“มีไรกินมั่งพี่แอน โห….ทำไมวันนี้ซื้อมาซะเยอะแยะ” เสียงคุยกันในห้อง ทำให้ผมได้ยินเสียงทุ้มๆของไอ้ตาล……โหย เสียงแม่งโคตรเท่เลยว่ะ แต่ก็แอบกวนตีนอยู่ไม่น้อย

“อ้าว แล้วไมไม่ปิดประตูล่ะพี่แอน จะเปิดรอโจรรึไง” เสียงไอ้ตาลดังขึ้น ผมรู้สึกว่ามันใกล้มาก แล้วฉับพลัน มันก็ชะโงกตัวออกมา ยื่นมือจะมาจับลูกบิดประตูที่เปิดไว้…….โห ตัวแม่งสูงใหญ่ว่ะ สีผิวคล้ำนิดๆ ใบหน้าหล่อคมต่างจากภาพความทรงจำของผมไปมาก

และตอนนั้นเองที่มันเห็นผมยืนแอบอยู่

“เฮ้ย! มายืนทำไรวะ“ มันพูดเสียงดังเหมือนตกใจ ทำหน้าตาเข้มใส่ผม

“หวัดดีตาล” ผมยกมือทักมันก่อน ยิ้มร่าเดินเข้าไปหา ตอนนั้นมันทำหน้าเหมือนงงอะไรซักอย่าง ยกคิ้วสูงแล้วขมวดคิ้วมองหน้าผม

“ใครวะ?” มันเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะถามผมว่า“เรารู้จักกันด้วยเหรอวะ”

ผมหัวเราะร่วน พี่แอนเองก็เดินมาสมทบ แถมไม่วายหัวเราะเสียงดัง จนไอ้ตาลหน้าเหรอหรา มองผมที มองพี่แอนที

“นี่แกจำนายเอกไม่ได้เหรอ คิกๆ” พี่แอนเดินมาดันตัวมันมาหาผม “เอ้า ดูชัดๆ นี่นายเอกเพื่อนเก่าแกไง ทำเป็นจำไม่ได้”

“หา” ไอ้ตาลจ้องผม ขมวดคิ้วมอง แถมอ้าปากออกมาโดยอัตโนมัติ ก่อนริมฝีปากนั้นเปลี่ยนเป็นยิ้ม

“เฮ้ย! ไอ้เอก…….ไอ้เอกจริงเหรอเนี่ย” ไอ้ตาลกระโดดกอดผมแน่น ผมเองก็กอดมันแน่นเหมือนกัน เพราะความดีใจ “ไอ้เหี้ย มาได้ไงวะมึง กูโคตรดีใจ”

“เรื่องยาวว่ะ” ผมตอบไปทั้งๆที่ยังกอดกันอยู่

“ไปๆ ไปคุยกันในห้อง ฮ่าๆ ไอ้ห่า กูเกือบจำมึงไม่ได้แล้วนะโว้ย คิดว่าไอ้โรคจิตมาแอบดูพี่แอน กูจะต่อยอยู่แล้ว ฮ่าๆ” ไอ้ตาลลากแขนผมเข้าไปในห้อง ก่อนที่พี่แอนจะปิดประตู

เราจูนกันติดได้ไวมากครับ เพราะความสนิทสนมเมื่อตอนเด็กๆ กับพี่แอนเองก็ถือว่าผมสนิทนะครับ เพราะเคยไปบ้านไอ้ตาลบ่อยๆ แถมไปนอนบ้านมันก็หลายครั้ง พี่แอนแกสวยแบบสาวไทยแท้ๆ ตาคม คิ้วเข้มเหมือนน้องชาย

เราสามคนคุยกันไม่หยุดขณะนั่งล้อมวงกินช้าวเย็นกัน จนสุดท้ายผมกับไอ้ตาลก็มานอนเอกเขนกที่พื้นห้องด้านล่าง คุยกันไปดูทีวีกันไป ส่วนพี่แอนก็นั่งทำงานส่งอาจารย์อยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ส่งเสียงมาแจมบ้างเป็นระยะๆ

“มึงนอนนี่เลยสิวะไอ้เอก พรุ่งนี้วันเสาร์นี่หว่า มึงคงไม่มีเรียนมั้ง” ไอ้ตาลเอ่ยชวนผม “กูแม่งโคตรดีใจเลยว่ะ อยากคุยกับมึงทั้งคืนเลย”

“เกรงใจพี่แอนสิวะ” ผมบอกมัน ทั้งๆที่จริงก็อยากนอนค้างกับมันนะ ก็ไม่ได้เจอมันมาตั้งหลายปี

