“ไงวะเอก สบายใจขึ้นมาบ้างยัง” ประตูหลังห้องถูกเปิดออก พร้อมเสียงห้าวๆของไอ้นัย ผมหันกลับไปมองแล้วยิ้มให้มันขณะที่ยืนเกาะขอบระเบียงอยู่

“ฮื่อ…..ก็ดีขึ้นเยอะเลย”

“ทำใจเหอะวะ เรื่องแบบนี้มันเรื่องธรรมดา” ไอ้นัยพูดแล้วเดินมาจับไหล่ผม ก่อนจะยืนติดกัน “กูก็เคยโดน แต่หนักกว่ามึงอีก” เสียงไอ้นัยเบาลง น้ำเสียงแหบพร่าลงเล็กน้อย ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้ามัน……ใช่สินะ มันเคยเล่าว่ามันก็โดนทิ้ง แต่ที่ว่าหนักกว่าผม มันเป็นยังไง

“ยังไงวะ” ผมอดถามมันไม่ได้

“ที่กูโดนน่ะ เพื่อนสนิทกูเลยว่ะ” ไอ้นัยพูดโดยที่ไม่ได้มองมาทางผม สายตามันเหม่อออกไปไกล ก่อนจะถอนหายใจดังๆ ผมอดที่จะเอามือไปบีบไหล่มันไม่ได้ หัวอกคนโดนนอกใจเหมือนกัน ผมเข้าใจความรู้สึกมันดี แต่มันคงหนักกว่าผมอีกหลายเท่าตัว ที่โดนเพื่อนสนิทหักหลังแบบนั้น

“นานยังวะ” ผมถามต่อ

“สามเดือนสิบสี่วันแล้วว่ะ” เสียงไอ้นัยดูเศร้าๆ มันบอกระยะเวลาเป๊ะขนาดนี้ แสดงว่ามันคงรักผู้หญิงคนนั้นมาก “กูก็ยังลืมไม่ได้หรอก”

“ไงมึงก็ลืมๆไปซะเถอะ ผู้หญิงดีๆ ยังมีอีกเยอะแยะ” ผมปลอบมันกลับบ้าง พลางบีบไหล่มันแรงขึ้น เพื่อส่งกำลังใจไปให้มัน

“ขอบใจ” ไอ้นัยเอามือมาจับมือผมที่อยู่บนหัวไหล่มันบีบเบาๆ “แต่กูว่า กูคงไม่เอาหญิงแล้วว่ะ” มันพูดจบ ก็เอามืออีกข้างมาโอบเอวผม ทำเอาผมต้องหันไปมองหน้ามันด้วยความสงสัย

“ถ้ามึงยอมใช้หนี้กู กูจะเลิกเอาหญิงเลย” มือไอ้นัยตะปบลงมาที่ก้นผมเต็มๆ พร้อมบีบอย่างแรง

ผมร้องจ๊าก รีบวิ่งหนีเข้าห้องไอ้นัยเลยวิ่งไล่ตามผม จนสุดท้ายมันก็เกี่ยวผมลงไปนอนบนที่นอน ผมรีบตะกายหนี แต่มันก็ล็อคผมเอาไว้ทางด้านหลัง แถมยังขึ้นทับตัวผมกดเอาไว้อีกจนผมนอนคว่ำหน้าลงกับที่นอน

“อยู่นิ่งๆเหอะ กูยังไม่ทำไรมึงหรอก ถ้ามึงไม่เต็มใจ” ไอ้นัยบอกผมเบาๆ ทำให้ผมหยุดดิ้น เพราะรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง แต่มันก็ยังล็อคผมแน่นอยู่

“ปล่อยกูก่อนดิ” ผมกลัวมันจริงๆครับ ถ้ามันปล้ำผมแล้วเอาตูดผมจริงๆละก็ ผมคงตูดฉีกแน่ ก็ควยมันไม่ใช่เล็กๆ

“เดี๋ยวก่อนสิวะ มาตกลงกันก่อน” ไอ้นัยยังไม่ยอมปล่อย กลับกดร่างทับลงมาอีก จนผมรู้สึกหนัก

“กูยังไม่ลืมเรื่องนั้นหรอกนะ ไอ้เอก” เสียงไอ้ตาลเริ่มเบาลง ผมหลับตานึกถึงเรื่องในอดีตที่ผมกับมันมีร่วมกัน “มึงก็คงยังไม่ลืมมั้ง”