ขรรมอีตุ๊ดควายแก่สามกีบหน้าผี เขาบอกช่วยจัดการสัมพันธ์ แต่ตีความเป็นกำจัด สมกับเป็นสัตว์นรกหน้าผีจริงๆ ถ้าญี่ปุ่นกล้าหักดิบจีน มึงจะขายของให้จีนได้ไงอีควายแก่หน้าผี

มโนเหี้ยอะไรมึง อีแก่สลิ่ม ยอมรับความจริงไม่ได้ ก็บ่ายเบี่ยงประเด็นอีกล่ะ

แค่จัดความสัมพันธ์แม่มึงสิ ญี่ปุ่นกับสหรัฐ เขาทำถึงขนาดติดตั้งระบบป้องกันขีปนาวุธชุดใหม่ ตามแนวชายฝั่ง

https://www.aljazeera.com/news/2023/1/14/japan-us-and-europe-must-act-together-on-china-pm-kishida-says

ญี่ปุ่น กับ อเมริกา เขายังร่วมมือกันด้านกลาโหมระดับทวิภาคี ให้ครอบคลุม “กิจการในอวกาศ” ด้วย เซ็นสัญญากันเรียนร้อยที่สำนักงานใหญ่นาซ่า

https://www.nasa.gov/press-release/us-japan-sign-space-collaboration-agreement-at-nasa-headquarters/

เขาร่วมกันเอาอาวุธจ่ออีเจ๊ก ทั้งภาคพื้นโลก และบนอวกาศ จ่อหัวอีเจ๊กไปเลย

กรั่กๆๆๆๆ

จะไปอธิบายให้พวกอีโง่สลิ่มที่ชอบอยู่ใต้ตรีนอำมาตย์ทำไม พวกนี้กะโหลกหนา สมองมีนิดเดียว การศึกษาก็น้อย ชอบอยู่กับอดีต พวกมันไม่เข้าใจหรอก เสียเวลา

ทำอย่างกับญี่ปุ่นมันแคร์อีเจ๊กอ่ะ อีสัส ตลกมาก
ทุกวันนี้เศรษฐกิจญี่ปุ่น ไม่ได้แคร์ห่าไรอีเจ๊กหรอก
เศรษฐกิจญี่ปุ่น มันผูกติดอยู่กับอเมริกามากกว่า
คนอเมริกันโน้น ที่เขาซื้อสินค้าญี่ปุ่น ไม่ใช่เจ๊ก อย่าโง่

กูว่าอีเจ๊กแดงมากกว่าที่ต้องพึ่งพาญี่ปุ่น ปีๆ นึงอีเจ๊กต้องนำเข้าพืชพันธุ์ทางการเกษตรจากญี่ปุ่นเข้าไปเลี้ยงคนในประเทศมัน อีจีนเปราะบางด้านอาหารมาก นำเข้าอาหารจากต่างประเทศรัวๆ มึงลองมีปัญหากับ ญี่ปุ่น อเมริกา และยุโรปดูสิ เขาเล่นเรื่องอาหาร อีเจ๊นกแดงของมึงก็ตายอย่างเขียดแล้ว แต่ที่เขาไม่ทำเพราะหลักมนุษยธรรมมันค้ำคอ

ทำไมตุ๊ดควายแก่สามกีบตัวนี้ต้องโคลนเปลี่ยนชื่อไปมาและดิ้นพล่านหลายรีพลายต่อกันหลังสลิ่มแวะเอาตีนมาให้มันเลียคะ คริคริ

สวัสดีป้าตอกบัตรรี1 55555555555
ดิ้นพล่านอีกแล้วนะคะ

แม่ยุ่นประกาศ ร่วมพัฒนาอาวุธสงครามเต็มสูบ กับ อเมริกา เยอรมัน และ อังกฤษ จัดเต็มเรือดำน้ำ เรือรบ เครื่องบินสเตลสุดไฮเทค

รอเมื่อไร แม่ยุ่นจะผลิตหัวรบนิวเคลียร์เอง ก็คือสนุกแน่ๆ คริคริ

IN FOCUS

- โยโกอิและเพื่อนทหารอีก 2-3 คนต้องหลบหนีไปซ่อนตัวอยู่ในป่าลึกของเกาะกวม ใช้ชีวิตอยู่ในโพรงดิน หลังกองทัพอเมริกันบุกล้อมโจมตีเกาะกวมอย่างหนักหน่วงในปี 1943 ก่อนจะยึดเกาะได้สำเร็จ