“อุ๊ย จะมาเกรงใจอะไรเอก” พี่แอนหันมาพูดสวนขึ้น “เอกก็เหมือนน้องพี่นั่นแหละ จะนอนที่นี่ก็ไม่เห็นเป็นไร”

“งั้นผมไม่เกรงใจนะพี่แอน คืนนี้จะได้คุยกับไอ้ตาลทั้งคืน คิดถึงมันมานาน” ผมยิ้มแก้มปริ ไอ้ตาลหันมามองเอามือตบหัวผมเบาๆ ด้วยความสนิทสนม

“สัส….ทำเป็นมาเกรงใจ” ไอ้ตาลทำเสียงขึ้นจมูกแบบเสียงนักเลง “เดี๋ยวมึงเอาเสื้อผ้ากูใส่นอนก็ได้ ตัวเราก็พอๆกัน”

พี่แอนหลับไปนานแล้วครับ ไฟในห้องถูกปิดลงไปเมื่อสองสามชั่วโมงก่อนหน้า แต่เราสองคน ยังคงนอนคุยกันเรื่อยๆ ครับ ต่างคนก็ต่างเล่าเรื่อง ของตัวเองให้กันฟัง ถามถึงคนนู้นคนนี้ ที่เราไม่ได้เจอ เวลาที่ห่างเหินกันไป มันไม่ได้ทำให้มิตรภาพในใจของเราลดลงไปเลย

“เออ ไอ้เอก มึงจำไอ้นัยได้ป่าววะ” ไอ้ตาลถามผมขณะที่เวลาล่วงไปตีอะไรก็ไม่รู้

“นัยไหนวะ” ผมถามกลับ เพราะตอนนั้นผมนึกไม่ออกจริงๆ

“ก็ไอ้นัย ลูกป้าแอ๊ดไงมึง ที่บ้านแม่งอยู่ต้นซอยน่ะ จำได้ยัง” ไอ้ตาลเพิ่มรายละเอียด ทำให้ผมนึกออกขึ้นมาบ้าง แต่หน้าตามันยังไง ภาพมันยังเบลอๆ

“อืมมม” ผมพูดเบาๆ เพราะตอนนั้นเริ่มง่วงแล้ว

“ตอนนี้แม่งมาเรียนที่เดียวกับกูนะโว้ย แต่อยู่คนละสาขา กูเจอมันบ่อยๆ” ไอ้ตาลคุยต่อ เออ….. ก็คงใช่แหละ เพราะบ้านมันอยู่ใกล้กัน แถมรุ่นเดียวกันอีก และมันสองคนก็สนิทกัน

“ฮื่อ” ผมตอบไอ้ตาลไปเบาๆ ตอนนั้นมีภาพนึงผุดขึ้นมาในสมองผม…….ภาพผมกับไอ้นัยตอนเด็กๆกำลังนั่งดูทีวีอยู่ด้วยกันในห้องที่ปิดหน้าต่างจนมืด…….ทำเอาตาผมเบิกโพลงหายง่วงไปฉับพลัน……..เฮ้ยยยยยย

“เออ……แล้วมึงโกรธกันเรื่องไรวะ กูเคยถามมึงไปนานแล้ว มึงก็ไม่ยอมตอบกู ถามไอ้นัย แม่งก็ไม่ตอบกู” เสียงไอ้ตาลถามแทรกขึ้นมา

“กูง่วงแล้วว่ะ…….ฮ้าววววว” ผมรีบตัดบท ทั้งๆที่ตอนนั้นไม่ง่วงแล้ว “นอนกันเหอะว่ะ” ผมโกหกมันต่อ

“ไม่ตอบกูอีกแระ…….เออๆ นอนก็นอน……..ฮ้าวววววว ง่วงเหมือนกันว่ะ แม่งเป็นไรกันวะ ถามมึงก็ไม่ตอบ ถามไอ้นัยก็ไม่ตอบ” ไอ้ตาลพูดทั้งที่ยังหาวไม่เสร็จดี

ผมนอนหลับตา หายง่วงไปแล้วครับ แต่เสียงไอ้ตาลยังก้องอยู่ในหู………ผมกับไอ้นัยโกรธกันเรื่องอะไร…….เราโกรธกันเรื่องอะไร…….จริงๆ ผมก็ลืมไปแล้ว มันผ่านไปนานแล้ว แต่พอโดนไอ้ตาลสะกิดต่อม……. มันก็กลับเข้ามา ผมรู้อยู่เต็มอก แต่ผมจะบอกไอ้ตาลได้ไง…….โอ๊ย ไม่เอาแล้วโว้ย หลับดีกว่ากู