"แกไปไหนมา" เจ้านายของร้านพิซซ่าแห่งนั้นวีนแตกหน้าร้าน
"เอออ...ผม" พีชก้มหน้ารับความผิด
"ไม่ต้องมาแก้ตัว ฉันไล่แกออก" เจ้านายในชุดคนทำอาหารโบกมือไล่
"แต่เสี่ย ผมหลงทางน่ะครับ" พีชอ้าง
"ไม่ต้องเถียง อั๊วไม่อยากฟัง" เจ้าของร้านที่มีหนวดแบบคนจีนกล่าว
"ก็ได้ครับ" พีชกลับไปที่บ้านไดแล้วนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วถอนลมหายใจดังเฮือกใหญ่
"ทำไมกลับมาช้าจังที่รัก ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เป็นอะไรรึเปล่ครับ" ไดในชุดผ้าขนหนูสีขาวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาเอ่ยถามคู่รัก
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแค่เหนื่อย วันนี้งานเยอะ" พีชนึกถึงวันนี้ที่ได้เจอเจี๊ยน แล้วอยากจะพบเค้าอีก
"คิดถึงใครอยู่หรอครับ"
"ปะเปล่า" พีชปฏิเสธหน้าแดง
"อย่าให้ผมรู้น่ะว่านอกใจ" ไดเอ่ย พีชหน้าเสียทันทีแล้วหลบหน้าหนี
"ผมล้อเล่นครับ อย่าคิดมากน่ะ" ไดเห็นพีชกังวล
"อะ.. อ้อ" พีชตะกุกตะกัก"ไปอาบน้ำเถอะครับ" ไดบอก พีชลุกขึ้นไปอาบน้ำ
"โอ๊ยเจ็บ" พีชก้มลงดูก้นที่เป็นแผลฉีกขาดและเป็นรอยกระแทกสีม่วง ในขณะแก้ผ้าเปิดน้ำฝักบัวอาบอยู่
"ที่รัก เป็นไรรึเปล่าครับ" ไดวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาเปิดประตูห้องน้ำ
"มะ..ไม่เป็นไรครับ" พีชเอามือข้างหนึ่งแตะกำแพงห้องน้ำอีกข้างหนึ่งจับหัวเข่า เขาอยู่ในท่าย่อนิดๆเหมือนคนหมดแรง
"นะ..แน่ใจน่ะครับ" ไดถามด้วยความเป็นห่วง
"อื้ม ไม่เป็นไรครับ" พีชฝืนยิ้มในขณะที่น้ำตาท่วม
"งั้นนนน มีอะไรเรียกผมน่ะครับ" ไดปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"คิดอะไรอยู่หรอที่รัก" พีชซึ้งเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำ
"ปะ..เปล่าครับ" ไดตกใจตื่นจากพวงค์สะดุงตัวเหมือนเจอผี
"อะอื้ม" พีชเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วหันหลังดูรอยช้ำที่ก้นที่กระจก
"โหหหห.... ม่วงเชียว" พีชพูดพลางก้มดูก้นในกระจก พีชเปิดตู้กระจกหยิบชุดนอนสีฟ้ามาใส่
พี ชเดินขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วห่มผ้าห่ม ไดซึ่งเดินเข้ามาทีหลังเห็นพีชนอนอยู่เลยล้มตัวนอนข้างๆ ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากันไดพูดก่าพีชที่หลับอยู่ว่า
"ผมรักคุณเสมอน่ะ" พีชซึ่งได้ยินก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ไดรีบหลับตานอน
"ผมก็รักคุณน่ะ" พีชรีบหลับตาทันทีเมื่อเห็นไดลืมตา
และแล้วทั้งคู่ก็ลืมตามาสบตากัน พีชและไดหันหน้าไปคนละทางเพราะเขิน
"ตื่นแล้วหรอครับ" ไดลุกงัวเงียขึ้นมานั่งขยี้ตาบนเตียง
"อื้ม วันนี้ผมจะรีบไปทำงานน่ะครับ" พีชยิ้มให้ไดก่อนเดินไปข้างนอก
ไดเห็นท่าไม่ดีเลยแอบสะกดรอยตามพีชออกไปข้างนอก
ไดแอบเดินตามพีชจนมาถึงหน้าคอนโดแห่งหนึ่ง
-เอ๊ะ วันนี้พีชไม่ไปทำงานหรอ ร้านพิซซ่ามันไปอีกทางไม่ใช่หรอ-
