผมจะไม่กล้าล่ะครับ... ผมพูดความจริงนี่ครับ”

“ดี...” พี่เปี๊ยกพยักหน้า... หันไปบอกเด็กให้มาเก็บเงิน ค่าเครื่องดื่มและค่าอ๊อฟผม...

ที่ๆ พี่เปี๊ยกพาผมไป ก็ไม่ใช่ที่ไหน... โรงแรมเดิมที่ผมมาเจอน้องโก้ครั้งแรกนั่นแหละครับ

พี่เปี๊ยกใช้กุญแจอีกดอกนึง เปิดประตู แล้วให้ผมเดินเข้าไปก่อน...

ยังไม่ทันที่พี่เปี๊ยกจะปิดประตูสนิท น้องโก้ที่รออยู่แล้ว ก็โผเข้ามากอดผมแน่น... ซบหน้าลงกับอกผม

“พี่ดิน... โก้คิดถึงพี่ดินจัง...”

ผมกอดน้องเค้าเบาๆ สงสารอยู่เหมือนกัน แต่ ผมรู้ตัวดีว่า ถ้าผมไม่ทำ... น้องโก้จะเจ็บยิ่งกว่านี้...

“โก้ครับ... เดี๋ยวครับ... ฟังพี่ก่อน”

ผมบอก... พลางประคองน้องเค้ามานั่งที่โซฟาตัวยาวในห้อง พี่เปี๊ยกตามมานั่งที่โซฟาเดี่ยวอีกตัวนึง กอดอก ดูว่าผมจะพูดอะไรกับน้องเค้า...

น้องโก้กอดผมไม่ปล่อย... ทั้งยังแนบหน้าลงคลอเคลียกับอกผม... ‘เฮ้อ เด็กน้อย...’ ผมค่อยๆ แกะมือน้องเค้าออก ก่อนจะบอกซ้ำ... “น้องโก้ ฟังพี่ก่อนนะครับ”

ดูเหมือนน้องเค้าเริ่มจะรู้ถึงความผิดปรกติ ค่อยคลายมือออก ทำหน้าเจื่อน

“อะไรกันเหรอครับ พี่ดิน”

ผมมองหน้าน้องเค้า ก่อนจะบอก... “ฟังพี่ดีๆ นะ... เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกครับ...โก้... มันเป็นไปไม่ได้”

“ทำไมล่ะครับ...” น้องโก้บอกเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “ก็ตอนอยู่เมืองกาญจน์ พี่ดินบอกว่า....”

“ฟังนะ... พี่ไม่เคยบอกว่ารักโก้... คิดดูดีๆ นะครับ”

น้องโก้หน้าซีดเผือด... ทำหน้าเหมือนกับถูกผีหลอก ทั้งที่ห้องสว่างโร่...

“หมาย... หมายความว่ายังไงครับ พี่ดิน”

ผมสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเอ่ยวาจาประหารความรู้สึก “พี่เป็นเด็กขาย เป็นผู้ชายขายตัว... ใครเค้าซื้อ... ใครเค้าให้เงิน พี่ก็ให้ความสุขเค้า... สิ่งที่พี่ทำกับโก้มาตลอด... ก็เพื่อแลกกับเงินครับ... พี่ไม่เคยบอกว่ารักโก้... สักคำ...”

“มะ ไม่จริง... ไม่จริงครับ... พี่ดิน อย่ามาหลอกโก้... พี่เปี๊ยก... พี่เปี๊ยกบังคับให้พี่พูดอย่างนี้กับโก้เหรอครับ”

ผมส่ายหน้า... “เปล่า... พี่พูดจริงๆ พี่เปี๊ยกไม่ได้บังคับพี่... พี่พูดจากสิ่งที่พี่รู้สึกจริงๆ... ลืมพี่เถอะครับ พี่มีค่าก็แค่ราคาที่โก้ให้พี่นั่นแหละครับ... เงินจำนวนนั้น โก้ไปซื้อใครอีกก็ได้... เด็กขายทุกคน ทำได้อย่างพี่ทั้งนั้นแหละครับ”

น้องโก้ถอยหลังออกมา มองผมเหมือนคนที่ไม่รู้จัก... หน้าเผือดขาว น้ำตาไหลพราก

“พี่ดินหลอกโก้ทำไม... โก้ไม่เคยคิดว่าพี่ดินเป็นใคร... เป็นมายังไง... โก้ไม่เคยสนใจ โก้รักพี่ดิน เพราะพี่ดินเป็นพี่ดิน...พี่ดินจะเป็นเด็กขายมาก่อน โก้ก็ไม่สนใจ... แล้วทำไม... ทำไมพี่ดินต้องหลอกโก้ด้วย...”

“ลืมพี่เถอะครับ” ผมย้ำคำเดิม... “พี่ไม่มีค่าพอสำหรับความรู้สึกของโก้หรอกครับ... พี่มีแฟนแล้ว... เมื่อพี่เรียนจบ พี่จะเลิกจากงานนี้... รอเค้าเรียนจบ... เราจะแต่งงานกัน”

“โก้ไม่นึกเลย...” น้องโก้น้ำตาไหลพราก แต่ไม่มีเสียงสะอื้นออกมา... “โก้ไม่นึกว่า คนเราจะปลอมกันได้ปานนั้น... ปลอมอารมณ์ ปลอมความรู้สึกกันได้ขนาดนั้น...”