- ชาวประมงสองคนบังเอิญไปพบเขาเข้าในปี 1972 ด้วยความที่ไม่ได้พบเห็นหน้าใครมานานหลายปี เขาถึงกับกระโจนเข้าทำร้ายคนแปลกหน้า

- ราว 30 ปีหลังสงครามโลก กรุงโตเกียวเปลี่ยนโฉมผิดแผกไปจากเดิม จนดูคล้ายโลกแปลกปลอมสำหรับเขา บ้านเมืองและเศรษฐกิจกำลังบูม เป็นประเทศที่รถยนต์ราคาถูก เครื่องใช้ไฟฟ้า ทีวีทันสมัย เทคโนโลยีที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน

เขาใช้โพรงดินมืดๆ เป็นที่พักพิง ใช้เปลือกไม้เป็นเครื่องนุ่งห่ม – ระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 โชอิชิ โยโกอิ (Shoichi Yokoi) หนีภารกิจทหารเข้าไปหลบอยู่ในป่าลึกของเกาะกวม เกือบ 3 ทศวรรษให้หลังมีคนไปพบนายทหารผู้นี้เข้า และชาวญี่ปุ่นยกย่องเขาเป็นวีรบุรุษ แต่ตัวเขาเองนั้นกลับรู้สึกละอายใจที่รอดชีวิตมาได้

สภาพของชายนักรบผู้รอดชีวิตจากสงครามดูแทบไม่เป็นผู้เป็นคน เนื้อตัวมอมแมม ผมเผ้ากระเซิง หนวดเครารุงรัง ราวกับหลุดพ้นออกมาจากขุมนรก

ระหว่างใช้ชีวิตอยู่ในดงป่าบนเกาะกวม โยโกอิต้องกินหอยทาก กบ นก และหนูเป็นอาหาร ซึ่งเขาต้องออกไปล่าตอนย่ำรุ่ง ช่วงกลางวันเขามุดตัวอยู่ในโพรงดินเล็กๆ ขนาด 2 x 4 เมตร ที่เขาใช้เวลาขุดนานนับเดือน และเพื่อไม่ให้บ้าคลั่ง เขาต้องฮัมเพลงกล่อมตัวเองเป็นบางเวลา โยโกอิไม่เคยพบเห็นหน้ามนุษย์มานานมากแล้ว

เพื่อนๆ และครอบครัวของเขาเชื่อว่าเขาเสียชีวิตแล้ว ตั้งแต่ปี 1944

แต่แล้วในวันที่ 24 มกราคม 1972 จู่ก็มีสัญญาณการมีชีวิตอยู่ของคนที่ใครๆ เชื่อว่าตายแล้ว เมื่อปรากฏข่าวที่เกาะกวมว่า มีชาวประมงสองคนไปพบเจอโชอิชิ โยโกอิ และพาตัวเขาออกจากป่า

“恥ずかしながら生きながらえて、帰ってきました。- ผมรู้สึกละอายใจอย่างมากที่รอดชีวิตกลับมาได้” เป็นประโยคคำกล่าวที่ทำให้โยโกอิมีชื่อเสียง และกลายเป็นที่ชื่นชมของชาวญี่ปุ่นทั้งประเทศ

เพราะแม้ว่าสภาพร่างกายของโยโกอิจะกลับสู่ยุคทศวรรษ 1970s ถึงญี่ปุ่น ทว่าสภาพจิตใจของเขายังติดบ่วงของยุคทศวรรษ 1940s ที่สงครามโลกครั้งที่ 2 กำลังปะทุ และเขา-โชอิชิ โยโกอิ จ่าทหารกองแมนจูเรียที่ 29 หน่วยรบพิเศษของญี่ปุ่นที่ถูกส่งไปประจำการบนเกาะกวมในปี 1943 แต่ในช่วงเวลานั้นกองทัพอเมริกันบุกล้อมโจมตีอย่างหนักหน่วง และใช้เวลาอยู่นานนับเดือนว่าจะยึดเกาะได้สำเร็จ มีทหารญี่ปุ่นล้มตายหรือถูกจับเป็นเชลยสงครามราว 22,000 คน โยโกอิและเพื่อนทหารอีก 2-3 คนหลบหนีไปซ่อนตัวอยู่ในป่าลึกของเกาะกวม

