"แล้วเมียที่ไหนกันโวยวายใส่สามีตัวเองตลอด นอนก็ไม่เรียบร้อย เตะถีบคนอื่นทั้งคืน ใครจะไปนอนด้วยได้ ถ้าอยากให้คนอื่นนอนเป็นเพื่อนด้วย ก็นอนให้สงบเสงี่ยมกว่านี้หน่อยสิ"

ผมเห็นควิลล์หน้าแดงก่ำ เมื่อผมพูดจบ คงนึกอายที่ตัวเองทำให้เจ้าของเตียงนอนหลับไม่เป็นสุข แต่เจ้าหนูจอมแสบไม่ค่อยจะยอมรับอะไรง่ายๆ เขามักจะหาทางเฉไฉไปเรื่องอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความละอายต่อความผิดของตนเอง

"ก็อยากกรนทำไมล่ะ ฉันเลยถีบให้รู้ตัวไง ว่ารบกวนคนอื่นมากไปแล้ว เสียงดังยังกับมีรถไฟมาวิ่งสัก 10 ขบวน"

เว่อร์น่า ผมคิด ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ยอมรับว่าผมเป็นคนที่นอนกรน แต่ไม่เคยมีใครบ่นว่าเสียงดังสนั่นหวั่นไหว มีแต่เจ้านี่แหละ ที่ใส่สีใส่ไข่ ซะจนผมนึกรังเกียจตัวเอง และแอบสงสัยว่า แฟนชาวไทยของผม เลิกราไปเพราะผมนอนกรนหรือเปล่านะ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ป่วยการจะไปคิด ถึงอย่างไร ผมกับเขาก็เลิกกันไปแล้ว ชีวิตผมยังคงต้องเดินหน้าต่อไป ด้วยการอยู่ร่วมกับหนุ่มน้อยคนนี้

นึกไปนึกมา ผมก็ว่า เราสองคนนี่เหมาะสมกันดี คนหนึ่ง ก็นอนกรน จนคนที่อยู่เคียงข้างไม่พอใจ อีกคนก็นอนดิ้นไปดิ้นมา อยู่ไม่สุข หรือว่านี่เป็นบัญชาของสวรรค์ที่ให้ผมได้มาพบคนรู้ใจ ที่แตกต่างกันทั้งวัย และความคิด แต่กลับเป็นส่วนผสมที่ลงตัวเหลือเกิน

"นี่....นอนเถอะลุง จะคิดมากไปทำไมกับคำพูดของเด็กๆ ระวังหัวจะล้าน หน้าจะเหี่ยวไปมากกว่านี้นะ เอางี้ พรุ่งนี้ จะทำอาหารจืดๆให้สักอย่างหนึ่ง เป็นการตอบแทนที่ให้มานอนในเตียงด้วยก็แล้วกัน อยากกินอะไรก็บอกตอนเช้านะ จะได้ทำได้ทัน อย่ามานึกกระทันหันล่ะ ข้าวของมันจะไม่เหลือให้ซื้อ เดี๋ยวจะอดกิน"

เจ้าของใบหน้าขาวๆกับดวงตาเรียวยาวขยับปากสั่งผมให้นอนได้แล้วด้วยเสียงห้วนๆที่พยายามให้ดูดุ แต่ ยังไม่ทันที่จะได้เห็นผลงานของตัวเองว่าสั่งแล้วผมทำตามหรือไม่ ตัวคนพูดก็ผล็อยหลับไปก่อนอย่างง่ายดาย ผมนอนตะแคงข้างมองดูเขา พลางยิ้มอย่างนึกเอ็นดูนายควิลล์ เด็กหนอเด็ก ให้อวดเก่งขนาดไหนก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ เจ้าเด็กบ้านี่ ถึงจะดูยียวนกวนประสาท แต่บางทีก็น่ารักดีพิลึก