-หรือว่ามาส่ง เฮ้ยยังไม่ได้ไปรับเลย- ไดครุ่นคิดในขณะที่พีชขึ้นลิฟท์ไปแล้ว
"ชั้นที่30" ไดวิ่งตามมาที่หน้าลิฟท์แล้วกดลิฟท์ข้างๆ
"เร็วๆซี" ไดพึมพำในขณะรอลิฟท์ลง
กว่าที่ลิฟท์จะขึ้นไปที่ชั้น30พีชได้หายไปเสียแล้ว
"โธ่ โว๊ย!!!" ไดโมโห
"กลับมาแล้วหรอ" ไดเรียกพีชในขณะที่พีชเดินเข้าบ้านมา
"อะไรครับที่รัก" พีชสะดุ้งเฮือก
"ไปไหนมาครับ" ไดถาม
"ไปทำงานมาซิครับ" พีชหน้าซีด
"แน่ใจหรอครับ" ไดถามย้ำ
"ทำไมถามผมอย่างงั้นหล่ะ" พีชก้มหน้าหลบตากรอกไปกรอกมาเหมือนหาข้าแก้ตัว
"ผมไปหาคุณที่ร้านพิซซ่ามา เขาบอกว่าวันนี้คุณไม่มาทำงาน"
"เออ.." พีชร้องไห้ออกมา
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่มีวันโกรธพีชหรอก" ไดเอาพีชมาอยู่ในอ้อมอก
"ฮืออออ....ๆๆๆๆ" พีชกอดไดไว้แน่นแล้วพูดว่า
"ขอบคุณมากครับ"
"อย่าร้องน่ะครับ เดี๋ยวไม่น่ารักหรอก" ไดยิ้มให้พีช
"อื้ม"
-นี่เราจะนอกใจที่รักของเราหรอ ไม่น่ะ><- พีชคิด
"ไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวเย็นกันน่ะครับ" ไดเดินไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหาร
แล้วพีชจึงเดินเช็ดน้ำตาไปเข้าห้องน้ำ
"ที่รักชอบกินอะไรหว่า" ไดทำหน้าครุ่นคิดแล้วเอานิ้วชี้แตะปาก
"อ้อ!" ไดอุทาน
"รู้แล้ว" ไดหยิบผ้ากันเปื้อนสำหรับทำอาหารมาใส่
"เสร็จแล้วหรอครับ" ไดเดินมาถามพีชขณะออกจากห้องน้ำ
"อื้ม" พีชเดินเช็ดหัวแล้วนุ่งผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กมากๆเดินออกมา
"เอ๊ะ! หอมอะไร" พีชได้กลิ่นอาหารของโปรดตัวเอง
"ไปกินข้าวกันดีกว่า ผมทำเองเลยน่ะ" ไดจูงมือพีชเดินมาที่โต๊ะอาหาร
"น่ากินไหมครับ" ไดถามแล้วอมยิ้มตาหยีให้
"โหหหห.... น่ากินมากเลยครับ" พีชยิ้มแก้มบานแล้วหันไปถามได
"นี่ คุณทำเองหรอ" พีชยังยิ้มแก้มบาน
"อื้ม ทำเองหมดเลย ทำเพื่อที่รักคนเดียวน่ะ" ไดหอมแก้มพีชก่อนเดินไปนั่งที่เก้าอี้
"บร้าพูดไรเค้าเขินน่ะ" พีชแก้มแดงเหมือนผลแอปเปิ้ล
"ฮุ้ยยย แก้มแดงน่า....." ไดหยุดแล้วอมยิ้ม
"น่าอะไร" พีชเขิน
"หน้าเหมือนตูดลิงเลยน่ะ" ไดหัวเราะ
"อะไรน่ะ" พีชโมโหแก้มป่อง
"ฮ่าๆๆๆ ผมล้อเล่นครับ" ไดเริ่มหยุดพัวเราะ
"เดี่ยวเหอะ" พีชงอล
"อย่างอลผมน้า ผมล้อเล่น" ไดชูนิ้วก้อยยกมา
"ไม่!!!!" พีชปฏิเสธ
"น้าๆๆๆๆๆๆ ดีกันๆ" ไดอ้อนวอน
"อื้ม" พีชยิ้มแล้วเอานิ้วก้อยไปคล้องกัน
"เย้! ดีใจจังเลย ที่รักเราเลิกงอลแล้ว" ไดยิ้มใหญ่
"หรอ งั้นงอลต่อก็ได้" พีชแกล้ง
"ม่ายย!!!><" ไดร้อง
"ผมล้อเล่นครับ" พีชหัวเราะ
"งั้นกินฝีมือผมน่ะ" ไดตักข้าวป้อนพีช พีชอ้าปากงับข้าวคำใหญ่จากช้อน
"อร่อยมั้ยครับ" ไดถาม
"ไม่อร่อยเลย" พีชทำหน้าบึ้งตึง
"อ่าว งั้นผมจะไปทำให้ใหม่น่ะครับ" ไดลุกขึ้น
"ไม่ต้อง!!" พีชตะคอก
"ทะ ทำไมหล่ะครับ" ไดหน้าซีด
"เพราะผมล้อเล่นไง" พีชอมยิ้มหน้าบาน
"แหม ที่รักชอบล้อเล่นผมจัง ผมกลัวน่ะ ว่าที่รักจะทิ้งผมไป" ไดยิ้มแห้งๆ
"เอ่อคือ งั้นมากินข้าวกันต่อเหอะน่ะครับ" พีชหน้าซีด
วันต่อมา....
