We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 3" Posted by โทรจิตคุง on 19-Nov-11 at 08:28 PM ตอนที่ 33 . . เต๋อกลับจากงานศพพ่วงความสับสน เขาเพิ่งเข้าใจตนเองอย่างถ่องแท้ ว่าที่ต้องแก้แค้นแล้วไล่ลบความทรงจำเหยื่อ หาใช่เพราะหวาดกลัวการแก้แค้นคืน สิ่งที่เขากลัวยิ่งไปกว่านั้นคือมีคนคิดสั้นฆ่าตัวตายจากการล้างแค้น เขาไม่ใจแข็งพอที่จะเห็นเหยื่อกดดันจนตัดช่องน้อยแต่พอตัวอย่างที่เขาเคยประสบ ทว่า กรณีน้ำหวาน ต่อให้ไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด ก็ปฏิเสธยากว่าตนเป็นต้นเหตุ . . ธนิกโทรศัพท์ติดต่อ แต่เต๋อไม่ยอมรับสายและไม่โทรกลับ เช้าวันรุ่งขึ้น มีข่าวพระสงฆ์นอกรีตถูกฉีกร่างเป็นเศษเนื้อโปรยเป็นทานให้ปลาในบ่อราวกับต้องการประชด . . เต๋อต้องการหนีออกจากสภาพกดดัน ผลักตัวเองให้พ้นไปจากความว้าวุ่น แต่หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้นเพราะหนีความรู้สึกตนเองไม่ได้ เขาขังตัวเองในห้องนั่งกุมขมับ ไม่กินข้าวปลาอาหาร แม้กระทั่งดื่มน้ำ . . หลังเลิกเรียน เอฟโทรหาเต๋อนัดพบกันที่สวนสาธารณะที่เต๋อพบกับธนิกครั้งแรก เด็กหนุ่มพยายามชวนคุย เขาเล่าให้ฟังเต๋อฟังว่าเคยบอกเลิกต๊ะที่นี่ ความใสซื่อจากเอฟทำให้เต๋อยอมเปิดใจลึกซึ้งขึ้น ทั้งสองกล้าชวนคุยถึงเรื่องส่วนตัว ถึงขั้นเต๋อยอมบอกชื่อจริง . . “เตโชเหรอพี่ ชื่อแปลกดี แปลว่าอะไรครับ” . . “แปลว่าไฟ ไม่ใช่ชื่อแต่เกิดหรอกครับ พี่มีชื่อเดิมที่แม่ตั้งให้ เพราะกว่านี้อีก” . . “แล้วชื่อเดิมชื่ออะไรครับ” . . “วิหค” เต๋อตอบพร้อมเปิดกระป๋องน้ำอัดลมดื่มแก้คอแห้ง . . “เพราะอยู่แล้วนี่ครับ วิหค-นก โคตรเท่เลยพี่ สั้นง่ายได้ใจความ เปลี่ยนทำไมล่ะครับ” เด็กหนุ่มส่งสายตาใคร่รู้ . . “เปลี่ยนเพื่อ. . .” เต๋อไม่รู้จะพูดยังไง จะบอกว่าเป็นหนึ่งในแผนล้างแค้นคงไม่เหมาะสม แถมที่ใช้ชื่อความหมายว่าไฟเพื่อเป็นปณิธานว่าจะตามแผดเผาทุกคนที่เคยกระทำย่ำยีไว้อย่างสาสม เหตุผลแบบนี้พูดออกไปไม่ได้แน่ ๆ . . “ไม่สะดวกก็ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมไม่เซ้าซี้หรอก แต่โคตรเท่ทั้งสองชื่อเลยนะ เตโช-วิหค” . . “ขอบคุณครับ” เต๋อพยักหน้าตอบรับ . . “ฟีนิกซ์!” เอฟดีดนิ้วเป๊าะ . . “เตโชวิหค แปลว่านกไฟ ก็คือฟีนิกซ์ จะต้องตายซักกี่ครั้งก็เกิดใหม่ได้!!” เอฟพูดเสียงเริงร่าไม่คิดอะไร . . “เกิดใหม่เหรอ. . .หึ หึ งั้นพี่ขอโดดน้ำตายในสระเน่า ๆ นี่เลยนะครับ อยากเกิดใหม่เหมือนกัน” เต๋อหยอดมุกตลกร้าย . . “เอ่อ. . .ถ้าไม่ใช่ฟีนิกซ์จริง ๆ ก็ตายสิครับ” เอฟแก้เกี้ยว “แต่ถ้าเป็นคนละก็. . .” . . “ล้มแล้วลุกได้ กลับตัวกลับใจ เป็นคนใหม่ ประมาณนี้พอฟังขึ้นไหมครับ” . . “. . .” เต๋อนิ่งเงียบ สักพักจึงแหงนมองฟ้าเหม่อลอย . . “เอ่อ ผมพูดอะไรผิดเหรอ พี่คิดอะไรอยู่ครับ” เอฟกวาดมือผ่านหน้าเต๋อเรียกความสนใจ . . “หรือว่าพูดแทงใจดำ กลับตัวตอนนี้ยังทันนะครับ สงสัยติดบ้อง ติดแทงบอล ติดหวย. . .” เอฟพยายามหยอกให้บรรยากาศน่าสนทนา แต่ดูเหมือนเต๋อตั้งใจห่อหุ้มตนเองอยู่ในโลกส่วนตัวสักพัก . . “ติดเด็ก ติดเว็บโป๊ ติด. . .” . . จู่ ๆ เต๋อลุกพรวดขึ้นจากม้านั่ง . . “โทษครับ ๆ โกรธเหรอ” เอฟรีบยกมือไหว้ประหลก ๆ “ผมกวนตีนอย่างนี้แหละพี่ อย่าถือสานะ” . . “ไม่หรอกครับ” เต๋อหันส่งยิ้มให้ ก่อนเหลือบดูนาฬิกา ใกล้สองทุ่มแล้ว เขาคิดว่าควรแก่เวลาแยกย้ายแล้ว ก่อนจากกัน เอฟขอล่วงเวลาสักเล็กน้อยเผยความลับที่ตนลืมบอกไป . . “พี่ครับ. . .เอ่อ” . . “ถ้าหากผมชอบพี่. . .จะรังเกียจไหมครับ” . . “ไม่รังเกียจครับ ตอบตรงคำถามไหม” เต๋อกระแอมหัวเราะ . . จากนั้นเอฟจึงรวบรวมความกล้าขอคบกับเต๋อ แต่เต๋อบอกว่ายังไม่ถึงเวลา ขอให้เขาสะสางตัวเองก่อน อีกไม่นานเท่านั้น . . . ))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . . ดั่งเกริ่นไว้ในหน้าแรกของบันทึก ผมนั้นช่างร้ายกาจจนไม่แปลกหากมีใครอยากฆ่าให้ตาย . . แต่ผมไม่เคยคิดฆ่าใครแม้แต่คนเดียว . . ความตายของน้ำหวาน และผลที่ตามมาทำให้ผมเหนื่อย…เหนื่อยเหลือเกิน กับการไล่ตามอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ไร้ตัวตน แต่วางก้ามเป็นนายเหนือหัว เมื่อมันออกคำสั่งคราใด ผมต้องยินยอมตกเป็นทาสมันอยู่ร่ำไป . . วันนี้ ผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ กับบางอย่างที่มีตัวตน มีชีวิต มีจิตใจ พูดคุยกับผมได้ ตอบสนองเมื่อผมยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ โกรธ ไม่หลอกใช้ผมทำโน่นนี่เป็นคนบ้า แต่สิ่งที่ตอบแทนกลับมามีแต่ความว่างเปล่า . . หน้านี้คงเป็นหน้าสั่งลาในบันทึกที่ผมเขียน ไม่ใช่เพื่อช่วยย้ำเตือน แต่เพื่อระบาย การเขียนก็เป็นการไตร่ตรองอย่างหนึ่ง และผมคิดว่าทบทวนมากพอจนความคิดตกผลึกแล้ว . . เอาเถอะ. . .ขี้เกียจเขียนแล้ว. . .ต่อจากนี้คือประโยคสุดท้ายในสมุดเล่มนี้ก่อนที่ผมจะเผาทิ้ง แม้เปลวเพลิงจะเผาจนมอดไหม้ แต่ท่ามกลางกองขี้เถ้าไร้ค่า ชีวิตใหม่จะถือกำเนิดขึ้น. . . . . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . . )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . วันต่อมา เต๋อโทรศัพท์คุยกับณัฐย้ำว่ายังไม่ลืมสัญญาที่จะช่วยให้เป็นอิสระจากธนิกแต่ขอเวลาวางแผนอีกสักนิด ส่วนตัวณัฐเองไม่ถือว่าติดค้างกับเต๋อแล้ว ลูกหนี้ของเต๋อเหลือเพียงคนเดียวคือ “เมฆ ดอกจิก” ซึ่งบัดนี้ไม่รู้ซุกอยู่ซอกมุมใดบนโลก ไม่เคยปรากฏตัวหรือใดยินเบาะแสแม้เศษเสี้ยว เขาอาจใช้ชีวิตอยู่สักหนแห่งและไม่รับรู้อะไรเลย เต๋ออาจไม่มีความหมายกับเมฆแล้ว เขาตัดสินใจเลิกไล่ล่าลูกหนี้รายสุดท้าย . . . อีกเรื่องหนึ่ง เต๋อสืบหาเบอร์โทรศัพท์ติดต่อครูวิไลจนพบ เขาตั้งใจกราบขอบคุณครูผู้มีพระคุณที่ดูแลตลอดมา ในงานเลี้ยงรุ่น เขาแอบเห็นครูวิไลมาด้วย แม้อยากเข้าไปไหว้ต่อหน้าแต่ก็ไม่มีโอกาส จนกระทั่งครูจากลับตา เมื่อติดต่อไป ครูวิไลยินดีต้อนรับและบอกแผนที่เดินทางมาที่บ้าน นัดหมายกันช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ . . ถึงวันนัดหมาย เต๋อขับรถไปหาที่บ้านครูวิไลพร้อมพวงมาลัยดอกไม้สดใหม่ เมื่อถึงบ้านครูวิไลซึ่งปลูกอยู่กลางไร่สวนผลไม้นานาพันธุ์ “อ้อย” สตรีวัยสามสิบต้น ๆ ผู้เป็นหลานสาวครูวิไลออกมารับหน้าแทน เธอบอกว่าครูวิไลอาบน้ำอยู่และเชิญให้นั่งรอ . . “ศิษย์รุ่นไหนคะเนี่ย ยังเป็นหนุ่มหน้าใสอยู่เลย” เธอเสิร์ฟน้ำมะตูมเย็นฉ่ำต้อนรับขับสู้อย่างอารมณ์ดี . . “รุ่นสี่สิบ ห้องสามครับ” เต๋อยิ้มตอบและรับน้ำดื่ม . . “ห้องสาม. . .