))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
.
.
22:27 น.
.
.
ต๊ะขี่มอเตอร์ไซค์เดินทางอย่างยากลำบาก เคราะห์ดีที่ซอมบี้บ้ากามไม่สามารถเข้าถึงตัวเขาได้ง่ายดายนัก อีกทั้งมอเตอร์ไซค์ยังคล่องตัวในการหลบหลีกลัดเลาะในพื้นที่แคบ กระนั้นยังกินเวลาอย่างคาดไม่ถึง เนื่องจากการสัญจรติดขัด และบางพื้นที่เกิดการจลาจลรุนแรงจนต้องเลี่ยงใช้เส้นทางอื่น
.
.
เมื่อผ่านพื้นที่ย่านการค้าใหญ่แห่งหนึ่ง ต๊ะเห็นกลุ่มคนสองฝ่ายกำลังมีปากเสียงอย่างดุเดือดราวสามร้อยคน โดยมีฉากหลังเป็นกองเพลิงลุกไหม้อาคารร้านค้า ราวกับเตรียมไฟไว้สำหรับพิธีบูชายัญ
.
.
กึ่งกลางเส้นแบ่งของกลุ่มคนที่ก่อวิวาทะกันอยู่ มีไม้กางเขนขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านปักกับพื้น และมีมนุษย์ถูกมัดตรึงไว้กับกางเขนนั้น
.
.
“ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!” ชายผู้ถูกตรึงกางเขนครวญโหยหวน ขณะที่ฝูงชนทั้งสองฝ่ายไม่ใส่ใจ ยังคงด่าทอกันต่อไปอย่างไม่ลดละ มีการขว้างปาก้อนหินแลกใส่กันเป็นระยะ
.
.
ต๊ะสังเกตได้ว่าฝั่งหนึ่งแบ่งเป็นหญิง และอีกฝั่งแบ่งเป็นชายอย่างชัดเจน
.
.
“พวกกูมีนม!! มีหี!! หีผู้หญิงก็ต้องไว้เย็ดกับควยผู้ชาย!! เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ทำไมพวกมึงไม่เข้าใจอีตุ๊ด!!” แกนนำฝั่งสตรีกล่าว เสียงพลพรรคปรบมือให้และโห่ร้อง
.
.
.
.
“แต่คนหล่อ ๆ แบบนี้ต้องให้ผู้ชายหล่อ ๆ กินกันเอง! ไม่ใช่ชะนีหน้าปลวกเหมือนมุดหีหมาออกมาเกิดอย่างพวกมึง อีชะนีหลงป่า อีหมาหอนคืนเดือนเพ็ญ อีเมนส์กลิ่นกะปิ!! รูตูดพวกกูฟิตกว่าหีถ่างกว้างเป็นลานจอดรถของพวกมึงอีก” ดูเหมือนว่าสำนวนด่าทอเช่นนี้ อีกฝ่ายน่าจะเป็นเพศที่สาม
.
.
“ต่ำ. . .อีสัตว์!!!” แกนนำชาวสีม่วงกล่าวสรุป พร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าดถูกใจจากบรรดาสหายร่วมอุดมการณ์
.
.
ต๊ะประมวลความเข้าใจสถานการณ์เบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว พอรับรู้ได้ว่ามีการปะทะกันระหว่างกลุ่มผู้หญิงและกลุ่มชาวสีม่วงที่รวมพลมาได้จำนวนหนึ่ง ส่วนหนุ่มเคราะห์ร้ายที่ถูกตรึงกางเขนนั้นเมื่อมองดูแล้วจัดว่าหน้าตาดี เป็นไปได้ว่าถูกจับมาเป็นเดิมพันหรือของรางวัล หนุ่มบนไม้กางเขนบังเอิญสบตาต๊ะเข้าและพอจะเข้าใจว่าเป็นผู้ที่ยังหลงคงความเป็นวิญญูชนอยู่คนเดียวในที่นี้ จึงพยายามสื่อสารด้วยแววตาขอให้ช่วย เขาไม่กล้าเปล่งเสียงเรียกเนื่องจากประหวั่นว่าฝูงชนที่ตกอยู่ในความเกลียดชังหันเหไปกำจัดต๊ะเสียเอง
.
.
เด็กหนุ่มตัดสินใจโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ แต่เมื่อไม่มีผู้ใดรับสายจึงส่งข้อความแทน โดยบอกว่าตนกำลังตกที่นั่งลำบาก
.
.
.
“พวกมึงรู้จักพลังของหีน้อยไป! พวกเราโชว์ให้มันดูหน่อยซิ!” แกนนำฝ่ายสตรีปลดเสื้อ ถกกระโปรงโชว์ทั้งนมโชว์ทั้งหีให้อีกฝ่ายเห็นเป็นบุญตา สมาชิกกลุ่มหลายคนทำตามแกนนำเพื่อกดดันอีกฝ่าย รวมถึงแม่ชีคนหนึ่งที่กล้าเปลื้องให้เห็นทรวดทรงองเอวสะบึ้มอันซ่อนภายใต้ผ้าขาว
.
.
“แม่ชีก็มีหี หัวโล้นไม่เกี่ยว เสียวได้เหมือนกัน!!” แม่ชีท้ากร้าว ท่ามกลางเสียงเฮจากเพื่อนสตรี
.
.
“หนอย. . . อีดอก. . .” แกนนำกลุ่มชาวสีม่วงบิดตัวไปมาอย่างหงุดหงิด
.
.
.
“พวกเราจัดเต็ม Fucking Show ให้พวกมันดูเลย!! ให้มันรู้ว่าตูดก็ใช้แทนหีได้!! ควยพวกกูก็มีเหมือนพ่อมึงอีดอกทอง!! ผู้ชายสองคนเย็ดกันได้โดยไม่ต้องมีชะนีหีเน่าอย่างพวกมึง ไม่ต้องกลัวท้องด้วยเป็นไงล่ะอีหน้าส้นตีน!!” แกนนำชาวสีม่วงโต้กลับ พลพรรคจำนวนหนึ่งแก้ผ้าแล้วเย็ดตูดกันสด ๆ โชว์ชะนีให้เป็นที่ประจักษ์ว่าเซ็กส์ระหว่างชายด้วยกันนั้นทั้งสะดวก รวดเร็ว และไม่แพ้หีของชะนี
.
.
“อีสถุน กูไม่ยอมให้พวกมึงได้พี่คิธไปหรอก. . .” แกนนำฝ่ายสตรีกัดฟันกรอดเมื่อถูกเหยียดหยามด้วยอำนาจแห่งลึงค์ เธอตัดสินใจยกทัพบุกทันที
.
.
“พวกเราลุย!! อย่าปล่อยให้อีพวกไส้เดือนผิดเพศแย่งผู้ชายของเราไปมากกว่านี้ เราต้องไม่ยอม!!”
.
.
“มาเลยอีช้างเย็ดเขบ็ดแม่!! กูรอตบมึงนานแล้วโว้ยยยย!!” แกนนำชาวสีม่วงถกแขนเสื้อยืดโชว์กล้ามปูและวิ่งนำคนกรูเข้ารุมตบกับชะนีอีรุงตุงนัง
.
.
“อีสัตว์” “เย็ดแม่” “หัวควย” “แม่มึงตาย” “อีชาติหมา” เสียงถ้อยคำผรุสวาทลั่นเต็มสองรูหูต๊ะ บางทีอาจเพื่อปลุกใจ หรือเพิ่มความสะใจยามตบกันก็ไม่อาจทราบได้ ต๊ะจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้และอาศัยจังหวะที่ตุ๊ดกับชะนีทึ้งผมตบหน้าทำสงครามกันลอบฝ่าเข้าไปจนถึงตัวหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย เด็กหนุ่มอาศัยเงาไม้กางเขนขนาดใหญ่และความมืดสลัวยามค่ำคืนช่วยพรางตัวและแก้เชือกให้จากด้านหลัง
.
.
“พี่อยู่เฉย ๆ นะจะตัดเชือกให้” ต๊ะหยิบของเศษของมีคมที่ตกอยู่บริเวณนั้นมาเลื่อยเชือกที่มัดตรึงขาและแขนทั้งสองข้าง การช่วยเหลือเป็นไปอย่างระทึกและต้องแข่งกับเวลา เชือกที่ใช้เป็นเชือกเกรดคุณภาพไม่อาจตัดให้ขาดได้ง่าย แต่หากจะแก้มัดก็คงไม่มีเวลามากพอ
.
.