"เอ้ก อี เอิ้ก ๆ.."
"ไก่ที่ไหนมันขันว่ะ" ไดงัวเงียตื่นขึ้นมาก็ได้ยินพีชคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำ
ไดลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเงี่ยหูฟังข้างๆห้อนน้ำ
"อ่า...ครับ วันนี้เจอกันที่เดิมหรอครับ อ่า.. ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปน่ะ" ไดตกใจว่าพีชจะไปไหน ไปกับใคร?
"ผมไปล่ะน่ะ" พีชบอกได
"ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันหรอกหรอ" ไดถาม
"ไม่อ่า ผมจะรีบไปธุระ"
"ธุระอะไรหรอ" ไดถาม
"เอ่ออ... ธุระที่จะสมัครงานใหม่" พีชตอบตะกุกตะกัก
"อ้อ งั้นไปเหอะ" ไดตอบด้วยความเย็นชา แต่ภายในใจของเขาเจ็บปวดเสียเหลือเกิน
-พีชคนเดิม ของผมหายไปไหน- ไดคิดแล้วน้ำตาไหลร่วงลงมาไม่ขาดสาย ลงไปในจานข้าวที่ตัวเองกินอยู่พร้อมทั้งน้ำตา
"มาแล้วหรอ ที่รัก" พีชตกใจเมื่อเห็นเจี๊ยนยืนอยู่กับพวกที่ไปรุมทำร้ายเขาเมื่อ5เดือนก่อน ก่อนที่เขาจะมาเจอได
"น่ะนี่มันอะไรกัน" พีชพูดเสียงตะกุกตะกักก่อนจะวิ่งไปกดลิฟท์ลงจากคอนโดเจี๊ยนทันที
"ที่รักจะไปไหน" เจี๊ยนกับพรรคพวกอีกนับสิบวิ่งตามพีชมา
-กดลิฟท์ไม่ทันแน่อยู่ตั้งชั้น 1 นี่มันชั้น 30 ลงบันไดดีกว่า- พีชวิ่งลงบันไดทันที
"เฮ้ยมรึง 5 คนรอลิฟท์น่ะ เดี๋ยวพวกกูที่เหลือจะวิ่งตามมันไป" เจี๊ยนซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของเสี่ยที่พีชเคยขายบริการที่นั่นเอ่ย
"จับเป็นน่ะโว๊ย กูไม่อยากให้ของดีๆเสีย เดี๋ยวราคาตก" เจี๊ยนเอ่ยก็จะวิ่งตามพีชมาติดๆ
"มันอยู่นั่นเร็วๆ อย่าให้หลุดมือ" เจี๊ยนตะโกนบอกลูกสมุน
-ทำไมน่ะมีแต่หลอกลวงเรา ไดจ๋า ไดอยู่ไหน- พีชวิ่งสุดกำลังแล้วร้องไห้ออกมาเป็นสายๆ
"มานี่เร็ว" เงาของชายคนหนึ่งตะโกนเรียกแล้วกวักมือเรียกพีชให้เข้าไปหลบที่ห้อง 245
คนๆนั้นก็คือ "..."