ผมลุกขึ้นยืน... “ลืมพี่นะครับ โก้... โก้ยังเด็ก โก้ยังจะได้เจอใครอีกเยอะแยะ... ที่... เค้า...ดีกว่าพี่”

พูดจบ... ผมก็หันหลังเดินไปที่ประตู เปิดแล้วเดินออกไปข้างนอก... แต่ก่อนที่ประตูจะปิด ก็มีคนเดินตามผมออกมา... พี่เปี๊ยกนั่นเอง... ประตูปิดลง

“ดิน... ขอบใจนายมากนะ... หวังว่านายคงจะเข้าใจ” พี่เปี๊ยกตบใหล่ผม แสดงอาการเห็นใจ แต่ผมรู้ว่า พี่เปี๊ยก... “โล่งใจ”... มากกว่า ก่อนจะหยิบเงินจำนวนนึงใส่กระเป๋าเสื้อผม... “ค่าเสียเวลาของนาย”

ผมหยิบเงินจำนวนนั้นออกมา ยิ้มให้พี่เปี๊ยก... ก่อนจะจับเงินใส่มือพี่เปี๊ยก

“ผมไม่รับหรอกครับ... เพราะผมไม่ได้ให้ความสุขใคร... ผมแค่ทำหน้าที่ของผม...ลาละครับพี่...”

ผมยกมือไหว้พี่เปี๊ยกก่อนจะก้าวยาวๆ ไปที่ลิฟท์ ครู่เดียวก็เดินออกมาจากโรงแรมนั้น... โดยไม่หันหน้ากลับไปมองอีกเลย...

.........................................................................................................

วันรุ่งขึ้น ผมโทรไปลางานกับพี่รัตน์ บอกจะกลับบ้านต่างจังหวัดไปหาป๊ากับม๊า...ซึ่งคิดว่าแกคงรู้อะไรเลาๆ อยู่บ้างแล้ว ก็อนุญาตให้ผมโดยดี....

... สองอาทิตย์ต่อมา... ผมทำใจได้บ้าง.... กลับมาทำงานตามปกติ...

ไม่ทันไร ผมก็โดนลูกค้าเรียกไปนั่ง... กลุ่มเดิมครับ... พี่วัช... แต่คราวนี้ คนที่อ๊อฟผมไป เป็นอีกคนนึง ซึ่งไม่เคยอ๊อฟผมเลย เป็นผู้ชายตัวขาวๆ ร่างเล็กๆ น่ารักชื่อ “พี่โม่ง...” พี่วัชบอกว่า...

“ดิน... ไม่มีแล้วนะ... เพื่อนในกลุ่มพี่ไม่มีตัวเล็กกว่านี้แล้ว... มาทีไรเพื่อนพี่มันตัวเล็กลงเรื่อยๆ... เดี๋ยวจะหาว่า ครั้งต่อไปจะมีคนตัวเล็กกว่านี้ ไม๊... ไม่มีแล้วนะ อีโม่งเนี่ยะ เล็กสุดในกลุ่มแล้ว...”

ผมหัวเราะ เพราะตั้งแต่ พี่วัช...พี่ป๋อม...พี่ตรี...พี่หมู...ไล่ระดับลงมาเรื่อยและ สุดท้าย “พี่โม่ง” คนนี้ ตัวเล็กสุด..

แต่ขณะที่ผมกำลังคุยกับกลุ่มพี่วัชอยู่ ลูกค้าอีกคนก็เดินเข้ามาที่ร้าน... “น้องโก้”

น้องเค้าส่งสายตามองมาที่ผมหลังจากได้ที่นั่งที่โซฟาชุดถัดไป เห็นประกายตาเว้าวอนจากน้องเค้าแล้ว ทำเอาผมเกือบใจอ่อน... แต่... เด็กขายอย่างผม ก็มีศักดิ์ศรีครับ... เพราะผมดูออกว่า... สายตาของพี่เปี๊ยกที่มองมาที่ผมวันนั้น มันมีแววเหยียดหยามดูถูก... อย่างที่สุด...

ผมคงคุยกับกลุ่มพี่วัชโดยไม่สนใจน้องเค้า... จนกระทั่ง พี่วัชเรียกเช็คบิล... แล้วอ๊อฟผมออกไปด้วย...

ก่อนออกไปผมมองไปยังน้องเค้านิดนึง... เจอสายตาที่น้องเค้ามองมาที่ผม มีทั้งตัดพ้อ... ต่อว่า... ท่ามกลางประกายน้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้าตา.....

ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่า เรื่องระหว่างผมกับน้องโก้... ผมทำไปได้ยังไง... น้องเค้าก็เด็กขนาดนั้น ความยับยั้งชั่งใจมันก็น้อยกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ยิ่งผมปล่อยตัวปล่อยความรู้สึกเต็มที่... ผลลัพท์มันก็เลยเป็นอย่างที่เห็น

แต่... หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่เคยเห็นน้องโก้อีกเลย...

ถ้าน้องโก้เค้ามีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ (ซึ่งผมคิดว่าไม่มีทาง... น้องเค้าไปอยู่แคนาดามีความสุขไปแล้ว) ผมก็อยากจะบอกน้องเค้าว่า....

“น้องโก้ครับ... พี่ดิน ขอโทษ...”

.........................................................................................................

ซีรีย์นี้ เป็นซีรี่ย์ที่ผมถูกวิพากษ์วิจารณ์มากที่สุด รองจากเรื่องของไอ้ชลเลยครับ...