ห้องตัวแสบเลยนะคะ ป้าเผาให้ฟังบ่อย ฮะ ๆ ๆ” อ้อยชวนคุยสนุกสนาน เธอเป็นครูมัธยมต้นเจริญรอยตามป้าเช่นกันจึงชอบชวนคุยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างครูศิษย์ ต่างเพียงแค่สอนที่โรงเรียนอื่น ทั้งสองคุยฆ่าเวลารอครูวิไลอาบน้ำเสร็จ จนกระทั่งเต๋อรู้สึกสะลืมสะลือ ต่อจากนั้นก็ล้มตึงกองกับพื้นตรงหน้าหลานสาว . . “ว๊าย! เป็นอะไรคะคุณ!! คุณ!?” อ้อยเรียกพลางเขย่าตัว . . ครูวิไลย่องลงจากชั้นบน เธออาสานำตัวเต๋อไปปฐมพยาบาลและใช้ให้หลานสาวไปตามหาแมวที่หายไปวิ่งเล่นนอกบ้าน อ้อยขออยู่ช่วยดูแลผู้ป่วยแต่กลับถูกผู้เป็นป้าตวาดไล่ . . “เธอยังสาวยังแส้มาประคบประหงมเด็กหนุ่มได้ยังไง! มันไม่งาม! แล้วนี่ลูกศิษย์ฉัน ฉันดูแลเองได้! บอกให้ช่วยหาแมวให้หน่อยก็ไปสิ!” ครูวิไลเอ็ดหน้าถมึงทึงจนหลานสาวได้แต่ก้มหัวรับ ค่ะ ๆ แล้วจัดการตามคำบัญชา . . ))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . . ในโกดังเก็บของที่อยู่ท้ายไร่สวน เต๋อซึ่งสลบสไลถูกจับมัดมือเท้าแน่นหนา ครูวิไลจัดเก็บข้าวของรกเกะกะให้อยู่ในที่ทาง . . “หนักใจไหมครับครู” เมฆยืนสูบบุหรี่อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ครูวิไลสูดควันพิษไปด้วยจนไอแค่ก แต่เจ้าตัวก็ไม่มีท่าทางสำนึก เนื่องจากเกมนี้ ครูวิไลจำเป็นต้องพึ่งพาเขา ฝ่ายที่ต้องเกรงใจคือครูวิไลต่างหาก . . “ไอ้เมฆ มึงเกรงใจครูเค้าบ้าง ถ้าจะสูบไปอยู่ข้างนอก” ชายวัยกลางคนพูดขึ้น เขาชื่อ “ยอด” พ่อของเมฆซึ่งมีใบหน้าเหี้ยมเกรียมและร่างล่ำสันน่ายำเกรง . . “โธ่! ป๊า. . .ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เมฆส่ายหัว . . “ไปสูบข้างนอก!” ยอดชี้นิ้วสั่ง เมฆเชื่อฟังแต่ขอต่อต้านครึ่งหนึ่ง เขายอมทิ้งก้นบุรี่แล้วเหยียบดีกว่าเดินออกไปอย่างเสียฟอร์ม . . “ไม่อยากเชื่อว่าไอ้เด็กนี่คนเดียวทำได้ขนาดนั้น” ยอดพูดขึ้น เขาตกลงสมคบคิดกับลูกชายและครูวิไล วางแผนให้เต๋อติดกับจนได้ เขาที่ยอมร่วมหอลงโรงเพราะความตายของครอบครัวน้ำหวานส่งผลกระทบใหญ่หลวงต่อธุรกิจค้ายาเสพติด . . “เอาข่าวเอาหลักฐานให้ดูตั้งเยอะแยะ ถ้าไม่เชื่อก็ไม่รู้จะพูดยังไงนะคุณ นี่ถึงขั้นกล้าลงมือฆ่าเพื่อน ยังไม่พอ พ่อแม่เขามันก็ไม่เว้นนะคะ” ครูวิไลโน้มน้าว . . “ตอนแรกคุยกับน้ำหวาน ผมขอจัดการมันกับมือ เสือกพลาดอีก เพื่อนมันมั้งมาขวางเอาไว้ ไม่งั้นไม่ให้ป๊าลำบากด้วยหรอก แม่ง. . .ไม่น่าเลย” เมฆถ่มน้ำลายลงพื้น สถานการณ์คร่ำเครียดเกินกว่าครูวิไลจะอบรมมารยาท . . “เผี๊ยะ!” ยอดตบแก้มลูกชายฉาดใหญ่จนหน้าหัน . . “ที่มันฆ่าคนเละเทะเพราะมึงตีงูไม่ตาย! มันเลยเอาคืนหนักกว่าเดิม! มีปัญหาทำไมไม่ปรึกษากูก่อน!” . . “ถ้าไม่ถึงขั้นตายห่ากันหมด! แค่มันให้คนปี้กันกลางถนน ลุกขึ้นแก้ผ้าบ้า ๆ บอ ๆ! ถ้าแค่นั้นเล่าไปแล้วป๊าคิดว่าป๊าจะเชื่อไหม!” เมฆขึ้นเสียงใส่พ่อ ยอดตั้งฉากฝ่ามือเตรียมลูกตบคำรบสอง ครูวิไลรีบยกมือแทรกคั่นกลาง . . “เอาล่ะ ๆ พ่อลูกกันคุยกันดี ๆ” ครูวิไลพยายามผ่อนคลายบรรยากาศคุกรุ่น . . . ทั้งสามหารือกันถึงวิธีจัดการกับเต๋อ เมฆและยอดเสนอให้ใช้ปืนติดลำกล้องเก็บเสียงยิงจ่อหัวนัดเดียวจบขณะยาสลบยังมีฤทธิ์ แต่ครูวิไลค้าน หากไหน ๆ เธอจะต้องสมคบคิดเป็นฆาตกรไปด้วย ขอใช้วิธีที่สาแก่ใจเธอที่สุด ยอดเกรงใจครูวิไลอยู่บ้าง ครั้งหนึ่งเธอเคยยินดีรับใต้โต๊ะเป็นธุระเจรจากับครูจำนวนหนึ่ง ช่วยกันปรับแก้ผลการเรียนจนเมฆจบมัธยมต้น . . วิไลเตรียมเชือกผูกเป็นบ่วง ขอให้พวกผู้ชายช่วยกันแขวนกับขื่อ . . “แกต้องตายอนาถอย่างที่หลานสาวฉันเคยเป็น ไอ้ครอบครัวเดนนรก” วิไลรำพัน ยอดและเมฆช่วยกันนำร่างเต๋อยกขึ้น สอดคอเข้ากับบ่วงมรณะ . . เมื่อทุกอย่างพร้อม ทุกคนจึงปล่อยมือ . . “อ๊อก!!” สติของเต๋อกลับคืนเฉียบพลันเมื่อร่างกายอยู่ในภาวะอันตราย และนั่นเป็นสิ่งที่วิไลปรารถนายิ่ง . . “สมน้ำหน้า! ไอ้เด็กระยำ!” วิไลก่นด่าสะใจขณะเห็นเต๋อดิ้นพล่านทุรนทุราย ยอดและเมฆยืนดูห่าง ๆ . . . แผนของวิไลผิดพลาด . . . ผิดพลาดมหันต์ . . เต๋อรวบแรงอำนาจโทรจิตสุดแรงเกิด ควบคุมใครก็ได้ที่อยู่ในห้องนี้ประคองตัวเขาไว้ไม่ให้ถูกเชือกรัดคอ จากผู้ปองร้ายถูกยัดเยียดบทบาทให้กลายเป็นผู้ช่วยชีวิตเสียเอง ทุกคนกุลีกุจอช่วยกันนำตัวเต๋อลงมา หากมีคนนอกไม่ทราบความเป็นไปผ่านมาเห็น คงดูคล้ายสามโจรกลับใจในเสี้ยวนาที . . เมื่อปลอดภัยแล้ว เต๋อควบคุมทุกคนให้ถอยห่างจากเขาและยืนแน่นิ่ง เขาใช้เวลาฟื้นสติราวสองสามนาที ก่อนเริ่มกระบวนการสอบสวน ครูวิไลถูกสะกดจิตให้พรั่งพรูทุกสิ่งอย่างที่เก็บงำไว้ . . วิไลเล่าความจริงจากปากทั้งหมด ในวันงานเลี้ยงรุ่นเธอทราบจากน้ำหวานและวีล่วงหน้าแล้วว่าตอนนี้เต๋อเป็นใครและมีจุดมุ่งหมายอย่างไร นอกจากนี้คืนนั้นเมฆยังแอบลอบเข้ามาคุยเรื่องนี้กับวิไลเป็นการส่วนตัวไม่ให้ใครรู้ . . . เงื่อนงำหยั่งรากลึกที่แท้จริงคือ ในครั้งอดีต พ่อของเต๋อเคยคบหากับ “อ้อ” หลานสาวคนโตของวิไล หนุ่มสาวดูใจเป็นเวลายาวนาน เข้าตามตรอกออกตามประตู จนเอาชนะใจญาติผู้ใหญ่หัวโบราณรวมทั้งวิไล แต่แล้วรักที่ฟูมฟักรอวันผลิบานกลับร่วงโรย พ่อของเต๋อพบรักใหม่คือทิพย์ เขาแอบคบกับทิพย์จนวันหนึ่งตัดสินใจเด็ดเดี่ยวขอเลิกกับอ้อ และหนีไปแต่งงานกับทิพย์ รักของทั้งสองเป็นเหตุให้อ้อตัดสินใจผูกคอตายท้วงหาความยุติธรรม แม้ทิพย์จะไม่รู้จักหน้าค่าตาวิไลที่ไม่เกี่ยวข้องกับรักสามเส้า แต่วิไลจำหน้าเธอได้และไม่มีวันลืม . . . ต่อมา พ่อของเต๋อประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต วันนั้นวิไลเปรมปรีดิ์จนถึงกับแกงมัสมั่นหม้อใหญ่แจกคนทั้งหมู่บ้าน เธอคิดว่าสาสมแก่ใจยิ่งนัก นอกจากนี้ เทพีแห่งการล้างแค้นยังมอบโชคสองชั้นกับเธอ เมื่อหลายปีต่อมา ทิพย์ซึ่งขายของอยู่ละแวกโรงเรียน วอนขอบาทหลวงผู้อำนวยการให้ลูกชายได้มีโอกาสศึกษาในโรงเรียนเอกชนมีสภาพแวดล้อมพรั่งพร้อม . . ทันทีเมื่อทราบข่าว วิไลวิ่งเต้นช่วยเจรจาให้บาทหลวงเห็นใจทิพย์ บาทหลวงซาบซึ้งใจ คิดว่าทิพย์คงเป็นแม่ผู้ต่อสู้ที่น่านับถือมาก แม้กระทั่งครูวิไลไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวยังเอ่ยปากรับรอง ในที่สุด เต๋อ ได้เข้าศึกษาสมใจทิพย์ และสมใจวิไล ที่สามารถลากลูกของคนที่เธอเกลียดที่สุดเข้ามาสู่นรกที่เธอจัดเตรียมไว้ให้ . . วิไลรู้จักวิธีวางแผนใช้คนดีพอ เธอเข้มงวดการเรียนการสอนหนักขึ้นเพื่อให้เด็กได้คะแนนยาก พร้อมกันนั้นยังปล่อยข่าวลือผ่านเด็กที่ว่าง่ายในสายตาเธอ หัวหอกหลักคือ เมฆ น้ำหวาน และวี และสามคนนี้จะช่วยกันส่งต่อความเกลียดชัง ปลุกระดมให้เด็กคนอื่น ๆ คว่ำบาตรใส่เจ้าเด็กเหลือขอไม่เจียมฐานะ รางวัลที่วิไลมอบให้แก่ผู้สวามิภักดิ์คือเกรดอันสวยหรู อภิสิทธิ์นอกเหนือนักเรียนคนอื่น รวมถึงการละเว้นโทษและระเบียบต่าง ๆ . . เธอมั่นใจว่าทุกวันที่เต๋อกลับถึงบ้าน น้ำตาทุกหยด รอยฟกช้ำทุกรอย แผลทุกแผล ทุกความบีบคั้นของเต๋อจะส่งต่อสู่ผู้เป็นแม่ ทิพย์ไม่มีอำนาจต่อรองดั่งผู้ปกครองคนอื่นที่บริจาคให้โรงเรียนสม่ำเสมอ ได้แต่ทนขมขื่นกลืนน้ำตา ขณะที่เธอยังคงได้รับการนับหน้าถือตาราวแม่พระ ไม่มีอะไรมอบความสะใจให้เธอยิ่งไปกว่าแผนอันแยบคายนี้อีกแล้ว . . วันที่ดารินทร์บุกมาเอาเรื่องถึงโรงเรียนก็เช่นกัน เธอตามทิพย์โดยอ้างว่าให้ผู้ปกครองช่วยกันไกล่เกลี่ยและไม่อยากให้เต๋อถูกรุมฝ่ายเดียว แท้ที่จริงเธอทราบดีอยู่แล้วว่าเต๋อต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เธอแนะแนวทางให้น้ำหวานแสร้งทำเป็นโกหกเพื่อช่วยเต๋อแล้วรู้สึกผิดภายหลังเพื่อหนุนคำให้การให้มีน้ำหนัก ทิพย์จะได้เห็นลูกชายถูกลงหวายต่อหน้า และที่น่าหัวร่องอหายยิ่งกว่าคือทิพย์ตัดสินใจชิงลงมือกับลูกตัวเอง เธอทั้งตกใจและผิดหวังพร้อมกันเมื่อทราบว่าเมฆเล่นงานเต๋อหนักจนถึงขั้นกระโดดตึกฆ่าตัวตายแต่ไม่ถึงฆาต กระนั้นเธอก็พึงใจแล้วกับใบหน้ากระอักแค้นจุกอกของผู้เป็นแม่ . . การที่เต๋อตัดสินใจเยี่ยมครูวิไลถึงบ้านทำให้เธอขนลุก เธอทราบว่าเต๋อมีพลังเหนือมนุษย์ ยิ่งทราบข่าวว่าน้ำหวานถูกฆ่ายกครัวยิ่งหวาดระแวง กลัวความแตกเข้าสักวันแล้วเต๋อจะล้างแค้น ไหนจะความสามารถอ่านใจคน หากเต๋อทราบความจริงเมื่อไหร่อาจโกรธจนอาจฆ่าเธอได้ อย่างไรก็ตามการหนีและจมอยู่กับความหวาดกลัวไปชั่วชีวิตหาใช่อิสระที่แท้จริง จึงต้องวางแผนถึงขั้นกำจัด . . วิไลวางแผนโดยนัดวันเวลาล่วงหน้า ขณะเดียวกันก็ติดต่อเมฆซึ่งตกอยู่ในสภาพต้องรับผิดชอบร่วมกัน ทั้งสองกุมความลับกันและกัน เมฆทราบว่าครูวิไลเป็นผู้อยู่เบื้องหลังชะตากรรมในวัยเด็กของเต๋อ ครูวิไลทราบว่าเมฆอยู่แห่งหนตำบลใดและเป็นลูกหนี้รายสุดท้าย ทั้งคู่ไม่คิดจะแฉเพื่อเอาตัวรอดหรือแบล็คเมล์ใส่กัน แต่กลับร่วมมือกันเพื่อบรรลุเป้าหมาย ทั้งสองตัดสินใจหารือกับยอดอย่างเปิดอก เนื่องจากยอดสามารถช่วยเหลือเรื่องอำพรางศพกลบเกลื่อนหลักฐานได้ วิไลเตรียมน้ำมะตูมผสมยานอนหลับรุนแรงแล้วใช้ให้อ้อยหลานสาวซึ่งบริสุทธิ์ใจเป็นคนเสิร์ฟเนื่องจากไม่กล้าเผชิญหน้าอำนาจโทรจิตดังคำกล่าวอ้างว่าทั้งอ่านใจคนได้ ควบคุมคนได้ เธอเกรงเต๋อทราบเจตนาที่แท้จริง แผนวางยาสำเร็จตามคาดหมายแต่ตกม้าตายเพราะล้อเล่นกับความตายจนเต๋อพลิกเกมได้ในวินาทีสุดท้าย . . . “. . .เรื่องทั้งหมดเอวังด้วยประการฉะนี้แล” วิไลพูดหน้าตาเฉยด้วยอำนาจสะกดจิต เต๋อกำหมัดแน่นจนรู้สึกได้ว่าปลายเล็บจิกลึกลงในฝ่ามือ . . “สารเลว. . .แกเป็นครูได้ยังไง. . .” เต๋อเหลือบตามองเมฆ เขาอ่านใจได้ว่าเมฆคิดถึงแต่เรื่องปืนในหัว แต่ไม่มีปัญญาขยับตัวเพื่อชักออกมา เวลานี้เต๋อจะช่วยให้เมฆได้ทำสมใจ เต๋อดีดนิ้วให้วิไลตื่นจากห้วงสะกดจิตรับคำพิพากษา เมฆชักปืนขึ้นหันไปทางครูวิไล . . “อย่า. . .มันบาปกรรมนะลูก” วิไลเค้นน้ำตาอ้อนวอน เธอไม่สามารถกระดิกตัวได้ไม่ต่างเป้านิ่ง . . “ยังมีหน้าอ้างบาปกรรมอีกเหรอ! คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์อ้างแม้แต่นิด! แกสมควรตาย ที่นี่! เดี๋ยวนี้ด้วย!” เต๋อขึ้นเสียงลั่น . . “ไอ้เต๋อ. . .มึงคุยกับกูก่อนได้นะเว้ย. . .” เมฆกุมปืนมือสั่นเทา . . “ไม่ขอความเห็น! ไม่ต้องเสือก!” เต๋อหันขวับ เมฆยกปืนขึ้นจ่อขมับตัวเอง “โอเค ๆ กูไม่พูด!!” เต๋อหันกลับ เมฆเล็งปืนชี้หน้าครูวิไลดังเดิม . . . “แม่กับผม. . .ต้องอยู่แบบนั้นเป็นปี. . .ครู. . .ฮือ” เต๋อรินน้ำตาแสดงความอ่อนแอเป็นครั้งแรกหลังจากเริ่มแผนล้างแค้นเป็นแรมปี คิดถึงไม่ว่าต้องหลั่งให้กับคนที่หลงเคารพตลอดมา . . “ฮือ. . .ครูทำได้ลงคอ ฮือออออออ” เต๋อร้องไห้จ้าราวกับย้อนกลับไปช่วงมัธยมอีกครั้ง . . “เวรระงับด้วยการไม่จองเวร. . .