ถ้าคิดว่าเป็นการถ่ายทำหนังสักฉาก กล้องคงกำลังโคลสอัพไปที่หน้าผมซึ่งกำลังนอนตะแคงข้างอยู่ที่พื้นห้อง โดยมีไอ้นัยนอนประกบอยู่ด้านหลังเอาแขนโอบกอดผมเอาไว้หลวมๆ

ผมลืมตานอนอมยิ้มด้วยความปลื้มใจ มันบอกไม่ถูกครับว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่ อารมณ์เครียดที่กังวลเรื่องคำพูดไอ้ตาล มันหายไปแล้ว ผมค่อนข้างมั่นใจว่ามันคงไม่รู้เรื่องเราหรอก เพราะถ้าไม่นับที่มันแซวเมื่อคืนนี้ ปฏิกิริยาทุกอย่างมันก็ยังปรกติดี

“ถ้าไอ้ตาลมันรู้ แล้วมันยังทำตัวปรกติแบบนี้ แสดงว่ามันก็รับได้สิ ใช่ป่ะ” ผมนึกถึงประโยคที่ไอ้นัยพูดกับผมตอนที่เราไปยืนคุยกันที่ระเบียงเมื่อครู่ใหญ่ๆที่ผ่านมา

จริงสินะ…….ไอ้ตาลมันเป็นคนตรง มักจะพูดและแสดงอารมณ์ตามที่มันคิดเสมอ มันมีอะไรในใจมักปิดเพื่อนๆ ไม่ได้ เป็นต้องพูดต้องถาม เพื่อให้ได้ระบายหรือเพื่อให้ได้รู้คำตอบเสมอ…….. แต่ผมก็ยังคิดว่า ให้มันไม่รู้เรื่องอะไร จะดีที่สุด

“กูก็ไม่รู้ว่ากูเป็นอะไรไปแล้ว กูรู้แค่ว่า กูอยากอยู่ใกล้ๆมึง” ประโยคที่ไอ้นัยพูดต่อจากนั้น ทำเอาผมหน้าร้อนไปหมด ดีที่เรายืนหันหน้าไปทางเดียวกัน โดยมีมือมันโอบไหล่ผมเอาไว้ เลยทำให้มันไม่เห็นหน้าที่กำลังฝืนยิ้มของผม และผมเดาว่าหน้าผมมันคงแดงไปทั้งหน้าด้วยเช่นกัน

“อย่าไปรู้เลยว่ะ ว่ามันเป็นอะไร” ผมบอกมันไป “กูว่า…….กูก็อาการเดียวกับมึงเหมือนกัน”

จบประโยคที่ผมพูด ไอ้นัยก็เอามือจับหัวผมดึงไปซบที่ไหล่มัน ผมเลยเอามือโอบเอวมันเอาไว้……..เรายืนนิ่งกันอยู่แบบนั้นนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนจะพากันกลับเข้ามานอนในห้อง

…………………………………….

ผมสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงโทรศัทพ์ดัง อารมณ์ตกใจอยู่เลยคว้าไปหยิบของผมเอง เฮ้ย…….ไม่ใช่นี่ ของกูเปิดสั่นอย่างเดียวเสียงนี้มันโทรศัพท์ไอ้ตาล

ผมมองลุกมองไปที่เตียง…….ไอ้ตาลไม่อยู่บนนั้นแล้วครับ ห้องน้ำก็เปิดอยู่ ผมเลยลุกเดินไปหลังห้อง……ก็ไม่เห็นมัน มันไปไหนของมันวะไอ้ตาล หรือออกไปข้างนอก…….แน่ล่ะ……มันลืมโทรศัพท์แล้ว ผมเหลือบมองดูนาฬิกาตั้งโต๊ะ…….ห่า……11 โมงแล้วเหรอเนี่ย นอนเพลินเลยกู สงสัยไอ้ตาลจะออกไปล้างแผล

ตอนนั้นเสียงโทรศัพท์เงียบลงไปแล้ว ไอ้นัยเองก็งัวเงียตื่นขึ้นมาเหมือนกัน แต่แป๊บเดียวครับ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก คราวนี้ไอ้นัยเลยเดินไปหยิบขึ้นดูแล้วพูดชื่อคนที่โทรเข้า