ขณะนั้นเอง สงครามครูเสดระหว่างอิตถีเพศและบัณเฑาะว์เริ่มส่อเค้าลางของผู้ปราชัย ฝ่ายชะนีเสียเปรียบกว่าทางกายภาพและไม่อาจทนมือตีนของเกย์กล้ามปูล่ำสันหรือต่อให้ไม่ล่ำก็ยังมีเรี่ยวแรงมากกว่า นักรบสาวเริ่มถอยทัพหนีตายหลังถูกตบสั่งสอนไม่มีชิ้นดี ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง แก้มแดง เลือดกบปากไปหลายนางด้วยกัน บ้างถูกถีบหีจนจุกล้มลงกอง บ้างวิ่งหนีไปพร้อมทิ้งคำก่นสาปพ่วงท้าย
.
.
“โฮะ ๆ ๆ ชัยชนะเป็นของกะเทยแน่นอน!! เราได้ลงแขกน้องคิธแน่ ใครอยากเย็ดน้องหรือให้น้องเย็ดก็เตรียมต่อแถวเรียงคิวกันเลย!! โฮะ ๆ ๆ ๆ!!” เกย์แกนนำป้องปากหัวเราะร่าเมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามเริ่มถอยทัพ เหลือพวกหนังเหนียวตายยากไม่กี่คนเท่านั้นก็จะกำราบได้จนสิ้นซาก
.
.
โชคไม่ดี แกนนำกลุ่มเกย์เหลือบเห็นต๊ะกำลังสาละวนอยู่กับอะไรบางอย่างหลังไม้กางเขน
.
.
“นี่เธอ ๆ ๆ มาช่วยกันตบชะนีหน่อยสิ ชนะก่อนค่อยเอาควยไป แล้วต้องต่อคิวตามอาวุโสด้วยนะยะ!”
.
.
ต๊ะไม่ยี่หระและยังคงเลื่อยเชือกต่อไป
.
.
“เอ๊ะ! พูดแล้วไม่ฟัง จะปีนเกลียวเหรออีตุ๊ดเด็ก!” เธอเดินเท้าสะเอวปรี่มายังไม้กางเขน
.
.
.
“แม่งเอ๊ย! ไม่ทันแล้ว” ต๊ะสบถแต่มือก็ยังไม่ลดละความพยายาม
.
.
ทันใดนั้น ชายหญิงปริศนาไม่ทราบฝ่ายก็โผล่เข้ามาช่วยแกะปมเชือกอีกสองฝั่ง
.
.
“ตัดให้ขาดเลย! ที่เหลือพวกพี่ช่วยแก้ให้” ชายหนุ่มบอกกล่าวกับต๊ะขณะพยายามแก้เชือกแขนอีกด้าน ส่วนหญิงที่มาด้วยช่วยแกะเชือกที่รัดส่วนข้อเท้า
.
.
“นี่ ๆ ๆ พวกหล่อนเป็นใครกันแน่!! จะชุบมือเปิปเหรออีสันดอก!!” แกนนำเกย์เร่งฝีเท้าจนต้องวิ่งเข้ามาราวกับหวงแหนชายผู้เป็นของเดิมพันดั่งดวงแก้ว ร่างหนึ่งโผล่เข้ามาขวางทางไว้
.
.
.
“ถ้าคิดว่าผ่านได้ก็ลองดู!” เอฟพร้อมไม้หน้าสามยืนตระหง่านแสดงเจตจำนง
.
.
“อีเด็กเปรต! กูจะเย็ดมึงให้เลือดออกตูด!” แกนนำเกย์พุ่งเข้าใส่ แต่ถูกเอฟยันเข้ากลางท้องก่อนหวดด้วยไม้หน้าสามสั่งสอนชิมลาง
.
.
“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!” เสียงร้องโหยหวนจากเกย์แกนนำพวกพ้องให้รวมสายตาเป็นหนึ่งเดียว คู่รักนักศึกษาที่หนีมากับเอฟและต๊ะช่วยกันแก้มัดให้เหยื่อบูชายัญได้สำเร็จและนำตัวลงมาอย่างปลอดภัย
.
.
“พวกมันจะแย่งของ ๆ เรา!! ฆ่าพวกมัน!!” เธอยื่นคำสั่งศึก เหล่าเกย์กะเทยบ้าควยขาดสติกรูเข้ามาหวังทำร้ายกลุ่มผู้ไม่ประสงค์ดีต่อพิธีกรรม
.
.
“หนีเร็ว!!” เมื่อเห็นคนคลั่งจำนวนมากเกินจะรับมือ เอฟจึงสั่งให้ทุกคนถอยทัพ โดยเจ้าตัววิ่งตามไปติด ๆ
.
.
“มึงคิดเหรอว่าจะหนีกูพ้น! ส่งน้องคิธกูคืนมาไอ้เด็กเหี้ย!!” เสียงคำรามคลั่งแค้นดังไล่หลังติดมาเรื่อย ๆ ทุกคนรู้สึกว่ามันกระชั้นเข้ามาทุกที
.
.
“มึงตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!” แกนนำเกย์รุดฝีเท้าตามอย่างสูสีและเอื้อมมือหมายจับชายเสื้อเอฟ
.
.
ในสถานการณ์ที่ไม่มีใครทราบว่าจะออกหัวหรือก้อย เทพแห่งโชคเลือกเข้าข้างฝ่ายที่ยืนหยัดต่อความถูกต้อง
.
.
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!” แกนนำเกย์และแก๊งค์บ้าควยถูกอำนาจลึกลับผลักกระเด็น กลิ้งล้มคว่ำคำมะหงายกันเป็นแถบ ๆ กลุ่มผู้หลบหนีต่างอัศจรรย์ใจจนต้องชะลอฝีเท้าดูคนปลิวไถลไปกับพื้นราวกับเกิดพายุ แต่สิ่งของวัตถุรอบข้าง กระทั่งต้นไม้กลับไม่ได้รับผลกระเทือนแม้เล็กน้อย
.
.
ธนิกเดินย่างสามขุมออกมาจากมุมมืดมุมหนึ่งของถนน อารมณ์ขุ่นมัวเนื่องจากถนนถูกปิดตายจนต้องลงจากรถ เดินเท้ามุ่งไปยังแมกซิมิเลียนทาวเวอร์ โดยมีณัฐซึ่งขังตัวเองอยู่ในบ้านอย่างปลอดภัยคอยรายงานนิมิตล่วงหน้าบอกผ่านมือถือ เพื่อหลีกเลี่ยงเส้นทางที่เป็นอุปสรรคและระบุตำแหน่งของเต๋อให้พี่ ๆ ช่วยกันหยุดยั้งเทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์ จนตอนนี้ณัฐเหนื่อยล้าจนไม่อาจอ่านนิมิตเพิ่มเติมได้อีก อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ามีนจะไปถึงล่วงหน้าธนิกแล้ว
.
.
“คุณยังมีสติดีอยู่ใช่ไหม มารวมกลุ่มกับเราเถอะ!” เอฟชวนเชิญ แต่ธนิกตอบสนองด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับต่อเหล่าผู้ไม่รู้เดียงสา เขาบิดเบือนความจริงครึ่งหนึ่งเพื่อให้คนเหล่านี้ยอมรับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติได้ในเวลาอันสั้น โดยเล่าว่าตนเองรู้เบื้องลึกเบื้องหลังเหตุครั้งนี้ มีสารเคมีต้องห้ามที่อยู่ในระหว่างการทดลองรั่วไหลออกมากระจายปนกับอากาศ คนที่สูดไปมีโอกาสบ้าคลั่งและก่อพฤติกรรมวิตถารชั่วคราว การป้องกันที่ดีไม่ใช่การรวมกลุ่ม แต่ควรแยกกลุ่มคนกระจายกันออกไป ยิ่งคนรวมตัวกันมาก โอกาสคนในกลุ่มเกิดจิตผิดเพี้ยนเข้าทำร้ายกันเสียเองก็สูงเป็นเงาตามตัว และศูนย์กลางแหล่งกระจายสารเคมีนี้อยู่ที่ตึกแมกซิมิเลียน ทาวเวอร์ หากจะหนีควรยึดตำแหน่งอาคารนี้เป็นศูนย์กลางแล้วถอยห่างออกมาให้ไกลที่สุด
.
.
“ในนี้มีใครมีมอเตอร์ไซค์ไหม” ธนิกเอ่ยขึ้น ตั้งใจว่าจะขอยืมสำหรับเดินทางไปแมกซิมิเลียนทาวเวอร์หลังจากพบว่าถนนถูกปิดตาย คงมีแต่มอเตอร์ไซค์ที่พอจะลัดเลาะไปได้ โดยธนิกอ้างว่าตนเป็นเจ้าหน้าที่สายสืบมาเพื่อจัดการกับปัญหาดังกล่าว จะจอดคืนให้ที่หน้าตึกนั้น หากได้รับความร่วมมือ เขาอาจหยุดการแพร่กระจายของสารเคมีได้และเหตุไม่สงบจะซาลงไปเองก่อนรุ่งสาง
.
