รุ่งเช้าไอ้ตาลตัวร้อนจี๋เลยครับ ซึ่งก็เป็นไปตามที่ผมคาดเอาไว้ ก็แผลลึกขนาดนี้ มันต้องอักเสบแน่นอน และผลของมันก็จะทำให้มีไข้สูง

ไอ้ตาลหมดเรี่ยวแรง ขนาดจะเข้าไปเยี่ยว ยังต้องช่วยกันพยุงไป มันหมดสภาพไอ้ตัวแสบจอมซ่าส์ไปจนไม่เหลือ โชคดีที่มันไม่กลับห้องมันเอง ไม่งั้นพี่แอนคนเดียวเอาไม่อยู่แน่

ผมกับไอ้นัยเลยพร้อมใจโดดเรียนกันทั้งคู่เพื่อช่วยกันดูแลไอ้ตาล ผมให้มันกินยาแก้ไข้ก่อน ไอ้นัยก็รีบออกไปซื้อโจ๊กมาให้คนป่วยและคนเฝ้า ผมก็เลยจับไอ้ตาลเช็ดตัวเพื่อให้คลายความร้อนลง

“แม่งโครตรเซ็งเลยว่ะ” ไอ้ตาลบ่นด้วยเสียงอ่อนแรง “มาป่วยเอาแบบนี้ เลยต้องให้พวกมึงเดือดร้อน”

“คิดมากน่าไอ้ตาล” ผมบอกมันพลางเช็ดตัวมันไปด้วย “มึงเป็นเพื่อนรักของกูนะโว้ย เรื่องแค่นี้สบายมาก”

“ขอบใจมึงมากว่ะเพื่อน” ไอ้ตาลบอกผม

“เอ้า ถอดกางเกงก่อน เดี๋ยวกูจะเช็ดกระโปกทาแป้งให้มึงสบายตัว” ผมนึกถึงตอนที่ผมป่วยแล้วแม่ก็ทำให้แบบนี้…….เอ แต่นั่นมันเมื่อผมยังเป็นเด็กอยู่นี่หว่า

“มึงไม่รังเกียจเหรอวะ” ไอ้ตาลถามผมแบบไม่ค่อยแน่ใจ

“เออสิวะ กูไม่รังเกียจหรอก” ผมบอกแล้วเอาสองมือดึงขอบบ็อกเซอร์ลง ไอ้ตาลเลยกระดกก้นขึ้นให้ผมดึงออกไปจากปลายขา

“ฮ่าๆ ไอ้เสือหมดฤทธิ์แล้วว่ะ” ผมแกล้งแซวมันเมื่อเห็นควยไอ้ตาลเหี่ยวซบเซามากกว่าเมื่อวาน ผมรู้ว่าไอ้ตาลมันไม่อายผมหรอกครับ ในทางกลับกัน ถ้าเป็นผม ผมก็ไม่อายมันเหมือนกัน

ผมค่อยๆเช็ดให้มัน เริ่มจากควยเหี่ยวๆหมดสภาพของมัน มาที่ไข่แฝดไร้ขน ก่อนจะล้วงลงไปเช็ดใต้ไข่จนสะอาด

จากนั้นผมก็ทาแป้งให้มันทั้งตัว แล้วใส่บ็อกเซอร์ตัวใหม่ให้ ดูสีหน้าไอ้ตาลดีขึ้นมาก

ไม่นานนัก ไอ้นัยก็มาพร้อมโจ๊กร้อนๆ เราต้องช่วยกันป้อนไอ้ตาลเหมือนมันเป็นเด็กๆ เพราะมันโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ มันบอกว่ามึนหัวมากเราเลยต้องป้อนมัน แต่มันก็กินได้ไม่มากนัก พอกินยาหลังอาหารได้ครู่นึงมันก็หลับไป