ถ้าเธอฆ่าครู บาปจะติดตัวเธอไปตลอดชีวิตนะ. . .” ครูวิไลเอื้อยเสียงสั่น . . . “ช่วยกันแก้ปัญหาเถอะนะลูก ยังไงเราก็เป็นครูศิษย์กัน” เธอยังรวมรวบสติเท่าที่มีโน้มน้าวให้เต๋อใจอ่อน . . “หึ หึ” เต๋อปาดน้ำตากลับมาตั้งสติ เขาใช้นิ้วชี้เคาะขมับก๊อก ๆ สื่อกับครูวิไลว่าอย่าประเมินกันต่ำไป . . “เผลอ” “เมื่อ” “ไหร่” “ให้” “ไอ้” เมฆ” “รีบ” “ยิง” เต๋อสะกดคำในหัวที่ครูวิไลคิดอยู่ถอดรหัสให้ฟังชัด ๆ ชนิดคำต่อคำ เธอหน้าซีดเผือดทันที . . “ทำอะไรอยู่เล่า ยิงมันซะซี่!” เมื่อเห็นว่าจนแต้ม วิไลจึงเผยธาตุแท้ออกมา เธอตะโกนให้เมฆฝืนตนเองเล็งเป้าหมายไปยังคนที่ควร . . “กูขยับไม่ได้โว้ยอีแก่!! ทำได้กูทำไปนานแล้ว!!” เมฆตะคอกกลับดุเดือด ในที่สุดยอดผู้เป็นพ่อซึ่งซุ่มคิดหาทางรอดอยู่ตลอดก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นมา . . “ขอไถ่ชีวิต ให้ห้าสิบล้าน แค่กูกับลูกก็ได้ คิดดี ๆ เป็นเศรษฐีตั้งแต่หนุ่มเลยนะ” ยอดรวบรวมความกล้าโพล่งขึ้น . . “เฮ้ย! ทำไมพูดหมา ๆ อย่างนี้!!” ครูวิไลสวนแย้ง แต่เมื่อเต๋อตั้งท่าเอ่ยปาก ทุกคนพร้อมใจกับเงียบราวกับรอฟังแถลงการณ์ระดับชาติ . . “บางอย่างเงินซื้อไม่ได้. . .ชีวิตผมซึ่งพวกคุณช่วยกันจับแขวนคอเมื่อกี้ มีค่ากว่าเงินห้าสิบล้าน” เต๋อยิ้มเยาะทั้งใบหน้าฉ่ำคราบน้ำตา . . “คนอย่างพวกแก!! สมควรตาย!! ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!!! ตายยยยยยยยยยยยยย!!!” เต๋อคำรามพร้อมมอบทัณฑ์พิพากษา . . “ปุ! ปุ! ปุ! ปุ! ปุ!” เสียงรังเพลิงปืนเก็บเสียงลั่นต่อเนื่องเป็นชุดจนหมดแม็ก . . . “ฮือ ฮือ ฮือ ฮืออออออ” เขาทรุดเข่าลงกับพื้นหอบแฮ่ก หลังจากที่ได้ตัดสินใจทำได้สิ่งที่ไม่มีวันย้อนกลับมาได้อีก แต่เขาจะไม่มีวันเสียใจเลย เขามีความเด็ดเดี่ยวพอที่จะรับผิดชอบกับเส้นทางที่ตนเลือก . . . . . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . . ประโยคสุดท้ายในสมุดบันทึกการล้างแค้นที่เต๋อตั้งปณิธานไว้ก้องอยู่ในหัว . . . . . กระสุนทุกนัดถูกเต๋อสั่งให้เมฆยิงขึ้นเพดาน เขาคิดว่าในสถานการณ์ที่ตนเองสุ่มเสี่ยงต่อการควบคุมอารมณ์ไม่ได้ สิ่งที่ควรกำจัดออกไปอันดับแรกคืออาวุธและของมีคม . . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . . “ผมคือนกฟีนิกซ์” . . . “โอ๊ยยยยยยยยยยยย!!!” ความเจ็บแปลบเสียดแทงขึ้นภายในศีรษะ เต๋อรู้ตัวอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะเล่นงานเขารวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ประหนึ่งโมโหโทโสที่ไม่ได้ดั่งใจ มันแฝงตัวอยู่ในพันธสัญญาที่มอบให้ทั้งอำนาจเหลือล้น และบทลงโทษสำหรับผู้ใช้โทรจิตที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกแท้จริง ซาตานที่อยู่เบื้องหลังความชั่วร้ายทั้งมวล “เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์” . . . . เต๋อล้มลงชักดิ้นชักงอ ท่ามกลางความตื่นตระหนกและแปลกใจของเหยื่อทั้งสาม ครูวิไลเป็นคนแรกที่มองเห็นโอกาส . . “ยิงมันเลย ๆ !” วิไลร้องลั่น . . “ยังขยับตัวไม่ได้เลย! กระสุนหมดแล้วด้วย!” เมฆตอบลุกลี้ลุกลน . . “หนีไป!” เต๋อร้องขณะนอนด่าวดิ้น ความทรมานแผ่ขยายรุนแรงจนถึงขั้นปวดราวกับในหัวมีการทดลองอาวุธนิวเคลียร์ ทัณฑ์ของผู้ทรยศต่อด้านมืดในใจรุนแรงตามมูลเหตุ คราวที่รังแกณัฐแล้วรู้สึกผิดยังลุกลามใหญ่โต ครั้งนี้เกือบฆ่าคนแล้วหยุดเปลี่ยนใจกะทันหัน ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมเทียบกันไม่ติด . . “มึงก็ปล่อยกูก่อนเซ่!!” เมฆสวนกลับพร้อมระเบิดน้ำตา เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ดู ๆ แล้วน่าจะเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเสียกว่ามอบโอกาสหลบหนี . . “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!” เต๋อไม่สามารถปลดปล่อยทั้งสามได้ท่วงทัน ความเจ็บปวดเข้าครอบงำจนไม่สามารถควบคุมพลังได้ และเมื่อถึงขีดสุดเขาจึงล้มฟุบลง . . . )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . ราวหกโมงเย็น ณัฐนอนพักข้างสนามตากลมให้เหงื่อแห้งหลังซ้อมฟุตบอลกับแบงค์และเพื่อนร่วมทีม ตอนนี้สุขภาพร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก ย่อมส่งผลต่อความชัดเจนของนิมิตและการควบคุมให้ดีขึ้นด้วย ซ้ำยังพูดจาชัดถ้อยชัดคำกว่าเดิม นับว่ามีการพัฒนาด้านบุคลิกอย่างก้าวกระโดดภายในไม่กี่สัปดาห์ หลังจากหันมาเล่นกีฬากับเพื่อนและได้ฝึกทักษะสังคมบ่อยครั้ง . . เมื่อหลับตาลง มีนิมิตปริศนาที่เตือนเข้ามาโดยไม่ต้องสืบหา. . .นิมิตดังกล่าวฉายภาพเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ . . “ไอ้ณัฐ เดี๋ยวกูกลับก่อน ให้ไปส่งไหม” แบงค์เดินเหงื่อโชกเข้ามาถาม แม้ปากจะเรียกกู-มึง แต่ความสัมพันธ์ทั้งคู่ในเวลานี้ตกลงเป็นที่ตรงกันว่าเป็นแฟนกันแล้ว . . . ณัฐไม่ตอบแต่หลับตาหน้าซีด จนแฟนหนุ่มเข้าใจว่าไม่สบาย . . “เฮ้ย ปวดท้องเหรอวะ” . . “อย่าเพิ่ง! แบงค์!” ณัฐหลับตาปั้นหน้าจริงจัง เขาต้องการเวลาอีกสักนิดเพื่อให้เข้าใจภาพรวม . . “กินยารึเปล่าเดี๋ยวขี่รถไปซื้อให้” แบงค์ถามอย่างเป็นห่วง แต่อีกฝ่ายยังคงไม่เอ่ยปากตอบ . . สักพักณัฐจนลืมตาลุกโดดขึ้นมา หอบเหนื่อยราวกับตื่นจากฝันร้าย คนแรกที่อยู่ใกล้ตัวเขาที่สุดคือแบงค์ . . “แบงค์! ที่บ้านมีใครอยู่บ้าง!” . . “ไม่มีว่ะ พ่อแม่ไปงานศพเจ้านายที่เชียงราย ทำไม? ฮั่นแน่. . . จะไปกินตับล่ะสิ!” แบงค์ยักคิ้วล้อเลียน . . “บ้า!!” ณัฐทุบหลังแอ้กใหญ่ใส่แบงค์ . . “ดีแล้วที่ไม่มีใครอยู่! คืนนี้แบงค์นั่งรถไปนอนบ้านเพื่อนที่จังหวัดใกล้ ๆ ก่อนนะ บ้านเฟิร์ส บ้านบอมบ์ก็ได้!” . . “ทำไมวะ พูดเพี้ยน ๆ อีกแล้วมึง” แบงค์หมวดคิ้ว . . “เพี้ยนแล้วรอดทุกครั้งไหมล่ะ” ณัฐสวน . . “แต่ครั้งนี้มันมากไปนะมึง! เป็นเชี่ยไรเนี่ย!!” แบงค์เริ่มไม่พอใจ . . “สามทุ่มทั้งเมืองจะลุกเป็นไฟ! รักใคร รู้จักใคร ช่วยกันเตือนให้อพยพให้หมด!” . . จบตอนที่ 33

