ดีไม่ดี เภสัชกรร้านยาใหญ่ๆ รับเงิน 7x,000 ต่อเดือน
แถมไม่เครียดเหมือนพวกลูกจ้างขายเครื่องสำอางที่ต้องออกมาเชียร์คนซื้อ ให้ตัวเองให้คอมมิชชั่น
เพราะพวกนี้เงินเดือนสตาร์มหมื่นกว่าบาทเอง

เภสัชกร รอขายยาเกร๋ๆ ในโซนขายยยา ใส่เสื้อกาวน์ขาว ตากแอร์สวย ๆ ยาตัวไหน เวชภัณฑ์ตัวไหน
จะขายออกไม่ออก เภสัชกรมีส่วนมาก
ต่างกับเครื่องสำอางหรือสกินแคร์ที่ลูกค้าส่วนใหญ่มีตัวเลือกในใจแล้ว ทำให้พนักงานลำบากกว่ามาก

ใครว่าจบสายสุขภาพต้องดักดานในโรงพยาบาล
เภสัชกรทำให้เห้นแล้วว่า เลือกทำงาน รพ ก็ได้ รับราชการใน อย ก็ได้ เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยก็ได้

หรือทำงานภาคเอกชน ทั้งบริษัทวิจัยยา ร้านขายยา

แถมเครือใหญ่ ๆ ยังเสนอให้เภสัชกรเป็นเจ้าของร้านเองได้ ขอแค่เป็นเครือข่าย รับยาเขาไปขาย
เรียกว่า เภสัชกรมีอำนาจระดับนึงเลย

ไม่เครียดเหมือนทำงานใน รพ ด้วย เจอแต่คนป่วยกับสังคมต่อหน้าพูดดี ลับหลังนินทา

https://www.youtube.com/watch?v=5HhHRWyHeqU

แหล่งข้อมูลค่ะ

ขรรม หายากอะไร ผลิตทีละเป็นพันๆ คนต่อปี

หายากจริง ต้อง นทพ. หรือ นทพญ. เท่านั้น

มีคำนำหน้าหรูๆ สวยๆ เหนือกว่า นพ. / พญ. และเหนือกว่า ทพ. / ทพญ.

ที่สำคัญเงินเดือน นทพ. ใน รพ.เอกชนหลักแสนอัพ ไม่ต้องเรียนอะไรเยอะแบบพวก นพ. และ ภก. ที่เงินเดือนสตาร์ทก็แค่ 2.5-3 หมื่น ใน รพ.รัฐ ส่วน รพ.เอกชน ก็แค่ 4 - 5 หมื่น

ต้องไปเรียนเฉพาะทางอีกหลายปี กว่าจะได้เกือบแสน เห็นแล้วขรรมรัวๆ เลยค่ะ

ตลก หายากอะไร

ลูกพี่ลูกน้อง กูจบมา ยังตกงานอยู่เลย ดีว่าบ้านมันรวย พ่อแม่ ลงทุนซื้อตึกเปิดร้านยาให้ ไม่ต้องเช่าเขา

แต่ร้านยากำไรแทบไม่เห็น ลูกค้าเข้าน้อยมาก ทุกวันนี้ อากับน้า กูยังต้องให้เงินมันใช้อยู่เลย เพราะร้านยา ได้เงินน้อย

กับอีกคน เป็นคนแถวบ้าน จบ เภสัช มาเหมือนกัน ม.รัฐแห่งหนึ่ง ในภาคเหนือ

จบมา แม่มีตึกติดถนนใหญ่ กลางเมือง สองห้อง จะลงทุนเปิดร้านยาให้ แต่ ลูกไม่เอาคะ

บอกเสียดายเงิน ลงทุนเป็นล้าน มาเก็บกำไรหลักสิบ หลักร้อย

ทุกวันนี้เอาห้องมาเปิดร้านขายข้าวมันไก่ ไปแล้วคะ

เคยคุยกัน บอกทำไม ไม่เปิดร้านยา อุตสา จบมาก็ยาก ห้องตัวเองก็มีไม่ต้องเช่า มันบอก

ปีๆหนึ่ง พี่เข้าร้านยากี่ครั้ง แต่ละครั้งใช้เงินเท่าไร กูบอก สอง สามครั้งมัง เวลาท้องเสีย หรือ เป็นไข้ แค่นั้น มันก็บอก นั้นแหละ

