ชาวบ้านตาสีตาสาเขาไม่ได้มีความรู้ แยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าพยาบาลไม่ใช่หมอ
เพราะฉะนั้น ในสารระบบเขาไม่มีคำว่าเภสัชด้วยซ้ำ
เขาจะเชื่อหมอเพราะหมอเป็นอาชีพที่รักษาคนไข้โดยตรงก็ไม่แปลก

แต่คนมีการศึกษาแบบเธอ เลือกที่จะทำแบบตาสีตาสา อันนี้สิน่าคิด
ทั้งที่เธอรู้ว่าตลอดชีวิตการเรียนวิชาชีพเภสัช เขาอยู่กับยามาตลอด ตั้งแต่พื้นฐานไปจนถึงหลักกลศาสตร์ จลศาสตร์
หรือไปจนถึงการผลิตยา และวิชาชีพเภสัชก็อัพเดตเรื่องยาตลอด
ยาตัวนี้มีมากี่เจน กี่ยี่ห้อ สูตรยายังไง
แต่ะเจนข้อดีข้อเสียยังไง เภสัชรู้

หมอบางคน ทำงานมา แจกแต่ยาเจน 1 ที่มีข้อเสียเยอะ มีข้อดีอย่างเดียวคือราคาถูก
หมอจะได้จะเปรียบเภสัชตรงที่เป็นผู้เอายาไปใช้แล้วอยู่กับคนไข้ เห็นคนไข้

แต่อย่าลืม ช่วงการรักษาปกติ มันสั้น ไม่ใช่ระยะยาว long term
กว่าจะเห็นผลของการใช้งาน บางคนใช้ยาไปเป็นสิบปี

ถ้าเธอเชื่อหมอ ตัวเธอเอง พ่อแม่ ญาติพี่น้อง อาจะได้กินยาเจนหนึ่งที่หมอคุ้นเคย
แต่ทั่วโลก บางประเทศเขาบังคับใช้เจนสองเจนสามแล้ว เพราะเจนหนึ่ง long term มันมีผลกับสมอง

ถ้าเธอเชื่อหมอ ไม่ฟังเภสัช เอาหมอเป็นสรณะ คิดว่าจะยังไง ไปลุ้นเอาตอนแก่

คนทำเค้กกับคนขายเค้ก ใครรู้เรื่องเค้กดีกว่า
คนขายเค้กอาจได้เปรียบที่เจอลูกค้าโดยตรง ได้พูดได้คุย แล้วอยู่กับเค้กมานาน
แต่สุดท้าย คนทำเค้กย่อมรู้จักเค้กดีกว่า เพราะเขาเรียนทำเค้กมาโดยตรง แล้วรู้ทุกกระบวนการ

คนขายจะเชื่อคนขายเค้กก็แล้วแต่ คนขายเค้กอยากขายเค้กสูตรแรกเพราะถูกกว่า ได้กำไรมากกว่า
แต่คนทำเค้กเขารู้หมดว่าผงฟู สารเสริม ครีมออฟทาร์ทาร์ นม ไข่ พัฒนาไปถึงไหน ใช้ของฟาร์มไหน
ไม่ใช่สักแต่ว่าขายอย่างเดียว หรือเรียนเค้กแบบหลักสูตรระยะสั้น

ก็คิดเอา จะทำแบบชาวบ้านตาสีตาสา หรือคิดเอง ยึดหลักความเป็นจริง

แล้วอีคนตั้ง ก็วนเวียนมาตั้งเรื่องเภสัชบ่อยมาก ไม่รู้มันสอบไม่ติดเภสัชหรือยังไง
เหมือนวิญญาณไม่ไปผุดไปเกิด วนเวียนไม่หลุดพ้นซักที

ทำเป็นรู้ดีอิแก่ขายเบเกอรี่

เสือกค่ะ อีตุ๊ดควายแก่หน้าผีชั้นต่ำ