.
ต๊ะยื่นกุญแจจักรยานยนต์ให้อย่างไม่ลังเล เวลานี้เขาเชื่อว่าความเชื่อใจคือสิ่งสำคัญ แบบเดียวกับที่เขาบอกกับเอฟว่าตนตกอยู่ในอันตรายและเอฟก็ตามมาช่วยอย่างไม่มีเงื่อนไข ต๊ะเลือกเชื่อเอฟมากกว่าแทน เพราะลักษณะพิเศษของเอฟคือมีความเป็นผู้นำสูงและสามารถพลิกแพลงวิกฤตได้อย่างเหลือเชื่อ ชายผู้นี้ก็ดุจเดียวกัน ในภาวะวิบัติเช่นนี้ หากมัวแต่ตั้งแง่จับผิดกันสุดท้ายอาจความย่อยยับอาจเกิดกับทุกฝ่าย
.
.
“ขอบคุณครับ จะบอกอะไรให้อย่างแล้วกัน” ธนิกล้วงเอาขวดยานอนหลับที่เตรียมไว้เผื่อกรณีฉุกเฉินส่งให้ต๊ะ แล้วบอกวิธีป้องกันซึ่งเขารู้ดีที่สุด เขาชี้ช่องทางว่าควรแยกย้ายกันหาที่ปลอดภัยแล้วทานยาเสีย พิษจากสารเคมีไม่มีฤทธิ์พอที่จะปลุกให้คนหลับลึกตื่นมาทำสิ่งบ้า ๆ ได้ จึงทั้งปลอดภัยต่อตนเองและกับผู้อื่น แต่แหล่งที่พักควรมั่นใจว่าปลอดภัยจริง ๆ ลงกลอนประตู ปิดหน้าต่างมิดชิดป้องกันคนบุกรุก เมื่อทุกคนลืมตาตื่นในวันรุ่งขึ้นเหตุการณ์คงคลี่คลายลงแล้ว
.
.
“อย่ามองโลกในแง่ดีจนไว้ใจทุกคน. . .อย่าไว้ใจแม้แต่ตัวเอง” ธนิกทิ้งท้าย
.
.
หลังจากได้รับยานอนหลับและคำชี้แนะจากธนิกซึ่งอ้างตนเป็นคนวงในแล้ว กลุ่มคนทั้งห้าจึงขอตัวแยกออกไปให้ห่างจากจุดศูนย์กลางคือแมกซิมิเลียนทาวเวอร์
.
.
.
ระหว่างธนิกสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ แกนนำเกย์ที่ถูกพลังจิตพัดกระเด็นเมื่อครู่ก็เดินจ้ำอ้าวเข้าหาด้วยความเดือดแค้น เธอเท้าสะเอวชี้จิกหน้าธนิก
.
.
“เสือกเรื่องของกูทำไม!! อีดอกลูกกะหรี่หีควายเย็ดหีแตดโคตรพ่อโคตรแม่มึงสิอีเหี้ยอีสัตว์อีโลนชิงหมาเกิดอีหน้าส้นตีนควยถอกกะดอเย็ดเป็ดเย็ดหมาเลียหีแมวพ่อมึงแหกขาให้กะเทยอัดตูดเหรอแม่มึงเป็นกะหรี่อีแก่หนังเหี่ยวถ่างหีให้ขอทานเย็ดจนแคมปลิ้นมั้งอีสัตว์หน้าหีถลกหนังแตดดอกทองช้างเย็ดชาติหมากากสวะต่ำเตี้ยเดียรัจฉาน @#*&$@&฿#@!%$฿. . .”
.
.
ธนิกยกมือกำอากาศ
.
.
.
“อีนรกอีจกเปรตอี. . .โพล๊ะ!”
.
.
ศีรษะแกนนำเกย์ถูกพลังจิตอัดจนแตกเละเหมือนบีบลูกมะเขือเทศแหลกคามือ
.
.
.
“รำคาญว่ะ. . .” เขาเลิกชายเสื้อขึ้นเช็ดหยดเลือดที่กระเด็นติดแว่น ก่อนบึ่งจักรยานยนต์ออกไป มุ่งสู่อาคารแมกซิมิเลียนทาวเวอร์
.
.
.
)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
.
.
.
23:05 น.
.
.
ณ ดาดฟ้า อาคารแมกซิมิเลียนทาวเวอร์ เต๋อใช้โทรจิตดึงคนในตึกขึ้นลิฟท์มาสู้กับมีนเรื่อย ๆ ร่วมชั่วโมงแล้ว มีคนนอนสะอื้นไห้กองเกลื่อนพื้นหลังถูกมีนใช้ไซโคเมทรี่โจมตี มีนถ่วงเวลารอธนิกจนอ่อนล้า เห็นทีเธอคงต้องงัดไม้แข็งขึ้นมาใช้เพราะยิ่งปล่อยไว้นานย่อมหมายถึงอัตราความสูญเสียที่แผ่ขยายเพิ่มขึ้น
.
.
“ยิงทิ้งก็ง่ายดีเหมือนกัน!! ฉันจะแก้แค้นให้เธอ!! อ้น!!” มีนชักปืนขึ้นอีกครั้ง เล็งไปทางเต๋อ แค่คิดนั้นง่าย แต่เมื่อต้องตัดสินใจเหนี่ยวไก นิ้วก็เกิดปฏิกิริยาต่อต้านเสียดื้อ ๆ
.
.
“จะรังแกผมเหรอ. . . คุณเป็นใคร. . .ถึงใจร้ายกับผมเหลือเกิน” เต๋อยืนพึมพำ
.
.
.
ใบหน้าของเจ๊นนท์ฉายในห้วงนึกคิด เธอไม่อยากให้พี่น้องผู้มีพลังพิเศษฆ่ากันเอง และนั่นทำให้มีนสับสน
.
.
“ไม่. . .ฉันทำไม่ได้. . .ต้องรอนิก. . .” เธอหลับตาข่มใจไว้
.
.
.
และนั่นทำให้เต๋อเห็นช่องโหว่ เขาสั่งให้หุ่นเชิดตัวหนึ่งลุกขึ้นแย่งปืนในมือมีนแล้วโยนมาให้เขา
.
.
“ปืน. . .ปืน. . .แม่ครับ. . .ผมอยากได้ปืน. . .มันแพงไปลูกเอาไว้คราวหลังนะลูก. . .ฮือ ๆ ๆ เต๋ออยากมีของเล่นบ้าง” เขาหยิบปืนขึ้นมาพิจารณาและพร่ำเพ้ออยู่ในโลกส่วนตัวเช่นเคย เขาลองหันลำกล้องยังมีน ซึ่งเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่ระดับเดียวกับเขาขณะนี้
.
.
“เต๋อ. . .อย่านะ. . .” มีนหน้าซีดเผือดเมื่อรู้ตัวว่าเสียท่าเข้าให้แล้ว และเธอก็ไหวตัวทันที่จะไม่รอเป็นเป้านิ่ง มีนหันหลังวิ่งไม่คิดชีวิต ไม่ทันขาดคำกระสุนนัดแรกก็ลั่น
.
.
“ปัง!” มีนก้มตัวหลบหลังบาร์เหล้าได้ทันท่วงที
.
.
หญิงสาวเข้าตาจน เธอหยิบซองพลาสติกบรรจุผงสีขาวที่เจ๊นนท์ลักมาจากบ้านเต๋อ มันคือวัตถุดิบที่ต้องใช้สำหรับเรียกพลังต้องห้าม แม้เวลาคับขันยังมีแก่ใจคิดแล้วคิดอีกว่าจะใช้ดีหรือไม่
.
.
“เล่นซ่อนหาเหรอ. . .คิก ๆ. . .ซ่อนดี ๆ นะ” เต๋อเดินลอยชายพร้อมปืนพกในมือเดินลงเวทีดนตรีเดินตรงยังที่ซ่อน
.
.
.
“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ” เธอหลับชั่งใจครั้งสุดท้ายก่อนตัดสินใจเทผงสีขาวลงฝ่ามือ
.
.
“ซ่อนอยู่นี่เอง. . . .เจอแล้ว” เต๋อชะโงกหน้าเข้าไปหลังบาร์เหล้า
.
.
.
มีนปั้นหน้ายิ้มอย่างเป็นมิตรซึ่งส่อพิรุธอย่างมาก เต๋อลังเลอยู่ชั่วครู่
.
.
แล้วจู่ ๆ เขาก็โยนปืนทิ้ง เข้าสวมกอดมีนด้วยความโหยหา น้ำหูน้ำตาไหลพราก
.
.
)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
23:11 น.
.
.
.
