ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ เรื่องนี้สะท้อนพฤติกรรมของคนในวงการฟุตบอลทั้งวงการเลยทีเดียวนะครับ
.....................................

ตอนที่ 2

ครึ่งแรก
ทันทีที่กรรมการเป่านกหวีดเริ่มการแข่งขัน พี่ด.ก็เปิดฉากเล่นเร็วทันที ทั้งเลี้ยงลูกและส่งลูกอย่างดุเดือด ท่ามกลางเสียงเชียร์และเสียงกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายของสาวแท้และสาวเทียมที่ขอบสนาม
“ ว๊าย กรี๊ด พี่ด. ขา เท่จังเลย “
พี่ด. ทั้งเตะ ทั้งถอง ทั้งขัดขาผู้เล่นทีมผมอย่างไม่ยั้ง หวังจะครองบอลคนเดียว
“ เฮ้ย ฟาวด์ ฟาวด์ “
“ ไอ้ด. ฟาวด์ ไอ้ห่า เล่นดีๆ สิวะ “
เสียงกรรมการซึ่งก็คือรุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนเสียงดังลั่น แต่พี่ด. ก็ไม่สนใจ ยังเล่นเร็วต่อไป และโดยที่ไม่ทันคาดคิด พี่ด. ก็เข้าเสียบทางด้านหลังของไอ้นัน ผู้เล่นทีมผมอย่างจัง ทำให้ไอ้นันเสียหลัก สะดุดขาของพี่ด. ล้มคะมำลงกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า นอนครางลั่น
“ โอ๊ย ขากู ขากู “
“ เฮ้ย หยุดก่อนเว้ย มีคนบาดเจ็บ แพทย์สนามอยู่ที่ไหนวะ มาปฐมพยาบาลหน่อยเร้ว “
“ แพทย์สนามเหี้ยไรของมึง ไอ้ห่า นึกว่าแข่งบอลทีมชาติอยู่รึไง จะได้มีแพทย์สนาม มึงนั่นแหละไอ้กรรมการ ไปดูมันหน่อย “ ผู้เล่นทีมผมพูด
กรรมการยิ้มแบบเขินๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปดูอาการของไอ้นัน การแข่งขันต้องหยุดไปชั่วขณะ
ผมยืนเงกอยู่ที่ประตู เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง พลางคิดในใจว่า ไอ้พี่ด. นี่แม่งเล่นไม่ดีเลย ไม่มีมารยาท เล่นแรงเกินไป นึกว่าแข่งจริงอยู่หรือไง ไม่ไหวเลย
ไอ้หิน ศูนย์หน้าทีมผม เดินเข้ามาคุยด้วย
“ ไอ้ด. แม่งเล่นโคตรเหี้ยเลย กูโดนแม่งเตะ ถอง ถีบตั้งหลายครั้งแล้ว โคตรส้นตีนเลย มึงเองก็ระวังหน่อยนะ กูว่ามันกะยิงประตูโชว์สาวแน่ๆ “
ผมพยักหน้า เอาสิวะ จะยิงยังไงก็มาเลย ไม่กลัวอยู่แล้ว
“ เอาละ มันค่อยยังชั่วแล้ว แข่งต่อได้ “
กรรมการให้สัญญาณแข่งขันต่อ คราวนี้ทีมพี่ด. เปิดฉากบุกแบบไม่ยั้ง เล่นบอลเร็วโคตรๆ จนดูน่ากลัว แต่ทีมผมก็ใช่ย่อย พอทีมพี่ด. เผลอ ก็สวนกลับเล่นเร็วพอๆ กันจนกลับเป็นฝ่ายบุกบ้าง จนทีมพี่ด. ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
