คุยกันหลังฉาก :
สำหรับเรื่องเล่าที่อิงบนชีวิตจริงของผม ก็ถูกถ่ายทอดออกมาครบ 10 ตอน แล้วครับ

บางคนอาจคิดว่านี่คือจุดจบของเรื่องเล่า .......... เปล่าเลยครับ
เพราะเรื่องเล่าจะจบได้ ก็ต่อเมื่อ ผมจบสิ้นชีวิต เนื่องจากเรื่องนี้ เล่ามากจากชีวิตจริง

แรงบันดาลใจของเรื่องเล่าผม คือ มันเป็นคืนๆ นึง ที่ผมกำลังเครียดจากการอ่านหนังสือ ผมเลย หยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมา แล้วก็พิมพ์ๆๆ เกี่ยวกับฉากชีวิตของผม

เมื่อลองอ่านทบทวน เอ้ย เข้าท่าวุ้ย
ผมเลย พิมพืๆ ไปเรื่อย แล้วเอาเรื่องนี้ไปแจกตามเมล์ เพื่อนในเอ็มที่สนิทๆ ให้ลองอ่าน

จนภายหลังได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดี กระทั่งมี คนคนนึง เขาแนะนำให้ผมเขียนใหม่ ให้อยุ่ในกรอบงานวรรณกรรม แล้ว ค่อยมาเสนอเขาอีก ที เพราะเขาสนใจ โครงเรื่องเล่าผม แต่นั่นแหละ ผมไม่ค่อยว่างแหะๆๆ

แรงบันดาลใจ การเล่าเรื่องนี้ ทั้งหมดทั้งสิ้น ผมได้รับจากเรื่องเล่า 2 เรื่องคือ เรื่องเซ็งเป็ด กับ อีกเรื่องจำชื่อไม่ได้ แต่จำโครงได้ว่า มีตัวเอกชื่อ ริว เป็นลุกไฮโซ ลุกครึ่งญี่ปุ่น ที่ตอนหลัง หลังจากกลับจากทะเล แล้วรถชนตาย

ผมเมื่ออ่านเรื่องเล่าทั้งสองเรื่องนี้เสร็จ แม่ง ร้องไห้ อยุ่พักนึง เพราะมันตรงกับชีวิตเรา ผมเลย ลองเขียนๆ เล่าๆ ดูบ้าง
จนได้เรื่องนักรักหน้าหยก มาเป็น แบบอย่างการมองชีวิต เกย์ ให้รุ่นน้องๆ ได้ใคร่ครวญว่าแท้จริงแล้ว
เกย์รุ่นพี่ พยายาม หารักแท้ในวงการเกย์แล้ว แต่ มันก็ต้องพ่ายด้วยตัญหา อันแรงกล้า ทำให้เกย์เป็นเหมือนสิ่งมีชีวิต ที่มีตราบาป ต้องร้องไห้อยู่ร่ำไป

ครับ ก็ขอขอบคุณทุกกำลังใจ ที่อ่านเรื่องเล่าผม
ขอบคุณทั้งพลังเปิดเผย และพลังเงียบ ที่แอบอ่านนะครับ