กลุ่มคนทั้งห้าร่วมเดินทางและคุ้มภัยให้กันและกันโดยอาศัยเส้นทางปลอดคนซุ่มลัดเลาะเงียบเชียบแบบทหารกองโจร นาน ๆ จึงเจอมนุษย์ที่คลุ้มคลั่งด้วยอำนาจโทรจิตพุ่งเข้าทำร้าย แต่กลุ่มก้อนที่เข้มแข็งพอตัวช่วยกันเอาชนะจนรอดได้เรื่อยมา จนมาถึงทางแยกสำคัญ เอฟนึกถึงคำพูดของธนิกที่เตือนว่าควรแยกเป็นกลุ่มเล็กจะมีโอกาสปลอดภัยกว่า ทั้งห้าหลบเข้าไปหารือในตรอกเล็ก ๆ สกปรกแห่งหนึ่ง
.
.
.
“ยังไม่ได้คิดบัญชีที่หลอกกูเลยนะ ทำไมไม่ให้นักเลงใหญ่ในดวงใจช่วยวะ” เอฟใช้ศอกกระทุ้งสีข้างต๊ะ ที่ส่งแมสเซจบอกว่าตนเองตกอยู่ในอันตรายจนเจ้าตัวกุลีกุจอรีบมา
.
.
“กูเชื่อว่าถ้ามึงยังไม่เพี้ยนมึงจะมาช่วยกูแน่นอน กูไว้ใจมึงคนเดียวเพราะมึงทั้งกล้าทั้งเก่งกว่าผู้ใหญ่บางคนอีก”
.
.
“ไม่ต้องทำเอออวยไอ้สัตว์ ทีอยู่ในโรง’บาลทำเป็น. . .” เอฟวิ่งไล่เตะตูดต๊ะ ขณะหนุ่มผู้เกือบตกเป็นเหยื่อสังเวยสงครามงี่เง่าปัญญาอ่อนไหว้ประหลกขอบคุณคู่รักหนุ่มสาวนักศึกษาที่เข้ามาช่วยเป็นการใหญ่อีกรอบ ชายหนุ่มซาบซึ้งในน้ำใจคนแปลกหน้าอย่างยากจะสาธยาย
.
.
“ไม่เป็นหรอกครับ ผมกับแฟนก็เกือบแย่ น้องเค้าก็มาช่วยทั้งที่ไม่รู้จักกันเลย พวกเราก็แค่อยากช่วยคนอื่นเหมือนที่คนอื่นเคยช่วยเราเท่านั้นเอง” นักศึกษาหนุ่มรับไหว้อย่างถ่อมตนและเพยิดหน้าไปทางเอฟ เด็กหนุ่มที่มีพลังหรือบารมีบางอย่างดึงดูดผู้คนให้เชื่อในศักยภาพและด้านสว่างในตนเอง
.
.
ทั้งหมดตกลงแยกกันเป็นสองกลุ่มตามเส้นทางที่ต้องผ่านจนกว่าจะถึงที่พักของแต่ละคน เอฟร่วมทางกับคู่รักนักศึกษาไปทางซ้าย ส่วนต๊ะจับคู่กับหนุ่มเหยื่อบูชายัญแยกไปทางขวา
.
.
.
)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
.
.
23:24 น.
.
.
ต๊ะและหนุ่มเหยื่อบูชายัญเดินเลี่ยงเส้นทางที่มีการก่อความไม่สงบ ระหว่างทางพบทั้งคนเย็ดกับหมาข้างถนน พระสงฆ์ยืนถลกจีวรให้เณรดูดควย คุณยายนมเหี่ยวโตงเตงนั่งใช้มะระสอดหีช่วยตัวเอง อย่างไรก็ตามทางเส้นนี้นับว่าผู้คนบางตากว่าเส้นทางหลักหลายสิบเท่า และส่วนใหญ่กำลังเพลิดเพลินสุขสมอยู่ในโลกส่วนตัว หากย่องผ่านเงียบ ๆ ไม่สบตาหรือกระโตกกระตาก หนุ่มทั้งสองก็ไม่อยู่ในสายตาคนพวกนั้น.
.
.
เมื่อถึงจุดพักปลอดคน ต๊ะขอพักชั่วครู่และก้มลงผูกเชือกรองเท้า
.
.
“จริงสิ มาด้วยกันตั้งนาน ยังไม่ได้ถามเลยว่าน้องชื่ออะไร พี่ชื่อคิธครับ” หนุ่มบูชายัญแนะนำตัว
.
.
“ต๊ะครับ” เด็กหนุ่มตอบพร้อมและดึงเชือกรองเท้าให้แน่น ก่อนหยิบขวดน้ำยกซดแก้กระหาย
.
.
“เอ. . .เมื่อกี้ได้ยินไม่ชัด. . .พี่ชื่ออะไรนะครับ. . .”
.
.
“คิธครับ” หนุ่มรุ่นพี่ย้ำอีกรอบ
.
.
“ชื่อคุ้น ๆ นะครับ ผมรู้สึกว่าเคยเห็นพี่ที่ไหนมาก่อน” ต๊ะจ้องหน้าคิธอย่างประหลาดใจ ความรู้สึกคล้ายเดจาวู
.
.
“ฮะ ๆ ๆ” คิธยังหัวเราะอย่างเอ็นดูหนุ่มรุ่นน้องได้แม้รอบตัวไม่ต่างจากนรกร้อนระอุ เขาชี้ให้ต๊ะแหงนหน้าขึ้นมองทางเหนือ
.
.
ไม่มีอื่นใดเตะตากว่าป้ายคัทเอาท์ขนาดยักษ์โฆษณาเครื่องดื่มธัญพืชเพื่อสุขภาพของคนรุ่นใหม่ วัยรุ่นหนุ่มหล่อในภาพชูนิ้วโป้งยกย่องสินค้าพร้อมพ่วงลายเซ็นรับรอง
.
.
“พ. . .พ . . .พี่. . .ที่เป็นพระเอกละครช่องสอง. . .” ต๊ะเบิกตาตกใจ
.
.
“นึกออกยังครับ?” คิธยังคงฉีกรอยยิ้มหวานฉ่ำอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะที่ทำให้เจ้าตัวได้ดิบได้ดีในวงการมายา สมคำร่ำลือที่ว่า แม้ผู้ชายแท้ ๆ ยังอดเอ็นดูไม่ได้ ในช่วงชุลมุนไม่มีใครสังเกตกว่าใครเป็นใคร อีกทั้งเจ้าตัวหน้าตามอมแมม เมื่อสังเกตสังกาจึงเห็นว่าเป็นคนเดียวกับในป้ายโฆษณาไม่ผิดเพี้ยน
.
.
“ที่มีข่าวคนอ้วกใส่ตอนไปออกอีเว้นท์ใช่ไหมครับ” หนุ่มรุ่นน้องถาม .
.
“เอ่อ. . . นั่นก็ใช่ ฮะ ๆ ๆ ใช่ครับพี่เอง”
.
.
.
“ตัวจริงหล่อกว่าในทีวีอีกพี่ แล้วนี่ไปทำไงถึงโดนจับมัดอย่างนั้นล่ะครับ”
.
.
คิธเล่าให้ฟังว่ามีชาวบ้านล้อมวงยืนดูขณะเขาถ่ายละคร สักพักคนจำนวนหนึ่งก็มีอาการผิดปกติ เที่ยวแสดงพฤติกรรมสัปดนเกะกะระราน เขาถูกดึงแขนขายื้อแย่งระหว่างกลุ่มแฟนคลับผู้หญิงและชาวสีม่วง ต่างฝ่ายต่างไม่ยินยอมขอตัดสินตบกันให้รู้ดำรู้แดง คนกลุ่มหนึ่งเข้าไปถอนรื้อกางเขนในโบสถ์ใช้ตรึงร่างเขาประหนึ่งรางวัลเดิมพัน ไม่นานนักคนสัญจรที่ผ่านมาพบเข้าก็เข้าร่วมสังฆกรรมจนกลายเป็นกองทัพย่อม ๆ
.
.
สองหนุ่มเดินคุยกันต่อไป โชคดีทั้งคู่มีภูมิลำเนาอยู่อีกจังหวัดจึงไม่ต้องห่วงญาติมิตร กระทั่งถึงจุดที่ต้องแยกจากกัน คิธเสนอให้ต๊ะไปพักที่คอนโดเขาชั่วคราวเพื่อความปลอดภัย แต่ต๊ะปฏิเสธเพราะคิดว่าแยกกันอยู่น่าจะเพิ่มโอกาสรอดสูงกว่า อีกประการหนึ่งจากตำแหน่งที่ยืนอยู่นี้ที่พักของทั้งคู่ไม่ห่างกันมาก ต่อให้เดินทางคนเดียวไม่น่าจะมีปัญหา
.
.