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >[b] ตอนที่ 33 [/b] >. >. >เต๋อกลับจากงานศพพ่วงความสับสน >เขาเพิ่งเข้าใจตนเองอย่างถ่องแท้ >ว่าที่ต้องแก้แค้นแล้วไล่ลบความทรงจำเหยื่อ >หาใช่เพราะหวาดกลัวการแก้แค้นคืน >สิ่งที่เขากลัวยิ่งไปกว่านั้นคือมีคนคิดสั้นฆ่าตัวตายจากการล้างแค้น >เขาไม่ใจแข็งพอที่จะเห็นเหยื่อกดดันจนตัดช่องน้อยแต่พอตัวอย่างที่เขาเคยประสบ >ทว่า กรณีน้ำหวาน ต่อให้ไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด >ก็ปฏิเสธยากว่าตนเป็นต้นเหตุ >. >. >ธนิกโทรศัพท์ติดต่อ แต่เต๋อไม่ยอมรับสายและไม่โทรกลับ >เช้าวันรุ่งขึ้น >มีข่าวพระสงฆ์นอกรีตถูกฉีกร่างเป็นเศษเนื้อโปรยเป็นทานให้ปลาในบ่อราวกับต้องการประชด >. >. >เต๋อต้องการหนีออกจากสภาพกดดัน >ผลักตัวเองให้พ้นไปจากความว้าวุ่น >แต่หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้นเพราะหนีความรู้สึกตนเองไม่ได้ >เขาขังตัวเองในห้องนั่งกุมขมับ ไม่กินข้าวปลาอาหาร >แม้กระทั่งดื่มน้ำ >. >. >หลังเลิกเรียน >เอฟโทรหาเต๋อนัดพบกันที่สวนสาธารณะที่เต๋อพบกับธนิกครั้งแรก >เด็กหนุ่มพยายามชวนคุย >เขาเล่าให้ฟังเต๋อฟังว่าเคยบอกเลิกต๊ะที่นี่ >ความใสซื่อจากเอฟทำให้เต๋อยอมเปิดใจลึกซึ้งขึ้น >ทั้งสองกล้าชวนคุยถึงเรื่องส่วนตัว ถึงขั้นเต๋อยอมบอกชื่อจริง >. >. >“เตโชเหรอพี่ ชื่อแปลกดี แปลว่าอะไรครับ” >. >. >“แปลว่าไฟ ไม่ใช่ชื่อแต่เกิดหรอกครับ >พี่มีชื่อเดิมที่แม่ตั้งให้ เพราะกว่านี้อีก” >. >. >“แล้วชื่อเดิมชื่ออะไรครับ” >. >. >“วิหค” >เต๋อตอบพร้อมเปิดกระป๋องน้ำอัดลมดื่มแก้คอแห้ง >. >. >“เพราะอยู่แล้วนี่ครับ วิหค-นก โคตรเท่เลยพี่ >สั้นง่ายได้ใจความ เปลี่ยนทำไมล่ะครับ” >เด็กหนุ่มส่งสายตาใคร่รู้ >. >. >“เปลี่ยนเพื่อ. . .” เต๋อไม่รู้จะพูดยังไง >จะบอกว่าเป็นหนึ่งในแผนล้างแค้นคงไม่เหมาะสม >แถมที่ใช้ชื่อความหมายว่าไฟเพื่อเป็นปณิธานว่าจะตามแผดเผาทุกคนที่เคยกระทำย่ำยีไว้อย่างสาสม >เหตุผลแบบนี้พูดออกไปไม่ได้แน่ ๆ >. >. >“ไม่สะดวกก็ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมไม่เซ้าซี้หรอก >แต่โคตรเท่ทั้งสองชื่อเลยนะ เตโช-วิหค” >. >. >“ขอบคุณครับ” เต๋อพยักหน้าตอบรับ >. >. >“ฟีนิกซ์!” เอฟดีดนิ้วเป๊าะ >. >. >“เตโชวิหค แปลว่านกไฟ ก็คือฟีนิกซ์ >จะต้องตายซักกี่ครั้งก็เกิดใหม่ได้!!” >เอฟพูดเสียงเริงร่าไม่คิดอะไร >. >. >“เกิดใหม่เหรอ. . .หึ หึ งั้นพี่ขอโดดน้ำตายในสระเน่า ๆ >นี่เลยนะครับ อยากเกิดใหม่เหมือนกัน” เต๋อหยอดมุกตลกร้าย >. >. >“เอ่อ. . .ถ้าไม่ใช่ฟีนิกซ์จริง ๆ ก็ตายสิครับ” >เอฟแก้เกี้ยว “แต่ถ้าเป็นคนละก็. . .” >. >. >“ล้มแล้วลุกได้ กลับตัวกลับใจ เป็นคนใหม่ >ประมาณนี้พอฟังขึ้นไหมครับ” >. >. >“. . .” เต๋อนิ่งเงียบ >สักพักจึงแหงนมองฟ้าเหม่อลอย >. >. >“เอ่อ ผมพูดอะไรผิดเหรอ พี่คิดอะไรอยู่ครับ” >เอฟกวาดมือผ่านหน้าเต๋อเรียกความสนใจ >. >. >“หรือว่าพูดแทงใจดำ กลับตัวตอนนี้ยังทันนะครับ >สงสัยติดบ้อง ติดแทงบอล ติดหวย. . .” >เอฟพยายามหยอกให้บรรยากาศน่าสนทนา >แต่ดูเหมือนเต๋อตั้งใจห่อหุ้มตนเองอยู่ในโลกส่วนตัวสักพัก >. >. >“ติดเด็ก ติดเว็บโป๊ ติด. . .” >. >. >จู่ ๆ เต๋อลุกพรวดขึ้นจากม้านั่ง >. >. >“โทษครับ ๆ โกรธเหรอ” เอฟรีบยกมือไหว้ประหลก ๆ >“ผมกวนตีนอย่างนี้แหละพี่ อย่าถือสานะ” >. >. >“ไม่หรอกครับ” เต๋อหันส่งยิ้มให้ >ก่อนเหลือบดูนาฬิกา ใกล้สองทุ่มแล้ว >เขาคิดว่าควรแก่เวลาแยกย้ายแล้ว ก่อนจากกัน >เอฟขอล่วงเวลาสักเล็กน้อยเผยความลับที่ตนลืมบอกไป >. >. >“พี่ครับ. . .เอ่อ” >. >. >“ถ้าหากผมชอบพี่. . .จะรังเกียจไหมครับ” >. >. >“ไม่รังเกียจครับ ตอบตรงคำถามไหม” >เต๋อกระแอมหัวเราะ >. >. >จากนั้นเอฟจึงรวบรวมความกล้าขอคบกับเต๋อ >แต่เต๋อบอกว่ายังไม่ถึงเวลา ขอให้เขาสะสางตัวเองก่อน >อีกไม่นานเท่านั้น >. >. >. >))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >. >[i]ดั่งเกริ่นไว้ในหน้าแรกของบันทึก >ผมนั้นช่างร้ายกาจจนไม่แปลกหากมีใครอยากฆ่าให้ตาย >. >. >แต่ผมไม่เคยคิดฆ่าใครแม้แต่คนเดียว >. >. >ความตายของน้ำหวาน >และผลที่ตามมาทำให้ผมเหนื่อย…เหนื่อยเหลือเกิน >กับการไล่ตามอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ไร้ตัวตน >แต่วางก้ามเป็นนายเหนือหัว เมื่อมันออกคำสั่งคราใด >ผมต้องยินยอมตกเป็นทาสมันอยู่ร่ำไป >. >. >วันนี้ ผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ กับบางอย่างที่มีตัวตน มีชีวิต >มีจิตใจ พูดคุยกับผมได้ ตอบสนองเมื่อผมยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ >โกรธ ไม่หลอกใช้ผมทำโน่นนี่เป็นคนบ้า >แต่สิ่งที่ตอบแทนกลับมามีแต่ความว่างเปล่า >. >. >หน้านี้คงเป็นหน้าสั่งลาในบันทึกที่ผมเขียน >ไม่ใช่เพื่อช่วยย้ำเตือน แต่เพื่อระบาย >การเขียนก็เป็นการไตร่ตรองอย่างหนึ่ง >และผมคิดว่าทบทวนมากพอจนความคิดตกผลึกแล้ว >. >. >เอาเถอะ. . .ขี้เกียจเขียนแล้ว. . >.ต่อจากนี้คือประโยคสุดท้ายในสมุดเล่มนี้ก่อนที่ผมจะเผาทิ้ง >แม้เปลวเพลิงจะเผาจนมอดไหม้ แต่ท่ามกลางกองขี้เถ้าไร้ค่า >ชีวิตใหม่จะถือกำเนิดขึ้น. . . >. >. >“ผมคือนกฟีนิกซ์” >. >. >[/i] >)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >วันต่อมา >เต๋อโทรศัพท์คุยกับณัฐย้ำว่ายังไม่ลืมสัญญาที่จะช่วยให้เป็นอิสระจากธนิกแต่ขอเวลาวางแผนอีกสักนิด >ส่วนตัวณัฐเองไม่ถือว่าติดค้างกับเต๋อแล้ว >ลูกหนี้ของเต๋อเหลือเพียงคนเดียวคือ “เมฆ ดอกจิก” >ซึ่งบัดนี้ไม่รู้ซุกอยู่ซอกมุมใดบนโลก >ไม่เคยปรากฏตัวหรือใดยินเบาะแสแม้เศษเสี้ยว >เขาอาจใช้ชีวิตอยู่สักหนแห่งและไม่รับรู้อะไรเลย >เต๋ออาจไม่มีความหมายกับเมฆแล้ว >เขาตัดสินใจเลิกไล่ล่าลูกหนี้รายสุดท้าย >. >. >. >อีกเรื่องหนึ่ง เต๋อสืบหาเบอร์โทรศัพท์ติดต่อครูวิไลจนพบ >เขาตั้งใจกราบขอบคุณครูผู้มีพระคุณที่ดูแลตลอดมา >ในงานเลี้ยงรุ่น เขาแอบเห็นครูวิไลมาด้วย >แม้อยากเข้าไปไหว้ต่อหน้าแต่ก็ไม่มีโอกาส จนกระทั่งครูจากลับตา >เมื่อติดต่อไป >ครูวิไลยินดีต้อนรับและบอกแผนที่เดินทางมาที่บ้าน >นัดหมายกันช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ >. >. >ถึงวันนัดหมาย >เต๋อขับรถไปหาที่บ้านครูวิไลพร้อมพวงมาลัยดอกไม้สดใหม่ >เมื่อถึงบ้านครูวิไลซึ่งปลูกอยู่กลางไร่สวนผลไม้นานาพันธุ์ >“อ้อย” สตรีวัยสามสิบต้น ๆ >ผู้เป็นหลานสาวครูวิไลออกมารับหน้าแทน >เธอบอกว่าครูวิไลอาบน้ำอยู่และเชิญให้นั่งรอ >. >. >“ศิษย์รุ่นไหนคะเนี่ย ยังเป็นหนุ่มหน้าใสอยู่เลย” >เธอเสิร์ฟน้ำมะตูมเย็นฉ่ำต้อนรับขับสู้อย่างอารมณ์ดี >. >. >“รุ่นสี่สิบ ห้องสามครับ” >เต๋อยิ้มตอบและรับน้ำดื่ม >. >. >“ห้องสาม. . .