พวกเขาทุกคนรู้ดีว่าต้องต่อสู้จนวินาทีสุดท้าย แม้พ่ายแพ้ พวกเขาขอยอมตายอย่างมีเกียรติด้วยการทำอัตวิบาตกรรม ทว่าสิ่งที่พวกเขาจะไม่ยอมทำเด็ดขาด นั่นคือ การยอมจำนน การมีชีวิตอยู่รอดโดยการตกเป็นเชลยสงคราม ซึ่งถือเป็นเรื่องน่าอับอายและทรยศชาติ โชอิชิ โยโกอิยังมีอุดมการณ์ของชาติทหารในสำนึกที่เขาต้องถือปฏิบัติ แม้ว่าสงครามจะยุติไปหลายสิบปี และกองทัพจักรพรรดิได้จำนนต่อความพ่ายแพ้แล้วก็ตาม

การยอมแพ้ไม่เคยปรากฏอยู่ในข้อเลือก โยโกอิยังเดินหน้าความคิดของตนต่อไป แม้ว่าในปี 1952 เขาเคยพบใบปลิวในป่า รับรู้ข่าวว่าสงครามสิ้นสุดแล้ว หรือในปี 1964 ตอนที่เพื่อนทหารสองคนของเขาเสียชีวิตที่กลางป่าและทิ้งให้เขามีชีวิตอยู่ต่อตามลำพัง และเขายังแสดงท่าทีต่อต้านขัดขืนด้วยซ้ำ

ในปี 1972 เมื่อชาวประมงสองคนบังเอิญไปพบเขา ด้วยความที่ไม่ได้พบเห็นหน้าใครมานานหลายปี เขาถึงกับกระโจนเข้าทำร้ายคนแปลกหน้า แต่เพราะความโรยแรงของวัย 56 ปีในขณะนั้น เขาไม่สามารถต้านแรงของชาวประมงได้เลย

ไม่กี่สัปดาห์หลังจากนั้น ชีวิตของเขาคล้ายขึ้นเครื่องย้อนเวลากลับสู่อนาคต จู่ๆ โยโกอิก็ร่อนลงในกรุงโตเกียว ที่เปลี่ยนโฉมผิดแผกไปจากเดิม จนดูคล้ายโลกแปลกปลอมสำหรับเขา บ้านเมืองและเศรษฐกิจกำลังบูม เป็นประเทศที่รถยนต์ราคาถูก เครื่องใช้ไฟฟ้า ทีวีทันสมัย…เทคโนโลยีที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน

แล้วเขาจะมีชีวิตที่ดีได้อย่างไร ทุกอย่างเผยออกมา เมื่อโชอิชิ โยโกอิรู้สึกถึงความอัปยศ ในฐานะผู้พ่ายแพ้สงครามซึ่งมีชีวิตรอดกลับมาบ้านเกิด และเขาไม่ยอมปล่อยวาง เขาพร่ำบอกตลอดเวลาว่า ญี่ปุ่นแพ้สงครามโลกเพียงเพราะด้อยกว่าด้านอาวุธยุทโธปกรณ์ ใน ‘สงครามครั้งใหม่’ เขา-โยโกอิ-จะใช้ความชำนาญด้านการใช้ชีวิตในป่าให้เป็นประโยชน์ต่อชาติ แต่ที่เขารู้สึกเหลือทนก็คือ การที่จักรพรรดิซึ่งเขายอมเป็นทาสรับใช้ ‘ตราบจนชีวิตจะหาไม่’ นั้น ไม่ได้รับการยกย่องเทิดทูนดุจพระเจ้าอีกต่อไป แย่ไปกว่านั้น ภาพถ่ายขององค์จักรพรรดิยังถูกนำมาแต่งเติมสีสัน ดูเป็นการหมิ่นเกียรติอย่างรุนแรง

ไม่ได้มีใครเห็นคล้อยตามเขาไปเสียทุกคน โดยเฉพาะชาวญี่ปุ่นรุ่นใหม่ที่มีการศึกษา ซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมต้องฟังนายทหารคนดังของประเทศ นอกจากชายผู้รอดตายจากสงครามจะชวนให้พวกเขาหวนคิดถึงยุคสมัยที่สังคมญี่ปุ่นยังไม่พัฒนาแล้ว ประชาชนส่วนหนึ่งยังชื่นชม ‘คนบ้าจากเกาะกวม’ อีกด้วย

ในวันที่โยโกอิเดินทางจากเกาะกวมถึงสนามบินในกรุงโตเกียว มีชาวญี่ปุ่นราว 5,000 คนยืนถือธงชาติคอยต้อนรับวีรบุรุษคนใหม่ด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง ชื่นชม มีการถ่ายทอดสดให้ชมทางทีวี และมีผู้ชมเฝ้าหน้าจอกว่า 70 ล้านคนทั่วประเทศ นับเป็นจำนวนมากกว่าเมื่อสองปีครึ่งก่อนหน้า ที่นีล อาร์มสตรอง (Neil Armstrong) ขึ้นไปเหยียบบนดวงจันทร์เสียอีก