“งั้นพี่ขอเบอร์น้องได้ไหมครับ เผื่อมีเรื่องโทรปรึกษากันคืนนี้ และเผื่อว่าเราจะได้เจอกันอีก” คิธขอช่องทางติดต่อกับต๊ะ จากนั้นทั้งคู่จึงโบกมืออำลาก่อนแยกย้ายไปตามทางของตน
.
.
.
)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
.
.
ไล่เลี่ยกัน กลุ่มของเอฟเดินผ่านเขตเมืองร้าง รถยนต์จำนวนมากถูกเจ้าของทิ้งไว้คาถนน เกะกะขวางจนเส้นทางหลักถูกปิดตาย ร้านสะดวกซื้อเปิดไฟทิ้งไว้แต่ปราศจากผู้คน มีกองไฟไหม้เป็นหย่อม ๆ เอฟคิดว่ากลุ่มคนบ้าคลั่งอาจรวมตัวกันก่อความวุ่นวายกระจุกตัวเฉพาะบางแหล่ง เช่นเดียวกับสงครามตบหมู่แย่งผู้ชายที่ผ่านมา ดังนั้นบางจุดผู้คนจึงพลุกพล่าน บางจุดพบคนประปราย บางจุดปลอดคน หากเลือกใช้เส้นทางอย่างระมัดระวังมีโอกาสถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ คู่รักนักศึกษาแวะเข้ามินิมาร์ทร้างหยิบเสบียงตุนและวางเงินทิ้งไว้ พวกเขาแบ่งปันน้ำและอาหารส่วนหนึ่งให้เอฟติดตัว เพราะไม่อาจคาดเดาได้ว่าเหตุการณ์จะสงบลงเมื่อใด จะก่อนรุ่งสางตามคำกล่าวของชายผู้อ้างเป็นสายสืบลับหรือไม่ก็หาความคาดหวังได้เต็มร้อย
.
.
ถึงชุมทางที่ต้องแยกกันอีกครั้ง เอฟบอกลาคู่รักหนุ่มสาวเพื่อนร่วมผจญชะตากรรม
.
.
“ขอบคุณน้องจากใจจริง ๆ พวกพี่ลาก่อนนะ โชคดีนะน้อง” ทั้งสามจับมืออำลากันก่อนหันไปตามเส้นทางของตน
.
.
เอฟนึกโล่งใจที่คนในครอบครัวหลบซ่อนตัวปลอดภัยดีอยู่ในบ้าน เขาตั้งใจรีบกลับบ้านนำยานอนหลับให้ทุกคนกินตามที่ธนิกแนะนำหลังจากได้บอกคนในครอบครัวแล้ว แต่ในบ้านไม่มียานอนหลับสักเม็ด
.
.
.
“ป่านนี้พี่จะเป็นยังไงนะ. . .” เอฟรำพัน เขาต่อสายหาเต๋อเกือบยี่สิบรอบแล้ว อีกฝ่ายปิดเครื่องไว้เช่นเดิม
.
.
.
)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
.
.
.
00:06 น.
.
.
ธนิกลอบเข้าอาคารแมกซิมิเลียนอย่างสะดวกเนื่องจากมีนกรุยทางไว้แล้ว นอกจากนี้คนบางส่วนยังถูกเต๋อเรียกขึ้นไปช่วยและถูกสยบด้วยฝีมือมีน
.
.
.
ประตูลิฟท์เปิดออกอีกครั้ง แขกผู้ไม่ได้รับเชิญคนสุดท้ายปรากฏกาย
.
.
.
ธนิกกวาดตามองรอบกาย คนนับร้อยชีวิตนอนเรียงรายสะอื้นไห้ บางก็หลับใหลนิ่งสนิท หุ่นเชิดทุกตัวอยู่ในสภาพปลอดพิษสง เขาเห็นมีนนั่งพับเพียบให้เต๋อนอนหนุนตัก
.
.
“เป็นไงบ้างพี่มีน เอาอยู่ใช่ไหม”
.
.
มีนพยักหน้าอ่อนช้อย
.
.
“นึกว่าต้องฆ่ามันซะแล้ว เสียดายของดี เดี๋ยวหายบ้าเมื่อไหร่ค่อยคืนพลังให้มันนะ” ธนิกยิ้มอย่างโล่งอกที่เหตุการณ์คลี่คลายในรูปแบบที่ตนต้องการ
.
.
.
.
“ไม่ล่ะจ้ะ คราวนี้น้าจะปิดผนึกพลังเขาถาวร เป็นความตั้งใจของเจ้าตัว ซึ่งน้าเห็นด้วย. . .”
.
.
.
ธนิกตาค้าง ดีใจได้ไม่ถึงเสี้ยววินาทีก็ต้องกลับมาคิดหนัก
.
.
.
มีนเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เช่นนั้นแล้วจึงส่งยิ้มให้ธนิก รอยยิ้มซึ่งธนิกไม่คุ้นเคย น้ำเสียงซึ่งไม่ใช่พี่สาวที่รู้จัก
.
.
“ไม่เจอกันหลายปีดีดัก โตเป็นหนุ่มใหญ่แล้วนะเรา. . .ขอบคุณที่ดูแลน้องนะ”
.
.
.
“บ้า. . .เป็นไปไม่ได้. . .
.
.
. . . .น้าทิพย์” ความรู้สึกเมื่อครั้นตนเกือบสูญขุมพลังในวัยห้าขวบหวนกลับมาอีกรอบ เขาก้าวถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว
.
.
“ไม่ต้องกลัวน้า เดี๋ยวน้าก็จะไปแล้วล่ะ. . .หน้าที่ของน้าใกล้จบแล้ว”
.
.
“เฮ้ย! ไมเป็นงี้!!? ไหนบอกก็อปแค่บุคลิกกับพลังไง” ธนิกโวยลั่น
.
.
เขานึกถึงรายละเอียดในบันทึกลับประจำตระกูล พลังต้องห้ามของผู้มีพลังจิตสัมผัสคือ การสัมผัสหรือดึงความทรงจำจากสิ่งที่ข้องเกี่ยวกับความตายและอารมณ์ก่อนตายซึ่งอันตรายมากเนื่องจากไม่สามารถคาดเดาได้ว่าช่วงที่ผู้ใช้จิตสัมผัสไม่รู้สึกตัวจะกระทำอะไรลงไปบ้าง และในกรณีที่เกี่ยวข้องกับผู้มีพลังพิเศษ ผู้ใช้จิตสัมผัสอาจถือครองพลังพิเศษของผู้นั้นมาใช้เป็นของตนได้ชั่วคราว
.
.
มีนไม่กล้าสัมผัสศพหรืออาวุธที่ใช้สังหารโดยตรงเมื่อต้องช่วยอ้นทำข่าวสืบสวน สมัยวัยรุ่นเธอเคยซุกซนแอบเข้าห้องเจ๊นนท์ หยิบดาบโบราณอันเป็นสมบัติของบรรพบุรุษผู้เป็นขุนศึกที่สังหารโจรชั่วมานักต่อนักขึ้นมาพินิจพิเคราะห์ ผลที่ตามมาคือ มีนลุกขึ้นมาด่ากราดคนในบ้านเป็นภาษาโบราณ สาปแช่งบรรพบุรุษของเธอที่เป็นผู้ทรงอาญาบั่นคอนักโทษอย่างเคียดแค้น ขอข้าวกินอย่างมูมมามตะกละตะกลามโดยอ้างว่าอดอยากมานาน ผ่านไปครึ่งค่อนวันมีนจึงคืนสติกลับมาเป็นคนเดิม ตั้งแต่นั้นมาเธอไม่กล้าแตะต้องของพรรค์นี้อีกเลย นับแต่ซากศพยันเชิงตะกอน โบราณวัตถุ และของมีประวัติต่าง ๆ กระนั้นเจ๊นนท์ก็ยังตีความว่าเป็นแค่การซึมซับบุคลิกและความทรงจำจากวัตถุต้นแบบมาใช้ หาใช่การเข้าองค์ทรงเจ้า ธนิกเชื่อหมดใจเพราะไม่เคยเห็นมีนอยู่ในสภาพนี้ด้วยตาตัวเอง
.
.
สิ่งที่เจ๊นนท์ลอบเข้าบ้านเต๋อเพื่อช่วงชิงมาคือเถ้ากระดูกของทิพย์ ซึ่งเจ๊นนท์ตั้งความหวังว่าอาจเป็นไพ่ตายให้มีนปิดผนึกพลังของเต๋อได้ โดยมีนหารือกับธนิกไว้ ธนิกเห็นด้วยครึ่งหนึ่งว่าสามารถใช้ควบคุมยามเต๋ออาละวาดได้ แต่ไม่เห็นด้วยที่จะปิดผนึกพลังถาวรเนื่องจากขัดต่ออุดมการณ์ปฏิวัติของเจ้าตัวซึ่งต้องการยืมมือเต๋อ
.
