บทที่ 25 ชีวิตเศร้าวันนี้ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
อีกครั้งที่ต้องเปล่าเปลี่ยวไร้ความหวัง
ถูกด่าว่าประณามเหยียดและเกลียดชัง
ถูกทำร้ายจนเจ็บช้ำระกำทรวง
กี่ครั้งแล้วที่ต้องเศร้าต้องเสียใจ
กี่ครั้งแล้วน้ำตาไหลมาซ้ำซ้ำ
กี่ครั้งแล้วที่ต้องทนยอมรับกรรม
กี่ครั้งแล้วที่ใจฉันมันร้าวราน
ทุกวันนี้ทางของฉันมันโดดเดี่ยว
ไม่มีใครจะแลเหลียวหรือสงสาร
ก้าวเดินไปแม้หัวใจทรมาน
น้ำตาร่วงตามทางสะท้านใจ
อยากจะนอนหลับฝันถึงวันสุข
เมื่อยามตื่นหมดทุกข์ใจสดใส
ให้ทุกคนยอมรับยอมเข้าใจ
แต่คงเป็นไปไม่ได้ฉันรู้ดี
18 สิงหาคม 2545