ตอนที่ 2"เฟย เฟย รอด้วย" มัน กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามผมมาครับ
"อ้าว จาไปไหน เฟยกำลังจะกลับบ้านแล้วเน้อ" ผมหันไปบอกมัน
"ทางเดียวกัน กลับพร้อมกันดิ เดี๋ยวเวย์ลงตรงปากซอยเข้าบ้านก็ได้ ตรง..... " มันบอกผมครับ
"โอเค ๆ เร็ว ๆ หน่อยดิ๊ รีบจริง ๆ" ผมเร่งมัน ยิก ๆ เพราะว่า กัวหม่าม้าจะฆ่าเอาน่ะครับ
เดินมาไม่ถึงสองร้อยเมตรแท๊กซี่ก็มาเหมือนรู้ใจ
"ไปอ่อนนุชครับ ไปเปล่า" พี่แท๊กซี่ก็พยักหน้าหยึกหยัก เป็นสัญญาณว่าขึ้นมาเลย
พอขึ้นแท๊กซี่ได้ผมก็รีบโทรหาพี่ซีก่อนเลยครับ เพราะยอมรับว่ายังหงุดหงิดว่าทำไมถึงมาโดยไม่บอกก่อน เพราะทุกทีก็จะบอกก่อน
"อยู่ไหนเนี่ย" คำถามแรกที่โทรศัพท์ถูกรับ พี่ซีถามผมครับ น้ำเสียงแบบว่าดุมาก ๆ
"กำลังกลับบ้าน อยู่บนแท๊กซี่ มีไร" ผมถามกลับไปด้วยความหงุดหงิด ก็มาดุก่อนทำไมว้า
"มารอตั้งนานแล้ว ทำไมไม่กลับซักที ไงหนุ่ม ๆ เยอะหรือไง" พี่ซีถามกวนโอ้ยออกมาอีก
"มากินเหล้ากันหลังมอ ทำความรู้ัจักกันมากขึ้นก่ะเพื่อน ๆ รุ่นพี่ ไม่มีไรนิ เป็นบ้าหรือปล่าว
แล้วจะมาไมไม่โทรมาบอกก่อน แล้วพี่น้ำก็อยู่ด้วยใช่ไหม มีอะไรหรือปล่าว วันนี้ก็ไม่ได้นัดกันไปไหนนี่นา"
ผมยิงคำถามรัวเลยครับ ยอมรับว่าหงุดหงิดนิครับ
"เหอะน่า รีบกลับมาแล้ว กัน นอนรออยู่ในห้องนะ แค่นี้นะครับ ที่รัก" พี่ซีพูดอ้อนผมครับ หายหงุดหงิดเลย
"คร้าบบบบบบบบบผม รอแป๊ปนะ เดวก็ถึงแล้ว แค่นี้" ผมก็กดวางสายไปครับ
แท๊กซี่ทะยานมาด้วยความเร็วสูง เนื่องจากก็เป็นเวลาดึกแล้วด้วยรถเริ่มน้อย
ผมกลับมาถึงบ้าน ภายในเวลาไม่ถึง สี่สิบนาที ไขประตูเข้าบ้าน
ถอดรองเท้า รีบวิ่งขึ้นห้องนอน เปิดประตูห้องนอน เห็นพี่ซี กับพี่น้ำ
หลับไปแล้ว ไปวางกระเป๋า แล้วโดดไปที่ตัวพี่น้ำ
"ตุ๊บ !!!!!"ผม ทับตัวพี่น้ำอย่างเต็ม ๆ พี่น้ำตื่นขึ้นมาแบบว่ามึน ๆ พี่ซีก็งัวเงีย ๆ
ผมขยับไปอยู่ตรงกลางระหว่างพี่น้ำและพี่ซี จากนั้นพี่ซีก็ เข้ามาจูบผม
ปลายลิ้นที่แข็งและดุดันกำลังล่วงล้ำเข้ามาในปากผม และดูไม่มีทีท่าว่าจะออกไป เหมือนกันราวจะควานหาอะไรสักอย่างในปากผม
มือที่ใหญ่และอบอุ่นของพี่น้ำกำลังล้วงเข้ามาจากด้านล่างของเสื้อนักศึกษาที่ตอนนี้มันยับยู่ยี่
จากแรงกดทับและการเบียดเสียดร่างกายของสามคนที่อยู่บนเตียง
เสื้อผ้าในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่จำเป็นอีกต่อไป เพราะคนสามคนที่กำลังดำเนินกิจกรรมกันอย่างเร่าร้อนและรุณแรง
ความเย็นในห้องที่ตอนแรกรู้สึกหนาว ในตอนนี้มันเหมือนกับยืนอยู่กลางทะเลทรายที่ร้อนระอุ
ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง หรือเพราะว่าความโหยหาในสิ่งที่ปรารถนาที่อยู่ข้างหน้า
บทรักดำเนินไปอย่างเร่าร้อนและรุณแรง เนิ่นนานเท่าไรผมไม่ทราบได้ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าผมหลับไปตอนไหน หรือหลับคาอกใคร ตอนจังหว่ะไหน ท่าไหน?....
"โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่ตรงนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้นั้นเป็นเช่นไรมีจริงใช่ใหม ..... " โทรศัพท์ที่อยู่ในกางเกงนักศึกษาที่กองอยู่บนพื้นดังขึ้น
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า
ผมมองไปที่หน้าจอโทรศัทพ์ 027702------- เบอร์พีซีทีนี่หว่า? ใครหล่ะเนี่ย
ผมดูนาฬิกาในมือถือก่อนที่จะรับโทรศัพท์ เวรกำ นี่มัน บ่ายโมงกว่า ๆ แล้วนี่ ผมกดรับโทรศํพท์
ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและฟังดูมีความสุข
"ฮัลโหล น้องเฟยหรือเปล่าครับ"
"คร้าบผม พูดอยู่ ใครหว่า?" ผมตอบปลายสายไป
"นี่พี่บอยนะครับ พึ่งตื่นหรอครับ น้ำเสียงยัง งัวเงียอยู่เลย" พี่บอยพูดครับ
(ผมฟัง ๆ ดูแล้่วรู้สึกว่ามีความสุขยังไงก็ไม่รู้ หรืออาจเป็นที่เขาบอกกันว่า หากเรายิ้มตอนคุยโทรศัพท์ คนที่เราคุยด้วยก็จะรับรู้ว่า
เรากำลังยิ้มอยู่ จริงหรือเปล่าหว่า?)
"ก็พึ่งตื่นหล่ะครับ พี่บอยมีธุระอะไรหรอครับ?" ผมถามบ้าง
"ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เห็นวันนี้ไม่มารับน้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ
เมื่อคืนกินเยอะไปไหม แล้วนี่ปวดหัวหรือเปล่าครับ ไม่สบายหรอ ถึงไม่มาวันนี้" ยิงคำถามเป็นชุด
"อ๋อ เปล่าหรอกครับ เผอินผมต้องช่วยงานแม่ดึกไปหน่อยหล่ะครับ เลยไม่ได้นอน
เอ้อ แล้ววันนี้ไม่ไปเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ผมถามไป
"ไม่เป็นไรหรอกคร้าบ ใครลองมีปัญหาดิ เดี๋ยวพี่เคียให้เอง" พี่บอยพูด เหมือนกับว่าตัวเองนี่เจ๋งชิบ
แต่ผมว่าพี่บอยเขาพูดเพราะดีนะครับ น่ารักไปอีกแบบ
"เออ ช่าย แล้วนี่พี่บอยมีเบอร์ผมได้ยังไง" นี่สิครับประเด็นหลัก
พี่บอยเอาเบอร์ผมไปตอนไหนหว่า? ก็จำได้ว่าไม่ให้นิเนอะ
"เอ่อ .............. ได้มาจาก หนังสือล่ารายชื่อรุ่นน้องหน่ะครับ ชื่อน้องเฟยหาง่ายจะตาย
แค่ถามว่าใครมีเบอร์น้องเฟยมั่ง แล้วพี่จะหาลายเซ็นพี่บังคับให้ทุกคนเลยเป็นรางวัล
เท่านั้นหล่ะ แทบจะกรูกันเข้ามาหมดคณะเลย" โห้ว เบอร์ผมนี่มันมีค่าขนาดนี้เลยหรอเนี่ย พึ่งรู้ตัวนะเนี่ย
"....." ผมยังอึ้งอยู่ครับ อึ้งในความสามารถของเขาจริง ๆ
"แล้วน้องเฟยรู้ไหมครับว่าใครเป็นคนที่ได้ไป รางวัลเนี้ย " พี่บอยเขาพูด ออกแนวกรุ้มกริ่ม ๆ ครับ
"แล้วผมจะรู้ได้ไงหว่า? " ผมตอบพี่เขาไปแบบงง งง ครับ ถามมาแบบนี้ จะรู้ได้ไงหล่ะเนี่ย ก็จำได้ว่าผมก็พึ่งตื่นนี่หว่า แล้วจะไปตรัสรู้ได้ไง
"ก็น้องเจนกับน้องตาลไงครับ เพื่อนซื้น้องไง" โหว!!!!!!!ตรูไปซี้ก่ะมานตอนไหนหว่า ?