.
.
อย่างไรก็ตาม ยามนี้ธนิกเชื่อในสัญชาตญาณตนเอง หญิงตรงหน้าไม่ใช่มีนที่ในบุคลิกของทิพย์ บางอย่างที่ซับซ้อนกว่านั้นบ่งบอกเขาว่านี่คือทิพย์ตัวจริง ทวดตีความคลาดเคลื่อน อำนาจไซโคเมทรี่ซับซ้อนกว่าที่ระบุไว้ในบันทึก
.
.
“ทวดตีความผิด. . .นี่มัน. . .ไม่ใช่ก็อปปี้แล้ว. . .” ธนิกก้าวห่างไปตั้งหลัก เหลือบเห็นปืนบนพื้นจึงใช้พลังจิตควบคุมขึ้นมา เขารักษาระยะห่างระหว่างเป้าหมายไว้แล้วส่งปืนลอยออกไปเป็นหน้าด่าน
.
.
.
“คืนพลังให้ไอ้เต๋อ. . .เดี๋ยวนี้!!”
.
.
“เธอพูดอะไรน่ะ นี่น้ากำลังจะทำให้เขากลายเป็นคนธรรมดานะ เหตุโกลาหลจะได้จบลงด้วย” ทิพย์ในร่างมีนกล่าวตอบ
.
.
“ปัง!!” ธนิกยิงขู่นัดแรก ทิพย์ไม่สะทกสะท้าน
.
.
“แม่กับพ่อต้องตายเพราะน้าทิพย์! เพราะน้าคนเดียวทำให้ตระกูลเราวอดวาย! ไอ้เต๋อต้องชดใช้ทุกอย่างที่น้าทำไว้! มันต้องทำตามคำสั่งผมเท่านั้น!! ไม่งั้นก็ลงนรกไปซะ!!”
.
.
“เรื่องญาติ ๆ น้าเสียใจนะ ไม่โทษเธอเลยที่จงเกลียดจงชังน้า แต่ที่เสียใจคือเธอไม่เคยเห็นลูกชายน้าเป็นพวกเดียวกันอย่างจริงใจหรอก. . . น้ารู้. . .เต๋อมีค่าแค่ใช้เป็นเครื่องมือ”
.
.
“ก็แล้วจะทำไม!! ปล่อยให้มันมีลมหายใจก็บุญเท่าไหร่แล้ว!! บางครั้งผมอยากฉีกแขนขามันเป็นชิ้น ๆ ด้วยซ้ำ!!”
.
.
“. . . . . .” ทิพย์ไม่ตอบและใช้พลังของเธอผ่อนกำลังกระแสโทรจิตพลุ่งพล่านต่อไป
.
.
“. . . .จะบอกอีกหนเดียว คืนพลังให้เต๋อซะ ผมจะจัดการเอง” ปืนลอยกระชั้นใกล้ทิพย์ยิ่งขึ้น
.
.
“น้าถึงได้เคยบอกไง. . .ไม่อยากเห็นเธอโตมาเป็นแบบผู้ใหญ่พวกนั้น. . .” เธอลูบหัวลูกชาย
.
.
“แล้วทีน้าคืนพลังให้มันก่อนเสียล่ะ!! ถ้าคิดว่าพลังทุกคนมันเหี้ยหมดแล้วคืนให้มันทำไม! อย่าสองมาตรฐานดีกว่า!”
.
.
“นั่นเพราะน้ารู้ว่าเต๋อจะไม่ใช้เที่ยวทำร้ายคนแบบไร้เหตุผล. . .อีกอย่างน้าเป็นห่วงว่าเขาจะดูแลตัวเองไม่ได้. . .มันก็มีทั้งคุณและโทษ เต๋อได้เติบโตเรียนรู้ผิดถูกไปพร้อม ๆ กับพลังที่ติดตัว. . .แต่เมื่อเต๋อพูดกับปากเองว่าไม่อยากได้มันแล้ว. . .ในฐานะคนเป็นแม่ น้าก็สนับสนุนทางที่เขาเลือกเอง. . .”
.
.
.
“น้าไม่อยากยุ่งเรื่องในโลกนี้อีก. . . แต่ถ้าเธอไม่ให้เกียรติเราสองแม่ลูก. . .เห็นที. . .”
.
.
.
ธนิกรู้สึกว่าปืนที่ถูกควบคุมจากระยะไกลเริ่มสั่นไหวไม่ได้ดั่งใจ
.
.
“อย่านะ. . .อย่าท้าผมน้าทิพย์. . .” เหงื่อเม็ดกาฬผุดทั่วหน้าผากธนิก คลื่นจิตบางเบากว่าพลังพิเศษชนิดอื่น แต่แฝงเร้นด้วยอานุภาพร้ายกาจเหนือผู้ใดกำลังซอกซอนสู่ตัวเขาทีละน้อย
.
.
.
“ออกไปจากหัวผมเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!”
.
.
.
“ปัง!!! ปัง!!!”
.
.
ทิพย์ก้มมองท้องร่างภาชนะ ดอกเลือดสองจุดค่อย ๆ ผลิบานต่างเครื่องประดับอาภรณ์
.
.
“นี่ร่างพี่เธอนะ” ทิพย์กุมปากแผล หาใช่กลัวตายเพราะตนตายไปแล้ว สิ่งที่เป็นห่วงคือร่างของหลานสาว
.
.
“กูไม่สนแล้วโว้ย!!! พวกมึงมันงี่เง่าน่ารำคาญทุกตัว!! ถ้าไม่ฟังกูก็ตายไปให้หมด!! เป็นเทวดาดี ๆ ไม่ชอบ!! รั้นอยากเข้าข้างพวกมนุษย์สวะ”
.
ธนิกวิ่งจากจุดตั้งหลักหันมาประจัญหน้าด้วยความเหลืออด เขาใช้พลังไซโคไคเนซิสยกร่างทิพย์ขึ้นกลางอากาศและบีบรัดลำคอ
.
.
.
“เธอนี่มัน. . .” ทิพย์ใช้พลังเต็มพิกัดปรับคลื่นจิตของธนิกลงลดฮวบฮาบ เห็นผลทันตาเมื่อธนิกรู้สึกว่าร่างที่ยกเหนือพื้นนั้นหนักอึ้งทบเท่าทวีคูณ
.
.
“กูยังเหลือแรงมากพอที่จะจับพวกมึงโยนตกตึก!! อย่าอวดเก่งนัก!!” ธนิกคำราม
.
.
เต๋อซึ่งได้ยินได้ฟังเหตุการณ์อยู่พอสมควรและนอนให้ทิพย์กระแสจิตจนอาการเทเลพาธิคดิสออร์เดอร์ทุเลาลงเกินกว่าร้อยเจ็ดสิบ เขาได้ตัวตนกลับคืนมาอีกครั้ง
.
.
.
“ผมก็เหลือพลังมากพอที่จะต้านคุณเหมือนกัน!”
.
.
สองแม่ลูกร่วมมือกัน ทิพย์ลดอำนาจจิตธนิกซึ่งพยายามสุดแรงเกิดที่จะเขวี้ยงร่างเธอให้ตกตึก ส่วนเต๋อใช้อำนาจโทรจิตที่ยังตกค้างอยู่กดดันธนิก สามคนต่างต้านพลังไปมา
.
.
“พวกมึงมันเนรคุณต่อบรรพบุรุษ!! ทำลายสายเลือดศักดิ์สิทธิ์!!! ซ้ำยังเข้าข้างเดนมนุษย์!! เทวดานอกคอกอย่างพวกมึงต้องถูกกำจัด!!” ธนิกรีดพลังสุดขีดคัดง้างกับอีกสองคนจนเส้นเลือดตามใบหน้าปูดโปน
.
.
“แล้วเพื่อนเธอ. . .ครูเธอ. . .คนที่เธอรัก. . .ทุกคนที่ทำดีกับเธอ. . .พวกนั้นไม่ใช่มนุษย์หรือไง”
.
.
“หุบปากซะ!! นังคนทรยศ!! ทรยศศศศศศศศศศศ!!!” ธนิกรวบรวมพลังจิตเฮือกสุดท้ายหมายขว้างร่างทิพย์ให้กระเด็นตกระเบียง
.
.
“ตุ๊บ!!” ร่างของทิพย์ตกลงสู่พื้นเร็วรี่
.
.
.
เธอประคองตัวลุกขึ้น ขณะที่ธนิกแทบล้มทั้งยืน กลยุทธ์สังหารของเขาล้มเหลว ไม่แต่เท่านั้น เขาถูกพลังของทิพย์ชะล้างอำนาจเหนือมนุษย์หมดจด
.