“ เฮ้ย แข็งแรงกันหน่อยสิวะพวกมึง เล่นดีๆ หน่อย เฮ้ย ไอ้เหี้ยนั่นทำไมไม่รับลูกวะ ยืนทื่อเป็นเสากระโดงเลย แล้วไอ้ห่านั่นจ่ายลูกให้ใครวะ แม่ง แล้วมึงจะสับขาหลอกทำเหี้ยไรล่ะ ดูเดะ แหม พวกมึงนี่ ไม่ได้ดั่งใจกูเล้ย สัด “
เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งที่ทีมพี่ด. อุปโลกน์ให้เป็น “ โค้ช “ ด่าลั่นสนาม จนรุ่นน้องคนหนึ่งที่นั่งดูอยู่ข้างๆ ต้องสะกิดเบาๆ
“ เอ้อ พี่ครับ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ครับพี่ นี่แข่งกันเล่นๆ นะครับ ไม่ได้แข่งทีมชาติซะหน่อย “
“ ได้ไงวะไอ้น้อง รู้ป่าว ทีมพี่น่ะต่อไปต้องไปแข่งกับมหาลัยอื่นตั้งหลายที่ บอลยูลีกไงวะ จะเล่นสนามไหนก็ต้องเจ๋งทั้งนั้น แพ้ไม่ได้ ทีมพี่น่ะอนาคตทีมชาติไทยเลยนะเว้ย มึงไม่รู้อะไร อ้าว แล้วไอ้ควายนั่นทำไมไม่จ่ายให้เพื่อนล่ะวะ ทำเหี้ยไรอยู่เนี่ย โอ๊ย สัดเอ๊ย ไม่ได้ดังใจกูเลย สัด “
“ เหรอครับ เอ้อ งั้นผมว่าพี่ไปเล่นเองดีกว่ามั๊ยครัย เห็นอะไรๆ ก็ไม่ได้ดังใจซักอย่าง “
เจอมุขนี้ โค้ชอึ้งไปเลย พูดอะไรต่อไม่ออก หันกลับไปดูที่สนาม ทีมผมกลับมาเป็นรองอีกครั้งหนึ่ง พี่ด. แย่งบอลได้ และเลี้ยงเข้ามาใกล้ประตูที่ผมยืนอยู่ทุกทีๆ มันยิงกูแน่ๆ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
“ กันมันไว้ อย่าให้มันยิงได้ “
ทีมผมตะโกนโหวกเหวก แต่ช้าไปซะแล้ว ไอ้พี่ด. เข้ามาใกล้ประตูมากพอที่จะยิงได้ เลยตัดสินใจยิงทันที
ตูม !
ผมกระโดดตัวลอยเพื่อที่จะรับ บอลพุ่งมาเข้าอกผมทันที ผมรีบกอดบอลไว้แน่น แรงที่มันยิงมาไม่ใช่เบาๆ เลยทำให้ผมเจ็บหน้าอกพอสมควร
ทุกคนในทีมผมถอนหายใจโล่งอก ผมก็ดีใจสุดๆ เหมือนกันที่รับลูกเตะของพี่ด. ได้
“ รับได้ว่ะ สาดดดด “ ผมตะโกนเสียงดัง และเหลือบไปเห็นพี่ด. มองหน้าผมอย่างไม่เชื่อสายตาว่า ผมจะรับลูกเตะของเค้าได้ เค้าชี้หน้าผม แล้วพูดว่า
“ ลูกที่ 2 นายไม่รอดแน่ “
ผ่านไปแล้วหลายนาที ทีมผมเริ่มบุกหนักขึ้นๆ จนในที่สุด ไอ้หินก็ยิงประตูฝ่ายตรงข้ามได้สำเร็จ ทันทีที่ลูกเข้าประตู ไอ้หินก็เฮลั่น
“ เฮ กูทำได้แล้ว กูทำได้แล้วโว้ยยยยยย ตีไข่แตกแล้วววววววว “
ผู้เล่นในทีมต่างเข้ามากอดไอ้หินและลูบหัวลูบตัวอย่างชื่นชม ผมก็ดีใจไปกับเขาด้วย
“ 1-0 “
ทีมพี่ด. มองพวกผมแสดงความดีใจอย่างเคียดแค้น พี่ด. เตะพื้นสนามอย่างโกรธๆ ที่โดนลูบคม ปล่อยให้ทีมผมนำไปได้ ส่วนโค้ชถึงกับควักบุหรี่ออกมาสูบเพื่อดับอารมณ์