"สองคนเนี้ย เขามาบอกว่า เขามีความลับมากกว่าเบอร์โทรศํพท์อีกน่ะ อยากรู้อ่ะไร เฟยเป็นยังไง รายละเอียดก่อนหน้าเป็นแบบไหน จะสาธะยายให้หมด" โอย เอาแล้วไงตรู เล่าอะไรให้มันฟังไปบ้างหว่า ยังไม่ทันไรก็ขายกันซะแล้ว ท่าทางเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ
"อยากได้ ก็ขอกันก็ได้นิครับ ไม่เห็นต้องลำบากเลย แบบนี้พวกมันสองตัวก็หน้าระรื่นสบายไปแล้ว" ผมบอกไปขำ ๆ ครับ
"พี่ไม่กล้า นะครับ บอกตรง ๆ เลย เฟย ดูเหมือนคนหยิ่งมาก ๆ แบบว่าเข้าถึงตัวยากเลยหล่ะ" ก็แน่นอนหล่ะ ผมไม่ค่อยชอบสุงสิงก่ะใครเยอะ ๆ นะครับ แต่ไอ้สองตัวนั้น(เจนกับตาล)ผมว่าสองคนนี้ดูลึก ๆ แล้วคนนิสัยดีน่ะ เลยคุยกันดีด้วย
"อือ.....อือ......." พี่ซีครับ นอนดิ้นมามองผมแต่ตายังหลับอยู่นะครับ
สงสัยแค่ดิ้นเฉย ๆ แต่นี่ก็ปาไปบ่ายกว่า ๆ แล้ว ถ้านับเวลาจริง ๆ ผมได้นอนไปตอนไหนหว่า?
แล้วพี่ซี กับพี่้น้ำ นอนไปตอนไหนทำไมบ่ายกว่า ๆ แบบนี้แล้วยังไม่รู้สึกตัว
แต่ก็ไม่แปลกใจเลยครับ เพราะว่าช่วงด้านล่างของผมตอนนี้มันเริ่มแสดงอาการออกมาแล้วครับ
ปวดร้าวไปถึงหลังเลย ยอมรับเลยครับว่าปวดจริง ๆ จนผมต้องกัดฟันเพราะความเจ็บที่เกิดขึ้น
"เฟยเงียบทำไมหรอครับ" อ้าว ผมลืมคนในสายไปซะสนิทเลย
"เปล่า ๆ ครับ ไม่มีอะไรหรอก พี่บอยครับ ผมขอตัวก่อนได้ไหมอ่ะ ผมต้องไปอาบน้ำแล้ว" จริง ๆ แล้วก็อยากอาบน้ำเหมือนกันหล่ะครับ
เพราะผมรู้สึกว่าตัวผมในตอนนี้กลิ่นคาวมันเต็มไปหมดเลยหล่ะครับ รู้สึกเหมือนว่า มันจะยังแห้งติดอยู่ที่ด้านหน้าอกและหลังอยู่เลยหล่ะ
ท่าทางผมคงไม่ต้องเดาแล้วว่า ทำไมผมถึงตื่นไปมหาลัยตอนเช้าไม่ทัน สงสัยเมื่อคืนผมคงโดนอย่างหนักเลยหล่ะ
"โอเค ครับ งั้นพี่บอยไม่กวนน่ะครับ ......................