.
“ขอโทษแม่ผมซะ!!” เต๋อเป็นฝ่ายปักธงชัย เขาครอบงำจิตธนิกได้สำเร็จ
.
.
.
ธนิกยกมือไหว้ขอโทษที่ล่วงเกินทิพย์
.
.
“ไสหัวไป. . ..ให้พ้นหน้า. . .” เต๋อออกคำสั่ง แววตาธนิกถูกตกอยู่ในห้วงอำนาจจิต เขาหันหลังกลับและเดินลงลิฟท์ไป
.
.
.
สองแม่ลูกได้อยู่ตามลำพังอีกครั้งครา เต๋อใช้พลังโทรจิตที่หลงเหลืออยู่ควบคุมหุ่นเชิดทุกชีวิตที่อยู่ในชั้นดาดฟ้าลงไปอยู่ชั้นอื่นเพื่อสร้างพื้นที่ส่วนตัว เขานอนหนุนตักแม่เป็นลูกแหง่อย่างไม่เคอะเขิน ทิพย์ยังใช้พลังของเธอผ่อนแรงพลังโทรจิตต่อไปจนกว่าจะเข้าสู่ภาวะมนุษย์ปกติ เต๋อมีเรื่องมากมายอยากเล่าให้แม่ฟัง ทั้งเรื่องที่อยากอวด เรื่องที่อยากขอโทษ เรื่องที่อยากระบาย ทิพย์หลีกเลี่ยงหัวข้อเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของเธอ บางสิ่งเธอคิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่เต๋อควรรับรู้
.
.
“แม่ว่าคนเราเห็นแก่ตัวกันทุกคนไหมครับ. . .” เต๋อถาม
.
.
.
“มีกันทุกคนแหละลูก ไม่มีครั้งใดที่แม่ไม่นึกเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้ผู้หญิงคนนั้นฆ่าตัวตาย แต่ถ้าแม่ไม่เห็นแก่ตัว. . .แม่ก็จะไม่สมหวังในความรัก. . . ถ้าแม่ไม่เห็นแก่ตัว. . . ลูกก็คงไม่เกิดมา. . .และถ้าแม่ไม่เห็นแก่ตัว. . .ลูกของแม่ก็คงยังต้องทนให้เขารังแกต่อไป. . .”
.
.
.
เต๋อนอนฟังอย่างว่าง่าย
.
.
.
“แต่อย่าลืมว่าเมื่อมีด้านมืด ด้านสว่างย่อมเกิดขึ้นเพื่อรักษาสมดุลในตัวมันเอง. . .แม่หมายถึงอะไร. . .ลูกรู้ดี. . .”
.
.
“ธนิกไม่ใช่คนเลวร้าย. . .เจตนาของเขาแม่เข้าใจ. . .แต่ความบังเอิญหลายอย่าง ประจวบเหมาะให้ยังไม่ควรแก่เวลาที่เขาจะคิดแทนคนทั้งโลก. . .ทั้งเรื่องของลูก. . .ทั้งเรื่องของแม่. . .ทุกอย่างปะทะกันจนเป็นอย่างที่เห็น. . .มันอาจเป็นได้ทั้งความบังเอิญและโชคชะตาที่ยังยืนข้างมนุษย์. . .”
.
.
.
ระหว่างที่นอนฟังเสียงแม่ เต๋อสังเกตว่าเลือดไหลออกทางตา จมูก ปาก ตามที่เขาทราบคืออาการเทเลพาธิคดิสออร์เดอร์ขั้นสุดท้ายซึ่งมีโอกาสถึงแก่ชีวิต
.
.
.
“ผมจะได้ไปอยู่กับแม่แล้วนะครับ ฮะ ๆ ดูสิครับ” เต๋อปาดเลือดกำเดา
.
.
“ยังไม่ถึงเวลาหรอก ลูกใกล้จะกลับเป็นมนุษย์ปกติแล้ว” เธอปรับพลังจิตเต๋อใกล้เข้าสู่ระดับคนทั่วไป
.
.
“ลูกเป็นนกฟีนิกซ์นะ ตายแล้วเกิดใหม่ได้ อย่าลืมสิ” ทิพย์ส่งยิ้มอ่อนโยน
.
.
“แม่รู้ได้ไงครับ. . .” เต๋อหน้าแดงก่ำ ขวยเขินจนต้องหลบตา
.
.
.
“เด็กคนนั้นเป็นคนดี ที่สำคัญ คนมีเทเลพาธีจะดูคนแต่เปลือกนอกได้ยังไง แม่เชื่อว่าลูกคิดดีแล้ว”
.
.
.
ประโยคนี้เล่นเอาเต๋อถึงกับหน้าชา แต่ลึก ๆ ก็รู้สึกภูมิใจที่แม่ยอมรับทุกอย่างที่เป็นตัวเขา ทั้งเส้นทางที่เขาเลือกและคนที่เขารัก
.
.
.
.
“แม่ครับ. . .ผมเหนื่อย. . .อยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย” เต๋อหลับตารำพึง
.
.
.
“อย่าให้เหตุการณ์นี้เป็นแผลติดตัวไปจนตายหรือตายเพื่อหนีปัญหา ลูกไม่มีเจตนา แม่รู้. . .จงชดเชยความรู้สึกขุ่นหมองโดยการช่วยเหลือคนอื่น. . . แล้ววันหนึ่ง. . .ลูกจะรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่ามากกว่าเดิม. . .” เธอหันทิวทัศน์มองน่านฟ้าป่าคอนกรีตยามค่ำคืนซึ่งโชยด้วยควันไฟและเสียงไซเรนอึกทึก ทิพย์เข้าใจดีว่าลูกชายต้องการสื่อความรู้สึกใด
.
.
.
“หลับเถอะลูกแม่. . .” เธอลูบศีรษะลูกชายอย่างทะนุถนอมและขับขานบทเพลงอำลา
.
.
“เจ้าเนื้อละมุนเอย เก็บมาร้อยกรองให้แม่ของข้าเล่น
นอนไปเถิดนะแม่จะกล่อม ทองคำแม่อย่าร่ำร้องไห้. . .”
.
.
.
“แม่ครับ เต๋อรักแม่ที่สุดในโลกเลย” เขาหลับตาอย่างอิ่มเอม ความโหยหาที่เดินทางตามหามาตลอดเส้นทางบัดนี้ถูกเติมเต็มแล้ว เขาหลับลงในอ้อมกอดของแม่
.
.
.
หลังจากเต๋อหลับสนิท ทิพย์ประคองบาดแผลลุกขึ้นเดินไปนั่งปลีกวิเวกหลบมุมทางบันไดหนีไฟ
.
.
.
“อโหสิกรรมให้น้าด้วยนะ. . .น้าไม่ตั้งใจให้เธอเป็นแบบนี้เลย. . .”
.
.
.
ลมหายใจของทิพย์แผ่วลงช้า ๆ กระทั่งจางหายพร้อมกับการจากอย่างไม่มีวันกลับของหญิงสองคน
.
.
)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
.
.
01:10 น.
.
.
ผ่านไปไม่นานหลังจากทิพย์ควบคุมพลังลูกชายให้เป็นโมฆะ พิษโทรจิตยังคงตกค้างอยู่ในสำนึกเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ผู้คนยังดำเนินกิจกรรมสนองตัณหาต่อไป ยังต้องใช้เวลาสักระยะกว่าจะได้สติกลับคืนมา
.
.
ธนิกยืนหลบมุมข้างลานกิจกรรมซึ่งคลาคล่ำไปด้วยผู้คนเรือนพันรวมตัวกันจัดเซ็กส์หมู่สวิงกิ้งไม่จำกัดเพศและวัย เขาพยายามรีดเร้นพลังไซโคไคเนซิสทำร้ายใครสักคนก็ได้ต่างหนูทดลอง เพื่อพิสูจน์ว่าพลังของตนยังไม่สูญสิ้น
.
.
“แม่ง. . .งอสิวะ” เขาจ้องร่างชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังสังวาส โดยตั้งใจทำให้แขนขาบิดงอ แต่ไม่ว่าทุ่มเทกำลังจิตเพียงใดก็ไม่ยังผล แม้เปลี่ยนเป้าหมายรายแล้วรายเล่าก็มิอาจสำแดงอิทธิฤทธิ์ดังเดิม
.
.
“ห่าโว้ย!. . .” ธนิกจ้องจนดวงตาแทบถลนออกจากเบ้า
.
.
หญิงคนหนึ่งเดินมาสะกิดหลังทักอย่างไม่ให้สุ่มเสียง
.
.
“เธอ ๆ เราอยากให้เธอเย็ดจัง มาเย็ดกับเราเถอะ” สาววัยรุ่นหน้าตาจิ้มลิ้มเปลือยกายเอ่ยความต้องการตรง ๆ
.