ห้องตัวแสบเลยนะคะ ป้าเผาให้ฟังบ่อย ฮะ ๆ >ๆ” อ้อยชวนคุยสนุกสนาน >เธอเป็นครูมัธยมต้นเจริญรอยตามป้าเช่นกันจึงชอบชวนคุยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างครูศิษย์ >ต่างเพียงแค่สอนที่โรงเรียนอื่น >ทั้งสองคุยฆ่าเวลารอครูวิไลอาบน้ำเสร็จ >จนกระทั่งเต๋อรู้สึกสะลืมสะลือ >ต่อจากนั้นก็ล้มตึงกองกับพื้นตรงหน้าหลานสาว >. >. >“ว๊าย! เป็นอะไรคะคุณ!! คุณ!?” >อ้อยเรียกพลางเขย่าตัว >. >. >ครูวิไลย่องลงจากชั้นบน >เธออาสานำตัวเต๋อไปปฐมพยาบาลและใช้ให้หลานสาวไปตามหาแมวที่หายไปวิ่งเล่นนอกบ้าน >อ้อยขออยู่ช่วยดูแลผู้ป่วยแต่กลับถูกผู้เป็นป้าตวาดไล่ >. >. >“เธอยังสาวยังแส้มาประคบประหงมเด็กหนุ่มได้ยังไง! >มันไม่งาม! แล้วนี่ลูกศิษย์ฉัน ฉันดูแลเองได้! >บอกให้ช่วยหาแมวให้หน่อยก็ไปสิ!” >ครูวิไลเอ็ดหน้าถมึงทึงจนหลานสาวได้แต่ก้มหัวรับ ค่ะ ๆ >แล้วจัดการตามคำบัญชา >. >. >))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >. >ในโกดังเก็บของที่อยู่ท้ายไร่สวน >เต๋อซึ่งสลบสไลถูกจับมัดมือเท้าแน่นหนา >ครูวิไลจัดเก็บข้าวของรกเกะกะให้อยู่ในที่ทาง >. >. >“หนักใจไหมครับครู” >เมฆยืนสูบบุหรี่อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ >ครูวิไลสูดควันพิษไปด้วยจนไอแค่ก แต่เจ้าตัวก็ไม่มีท่าทางสำนึก >เนื่องจากเกมนี้ ครูวิไลจำเป็นต้องพึ่งพาเขา >ฝ่ายที่ต้องเกรงใจคือครูวิไลต่างหาก >. >. >“ไอ้เมฆ มึงเกรงใจครูเค้าบ้าง >ถ้าจะสูบไปอยู่ข้างนอก” ชายวัยกลางคนพูดขึ้น เขาชื่อ >“ยอด” >พ่อของเมฆซึ่งมีใบหน้าเหี้ยมเกรียมและร่างล่ำสันน่ายำเกรง >. >. >“โธ่! ป๊า. . .ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เมฆส่ายหัว >. >. >“ไปสูบข้างนอก!” ยอดชี้นิ้วสั่ง >เมฆเชื่อฟังแต่ขอต่อต้านครึ่งหนึ่ง >เขายอมทิ้งก้นบุรี่แล้วเหยียบดีกว่าเดินออกไปอย่างเสียฟอร์ม >. >. >“ไม่อยากเชื่อว่าไอ้เด็กนี่คนเดียวทำได้ขนาดนั้น” >ยอดพูดขึ้น เขาตกลงสมคบคิดกับลูกชายและครูวิไล >วางแผนให้เต๋อติดกับจนได้ >เขาที่ยอมร่วมหอลงโรงเพราะความตายของครอบครัวน้ำหวานส่งผลกระทบใหญ่หลวงต่อธุรกิจค้ายาเสพติด >. >. >“เอาข่าวเอาหลักฐานให้ดูตั้งเยอะแยะ >ถ้าไม่เชื่อก็ไม่รู้จะพูดยังไงนะคุณ >นี่ถึงขั้นกล้าลงมือฆ่าเพื่อน ยังไม่พอ >พ่อแม่เขามันก็ไม่เว้นนะคะ” ครูวิไลโน้มน้าว >. >. >“ตอนแรกคุยกับน้ำหวาน ผมขอจัดการมันกับมือ เสือกพลาดอีก >เพื่อนมันมั้งมาขวางเอาไว้ ไม่งั้นไม่ให้ป๊าลำบากด้วยหรอก >แม่ง. . .ไม่น่าเลย” เมฆถ่มน้ำลายลงพื้น >สถานการณ์คร่ำเครียดเกินกว่าครูวิไลจะอบรมมารยาท >. >. >“เผี๊ยะ!” ยอดตบแก้มลูกชายฉาดใหญ่จนหน้าหัน >. >. >“ที่มันฆ่าคนเละเทะเพราะมึงตีงูไม่ตาย! >มันเลยเอาคืนหนักกว่าเดิม! มีปัญหาทำไมไม่ปรึกษากูก่อน!” >. >. >“ถ้าไม่ถึงขั้นตายห่ากันหมด! แค่มันให้คนปี้กันกลางถนน >ลุกขึ้นแก้ผ้าบ้า ๆ บอ ๆ! >ถ้าแค่นั้นเล่าไปแล้วป๊าคิดว่าป๊าจะเชื่อไหม!” >เมฆขึ้นเสียงใส่พ่อ ยอดตั้งฉากฝ่ามือเตรียมลูกตบคำรบสอง >ครูวิไลรีบยกมือแทรกคั่นกลาง >. >. >“เอาล่ะ ๆ พ่อลูกกันคุยกันดี ๆ” >ครูวิไลพยายามผ่อนคลายบรรยากาศคุกรุ่น >. >. >. >ทั้งสามหารือกันถึงวิธีจัดการกับเต๋อ >เมฆและยอดเสนอให้ใช้ปืนติดลำกล้องเก็บเสียงยิงจ่อหัวนัดเดียวจบขณะยาสลบยังมีฤทธิ์ >แต่ครูวิไลค้าน หากไหน ๆ เธอจะต้องสมคบคิดเป็นฆาตกรไปด้วย >ขอใช้วิธีที่สาแก่ใจเธอที่สุด ยอดเกรงใจครูวิไลอยู่บ้าง >ครั้งหนึ่งเธอเคยยินดีรับใต้โต๊ะเป็นธุระเจรจากับครูจำนวนหนึ่ง >ช่วยกันปรับแก้ผลการเรียนจนเมฆจบมัธยมต้น >. >. >วิไลเตรียมเชือกผูกเป็นบ่วง ขอให้พวกผู้ชายช่วยกันแขวนกับขื่อ >. >. >“แกต้องตายอนาถอย่างที่หลานสาวฉันเคยเป็น >ไอ้ครอบครัวเดนนรก” วิไลรำพัน >ยอดและเมฆช่วยกันนำร่างเต๋อยกขึ้น สอดคอเข้ากับบ่วงมรณะ >. >. >เมื่อทุกอย่างพร้อม ทุกคนจึงปล่อยมือ >. >. >“อ๊อก!!” >สติของเต๋อกลับคืนเฉียบพลันเมื่อร่างกายอยู่ในภาวะอันตราย >และนั่นเป็นสิ่งที่วิไลปรารถนายิ่ง >. >. >“สมน้ำหน้า! ไอ้เด็กระยำ!” >วิไลก่นด่าสะใจขณะเห็นเต๋อดิ้นพล่านทุรนทุราย >ยอดและเมฆยืนดูห่าง ๆ >. >. >. >แผนของวิไลผิดพลาด . . . ผิดพลาดมหันต์ >. >. >เต๋อรวบแรงอำนาจโทรจิตสุดแรงเกิด >ควบคุมใครก็ได้ที่อยู่ในห้องนี้ประคองตัวเขาไว้ไม่ให้ถูกเชือกรัดคอ >จากผู้ปองร้ายถูกยัดเยียดบทบาทให้กลายเป็นผู้ช่วยชีวิตเสียเอง >ทุกคนกุลีกุจอช่วยกันนำตัวเต๋อลงมา >หากมีคนนอกไม่ทราบความเป็นไปผ่านมาเห็น >คงดูคล้ายสามโจรกลับใจในเสี้ยวนาที >. >. >เมื่อปลอดภัยแล้ว >เต๋อควบคุมทุกคนให้ถอยห่างจากเขาและยืนแน่นิ่ง >เขาใช้เวลาฟื้นสติราวสองสามนาที ก่อนเริ่มกระบวนการสอบสวน >ครูวิไลถูกสะกดจิตให้พรั่งพรูทุกสิ่งอย่างที่เก็บงำไว้ >. >. >วิไลเล่าความจริงจากปากทั้งหมด >ในวันงานเลี้ยงรุ่นเธอทราบจากน้ำหวานและวีล่วงหน้าแล้วว่าตอนนี้เต๋อเป็นใครและมีจุดมุ่งหมายอย่างไร >นอกจากนี้คืนนั้นเมฆยังแอบลอบเข้ามาคุยเรื่องนี้กับวิไลเป็นการส่วนตัวไม่ให้ใครรู้ >. >. >. >เงื่อนงำหยั่งรากลึกที่แท้จริงคือ ในครั้งอดีต >พ่อของเต๋อเคยคบหากับ “อ้อ” หลานสาวคนโตของวิไล >หนุ่มสาวดูใจเป็นเวลายาวนาน เข้าตามตรอกออกตามประตู >จนเอาชนะใจญาติผู้ใหญ่หัวโบราณรวมทั้งวิไล >แต่แล้วรักที่ฟูมฟักรอวันผลิบานกลับร่วงโรย >พ่อของเต๋อพบรักใหม่คือทิพย์ >เขาแอบคบกับทิพย์จนวันหนึ่งตัดสินใจเด็ดเดี่ยวขอเลิกกับอ้อ >และหนีไปแต่งงานกับทิพย์ >รักของทั้งสองเป็นเหตุให้อ้อตัดสินใจผูกคอตายท้วงหาความยุติธรรม >แม้ทิพย์จะไม่รู้จักหน้าค่าตาวิไลที่ไม่เกี่ยวข้องกับรักสามเส้า >แต่วิไลจำหน้าเธอได้และไม่มีวันลืม >. >. >. >ต่อมา พ่อของเต๋อประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต >วันนั้นวิไลเปรมปรีดิ์จนถึงกับแกงมัสมั่นหม้อใหญ่แจกคนทั้งหมู่บ้าน >เธอคิดว่าสาสมแก่ใจยิ่งนัก นอกจากนี้ >เทพีแห่งการล้างแค้นยังมอบโชคสองชั้นกับเธอ เมื่อหลายปีต่อมา >ทิพย์ซึ่งขายของอยู่ละแวกโรงเรียน >วอนขอบาทหลวงผู้อำนวยการให้ลูกชายได้มีโอกาสศึกษาในโรงเรียนเอกชนมีสภาพแวดล้อมพรั่งพร้อม >. >. >ทันทีเมื่อทราบข่าว >วิไลวิ่งเต้นช่วยเจรจาให้บาทหลวงเห็นใจทิพย์ บาทหลวงซาบซึ้งใจ >คิดว่าทิพย์คงเป็นแม่ผู้ต่อสู้ที่น่านับถือมาก >แม้กระทั่งครูวิไลไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวยังเอ่ยปากรับรอง >ในที่สุด เต๋อ ได้เข้าศึกษาสมใจทิพย์ และสมใจวิไล >ที่สามารถลากลูกของคนที่เธอเกลียดที่สุดเข้ามาสู่นรกที่เธอจัดเตรียมไว้ให้ >. >. >วิไลรู้จักวิธีวางแผนใช้คนดีพอ >เธอเข้มงวดการเรียนการสอนหนักขึ้นเพื่อให้เด็กได้คะแนนยาก >พร้อมกันนั้นยังปล่อยข่าวลือผ่านเด็กที่ว่าง่ายในสายตาเธอ >หัวหอกหลักคือ เมฆ น้ำหวาน และวี >และสามคนนี้จะช่วยกันส่งต่อความเกลียดชัง >ปลุกระดมให้เด็กคนอื่น ๆ >คว่ำบาตรใส่เจ้าเด็กเหลือขอไม่เจียมฐานะ >รางวัลที่วิไลมอบให้แก่ผู้สวามิภักดิ์คือเกรดอันสวยหรู >อภิสิทธิ์นอกเหนือนักเรียนคนอื่น >รวมถึงการละเว้นโทษและระเบียบต่าง ๆ >. >. >เธอมั่นใจว่าทุกวันที่เต๋อกลับถึงบ้าน น้ำตาทุกหยด >รอยฟกช้ำทุกรอย แผลทุกแผล >ทุกความบีบคั้นของเต๋อจะส่งต่อสู่ผู้เป็นแม่ >ทิพย์ไม่มีอำนาจต่อรองดั่งผู้ปกครองคนอื่นที่บริจาคให้โรงเรียนสม่ำเสมอ >ได้แต่ทนขมขื่นกลืนน้ำตา >ขณะที่เธอยังคงได้รับการนับหน้าถือตาราวแม่พระ >ไม่มีอะไรมอบความสะใจให้เธอยิ่งไปกว่าแผนอันแยบคายนี้อีกแล้ว >. >. >วันที่ดารินทร์บุกมาเอาเรื่องถึงโรงเรียนก็เช่นกัน >เธอตามทิพย์โดยอ้างว่าให้ผู้ปกครองช่วยกันไกล่เกลี่ยและไม่อยากให้เต๋อถูกรุมฝ่ายเดียว >แท้ที่จริงเธอทราบดีอยู่แล้วว่าเต๋อต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ >เธอแนะแนวทางให้น้ำหวานแสร้งทำเป็นโกหกเพื่อช่วยเต๋อแล้วรู้สึกผิดภายหลังเพื่อหนุนคำให้การให้มีน้ำหนัก >ทิพย์จะได้เห็นลูกชายถูกลงหวายต่อหน้า >และที่น่าหัวร่องอหายยิ่งกว่าคือทิพย์ตัดสินใจชิงลงมือกับลูกตัวเอง >เธอทั้งตกใจและผิดหวังพร้อมกันเมื่อทราบว่าเมฆเล่นงานเต๋อหนักจนถึงขั้นกระโดดตึกฆ่าตัวตายแต่ไม่ถึงฆาต >กระนั้นเธอก็พึงใจแล้วกับใบหน้ากระอักแค้นจุกอกของผู้เป็นแม่ >. >. >การที่เต๋อตัดสินใจเยี่ยมครูวิไลถึงบ้านทำให้เธอขนลุก >เธอทราบว่าเต๋อมีพลังเหนือมนุษย์ >ยิ่งทราบข่าวว่าน้ำหวานถูกฆ่ายกครัวยิ่งหวาดระแวง >กลัวความแตกเข้าสักวันแล้วเต๋อจะล้างแค้น >ไหนจะความสามารถอ่านใจคน >หากเต๋อทราบความจริงเมื่อไหร่อาจโกรธจนอาจฆ่าเธอได้ >อย่างไรก็ตามการหนีและจมอยู่กับความหวาดกลัวไปชั่วชีวิตหาใช่อิสระที่แท้จริง >จึงต้องวางแผนถึงขั้นกำจัด >. >. >วิไลวางแผนโดยนัดวันเวลาล่วงหน้า >ขณะเดียวกันก็ติดต่อเมฆซึ่งตกอยู่ในสภาพต้องรับผิดชอบร่วมกัน >ทั้งสองกุมความลับกันและกัน >เมฆทราบว่าครูวิไลเป็นผู้อยู่เบื้องหลังชะตากรรมในวัยเด็กของเต๋อ >ครูวิไลทราบว่าเมฆอยู่แห่งหนตำบลใดและเป็นลูกหนี้รายสุดท้าย >ทั้งคู่ไม่คิดจะแฉเพื่อเอาตัวรอดหรือแบล็คเมล์ใส่กัน >แต่กลับร่วมมือกันเพื่อบรรลุเป้าหมาย >ทั้งสองตัดสินใจหารือกับยอดอย่างเปิดอก >เนื่องจากยอดสามารถช่วยเหลือเรื่องอำพรางศพกลบเกลื่อนหลักฐานได้ >วิไลเตรียมน้ำมะตูมผสมยานอนหลับรุนแรงแล้วใช้ให้อ้อยหลานสาวซึ่งบริสุทธิ์ใจเป็นคนเสิร์ฟเนื่องจากไม่กล้าเผชิญหน้าอำนาจโทรจิตดังคำกล่าวอ้างว่าทั้งอ่านใจคนได้ >ควบคุมคนได้ เธอเกรงเต๋อทราบเจตนาที่แท้จริง >แผนวางยาสำเร็จตามคาดหมายแต่ตกม้าตายเพราะล้อเล่นกับความตายจนเต๋อพลิกเกมได้ในวินาทีสุดท้าย >. >. >. >“. . .เรื่องทั้งหมดเอวังด้วยประการฉะนี้แล” >วิไลพูดหน้าตาเฉยด้วยอำนาจสะกดจิต >เต๋อกำหมัดแน่นจนรู้สึกได้ว่าปลายเล็บจิกลึกลงในฝ่ามือ >. >. >“สารเลว. . .แกเป็นครูได้ยังไง. . .” >เต๋อเหลือบตามองเมฆ เขาอ่านใจได้ว่าเมฆคิดถึงแต่เรื่องปืนในหัว >แต่ไม่มีปัญญาขยับตัวเพื่อชักออกมา >เวลานี้เต๋อจะช่วยให้เมฆได้ทำสมใจ >เต๋อดีดนิ้วให้วิไลตื่นจากห้วงสะกดจิตรับคำพิพากษา >เมฆชักปืนขึ้นหันไปทางครูวิไล >. >. >“อย่า. . .มันบาปกรรมนะลูก” วิไลเค้นน้ำตาอ้อนวอน >เธอไม่สามารถกระดิกตัวได้ไม่ต่างเป้านิ่ง >. >. >“ยังมีหน้าอ้างบาปกรรมอีกเหรอ! >คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์อ้างแม้แต่นิด! แกสมควรตาย ที่นี่! >เดี๋ยวนี้ด้วย!” เต๋อขึ้นเสียงลั่น >. >. >“ไอ้เต๋อ. . .มึงคุยกับกูก่อนได้นะเว้ย. . .” >เมฆกุมปืนมือสั่นเทา >. >. >“ไม่ขอความเห็น! ไม่ต้องเสือก!” เต๋อหันขวับ >เมฆยกปืนขึ้นจ่อขมับตัวเอง “โอเค ๆ กูไม่พูด!!” >เต๋อหันกลับ เมฆเล็งปืนชี้หน้าครูวิไลดังเดิม >. >. >. >“แม่กับผม. . .ต้องอยู่แบบนั้นเป็นปี. . .ครู. . >.ฮือ” >เต๋อรินน้ำตาแสดงความอ่อนแอเป็นครั้งแรกหลังจากเริ่มแผนล้างแค้นเป็นแรมปี >คิดถึงไม่ว่าต้องหลั่งให้กับคนที่หลงเคารพตลอดมา >. >. > “ฮือ. . .ครูทำได้ลงคอ ฮือออออออ” >เต๋อร้องไห้จ้าราวกับย้อนกลับไปช่วงมัธยมอีกครั้ง >. >. >“เวรระงับด้วยการไม่จองเวร. . .