ไอ้ตาลดีขึ้นมากหลังจากตื่นนอน มันลุกเดินได้แล้วครับ ช่วงเที่ยงๆ ไอ้โนโทรหาผม บอกว่าแม่มันทำขนมเทียนของโปรดผมมาฝาก มันอุตส่าห์หอบเอาไปให้ที่โรงเรียน แบกไปถุงเบ้อเริ่ม แต่ผมกลับไม่ไปเรียน ผมเลยบอกให้มันเอาเข้ามาให้ที่หอผมหลังเลิกเรียน เพราะถ้ามันเอากลับบ้านไป ป้าคงเสียใจแย่………ครับ…...แล้วย็นนั้นไอ้โนก็มาถึงห้อง

“โห คนเต็มห้องเลย” ไอ้โนบอกพร้อมเดินเข้าห้องผม ก่อนจะยื่นถุงขนมเทียนให้

“ขอบใจนะ ……เอ้อโน นี่เพื่อนพี่ พี่นัยกับพี่ตาล” ไอ้โนยกมือไหว้ทั้งสองคน “พวกมึงจำไอ้โนได้รึเปล่าวะ ไอ้โนบิตะ ที่มันเคยไปอยู่บ้านกูช่วงปิดเทอมไง” ผมหันไปบอกไอ้สองตัว

“อ๋อ จำได้แล้ว โนบิตะ” ไอ้นัยพูดขึ้น ไอ้โนหันมายิ้มนิดๆ “ที่ไอ้ตาลชอบแกล้งใช่ป่ะ นั่นไงคู่อริเรา นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง อยากแก้แค้นอะไรก็ตามสบายเลยนะน้อง”

ไอ้นัยพูดไปยิ้มไป คงนึกถึงตอนเด็กๆ ที่ไอ้โนเคยไปอยู่บ้านผมเมื่อตอนปิดเทอม ตอนนั้นมันน่ารักน่าแกล้งเป็นที่สุด ไอ้ตาลน่ะตัวดีเลย แอบหมั่นไส้ที่ไอ้โนเป็นเด็กกรุงเทพ เลยแกล้งสารพัด แล้วมันก็ชอบเรียกไอ้โนว่า โนบิตะ

“พี่ตาลเหรอครับเนี่ย……” สีหน้าไอ้โนดูแปลกๆไปครับ มันเดินไปมองไอ้ตาลที่ข้างเตียง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว ไอ้ตาลเองก็ดูเกร็งๆยังไงชอบกล

“พี่ตาลเป็นไรไปครับ ไม่สยายเหรอ” ไอ้โนถามไอ้ตาล

“ตีกับโรงเรียนอื่นมาว่ะ” ไอ้ตาลตอบเบาๆ

“แล้วเป็นไงมั่งอะพี่ตาล” ไอ้โนเดินไปนั่งที่ปลายเตียง ไอ้ตาลเลยยกมือข้างขวาให้ดูแต่ไม่ได้พูดอะไร

“โนจะอยู่กินข้าวกับพี่ก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่จะออกไปซื้อตอนนี้เลย” ผมบอกมันเพราะตอนนั้นก็ใกล้เวลากินข้าวเย็นแล้ว

“กินก็ได้พี่เอก” ไอ้โนตอบด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

“งั้นกูออกไปซื้อข้าวก่อนนะ ไอ้ตาล…..มึงอยากแดกไรวะ ไอ้นัยด้วย ไอ้โนด้วย กูขี้เกียจคิด” ผมบอกไปตามความจริง

“พี่นัยไปช่วยพี่เอกซื้อก็ได้นะ” ไอ้โนพูดแทรกขึ้น “โนอยู่ดูพี่ตาลให้เองก็ได้”

“เออดีเลย งั้นช่วยเฝ้าไอ้ตาลให้พี่ก่อนนะโน………ไปไอ้นัย ไปซื้อข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อย จะได้ช่วยกันเลือกเมนู” ผมหันไปดึงแขนไอ้นัยลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องไป