หลังจากนาทีนั้น มันเป็นฝันร้ายของทีมผมจริงๆ ทีมพี่ด. กลับมาเป็นฝ่ายบุกอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ยิ่งบุกหนักกว่าเดิมหลายเท่า ทั้งชน ทั้งผลักผู้เล่นทีมผมอย่างแรง จนกรรมการต้องเป่านกหวีดเตือน
“ เล่นดีๆ ฟาวด์แล้วนะมึง “
“ ยกขาสูงนะสัด “ “ ไอ้เหี้ยนี่ เล่นให้ถูกกติกาหน่อยสิวะ “
“ ต้องใบเหลืองแล้ว กรรมการ แม่งเล่นแรงเกินไปแล้ว “
ผู้เล่นทีมผมประท้วงกรรมการกันใหญ่
“ ห่าเอ๊ย พวกมึงเนี่ย กูมีใบเหลืองใบแดงใบเขียวที่ไหนกันล่ะวะ พวกมึงคิดว่ามึงแข่งไทเกอร์คัพกันอยู่รึไง จะได้มีหมดทุกอย่าง ถ้าไล่แม่งออกนอกสนามหมดทั้งทีมแล้ว พวกมึงจะแข่งกับหมาที่ไหนล่ะวะ กูก็เห็นเหมือนพวกมึงว่าแม่งเล่นได้เหี้ยกันทุกตัว “
“ อ้าว เหรอ ไอ้ห่ากูก็นึกว่ามึงมี ช่างแม่ง เล่นต่อดีกว่า “
การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไป พี่ด. ยังไม่มีโอกาสมายิงประตูผมอีกเพราะทีมผมป้องกันหนามาก ต่างฝ่ายต่างก็พยายามแย่งบอลมาครองอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไอ้พี่ด. ขัดขาไอ้อิฐ จนมันล่มคว่ำหน้ากระแทกพื้นสนาม
“ เปลี่ยนตัว เปลี่ยนตัวเว้ย “
ทีมผมขอเปลี่ยนตัวเอาไอ้อิฐออก เพราะมันเริ่มเล่นเป๋แล้วจากการที่มันโดนทีมพี่ด. เล่นแรงๆ เข้าให้ แล้วเอาไอ้แดงลงไปเล่นแทน
“ เบอร์ 3 ไอ้แดง ลงไปแทนไอ้อิฐ “
เพื่อนๆ ของผมที่อยู่ข้างสนาม ชูป้ายเลข 3 เป็นสัญญาณว่า เอาไอ้แดงลงไป ใกล้จะหมดครึ่งแรกแล้ว ทีมพี่ด. ยังตีเสมอไม่ได้ ยังตามหลังอยู่ 1 ลูก การแข่งขันเป็นไปอย่างดุเดือด
“ ไอ้ห่าเอ๊ย สู้พวกแม่งให้ได้สิวะ เล่นอย่างกับเด็กอนุบาลเลยมึง ไอ้ควาย เอาแทคติกที่พวกมึงได้จากกูมาใช้สิวะ สัด ฟังกูอยู่รึปล่าว “
โค้ชคนเดิมตะโกนขึ้นมาอีก หลังจากที่เงียบไปนาน
“ ห่า อย่างนี้จะไปบอลโลกได้ไงวะ ไม่ใจกันเลย เหี้ย “
รุ่นน้องคนเดิมหัวเราะคิกคัก จนโค้ชหันมามอง
“ ขำไรมึง “
“ ป่าวครับพี่ “
โค้ชไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่โบกมือเย๊วๆ ให้ทีมตัวเอง
“ หมดครึ่งแรกแล้ว ทดเวลาบาดเจ็บ “
ใครก็ไม่รู้ตะโกนออกมา แล้วก็เงียบ จนรุ่นน้องคนหนึ่งต้องสะกิดเตือน
“ กี่นาทีล่ะพี่ “
“ อ้อ กูลืม 3 นาทีว่ะ “ ไอ้เหี้ยคนนั้นตะโกนอีกครั้ง ทุกคนก็เลยแข่งกันต่อ
พี่ด. ยิ้มที่มุมปาก ขณะสับขาหลอกผู้เล่นทีมผม พลางพูดเบาๆ ว่า
“ ช่วงทดเวลานี่แหละ ทีมมึงเสร็จกูแน่ “