เอ้อ ๆๆๆ น้องเฟย แล้ววันนี้จะมามหาลัยหรือเปล่าครับ เขากินเหล้ากันต่อน่ะครับวันนี้" มันจากินไรกันหนักกันหนาหว่า? เมื่อวานก็พึ่งกิน
"คงไม่หล่ะครับพี่บอย เฟยว่าเฟยไม่ค่อยสบาย ว่าจะอาบน้ำ กินยา แล้วพักผ่อนดีกว่า" จะให้ไปไหวได้ยังไงหล่ะครับ
ตอนนี้บทรักรุณแรงเมื่อคืนกำลังกลับมาสร้างความทรมารให้ผมแล้วซิครับ ขาเริ่มสั่น ๆ แล้ว ตามเนื้อตัวเริ่มปวดแล้วด้วย
ทุกคนคงสงสัยนะคับว่าขาสั่นแล้วจะยืนคุยทำไม ผมเป็นพวกที่ถ้าคุยโทรศัทพ์แล้วจะนั่งไม่ลง พวกชีพจรลงเท้าหน่ะครับ ไม่เดินก็ยืนคุยแมร่งซะตรงนั้นหล่ะ
"งั้นดูแลดี ๆ นะครับ พี่เป็นห่วง" โอ๊ะ ๆ ๆ คุยกันวันแรก ก็ เป็นห่วงกันได้แล้วหรอเนี่ย พิลึกคน
"คร้าบผม บะบายนะครับ" ผมชิงบอกลาแล้วกดตัดสายทันที ไม่ฟังคำสุดท้ายจากปลายสายเลย
เอาโทรศัพท์วางไว้บนชั้นวางโทรทัศน์แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำ
"อูย........ แสบฉิบเป้ง" ผมร้องกับตัวเองเบา ๆ เมื่อน้ำอุ่นไหลผ่านจากไหล่ลงไปยังเบื้องล่าง
ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นจนสักเกตุกับสิ่งต่าง ๆ มากขึ้น เห้ย.... ทำไมมันแดงเป็นจ้ำ ๆ ทั้งตัวเลยฟ่ะ
ผมรีบเดินไปที่กระจกที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้าทันที
"ซวยแล้วไง กรู " ก็ ตัวผมสิครับ มีแต่รอยแดง ๆ เป็นจ้ำ ๆ หลายจุด
เมื่อคืนมันหนักขนาดนี้เลยหรอหว่าเนี่ย แต่ก็แค่นั้นหล่ะคับ
เพราะว่าผมชินซะและกับการมีรอยช้ำ ๆตามตัว จากการกระทำของพวกพี่เขาทั้งสองคน
บางทีผมก็คิดนะว่าผมเป็นตุ๊กตาหรือเปล่าหว่า หรือว่าจริง ๆ แล้วเขาสองคนรักผม
แต่ก็คิดได้แค่นั้นหล่ะครับ สรุปแล้วผมก็หาคำตอบไม่ได้ มันวนไปวนมา เหมือนเรือในอ่าง
ผมเดินกลับไปอาบน้ำอุ่นอีกที เร่งความร้อนขึ้นอีกเพื่อให้มันสบายมากกว่าเดิมแล้วก็ให้มันช่วยลดรอยช้ำเหล่านี้ด้วย
"พรืดดดด......" ผมออกจากประตูห้องน้ำครับ หลังจากชำระล้างคราบที่พี่สองคนเขาทิ้งไว้บนตัว
แต่แล้ว เฮ้อ.......พวกพี่สองคนก็ยังนอนสบายกันอยู่ ในความคิดผมนะ ผมว่าพวกเขาวันนี้ก็คงตื่นเย็น ๆ นุ้นหล่ะ
พวกซ้อมนอนตาย เซ็งจิง ๆ ไปหาไรกินดีกว่า คิด ๆ แล้วก็น่าแปลกน่ะคับ
ถ้าใครเข้ามาตอนนี้คงไม่รู้จะทำหน้ายังไง ผู้ชายหน้าตาดีสองคนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน
ใส่แต่บ๊อกเซอร์ กับอีกคนนึงที่ยืนเปลือยเปล่าทาครีมอย่างสบายใจเฉิบ
คิด ๆ แล้วก็ขำครับ ถ้าเป็นผมเข้ามาเห็นสภาพแบบนี้ผมคงคิดว่า
ไอ้คนที่ยืนทาครีมนี่มันร้ายสุด ๆ จริง ๆ ที่ปราบไอ้หนุ่มสองคนนี้นอนเป็นตายได้
เฮ้อ เลิกคิดฟุ้งซ่านดีกว่า รีบๆ แต่งตัวเหอะ ท้องร้องและสงสัยขาดพลังงานแน่ ๆ
ลงมาก็เจอพี่ชายผมครับ ไอ้พี่ตัวดีนี้หล่ะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้เพราะอะไรหน่ะหรอ..