ทานไรมาหรือยัง"เสียงใสๆ ทักทายขึ้นทันทีที่เห็นผมเดินเข้าประตูบ้านมา คนทักอยู่ในเสื้อยืดสีเหลือง กางเกงขาสั้นสีขาว อวดเรียวขานวลเนียนน่าสัมผัส มีผ้ากันเปื้อนคาดทับด้านหน้าอีกที
"ยังเลย มีอะไรกินบ้างควิลล์"
นี่แหละชื่อเขาล่ะ แปลว่า "ขนนก" แม่เด็กหนุ่มตั้งให้ เพราะตอนเกิดมา ตัวเขาเบามาก น้ำหนักน้อย เพราะเกิดมาแค่เจ็ดเดือน แม่นึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว ต้องเอาเข้าตู้อบอยู่หลายวัน พอหมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว พ่อกับแม่ก็ฉลองกันยกใหญ่ ความที่เป็นลูกคนเดียว พ่อแม่จึงตามใจนัก ให้ความรักกับควิลล์เต็มที่ จนกลายเป็นคุณหนูตัวน้อยๆภายในบ้าน
นับตั้งแต่วันที่ผมยินยอมตกลงรับเจ้าเด็กนี่เป็นแฟน มีการสู่ขอแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว คุณหนูควิลล์ก็ได้มาอาศัยอยู่บ้านของผมในฐานะภรรยา ทำหน้าที่ปรนนิบัติ ดูแลรับใช้ผมเท่าที่จะทำได้ นอกเหนือจากการเอาใจใส่กับเรื่องการเรียน โชคดีที่ไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับการแต่งงานครั้งนี้ เพราะไปทำกันที่จังหวัดเชียงใหม่บ้านเกิดของเขา มิฉะนั้นผมคงต้องอับอายจากการที่ถูกคนอื่นล้อเลียนเป็นแน่ว่าได้เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาเป็นเมีย แถมซ้ำยังเป็นลูกศิษย์ของตัวเองอีกด้วย
"น้ำพริกกะปิ ไข่ทอดชะอม แกงส้ม....น่ากินทั้งนั้น"
เด็กหนุ่มสาธายาย ทำท่าน้ำลายสอ แต่ผมทำหน้าผะอืดผะอม เพราะแต่ละอย่างที่ว่ามามันรสจัดจ้านทั้งนั้น ควิลล์ชอบทานอาหารรสจัด เพราะที่บ้านทานแบบนี้ และเขาก็ทำได้เก่งเสียด้วยเพราะเป็นลูกมืออยู่ในครัวแม่ของเขาตลอด
"อีกแล้วเหรอ ก็รู้อยู่ว่าฝรั่งกินไม่ได้ มันเผ็ดน่ะ ทำอย่างอื่นกินไม่เป็นหรือไง อย่างพวกสปาเกตตี้ ซุป หรือสเต็คอะไรยังเงี้ย"
"ไม่เป็น ไม่เคยทำ ไม่ชอบอาหารฝรั่ง ไม่อร่อย มันเลี่ยน เคยลองแล้วจะอ้วก"
เขาทำท่าแหวะได้น่าหมั่นไส้มาก
"หนอย ไม่กินอาหารฝรั่ง แต่มีสามีเป็นฝรั่งเนี่ยนะ หัดปรับตัวหน่อยสิ ยังนี้จะเป็นภรรยาที่ดีได้ไง"
"ไม่ได้อยากแต่งมาเป็นเมียนายนี่ แค่ตกกะไดพลอยโจน กลัวแม่ดุ สงสารแม่ด้วย จะเลิกกับนายก็กลัวแม่เสียหน้า ที่ลูกอยู่กับแฟนไม่ยืด ต้องซมซานกลับบ้านให้คนนินทา"
โหย คิดไปได้ยังไงกันเนี่ย ช่างจินตนาการเสียจริง ฟังแล้วน่าอ่อนใจยิ่งนัก
"แล้ววันนั้นน่ะ ที่พลาดเสียทีให้นายเพราะเพื่อนมันมอมยา มันไม่ชอบหน้าหน้าผม แต่แสร้งทำมาเป็นดีด้วย ชวนไปบ้านมัน ได้โอกาสก็มอมยา พามาปล่อยที่สวนลุม คงกะให้ผมโดนหิ้วจากฝรั่งตัณหากลับแบบพวกคุณนี่แหละ นี่ผมจัดการไปแล้ว เพื่อนเลวแบบนี้ จะเอาไว้ทำไม ต่อยมันเสียหน้าแหกเลย ถ่ายวิดิโอคลิปไว้ด้วย"
เจ้าเด็กแสบเล่าหน้าตาเฉย เหมือนสิ่งที่ทำเป็นเรื่องปกติ
"โหย เด็กไทยสมัยนี้ ทำไมมันโหดจัง"
ควิลล์เหลือบตาขึ้นมองผม แล้วย่นจมูกใส่
"อย่าเที่ยวได้ว่าคนอื่นเลย ตัวเป็นครูยังมากินเด็กอีก ผู้ให้ความรู้ทำตัวไม่เป็นแบบอย่าง แล้วจะสอนเด็กให้ดีได้ไง ถึงจะเป็นฝรั่งก็เถอะ แต่นี่เมืองไทยนะ ต้องเคารพวัฒนธรรมของเรา เรียนรู้และเข้าใจบ้านเมืองที่นายมาอยู่อาศัยทำมาหากินสิ จะมาคิดว่าบ้านเมืองตัวดีกว่าบ้านเมืองคนอื่นได้ไง"
คำพูดของคนร่างบางตรงหน้าทำให้ผมสะอึก เจ้าเด็กนี่ ความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว แฮะ เห็นแสบๆอย่างนี้ เวลาสั่งสอนผู้ใหญ่ขึ้นมา ก็วางท่าเสียจนผมนึกเกรง สิ่งที่เขาพูดถูกต้องทุกอย่าง ผมพลาดเอง ที่ไปยุ่งกับเด็ก แต่ตอนนั้นผมจะรู้ได้ไงกันล่ะ ใช่ว่าผมอยากยุ่งเสียเมื่อไหร่ ไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้เสียหน่อย โดนว่ามาอย่างนี้ เล่นเอาเสียคนไปเลย จากนี้ต่อไป ผมคงไม่กล้า ไปยุ่งกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าอีกแล้ว
"พูดแค่นี้ทำซึม ทีตอนทำล่ะไม่คิด ดีแล้ว คราวหน้าจะได้ระวังมากขึ้น แล้วนี่จะกินข้าวหรือเปล่าลุงน่ะ นั่งเหม่ออยู่ได้"
ภรรยาจำเป็นของผมถามเสียงดุๆ ผมมองร่างเพรียวที่ยืนเท้าสะเอว แล้วอดรู้สึกขำไม่ได้ หนอยตัวกระเปี๊ยกเดียว ทำเป็นซ่าส์ สักวันหนึ่งเถอะ จะจัดการซะให้หายกร่างเลย แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวอดอาหารเย็นมื้อนี้ เอ้าเผ็ดก็เผ็ด ขี้เกียจออกไปกินข้าวนอกบ้านทุกมื้อ เจ้าเด็กนี่ ถึงจะขี้บ่น ชอบกินอาหารรสจัดจ้าน แต่ก็ทำกับข้าวอร่อยมาก ผมคงต้องปรับตัวตามที่เขาบอก ไม่งั้นอดกินกันพอดี มีคนทำให้กินแบบนี้ ต้องเอาใจกันซักหน่อย ผมรีบตอบรับอย่างกระตือรือร้น
"คร้าบบ.......กินครับ"