ลูกค้าคนหนึ่งเข้าร้านยา อยากมากก็เสียคนละ 100 บ. ต่อให้กำไร เกือบครึ่งๆก็จริง แต่วันๆ จะมีคนเข้าร้านยากี่คน

แถมต้องลงทุนเยอะด้วย ยาน้อย ลูกค้าก็ไม่คอยเข้า สรุปมันบอก เปิดร้านขายข้าวมันไก่ดีกว่า

เหนื่อยหน่อย แต่สบายใจ ลงทุนไม่มาก

>ตลก หายากอะไร
>
>ลูกพี่ลูกน้อง กูจบมา ยังตกงานอยู่เลย ดีว่าบ้านมันรวย พ่อแม่
>ลงทุนซื้อตึกเปิดร้านยาให้ ไม่ต้องเช่าเขา
>
>แต่ร้านยากำไรแทบไม่เห็น ลูกค้าเข้าน้อยมาก ทุกวันนี้ อากับน้า
>กูยังต้องให้เงินมันใช้อยู่เลย เพราะร้านยา ได้เงินน้อย
>
>กับอีกคน เป็นคนแถวบ้าน จบ เภสัช มาเหมือนกัน ม.รัฐแห่งหนึ่ง
>ในภาคเหนือ
>
>จบมา แม่มีตึกติดถนนใหญ่ กลางเมือง สองห้อง
>จะลงทุนเปิดร้านยาให้ แต่ ลูกไม่เอาคะ
>
>บอกเสียดายเงิน ลงทุนเป็นล้าน มาเก็บกำไรหลักสิบ หลักร้อย
>
>ทุกวันนี้เอาห้องมาเปิดร้านขายข้าวมันไก่ ไปแล้วคะ
>
>เคยคุยกัน บอกทำไม ไม่เปิดร้านยา อุตสา จบมาก็ยาก
>ห้องตัวเองก็มีไม่ต้องเช่า มันบอก
>
>ปีๆหนึ่ง พี่เข้าร้านยากี่ครั้ง แต่ละครั้งใช้เงินเท่าไร กูบอก
>สอง สามครั้งมัง เวลาท้องเสีย หรือ เป็นไข้ แค่นั้น มันก็บอก
>นั้นแหละ
>
>ลูกค้าคนหนึ่งเข้าร้านยา อยากมากก็เสียคนละ 100 บ. ต่อให้กำไร
>เกือบครึ่งๆก็จริง แต่วันๆ จะมีคนเข้าร้านยากี่คน
>
>แถมต้องลงทุนเยอะด้วย ยาน้อย ลูกค้าก็ไม่คอยเข้า สรุปมันบอก
>เปิดร้านขายข้าวมันไก่ดีกว่า
>
>เหนื่อยหน่อย แต่สบายใจ ลงทุนไม่มาก

ญาติป้าไม่เก่งไง โง่

หายากไรคะ ใครก็ขายได้ค่ะ ไปดูตามร้านขายยาสิ มีเภสัชกรจริงๆอยู่ร้านกันจริงๆกี่ร้าน

อันที่หายากและขาดแคลนจริงๆ คือ นักรังสีเทคนิคค่ะ

แต่คนไม่ค่อยรู้กัน รู้จักกันแต่ หมอ ทันตะ เภสัช

>อันที่หายากและขาดแคลนจริงๆ คือ นักรังสีเทคนิคค่ะ
>
>แต่คนไม่ค่อยรู้กัน รู้จักกันแต่ หมอ ทันตะ เภสัช

นักเทคนิครังสีเยอะแยะ หมอรังสีอ่ะน้อยอิแก่

ตอแหล