และภายในเวลาเพียงไม่กี่สัปดาห์ ชาวญี่ปุ่นร่วมใจกันบริจาคเงินให้กับนายทหารผู้รอดตายราว 4 ล้านบาท แถมยังมีข้อเสนอแต่งงานอีกนับไม่ถ้วน เมื่อโยโกอิเดินทางไปยังบ้านเกิดเมืองนอนที่นาโงยะ-ซึ่งยังเหลือเพียงญาติของแม่ของเขาคนเดียวเท่านั้นที่มีชีวิตอยู่-ก็มีชาวเมืองราว 2,000 คนเข้าแถวให้การต้อนรับ หลังจากนั้นโยโกอิเดินทางไปที่หลุมฝังศพของเขาที่สุสานประจำเมือง บนแผ่นป้ายจารึกมีชื่อของเขา และปีเสียชีวิต 1944 ที่เกาะกวม

หนังสือพิมพ์ญี่ปุ่นรายงานข่าวเกี่ยวกับโชอิชิ โยโกอิแทบทุกวัน ตลอดเวลา 83 วันที่เขาพักอยู่ที่โรงพยาบาลในกรุงโตเกียว คนทั้งประเทศตั้งคำถามกับตนเองว่า ผู้ชายคนนี้จะกลับมามีสุขภาพแข็งแรงอีกครั้งได้อย่างไร

ตัวเขาเองนั้นได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อ ถึงเรื่องราวการเอาตัวรอดในป่าลึกตลอด 28 ปีที่ผ่านมา ว่าเขาต้องก่อฟืนไฟจากเลนซ์กระบอกไฟฉาย ต่อมาเมื่อเขาทำเลนซ์นั้นหาย เขาต้องใช้วิธีขัดไม้เป็นชั่วโมงเพื่อให้ติดไฟ และเมื่อถึงฤดูฝนที่ไม่สามารถก่อไฟได้ เขาก็ต้องกินอาหารดิบที่หาได้ รวมทั้งผลไม้และถั่ว

ด้วยความที่เคยเป็นช่างตัดเย็บมาก่อน เขาใช้ใยของเปลือกต้นปาโกมาเย็บเป็นกางเกงและเสื้อไว้สวมใส่ กรรไกรเป็นอุปกรณ์ที่เขาพกติดตัวไว้เสมอ ส่วนเข็ม เขาประดิษฐ์ขึ้นจากหนามไม้ นอกจากกางเกงและเสื้อแล้ว เขายังเย็บแจ็กเก็ตที่มีกระดุมและกระเป๋าอีกด้วย เรื่องที่หลับนอน โยโกอิเล่าว่า เขาต้องใช้เวลานานนับเดือนกว่าจะขุดโพรงดินใต้กอไผ่เป็นที่พักพิง ที่ซ่อนตัว และในนั้นยังมีสุขาอีกด้วย

ฟังดูเป็นเรื่องราวชีวิตที่เหลือเชื่อ แต่ทั้งนี้มันไม่ใช่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเพียงกรณีของโชอิชิ โยโกอิเพียงรายเดียว เนื่องจากยังมีทหารญี่ปุ่นอีกนับพันคนที่หายตัวไปนานนับเดือนนับปีในช่วงสงครามแถบภูมิภาคแปซิฟิก บางคนหนีหายไปเพราะความไม่รู้ และเพราะกลัวโทษความผิด ในปี 1960 กระทรวงสวัสดิการแจ้งยอดผู้สูญหายในสงครามเป็นตัวเลข 2,370 คน ด้วยเหตุนี้รัฐบาลญี่ปุ่นจึงพยายามร่อนใบปลิวลงในเขตแนวป่าที่เคยเป็นพื้นที่สงคราม เพื่อแจ้งข่าวการจำนนต่อสงคราม

ในจำนวนทหารที่รอดชีวิตกลับสู่มาติภูมิ โชอิชิ โยโกอิมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุด แม้ว่าเขาจะเป็นรายที่ 3 ซึ่งหลุดพ้นออกจากป่าของเกาะกวมได้ก็ตาม สองคนแรกปรากฏตัวขึ้นในปี 1960 คือ นายทหารบุนโซะ มะนะกะวะ (Bunzo Managawa) และทะดะชิ อิโตโอะ (Tadashi Itoo) ที่ถอดใจกับการสู้รบที่ยาวนาน และช่วงเวลาหนึ่งเคยร่วมเส้นทางหนีไปกับโยโกอิ จนกระทั่งทั้งสองตัดสินใจแยกตัวออกมาเป็นกลุ่มเล็กเพื่อให้มั่นใจในความปลอดภัย

