ตอนที่ 10ที่ห้องชมรมฟุตบอล
มึงรู้มั๊ย ลูกฟุตบอลเนี่ยคือชีวิตกูเลย
ผมพูดขึ้นมากลางวง มือข้างหนึ่งถือลูกฟุตบอลเอาไว้ ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งล้อมวงคุยกันอยู่ มีผม ไอ้อิฐ ไอ้แดง และเพื่อนๆ อีก 3 คน
กูเกิดมาพร้อมกับฟุตบอล กูเล่นมาตั้งแต่เด็ก ก่อนที่จะมาเล่นจริงจังกับพวกมึง ที่ชมรมฟุตบอลแห่งนี้ สิ่งที่กูได้จากฟุตบอลมันมีมากมาย กูได้มิตรภาพ ได้ความสนุก ได้รู้จักคำว่าน้ำใจนักกีฬา รู้จักแพ้ชนะ กูก็เล่นบอลกับพวกมึงมาหลายปีแล้ว ขอแสดงความยินดีกับพวกมึงด้วยนะที่มีโอกาสไปแข่งบอลยูลีก ไอ้อิฐ ไอ้แดง ว่างๆ ก็กลับมาเล่นกับพวกกูอีกก็แล้วกัน
ไอ้แดงยิ้มแก้มปริ ไอ้แดงก็เช่นกัน
ขอบใจว่ะ ถ้าว่างกูกลับมาเล่นแน่ๆ ทีมของพวกเราจะได้ครบทีมกันเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าจะมีคนหนึ่งที่ขาดจากทีมเราไปตลอดกาลแล้วก็ตาม
พูดมาถึงตรงนี้ ทุกคนก็หน้าสลดลง ผมพูดเสียงเครือว่า
นั่นสิ กูล่ะอยากให้เวลามันย้อนกลับได้จริงๆ จะได้ย้อนไปถึงทีมที่สมบูรณ์ของเราที่มีครบทุกคน ไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเลย
เพื่อนคนหนึ่งที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นว่า
พวกมึงกำลังพูดถึงไอ้หินอยู่ใช่มั๊ย
เออว่ะ ใครรู้บ้างว่าตอนนี้มันอยู่ไหน กูได้ยินเค้าลือกันว่ามันหนีหนี้บอล
ผมถามทุกคน ไอ้แดงทำท่าคิดนิดนึงแล้วตอบว่า
ได้ข่าวว่ามันกลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัดของมันแล้วนี่ แต่ไม่รู้ที่ไหน ที่แน่ๆ มันคงจะไม่กลับมาเรียนที่นี่อีกแล้วล่ะ
ไม่น่าเลยนะ กูล่ะเสียดายมันจริงๆ แม่งเล่นบอลเก่งเหี้ยๆ ไม่น่าโดนผีพนันเข้าสิงแบบนี้เลย
กูก็ว่างั้น
ผมตอบได้แค่นี้ เพราะเรื่องระหว่างผมกับไอ้หินนั้น มันลึกซึ้งกว่าที่คนอื่นคิดนัก ตอนนี้เรื่องของเราก็จบไปแล้ว เหลือแต่ความทรงจำดีๆ ตอนที่เราเริ่มคบกันแรกๆ เท่านั้นเอง แต่ผมก็ดีใจที่เมื่อผมเสียไอ้หินไป ผมก็ได้ไอ้แว่นมาแทน
เออ เออ นอกเรื่องไปใหญ่แล้วพวกมึง กูว่าเอางี้ดีกว่า เรามาเล่นบอลร่วมกันอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่กูกับไอ้แดงจะไม่ค่อยได้มาเล่นกับพวกมึงบ่อยๆ ดีมั๊ยวะ
ดี ดี มาเล่นกันเลย
ทุกคนเฮขึ้นพร้อมกัน แล้ววิ่งออกไปที่สนามอย่างรวดเร็ว
อีกด้านหนึ่งของสนาม ไอ้นันกับไอ้โจ้ยืนมองอยู่ ไอ้โจ้มองหน้าไอ้นันแล้วเอ่ยปากถาม
อยากเล่นกับพี่เค้ามั๊ยวะ
ไอ้นันส่ายหน้า
ก็อยากอยู่หรอกนะ แต่พักนี้แข้งขากูไม่รู้เป็นไร มันอ่อนแรงลงไปทุกทีๆ ไม่ค่อยมีแรงว่ะ ท่าทางจะเล่นยามากไปหน่อย คงต้องเล่นให้น้อยลงแล้วล่ะ
เฮ้ย ไม่เกี่ยว มึงเรียนหนักไปล่ะสิ ห่าพักซะหน่อยก็หายแล้ว ไอ้ของพวกนั้นน่ะทำให้มึงกระปรี้กระเปร่าขึ้นต่างหาก เอาเหอะ ตกลงมึงจะเล่นกับพี่เค้ามั๊ย ถ้าจะเล่นกูจะได้กลับก่อน
ไม่ว่ะ กูกลับกับมึงดีกว่า กูง่วง
ไอ้โจ้ถามยิ้มๆ
ของมึงหมดยัง
ใกล้จะหมดแล้ว กูอยากได้เพิ่มว่ะ
กูมีอีกเยอะเลย มาซื้อกับกูได้ ราคากันเองเหมือนเดิม ไป ไปที่ห้องกัน กูจะเอาให้มึงเอง
ไอ้นันเดินตามไอ้โจ้ไปอย่างอ่อนแรง ผมที่ยืนอยู่ตรงประตูฟุตบอลเหลือบไปเห็นมัน 2 คนพอดี กำลังจะเรียกก็พอดีเห็นว่ามันเดินไปไกลแล้ว เลยตัดสินใจไม่เรียก ผมมองหุ่นของไอ้นันแล้วคิดในใจว่า
แม่งโทรมมากจริงๆ ไอ้นันน้องกู ยังกะคนติดยาเลย
ติดยา!
