อุบัติเหตุของเพื่อน

ผมเล่าเรื่องบุ๊กให้เอินฟัง แต่เล่าไม่หมดนะครับ ไม่ได้เล่าว่าเรามีเซ็กส์กัน และไม่ได้เล่าว่าบุ๊กแอบเอารถผมไปขับ แต่เอินบอกกับผมว่า เขาไม่หวงที่ผมจะมีอะไรกับบุ๊ก เพราะเข้าใจว่าผมเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว และเขาเองก็มีอะไรกับรูมเมทเหมือนกัน แต่ขอให้ถือว่าเอินเป็นที่หนึ่ง

ใจตอนนั้นผมคิดยังไงเหรอครับ ผมคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้เราไปกันไม่รอดแน่ๆ ถ้าผมคิดว่า เอินมีได้ ผมก็มีได้ สักวันเราก็คงมีเบอร์ 3 เบอร์ 4 ไปเรื่อยๆ...

อาทิตย์ต่อมา อาจารย์ของเอินงดสอนช่วงสุดสัปดาห์ทำให้เอินมีวันว่างเกือบสามวัน หมายความว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันสองคืน ผมไม่รีรอรีบไปรับเอินอาทิตย์นั้น

ผมพยายามไม่คิดถึงบุ๊กมากนัก แต่เราก็ยังคุยกันทางไลน์บ้าง ผมพยายามให้ความสำคัญกับคนที่อยู่ต่อหน้าผม แต่บ่อยครั้ง พอรู้ตัวอีกที หน้าบุ๊กลอยอยู่ในหัวผม หรือไม่ผมก็เผลอเล่าเรื่องบุ๊กให้เอินฟังไปแล้ว แต่เอินก็ไม่ได้ว่าอะไร จนถึงวันที่ผมต้องไปส่งเอิน ผมบอกเอินว่า ขอพาบุ๊กไปด้วยได้ไหม

เอินไม่ว่าอะไร เพราะขากลับผมจะได้มีเพื่อน ผลัดกันขับกับผมได้

เอินนั้นขับรถไม่เป็น แต่บุ๊กจะชอบขับรถมาก ทุกครั้งที่ผมไปหาเขา บุ๊กก็จะขอเป็นคนขับแทนผม แล้วบุ๊กยังสนใจเรื่องแบบที่ผู้ชายทั่วๆ ไปสนใจ อย่างมอเตอร์ไซค์เท่ห์ๆ พวกนินจาหรือ ksr จักรยานก็ต้องเสือภูเขาเท่ห์ๆ คือทุกอย่างแม่ง ผู้ชายซนๆ ดีๆ นี่เอง แต่น้องชอบบอกผมว่าน้องเป็นตุ๊ด -.-

วันนี้บุ๊กเอาตุ๊กตาบูมอนสเตอร์อิงค์มาห้อยหน้ารถผมด้วย

ส่งเอินเสร็จ ผมกับบุ๊กไปหาข้าวกินกันที่องค์พระปฐมเจดีย์ ปกติแล้ว ถ้าผมไปกับเอิน ก็จะจบกันตรงนั้น จุดต่อไปคือบ้าน แต่กับบุ๊ก มันย่อมไม่ใช่แค่นั้นเสมอ บุ๊กจะต้องชวนผมหาที่ฮิปๆ นั่งกันต่อ แต่ผมก็ยอม วันนั้นบุ๊กเอาเงินที่ยืมผมไปมาคืน แต่สุดท้ายก็คือเอามากินข้าวกับขนมกันนั่นแหละ

ในคืนนั้นมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นกับผมอีกเรื่องหนึ่งเมื่อผมได้รู้ข่าวว่าเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันตัวเป็นๆ มาสิบปี ประสบอุบัติเหตุและอาการ 50/50 เหตุที่ว่าประหลาดเพราะผมเพิ่งพูดถึงเพื่อนคนนี้ให้บุ๊กฟังระหว่างที่เราขับรถมาที่องค์พระกันนี่เอง

อีกสองสามวันต่อมา เพื่อนผมเสีย งานศพจัดที่ต่างจังหวัด แต่ที่บ้านผมไม่มีทั้งเสื้อผ้าและรองเท้า เพราะส่วนใหญ่จะอยู่ที่บ้านพ่อแม่ซึ่งผมยังไม่ได้ย้ายออกมาเต็มตัว ผมชวนบุ๊กไปเป็นเพื่อนเพราะไม่เคยขับรถออกต่างจังหวัดคนเดียว และผมยังยืมเสื้อผ้ากับรองเท้าน้องด้วย

บุ๊กไม่อิดเอื้อน ยอมเป็นเพื่อนผมไปงานศพทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน ผมรู้สึกขอบคุณอยู่ในใจ ส่วนที่งานศพนั้น ไม่มีใครรู้จักเราสองคนหรอกครับ ผมรู้ข่าวจากหน้าเฟซของเพื่อน เพราะผมกับเพื่อนคนนี้เจอกันที่ค่ายเมื่อเป็นสิบปีมาแล้วผมจึงไม่รู้จักเพื่อนในปัจจุบันหรือญาติของเขาเลย หลังจากนั้นก็คุยกันมาตลอดว่า ถ้ามีโอกาสจะนัดเจอกันอีก อันที่จริงกรุงเทพฯ ชลบุรีก็ไม่ได้ไกลกันนัก แต่สุดท้ายผมก็ได้เจอแต่ร่างของเขา

หลังจากงาน บุ๊กชวนผมไปทะเลซึ่งมันก็ไม่ใช่ทางผ่านเท่าไร แต่ดูจาก Google map แล้วถ้าเราแวะไปบางแสนก็จะขับรถเพิ่มอีกแค่ 20 กิโลเท่านั้นเราก็เลยไปกินข้าวและเดินเล่นกันนิดหน่อย บุ๊กดูท่าทางดีใจมากที่ได้มาทะเล น้องเอาสายชาร์จไอโฟนมาฝากผมไว้แล้วหยิบกล้องของผมไปจากมือแล้วตรงออกไปที่ชายหาด แต่ตอนที่เรามาถึงก็เลยแสงสุดท้ายไปแล้วน้องก็เลยถ่ายไม่ได้ดีสักรูป สุดท้ายผมหยิบกล้องคืนมาแล้วถ่ายรูปให้บุ๊กไปหลายช็อต แต่แสงที่น้อยเกินไปซ้ำบุ๊กยังใส่ชุดดำทั้งชุด ผลก็คือรูปสั่นเกือบหมด มีใช้ได้อยู่แค่รูปเดียว -.-

เสร็จแล้วเราไปเข้าห้องน้ำแล้วก็ไปกินข้าว บุ๊กทวงสายสายชาร์จไอโฟนของแท้จากผม แต่ผมทำหล่นหายไปเมื่อไรก็ไม่รู้ บุ๊กเลยต้องออกไปเดินหาระหว่างที่ผมนั่งรอกับข้าวแต่สุดท้ายก็หาไม่เจอ น้องบอกแต่ว่าช่างมันเถอะ แต่ผมรู้สึกเสียใจอะ