“ อะ...อะไรนะครับ ”

“ ผมบอกว่า…..ผมให้ห้าล้านบาทถ้วน จ่ายสด ”

ความเงียบยังคงปกคลุมไปทั่วห้องราวกับทุกสิ่งทุกอย่างถูกกดสวิทช์ให้ดับลงกะทันหัน !

คนแรกที่ตั้งสติได้คือพิธีกรที่ตอนนี้ไม่สามารถซ่อนเร้นความลิงโลดที่แสดงผ่าน สีหน้าและแววตาได้เลย มันพูดละล่ำละลักด้วยสำเนียงประจบประแจง

“ คระ...ครับ ขอบคุณมากๆ ครับสำหรับการเสนอราคาในครั้งนี้ ท่านผู้เข้าร่วมประมูลนิรนาม น่าประทับใจมากจริงๆ “

มันกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องก่อนที่จะถามคำถามที่มันเองรู้คำตอบอยู่แล้วแก่ใจ
“ ตอนนี้ ราคาที่เสนอสูงสุดของการประมูลเคาะอยู่ที่ห้าล้านบาทถ้วน ตกลง มีใครในที่นี่จะเสนอให้ราคาที่สูงกว่านี้ไหมครับ ”

“ ผมจะเริ่มนับถอยหลังนะครับ นับครั้งที่หนึ่ง นับครั้งที่สอง......... “

เสียงนับหยุดไปชั่วอึดใจ.......ในที่สุด การเปล่งเสียงครั้งสุดท้ายก็ดังขึ้น

“ นับครั้งสุดท้ายยยยยยยยยยยยย ”

เสียงพึมพำบ่งบอกถึงความทึ่งระคนงงงวยยังดังกระเซ็นกระสายไปทั่วห้อง.....ก่อนจะถูกทำให้เงียบกริบลงอีกไม่กี่นาทีต่อมาด้วยเสียงฆ้อนทุบเปรี้ยงลงบนโพเดี้ยมดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วห้อง

“ ตกลงผู้ชนะในการประมูลน้องพีร์ในครั้งนี้ คือ สุภาพบุรุษในชุดสูทสีเทาที่เสนอราคาประมูลสูงสุดที่ห้าล้านบาทคร๊าบบบบบบบบบผมมมมมมมมมมมมมมมม ”

เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างกึกก้องแสดงถึงความยอมรับในความใจป้ำของผู้ประมูลคนนี้ ถ้ากล้าทุ่มเงินครึ่งสิบล้านเพื่อเด็กหนุ่มเพียงคนเดียว....ก็คงต้องยอมรับความพ่ายแพ้โดยดุษฏี

แม้จะถูกจ้องมองจากสายตานับสิบของคนทั้งห้อง แต่สีหน้าของผู้ชนะยังคงนิ่งสนิท และไร้ความรู้สึกใดๆ ที่แสดงออกมาทางสีหน้า จะมีแต่แววตาที่เป็นประกายโชติช่วงด้วยความสบอารมณ์และพึงพอใจอย่างที่สุด !
เสียงดังโหวกเหวก เสียงปรบมือ และทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวดูวุ่นวายสับสนไปหมด......ไอ้พีร์ที่ดูเหมือนจะปลงตกกับชะตาชีวิตที่บัดซบของตัวเองต้องจมดิ่งลงในภวังค์หลับไหลอันมืดมนอีกครั้งด้วยฤทธิ์ยาสลบที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายจากปลายเข็มแหลมที่เจาะเข้าสู่ชั้นผิวหนัง !