สองปีต่อมา ชื่อของโชอิชิ โยโกอิค่อยๆ ถูกทหารญี่ปุ่นอีกคนเบียดออกจากข่าวหน้าหนึ่ง เขาคนนั้นคือ ฮิโระ โอโนดะ (Hiro Onoda) จ่าทหารอีกรายที่ต่อสู้ยาวนานกว่าบนเกาะลูบังของฟิลิปปินส์ ชาวบ้านที่นั่นรายงานว่า หลังสงครามผ่านไปนับสิบปี โอโนดะยังฆ่าคนอีก 39 ศพ และบาดเจ็บอีกนับร้อย กระทั่งอดีตผู้บังคับบัญชากองร้อยของเขาต้องแจ้งข่าวเรื่องญี่ปุ่นแพ้สงครามด้วยตนเอง พร้อมออกคำสั่งให้วางอาวุธ และยุติการสู้รบ เขาถึงยอมมอบตัว

ตอนที่โอโนดะกลับมาสร้างกระแสฮือฮาให้กับแวดวงสื่อนั้น โยโกอิเริ่มคุ้นชินกับชีวิตพลเรือนบ้างแล้ว เขาเริ่มเขียนบทความแนะนำเกี่ยวกับการเอาชีวิตรอดในป่าลึก และบางคราวก็เปิดคอร์สสอนเกี่ยวกับอาหารเพื่อสุขภาพ

จะว่าไป มีบางเรื่องที่ฟังดูอาจจะแปลกกว่าเรื่องราวการรอดชีวิตของเขา นั่นคือ หกเดือนหลังจากเขาเดินทางกลับถึงญี่ปุ่น เขาก็เข้าพิธีแต่งงาน และใช้ชีวิตคู่อยู่จนถึงวันตายของเขาในปี 1997

เป็นการใช้ชีวิตที่สองต่ออีก 25 ปี เกือบเท่าๆ กับที่เคยใช้ชีวิตในป่าลึก

FACT BOX

โพรงดินที่พักพิงของโชอิชิ โยโกอิในป่าลึกของเกาะกวม ถูกพายุไต้ฝุ่นพัดทำลายไปแล้ว แต่มีการสร้างขึ้นใหม่ในบริเวณใกล้เคียง โดยจำลองแบบของเดิม ปัจจุบันกลายเป็นแหล่งดึงดูดนักท่องเที่ยวสำคัญของเกาะกวม

https://themomentum.co/shoichi-yokoi/

ดูจากการทูต ของทีมบริหารชุดนี้ นำทีมโดนอีหงอกดอน ที่ทั้งเลียตีนจีน รัสเซีย พม่า ฝักใฝ่จีน รัสเซีย พม่าขนาดนั้น คงไม่ต้องถามมั้งคะ

ล่าสุดเข้าข้างพม่า จน สิงคโปร์ อินโดนีเซีย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ เทอ่ะค่ะ

ยิ่งแก่ยิ่งโง่นะคะ ปกติไทยจะเข้าข้างฝ่ายชนะ สลิ่มตรรกะพิการดันไปเข้ากับฝ่ายแพ้

.

แอร๊ยยย

.

.

.

.

.

ถล่มพวกอำนาจเก่าให้หมด

จะได้ลืมตาอ้าปากเจริญสักที

ตอแหล

ถ้ามันเกิดสงครามโลกมาจริงๆ จะนั่งดูเขาตีกันเฉยๆแล้วมาเลือกฝ่ายชนะง่ายไปมั๊ยคะเท๊อ ไทยนี่ถือเป็นจุดยุทธศาตสำคัญ อาจจะเป็นสนามรบตัวแทนแบบยูเครนก็ได้ โดนเพื่อนบ้านสมุนจีนรุมตี ลาว พม่า มันตัดไฟฟ้าก็ง่อยแดรกกันทั้งประเทศแล้ว ไหนจะอยู่ใกล้จีนเสี่ยงโดนนิวเคลียมาลงอีก การทูตแบบสยามนี่แหละจะพาไทยรอดจากหายนะครั้งนี้

ยังได้ไม่รบกันเลยค่ะ รู้แล้วเหรอใครแพ้ชนะ
แต่ที่แน่ๆกะเทยไทย จะโดนควยพม่า เวียดนาม ลาวเขมร รุมเย็ดจุกๆไปลยค่ะ