“สิ่งที่คิดเอาไว้นะ อย่าได้ริอ่านทำเชียวนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” คนตัวโตขู่ พันไมล์นั่งเงียบ แต่สมองครุ่นคิดถึงประโยชน์ของมีดกับส้อม นอกเหนือจากใช้เป็นอุปกรณ์สำหรับทานอาหารแล้ว มันยังเอามาใช้อะไรได้อีกบ้าง
“ทำไมต้องไปเอาใจมันนักหนา”
อาบจันทร์ถามเสียงดังอย่างไม่พอใจ ขณะยืนมองพันไมล์ซึ่งกำลังนั่งทานอาหารเช้าตามคำสั่งของโจรหนุ่มอย่างฝืนๆ
“อย่างนี้เรียกว่าเอาใจเหรอ”
แสนก้าวย้อนถามโดยที่ไม่มองหน้าคู่ขาสาวแต่อย่างใด
“ก็แสนก้าวห่วงใยมันกลัวว่ามันจะไม่ได้กิน กลัวว่ามันจะผอม อย่าบอกนะว่าติดใจมัน”
สาวร่างอวบทำเสียงกระเง้ากระงอด
“แค่ไม่อยากให้มีคนตายในบ้าน แค่ลักพาตัวมาข่มขืน ก็เป็นเรื่องผิดกฎหมายพอควรแล้ว อย่าให้ถึงกับตายเลย”
ตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชา ราวกับว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นเป็นเรื่องปกติที่โจรลักพาทั่วไปเขาทำกัน
“อย่ามาทำเป็นมีศีลธรรมหน่อยเลย ลักพาตัวมาก็ผิดอยู่แล้ว ส่งคืนกลับบ้าน เกิดมันย้อนมาเอาเรื่องจะเดือดร้อนเปล่าๆ ปล่อยให้มันอดตายไปน่ะดีแล้ว”
อาบจันทร์เสนอแนะอย่างไร้หัวใจ ความเกลียดชังในตัวเหยื่อของโจรหนุ่มมีมากมายเหลือคณานับ โดยเฉพาะการที่พันไมล์ได้มีโอกาสนอนห้องเดียวกับแสนก้าว ซึ่งเธอไม่ได้รับโอกาสนั้น เพราะต้องกลับไปดูแลสามีที่ป่วย ทำให้อาบจันทร์ริษยาหนุ่มหน้าหวาน และกลายเป็นความอาฆาตแค้น
“ตายไม่ได้ ฉันแค่พามาข่มขืนให้ได้รับความเจ็บปวดอับอาย ให้สาสมกับที่ทำกับคนอื่นไว้ ไม่ต้องการฆ่าให้ตาย เพราะฉะนั้น ยังไงเขาก็ต้องมีชีวิตอยู่ และเธอจะต้องดูแลเขาอย่างดี ห้ามไปทะเลาะกับเขาด้วย”
คนออกคำสั่งทำเสียงเข้ม อาบจันทร์หน้าง้ำอย่างไม่พอใจ
“ถ้ามันไม่ทำให้อาบจันทร์หมั่นไส้ อาบจันทร์ก็จะไม่ทะเลาะกับมัน แต่บอกไว้ก่อนนะ อย่ามางี่เง่ากับอาบจันทร์ ถ้าเรื่องมาก เจอดีแน่”
อาบจันทร์กล่าวอาฆาต เธอไม่ชอบใจที่พันไมล์มาแทนที่เธอ กลัวว่าหนุ่มหน้าหวานจะกลายมาเป็นคนสำคัญของแสนก้าว ทำให้เธอยิ่งเพิ่มความเกลียดชังในตัวพันไมล์มากขึ้นไปอีก แต่ด้วยคำสั่งของคนที่อาบจันทร์แอบหลงรัก ทำให้เธอจำต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เธออย่าเป็นคนเริ่มทะเลาะก่อนแล้วกัน ถ้าเขาเริ่มก่อน ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ อยากแส่หาเรื่องเดือดร้อนเอง”
โจรหนุ่มเปิดทางให้ ทำให้อาบจันทร์เริ่มยิ้มออก แสนก้าวไม่ได้เข้าข้างเหยื่อของเขาซะทีเดียว