"ได" พีชตกใจเมื่อเห็นคนที่ไม่เคยหรอกลวงเขาเลยมาอยู่ตรงหน้า
"รีบๆมาเหอะ อย่ามัวอึ้งอยู่เลย" ไดรีบวิ่งไปจับมือพีชเข้าไปแอบในห้อง
"มาได้ยังไงอ่า" พีชยังร้องไห้ไม่หยุด
ไดสงสารพีชมากๆเลยที่ถูกหลอก
"ผมเป็นห่วงคุณเลยสะกดรอยตามมา" ไดปิดล็อกปะตูห้องทันที
"ขอบคุณน่ะ" พีชโผโอบกอดไดแล้วปล่อยโห่ออกมาทันที
"ชู่วว... พวกมันมาแล้ว" ไดเอานิ้วชี้ขึ้นมาไว้ที่ปากแล้วกระซิบบอก
"เฮ้ย! มันอยู่ไหนว่ะ" เสียงเจี๊ยนตะโกนมาจากข้างนอก
"เฮ้ย!!!ลงไปข้างล่าง" เจี๊ยนตะโกนบอกพวกสมุน
"สงสัยมันจะลงไปกันแล้วล่ะที่รัก" ไดจับหน้าพีชแล้วเอานิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำตาให้
"ผมไม่เคยโกรธคุณเลยน่ะ แม้ว่าคุณจะหลอกผมมาตลอด" ไดยิ้มเหมือนไม่มีอะไร
"แต่คุณต้องสัญญากับผมก่อนน่ะว่าคุณจะไม่หลอกผมอีก" ไดยกนิ้วก้องมาให้พีชคล้อง
"ผมสัญญาครับ" พีชกับไดเกี่ยวก้อยกัน
"เราไปกันดีกว่า กลับบ้านเรากัน" ไดลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆเปิดประตู
"เฮ้ย!" ไดสะดุ้งเมื่อเห็นไอ้เจี๊ยนยืนรออยู่หน้าห้อง
"พลอดรักกันเสร็จแล้วรึยัง" เจี๊ยนพูดแล้วอมยิ้มแบบคนชั่ว
"ที่รักมากับผมนี่"เจี๊ยนพูดแล้วดึงข้อมือพีช
"ไม่น่ะ" พีชร้อง
"ถ้าจะเอาพีชไปข้ามศพกูไปก่อน" ไดสะบัดข้อมือเจี๊ยนออก
"อ้อไอ้นี่ใช่ม่ะที่มันทำให้ที่รักลังเล" เจี๊ยนหยิบปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วจ่อไปที่กระบานได
"ไม่!!!" พีชผลักไดออกไปทำให้ปืนมาโดนที่อกพีชแทน
"โอ๊ย!! เสียงร้องครั้งสุดท้ายจากพีชก็ออกมา"
"หยุดน่ะนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ" ตำรวจวิ่งเข้ามาล็อกข้อมือเจี๊ยนแล้วพาตัวไป
"ไม่!! ที่รักอย่าทิ้งผมไปน่ะ อยู่กับผมก่อนผมยังไม่ได้แต่งงานกับคุณเลย" ไดรองหัวพีชขึ้นมาแล้วร้องไห้ไม่หยุด
ณ.โรงพยาบาล
"พีช... ฟื้นซิ" ไดจับมือพีชขณะที่ร้องไห้อยู่
"คุณจะทิ้งผมไปไม่ได้น่ะ" ไดที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงพีชไม่ได้นอนทั้งคืนเอ่ย
"ก๊อกๆๆ" เสียงมีคนมาเคาะประตู
"เข้ามาเลยครับ ประตูไม่ได้ล็อก" ไดเอ่ยเชิญ
หมอเดินเปิดเข้ามาแล้วพูดว่า
"ผมผ่าเอากระออกให้แล้วน่ะครับ ดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ" หมอกล่าว
"ขอบคุณมากน่ะครับหมอ" ไดขอบคุณ
"ไม่เป็นไรครับ เอ่อนี่ ไอ้แก๊งค์ที่มาทำร้ายแฟนคุณนั้นถูกจับไปหมดแล้วน่ะครับ"
"จริงหรอครับคุณหมอ"
"จริงซิครับ รวมไปถึงเฮียอะไรนั่นทีบงการอยู่ข้างหลังด้วยครับ"
"พีชได้ยินมั้ย ฟื้นซักทีซิ"
"ดะได" พีชร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่อก
"ห๊า" ไดรู้สึกตัวแล้วสะดุ้ง
"ผมเจ็บจังเลย" พีชร้อง
"พีชที่รักของผม ฟื้นแล้วหรอครับ" ไดดีใจมากที่สุดเมื่อเห็นคู่รักฟื้น
"ถือว่าเราหายกันแล้วน่ะ คุณเคยช่วยชีวิตผม คราวนี้ผมก็ช่วยชีวิตคุณ" พีชยิ้ม
"หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับเราทั้ง 2 คนอีกน่ะครับ"
"อื้ม แต่คุณก็อย่าลืมทำตามที่บอกน่ะ" พีชยิ้ม
"อ่า.. อะไรหรอ ไดลืมไปแล้ว" ไดงง
"ก็ที่คุณบอกว่าคุณจะขอผมแต่งงานไง"
"อ่าจริงด้วยซิ เอาไว้คุณออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ผมจะซื้อมาให้ทันทีครับ ผมขอสัญญา"
"จริงๆน่ะ^^"พีชยิ้มใหญ่
"อื้ม"
จบ