ถ้าเธอฆ่าครู >บาปจะติดตัวเธอไปตลอดชีวิตนะ. . .” >ครูวิไลเอื้อยเสียงสั่น >. >. >. >“ช่วยกันแก้ปัญหาเถอะนะลูก >ยังไงเราก็เป็นครูศิษย์กัน” >เธอยังรวมรวบสติเท่าที่มีโน้มน้าวให้เต๋อใจอ่อน >. >. >“หึ หึ” เต๋อปาดน้ำตากลับมาตั้งสติ >เขาใช้นิ้วชี้เคาะขมับก๊อก ๆ >สื่อกับครูวิไลว่าอย่าประเมินกันต่ำไป >. >. >“เผลอ” “เมื่อ” “ไหร่” >“ให้” “ไอ้” เมฆ” >“รีบ” “ยิง” >เต๋อสะกดคำในหัวที่ครูวิไลคิดอยู่ถอดรหัสให้ฟังชัด ๆ >ชนิดคำต่อคำ เธอหน้าซีดเผือดทันที >. >. >“ทำอะไรอยู่เล่า ยิงมันซะซี่!” เมื่อเห็นว่าจนแต้ม >วิไลจึงเผยธาตุแท้ออกมา >เธอตะโกนให้เมฆฝืนตนเองเล็งเป้าหมายไปยังคนที่ควร >. >. >“กูขยับไม่ได้โว้ยอีแก่!! ทำได้กูทำไปนานแล้ว!!” >เมฆตะคอกกลับดุเดือด >ในที่สุดยอดผู้เป็นพ่อซึ่งซุ่มคิดหาทางรอดอยู่ตลอดก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นมา >. >. >“ขอไถ่ชีวิต ให้ห้าสิบล้าน แค่กูกับลูกก็ได้ คิดดี ๆ >เป็นเศรษฐีตั้งแต่หนุ่มเลยนะ” >ยอดรวบรวมความกล้าโพล่งขึ้น >. >. >“เฮ้ย! ทำไมพูดหมา ๆ อย่างนี้!!” ครูวิไลสวนแย้ง >แต่เมื่อเต๋อตั้งท่าเอ่ยปาก >ทุกคนพร้อมใจกับเงียบราวกับรอฟังแถลงการณ์ระดับชาติ >. >. >“บางอย่างเงินซื้อไม่ได้. . >.ชีวิตผมซึ่งพวกคุณช่วยกันจับแขวนคอเมื่อกี้ >มีค่ากว่าเงินห้าสิบล้าน” >เต๋อยิ้มเยาะทั้งใบหน้าฉ่ำคราบน้ำตา >. >. >“คนอย่างพวกแก!! สมควรตาย!! ตาย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!!! >ตายยยยยยยยยยยยยย!!!” เต๋อคำรามพร้อมมอบทัณฑ์พิพากษา >. >. >“ปุ! ปุ! ปุ! ปุ! ปุ!” >เสียงรังเพลิงปืนเก็บเสียงลั่นต่อเนื่องเป็นชุดจนหมดแม็ก >. >. >. >“ฮือ ฮือ ฮือ ฮืออออออ” >เขาทรุดเข่าลงกับพื้นหอบแฮ่ก >หลังจากที่ได้ตัดสินใจทำได้สิ่งที่ไม่มีวันย้อนกลับมาได้อีก >แต่เขาจะไม่มีวันเสียใจเลย >เขามีความเด็ดเดี่ยวพอที่จะรับผิดชอบกับเส้นทางที่ตนเลือก >. >. >. >. >. >[i]“ผมคือนกฟีนิกซ์”[/i] >. >. >ประโยคสุดท้ายในสมุดบันทึกการล้างแค้นที่เต๋อตั้งปณิธานไว้ก้องอยู่ในหัว >. >. >. >. >. >กระสุนทุกนัดถูกเต๋อสั่งให้เมฆยิงขึ้นเพดาน >เขาคิดว่าในสถานการณ์ที่ตนเองสุ่มเสี่ยงต่อการควบคุมอารมณ์ไม่ได้ >สิ่งที่ควรกำจัดออกไปอันดับแรกคืออาวุธและของมีคม >. >. >[i]“ผมคือนกฟีนิกซ์”[/i] >. >[i]“ผมคือนกฟีนิกซ์”[/i] >. >. >[i]“ผมคือนกฟีนิกซ์”[/i] >. >. >. >“โอ๊ยยยยยยยยยยยย!!!” >ความเจ็บแปลบเสียดแทงขึ้นภายในศีรษะ เต๋อรู้ตัวอยู่แล้ว >แต่ไม่คิดว่ามันจะเล่นงานเขารวดเร็วปานสายฟ้าแลบ >ประหนึ่งโมโหโทโสที่ไม่ได้ดั่งใจ >มันแฝงตัวอยู่ในพันธสัญญาที่มอบให้ทั้งอำนาจเหลือล้น >และบทลงโทษสำหรับผู้ใช้โทรจิตที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกแท้จริง >ซาตานที่อยู่เบื้องหลังความชั่วร้ายทั้งมวล “เทเลพาธิค >ดิสออร์เดอร์” >. >. >. >. >เต๋อล้มลงชักดิ้นชักงอ >ท่ามกลางความตื่นตระหนกและแปลกใจของเหยื่อทั้งสาม >ครูวิไลเป็นคนแรกที่มองเห็นโอกาส >. >. >“ยิงมันเลย ๆ !” วิไลร้องลั่น >. >. >“ยังขยับตัวไม่ได้เลย! กระสุนหมดแล้วด้วย!” >เมฆตอบลุกลี้ลุกลน >. >. >“หนีไป!” เต๋อร้องขณะนอนด่าวดิ้น >ความทรมานแผ่ขยายรุนแรงจนถึงขั้นปวดราวกับในหัวมีการทดลองอาวุธนิวเคลียร์ >ทัณฑ์ของผู้ทรยศต่อด้านมืดในใจรุนแรงตามมูลเหตุ >คราวที่รังแกณัฐแล้วรู้สึกผิดยังลุกลามใหญ่โต >ครั้งนี้เกือบฆ่าคนแล้วหยุดเปลี่ยนใจกะทันหัน >ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมเทียบกันไม่ติด >. >. >“มึงก็ปล่อยกูก่อนเซ่!!” >เมฆสวนกลับพร้อมระเบิดน้ำตา เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ >แต่ดู ๆ แล้วน่าจะเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเสียกว่ามอบโอกาสหลบหนี >. >. >“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!” >เต๋อไม่สามารถปลดปล่อยทั้งสามได้ท่วงทัน >ความเจ็บปวดเข้าครอบงำจนไม่สามารถควบคุมพลังได้ >และเมื่อถึงขีดสุดเขาจึงล้มฟุบลง >. >. >. >)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >ราวหกโมงเย็น >ณัฐนอนพักข้างสนามตากลมให้เหงื่อแห้งหลังซ้อมฟุตบอลกับแบงค์และเพื่อนร่วมทีม >ตอนนี้สุขภาพร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก >ย่อมส่งผลต่อความชัดเจนของนิมิตและการควบคุมให้ดีขึ้นด้วย >ซ้ำยังพูดจาชัดถ้อยชัดคำกว่าเดิม >นับว่ามีการพัฒนาด้านบุคลิกอย่างก้าวกระโดดภายในไม่กี่สัปดาห์ >หลังจากหันมาเล่นกีฬากับเพื่อนและได้ฝึกทักษะสังคมบ่อยครั้ง >. >. >เมื่อหลับตาลง มีนิมิตปริศนาที่เตือนเข้ามาโดยไม่ต้องสืบหา. . >.นิมิตดังกล่าวฉายภาพเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ >. >. >“ไอ้ณัฐ เดี๋ยวกูกลับก่อน ให้ไปส่งไหม” >แบงค์เดินเหงื่อโชกเข้ามาถาม แม้ปากจะเรียกกู-มึง >แต่ความสัมพันธ์ทั้งคู่ในเวลานี้ตกลงเป็นที่ตรงกันว่าเป็นแฟนกันแล้ว >. >. >. >ณัฐไม่ตอบแต่หลับตาหน้าซีด จนแฟนหนุ่มเข้าใจว่าไม่สบาย >. >. >“เฮ้ย ปวดท้องเหรอวะ” >. >. >“อย่าเพิ่ง! แบงค์!” ณัฐหลับตาปั้นหน้าจริงจัง >เขาต้องการเวลาอีกสักนิดเพื่อให้เข้าใจภาพรวม >. >. >“กินยารึเปล่าเดี๋ยวขี่รถไปซื้อให้” >แบงค์ถามอย่างเป็นห่วง แต่อีกฝ่ายยังคงไม่เอ่ยปากตอบ >. >. >สักพักณัฐจนลืมตาลุกโดดขึ้นมา หอบเหนื่อยราวกับตื่นจากฝันร้าย >คนแรกที่อยู่ใกล้ตัวเขาที่สุดคือแบงค์ >. >. >“แบงค์! ที่บ้านมีใครอยู่บ้าง!” >. >. >“ไม่มีว่ะ พ่อแม่ไปงานศพเจ้านายที่เชียงราย ทำไม? >ฮั่นแน่. . . จะไปกินตับล่ะสิ!” แบงค์ยักคิ้วล้อเลียน >. >. >“บ้า!!” ณัฐทุบหลังแอ้กใหญ่ใส่แบงค์ >. >. >“ดีแล้วที่ไม่มีใครอยู่! >คืนนี้แบงค์นั่งรถไปนอนบ้านเพื่อนที่จังหวัดใกล้ ๆ ก่อนนะ >บ้านเฟิร์ส บ้านบอมบ์ก็ได้!” >. >. >“ทำไมวะ พูดเพี้ยน ๆ อีกแล้วมึง” แบงค์หมวดคิ้ว >. >. >“เพี้ยนแล้วรอดทุกครั้งไหมล่ะ” ณัฐสวน >. >. >“แต่ครั้งนี้มันมากไปนะมึง! เป็นเชี่ยไรเนี่ย!!” >แบงค์เริ่มไม่พอใจ >. >. >“สามทุ่มทั้งเมืองจะลุกเป็นไฟ! รักใคร รู้จักใคร >ช่วยกันเตือนให้อพยพให้หมด!” >. >. >[b] จบตอนที่ 33 [/b] Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.