มันติดยารึเปล่า
ไม่น่า ไอ้นันออกจะเป็นคนฉลาด คงไม่โดนชักจูงให้หลงผิดง่ายๆ แบบนั้นหรอก อีกอย่างเพื่อนที่เดินกับมันก็ดูหน้าตาท่าทางเป็นคนดีพอสมควร คงไม่ชวนกันลงเหวแน่นอน ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้นันไปทำอะไรมา สารรูปมันถึงได้เป็นแบบนี้
บอลกลิ้งมาที่ตีนผมพอดี ผมเขี่ยบอลกลับไปให้เพื่อน แล้วหันกลับไปสนใจในการแข่งขันต่อ
.
ที่ห้องของไอ้นัน
ไอ้โจ้ : ชุดใหญ่ มีทุกอย่าง 4 หมื่น ราคากันเองว่ะ
ไอ้นัน : ห่า ทำไมแพงจังวะ กูไม่มีตังค์แล้วสัด ทั้งเนื้อทั้งตัวกูมีแค่ไม่กี่พัน กูจะไปขโมยเค้ามาแบบคราวก่อนๆ ก็ไม่ได้แล้วด้วย กูคงไม่เอาแล้วล่ะ สาดดดดดดด แต่กูก็อยากได้ โธ่ๆๆๆๆ เสียดาย
ไอ้นันคร่ำครวญ ตาจ้องของที่วางอยู่บนโต๊ะตาไม่กะพริบ ไอ้โจ้จ้องหน้ามัน
อยากมีเงินมาซื้อของกูมั๊ย
ไอ้นันเงยขึ้นมองหน้าไอ้โจ้
อยากสิวะ ถามทำเหี้ยไร แต่จะเอามาจากไหน ขโมยก็ไม่ได้ กลัวเค้าแจ้งตำรวจจับ คราวที่แล้วก็เกือบโดนแล้ว ดีนะที่กูหนีทัน
กูมีวิธี
วิธีไรวะ
ไอ้นันถามด้วยความอยากรู้ ไอ้โจ้อมยิ้ม แล้วบอกวิธีนั้นกับมัน ไอ้นันฟังแล้วหน้าซีดลงทันที แต่ปากก็ด่าลั่น
ไอ้เหี้ย! ไอ้เหี้ย! ไอ้เหี้ย! วิธีเหี้ยไรของมึงเนี่ย อัปรีย์ชิบหาย กูไม่ทำหรอกเว้ย กูทำไม่ได้จริงๆ
ทำไม่ได้ หรือไม่กล้าทำกันแน่
ควย กูทำไม่ได้จริงๆ เว้ย
ไอ้นันพูดเสียงดัง ไอ้โจ้หัวเราะหึ หึ แล้วพูดต่อ
เรื่องของมึง ไม่ทำก็ไม่ได้ตังค์ กูจะบอกความลับให้ ที่กูมีเงินใช้อยู่ทกวันนี้ เพราะกู ทำ ถ้ามึงไม่ ทำ มึงก็ไม่มีตังค์มาซื้อของๆ กู เอาไปคิดดูให้ดี กูรู้ว่ามึงไม่ใช่คนโง่ คงจะรู้ว่าต้องทำยังไง เงินดีไม่ใช่เล่นนะมึง ถ้าจะ ทำ ก็บอกกูก่อน ไม่ใช่ไป ทำ เอง โอเคมั๊ย กูกลับก่อนล่ะ อ้อ อย่าลืม วันอาทิตย์นี้กูจะมารับ แล้วไปเที่ยวกันนะ
ไอ้โจ้หยิบของๆ มันเก็บใส่กระเป๋า แล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ไอ้นันคิดหนัก
กูจะทำหรือไม่ทำดีวะ เอาไงดี ทำก็ไม่เห็นเป็นไรนี่หว่า เรื่องง่ายๆ แค่นั้น ได้เงินใช้ด้วย และอีกอย่างกูอยากได้ของมากเลย กูขาดของไม่ได้จริงๆ ทำก็ได้วะ! กูจะทำ
ไอ้นันตัดสินใจที่จะทำตามที่ไอ้โจ้แนะนำ
ไอ้นันไม่รู้หรอกว่า ตัวมันกำลังจะเข้าสู่วังวนแห่งความชั่วร้าย ที่จะนำพาชีวิตของมันไปสู่หายนะครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต อันเนื่องมาจากการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งนี้