“โน…..” ไอ้นัยอ่านแล้วทำหน้างงๆ “โนไหนวะ” มันพูดต่อแต่ไม่ได้กดรับหรอกครับ

ผมเองพอได้ฟังว่าชื่อ “โน” ก็อดคิดไม่ได้ว่า เป็นไอ้โน โนบิตะ ลูกลุงผมรึเปล่า และถ้าใช่ มันจะไปแลกเบอร์กันตอนไหน.......ฮืมมม อาจเป็นวันที่ไอ้โนเอาขนมเทียนมาให้……ว่าแต่……..ไอ้โนมันจะโทรมาหาไอ้ตาลทำไม ผมชักสงสัยตะหงิดๆ

ก็เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ไอ้ตาลออกจะหมั่นไส้ไอ้โน จนชอบแกล้งไอ้โนบ่อยๆ ไอ้โนเองก็เถอะ แอบมาบ่นให้ผมฟังเสมอว่าไม่ชอบขี้หน้าไอ้ตาล แล้วถ้าไอ้โนคนที่โทรมาคือไอ้โนบิตะจริงๆละก็……….

ไอ้นัยคงไม่ได้คิดอะไร วางโทรศัพท์ลงไว้เหมือนเดิม แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ไอ้ตาลขึ้นมาดู……..อะไรยังไงกันวะเพื่อนกับน้องกู

“มึงไปไหนมาวะ” ไอ้นัยถามใครสักคนขณะที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ…….ไอ้ตาลคงกลับมาแล้ว

“ไปล้างแผลมาดิ เอ้านี่ ข้าวร้านป้า กูซื้อมาฝาก” เสียงไอ้ตาลตอบกลับมา

“เออ……มึงลืมโทสับน่ะ มีคนโทรมาด้วยว่ะ แต่กูไม่ได้รับให้นะโว้ย” ไอ้นัยบอกไอ้ตาลต่อ

ตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นไอ้ตาลยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงหลังห้องครับ ผมอดคิดไม่ได้ว่า คนที่กำลังคุยกับมันอยู่จะเป็นไอ้โนเดียวกับที่ผมคิดหรือเปล่า…….ถ้าใช่ขึ้นมาละก็……….

“เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอกนะ มีธุระนิดหน่อยว่ะ” ไอ้ตาลเดินกลับเข้ามาบอกพวกผมสองคน

“จะไปไหนวะ” ผมอดถามออกไปไม่ได้ “กูว่าจะชวนมึงไปเดินเจเจซักกะหน่อย”……ครับ เมื่อคืนนี้ ผมกับไอ้นัยคุยกันเอาไว้ว่าจะชวนไอ้ตาลไปเดินเจเจกัน

“บ้านเพื่อนว่ะ” ไอ้ตาลตอบ “เอางี้ ถ้ากูเสร็จธุระแล้วเดี๋ยวกูโทรหา ถ้ามึงไปเจเจกัน กูจะได้ตามไป”

“เอางั้นก็ได้ กว่ากูจะออกกันไปคงอีกพักใหญ่ๆ” ไอ้นัยตอบพลางยกข้าวที่ถ่ายจากกล่องใส่จานแล้ว วางลงที่โต๊ะญี่ปุ่นที่มันเอาออกมากางไว้ก่อนหน้านี้

ผมนั่งกินข้าวไปพลางคิดสงสัยอยู่ในหัว จนไอ้นัยมันแกล้งมาแย่งตักหมูในจานผม ผมเลยตบมือมันจนช้อนแทบร่วง

“อิอิ……เห็นมึงเหม่อๆ นึกว่าจะไม่รู้ซะอีก” ไอ้นัยพูดพลางหัวเราะ “กำลังคิดอะไรอยู่วะ คิ้วจะผูกโบว์อยู่แระ”

“ไม่มีไรหรอกว่ะ” ผมตอบแล้วอดขมวดคิ้วอีกไม่ได้ “กูกำลังสงสัยอะไรนิดหน่อย แล้วกูจะเล่าให้ฟังทีหลัง”

“เอาไข่แดงของเค้าไปกินนะ เสียดาย” ไอ้นัยพูดแล้วตักเอาไข่แดงสุกของไข่ดาวที่มันไม่ชอบกิน มาวางในจานข้าวผม ผมเลยตักหมูให้มันไปบ้าง

“นึกว่าจะไม่ให้หมูเค้ากินซะอีก อิอิ” มันพูดแล้วยิ้มหน้าบาน ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวอย่างอร่อย

ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้………ไอ้นัยแทนตัวเองว่า “เค้า” อีกแล้ว……….มันคงไม่รู้ตัวละมั้งเนี่ย…….แต่ผมก็ยังขนลุกอยู่ดีว่ะ…….อึ๋ยยยยยย!