ไม่ได้มาเล่านานมาก ลืมไปแล้วว่าเล่าค้างไว้ถึงไหน
ตอนแรกตั้งใจจะแวะมาดูว่ากระทู้ยังอยู่มั้ย
พอเข้ามาข้างยังมีคนแวะเวียนมา ทำให้มันยังไม่ตาย
ก็เลยอยากจะเล่าต่อให้เหตุการณ์วันนั้นมันจบๆ ไปผมกับไอเจมนั่งฝั่งตรงข้ามกันและกันในซี่กรงรูปทรงบรรยายไม่ถูก
ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนกทวีตตี้
เวลาคนคุมเครื่องสับคันโยก มักจะมีอาการลั่นกึกกักของตัวชิงช้าสวรรค์
ทำให้คนที่ไม่ได้กลัวความสูงอย่างผม อกสั่นขวัญแขวนไปด้วยไม่ได้
ไม่ต้องถามถึงไอเจม มันหันรีหันขวาง เหมือนอยากจะหายตัวไปจากลูกกรงนี้ไปให้ได้
"บั๊ค สามสิบบาทนี่มันหมุนกี่รอบวะ"
ไม่รู้ดิ ทั้งคืนมั้ง
"จะบ้าเหรอ มันไม่คุ้มไปเหรอเมิง"
5555
"จ๊ากกกกกก"
เมื่อกงล้อขนาดยักษ์หมุน ไอเจมกันก็เริ่มประสาทเสีย
ผมเอาแต่ขำกับอากัปกริยาของมัน สะใจจริงๆ
เมื่อชิงช้าเคลื่อนไปถึงจุดบนสุด แทนที่มันจะค่อยๆลดตัวลง
กลับค้างเติ่งอยู่บนนั้น เราสองคนมองหน้ากัน
เกิดไรขึ้นวะ
"เห้ย ทำไมไม่ไปต่อวะ"
ผมมองลงไปข้างล้าง มีคนรอขึ้น แล้วมันจะเป็นแบบนี้บ่อยๆมั้ยเนี่ย
"ปวดฉี่"
เมิงจะบ้าเหรอ มาปวดอะไรตอนนี้ เมิงห้ามฉี่ราดลงไปรดหัวคนข้างล่างนะเว้ย
"เออ กรูไม่ใช่เด็กแล้วนะเมิง เมิงจะให้กรูควักออกมาให้ดูมั้ยละ"
เออ เมิงควักออกมาสิ
"โรคจิตนะเมิง ไอ้เชีย"
หมุนไปได้สักพัก มันไม่ค่อยหยุดแล้ว แต่ผมรู้สึกว่าความเร็วมันมากขึ้น
ไอเจมเริ่มอยู่ไม่สุขเกาะลูกกรงไปทั่ว หน้ามันแดงและดูเหมือนคนตื่นตระหนก
ผมเอื้อมมือไปกุมมือมันไว้โดยไม่รู้ตัว
ทำไมมือมึงเปียก เมิงฉี่ออกทางฝ่ามือได้เหรอวะ
"ไอสาดบั๊ค กรูกลัว เหงื่อแตก"
ผมทั้งสงสาร ทั้งขำ ผมคงไม่บาปหรอกนะ ถ้าเกิดว่ามันจะหัวใจวายตายขึ้นมา
ผมเอาฝ่ามือลูบเหงื่อในมือให้มันแห้ง มือไอเจมมันช่างใหญ่และนุ่มกว่ามือผมอีก
ทั้งๆที่มันก็ออกกำลัง ยกเวทอะไรของมัน ต่างกับผมที่มักจะไม่ค่อยทำอะไร
นอกจากตีแบดฯเป็นครั้งคราว
ตอนนี้เราอยู่บนที่สูง มองไปเห็นวิวของสวนอัมพรและพื้นที่โดยรอบ
บรรยากาศเหมือนฝนจะตก ถ้าเราสองคนจับมือกันไว้แบบนี้
ฟ้าอาจจะผ่าลงมา พลอยทำให้คนอื่นตายไปด้วย ผมจึงชักมือกลับ
ไอเจมกันดึงมือผมไว้
ผมมองตามัน
มันไม่ใช่ดวงตาของคนตื่นตระหนก กลัวความสูงแล้ว
แต่เป็นดวงตาที่พยายามจะสื่ออะไรมาถึงผม
ผมขนลุก ผมไม่อยากนั่งอยู่ที่นี่
ผมอยากออกไปจากตรงนี้ แต่ลูกกรง และคนเดินเครื่องยังไม่ปล่อยผมออกไป
เจมเมิงไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวมันก็จบแล้ว
"กรูไม่ได้กลัว กรูไม่กล้า"
คนอย่างเมิงมีอะไรที่ไม่กล้า
"เมิงทำให้กรูขาดความเชื่อมั่น"
คนอย่างกรูจะไปมีอิทธิพลอะไรกับเมิงขนาดนั้นวะ
"เมิงไม่รู้เหรอ"
ผมรู้สึกเจ็บนิ้ว ไอเจมมันบีบมือผม
เมิงไม่สบายเหรอวะ
"ใช่ กรูป่วย ใจกรูแม่มเต้นไม่เป็นจังหวะเวลากรูอยู่กับเมิง"
"กรูว่า เราสองคน ห่าง กัน สัก พัก ดีกว่ามั้ย"
ผมมองหน้ามัน มันไม่หลบสายตาผม ผมเลยเฉมองไปทางอื่น
ผมเห็นฟ้าแลบที่ขอบฟ้าด้านโน้น ผมพยักหน้า เอาสิ ดีเหมือนกัน