.
“อย่ายุ่งกับกู!” ธนิกผลักหญิงสาวล้มลง
.
.
ชายฉกรรจ์สองสามคนที่อ้างว่าเป็นคู่ขาของหญิงคนดังกล่าว เดินควยห้อยเข้ามาล้อมตัวธนิก พวกเขาช่วยออกตัวว่าเพื่อนหญิงคนนี้ต้องการมีเซ็กส์หมู่และอยากให้ธนิกร่วมวงด้วย อารมณ์ของธนิกยิ่งปะทุโทสะจนไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป
.
.
“ไอ้พวกสวะ!!” ธนิกชกหน้าชายคนหนึ่งและบีบคอ สหายอีกสองคนช่วยกันดึงตัวออกมาและกระทืบสั่งสอน
.
.
“ไอ้เหี้ยนี่ ชวนเย็ดหีเด็กเอ๊าะ ๆ ดี ๆ ไม่ชอบ!” ธนิกถูกรุมเตะกระทืบจนแว่นแตกสะบักสะบอม
.
.
“มึงต้องเย็ดกับเพื่อนกู! ไม่งั้นมึงตาย!” ชายคนหนึ่งควักมีดพับจอคอหอยบังคับธนิกให้ร่วมเพศกับเพื่อนหญิงของพวกเขา โดยทั้งสามจะเป็นผู้นั่งชม ธนิกเพิ่งรู้สึกถึงความไร้อำนาจ เมื่อปราศจากพลังจิตตนก็เป็นเพียงไอ้ขี้แพ้ไร้ค่าที่ไม่อาจใช้ฤทธิ์เดชควบคุมจัดการกับมนุษย์ได้อีกต่อไป เขาถูกลากตัวเข้าหลังพุ่มไม้และถูกจับเปลื้องผ้า เขาไม่แสดงปฏิกิริยาต่อต้าน สิ่งเดียวที่ทำในเวลานี้คือ ปล่อยกายใจตกดิ่งสู่ห้วงแห่งความแพ้พ่ายและสิ้นหวัง
.
.
“นี่มันเรื่องบ้า. . .บ้าสิ้นดี” ธนิกเหม่อลอยมองดาวเรียงรายบนฟ้า หญิงสาวผู้กำหนัดไม่รอช้า แม้อีกฝ่ายนอนเป็นท่อนไม้เธอก็ยินดีจัดการให้ทุกอย่าง
.
.
.
))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
.
.
.
05:42 น.
.
.
.
เหตุการณ์ไม่สงบบรรเทาเบาบางลงเมื่อผ่านไปราวห้าถึงหกชั่วโมง อำนาจโทรจิตที่ตกค้างในหัวสมองผู้คนแทบไม่หลงเหลือ ผู้คนอ่อนล้านอนสลบไสลเกลื่อนกลาดถนนและที่สาธารณะ บ้างก็ฟื้นคืนสติพร้อมอาการตกใจสุดขีดที่ไม่รู้ว่าตนทำอะไรลงไปบ้าง หน่วยกู้ภัยและรถพยาบาลออกรถจ้าละหวั่น ภาคบรรเทาสาธารณะภัยเริ่มปฏิบัติการอย่างเป็นรูปธรรม
.
.
.
เต๋อค่อย ๆ เปิดตาช้า ๆ รับภาพน่านฟ้าก่อนรุ่งสาง ลมเย็นโชยเข้าประโลมใบหน้า
.
.
ชายหนุ่มลุกครึ่งตัวนั่งยันพื้น. . .ครุ่นคิดพิจารณาทุกอย่างที่เกิดขึ้นตลอดคืน. . .แม่ของเขาได้อธิบายเรื่องพลังต้องห้ามของมีนและเงื่อนไขทุกอย่างให้เขาทราบ. . . ป่านนี้แม่คงจากลาไปแล้ว. . .เหลือไว้เพียงโอกาสให้เขากำเนิดใหม่อีกครั้ง. . .ท่ามกลางความรู้สึกผิดบาป. . .หายนะครั้งนี้มีต้นเหตุจากพลังเทเลพาธีอย่างไม่สามารถหลอกตัวเองได้เลย
.
.
.
เขานึกทบทวนคำพูดของแม่. . .คนเราย่อมมีทั้งด้านที่เห็นแก่ตัวและด้านสว่าง. . .ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น กฎหมายเอาผิดเขาไม่ได้ ต่อให้ยินดีประจานตนเองก็ไม่มีคนเชื่อ และต่อให้ฆ่าตัวตายเสียตอนนี้ก็ไม่อาจทำให้สิ่งที่เสียหายไปกลับคืนมาได้อีก
.
.
แต่สิ่งที่พอทำได้. . .คือมีชีวิตอยู่ต่อไปและชดใช้ความผิดที่ตราตรึงในใจ. . .แม้มันไม่อาจลบล้างได้ ไม่อาจทำให้เจ้าหนี้พึงพอใจ แต่ยังดีกว่าใช้ชีวิตต่อไปอย่างไม่รู้สำนึก
.
.
เขานึกถึงใบหน้าเพื่อนร่วมห้องที่หวาดกลัวการตามล้างแค้น
.
.
. .ตัวเขาในเวลานี้ก็ไม่ต่างเท่าไหร่. . .ผิดไปแล้ว. . .แต่ก็ยังต้องเดินหน้าต่อไปตราบยังไม่ถึงที่สุดของอายุ. .
.
.
.
คงเป็นเรื่องยากที่มนุษย์จะมีชีวิตอยู่โดยไม่เบียดเบียนสิ่งใดเลย
.
.
บางครั้ง เพียงการมีอยู่ของใครสักคน หรือเพียงคำพูดหนึ่งคำก็ทำให้ผู้อื่นเจ็บปวดได้แล้ว
.
.
.
และนั่นทำให้เขาได้กลับมาคิดว่า ตนก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่อยู่ในกฏนี้เช่นเดียวกัน
.
.
.
จึงขอตัดสินใจกลับมาอยู่แบบมนุษย์ ใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ ตายอย่างมนุษย์ ไม่ใช่เทวดาอีกต่อไป
.
.
.
เต๋อลุกขึ้นเปิดโทรศัพท์มือถือ. . .มีข้อความเตือนสายที่ไม่ได้รับเกือบสามสิบสาย
.
.
.
เกือบทั้งหมดเป็นสายของเอฟ
.
.
เต๋อไม่รอช้า โทรกลับไปทันที
.
.
อีกด้านหนึ่ง เอฟนั่งสัปหงก ยังคงเป็นห่วงเต๋อจนไม่ยอมกินยานอนหลับตามคนที่บ้าน เมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าและเห็นว่าเป็นคนที่เป็นห่วงที่สุด ณ เวลานี้จึงสะบัดความง่วงรับสายทันที
.
.
“ผมติดต่อพี่ไม่ได้เลย!! เป็นห่วงนะครับ!! พี่เป็นไงบ้างโอเคป่าว!!”
.
.
“สบายดีครับ. . .เอฟล่ะ คุณพ่อคุณแม่ด้วย” เต๋อถามกลับ
.
.
“ไม่มีใครเป็นอะไรเลยพี่ ตอนนี้เหตุการณ์สงบลงแล้วครับ. . .ตอนนี้พี่อยู่ไหนครับเนี่ย”
.
.
“พี่อยู่ในที่ปลอดภัยครับ เอาเป็นว่าไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วครับ. . .ไม่งั้นพี่คง. . .”
.
.
.
“ทำไมเหรอครับ” เอฟนึกสนเท่ห์ใจ
.
.
“เปล่าครับ. . .พี่อยากเจอเรามากเลยนะ. . .อยากกอด. . .อยากหอมแก้ม. . .”
.
.
.
“เฮ้ย!. . .พี่!!” แม้เพียงเสียงเอฟก็หัวใจสั่น เขาไม่เคยได้ยินคำจำพวกนี้หลุดจากปากของเต๋อมาก่อนเลย
.
.
เต๋อสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะเปลื้องความในใจออกมา
.
.
“คบกับพี่นะครับเอฟ”
.
.
))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
.
.
.
6:07 น.
.
.
.
ธนิกอยู่ในสภาพเสื้อผ้ายับยุ่ง เนื้อตัวมอมแมม แว่นคู่กายแตกร้าว เขาเดินเตร็ดเตร่ไร้จุดหมายหลายชั่วโมงแล้ว
.
.
“ทำไม. . .ทำไม. . .ทำไมวะ. . .” เขาป้อนคำถามที่ไม่มีคำตอบให้ตัวเองวนซ้ำไปมา
.
.
.
“เทวดาอย่างเรา. . .ทำไมถึง. . .” ดูเหมือนธนิกไม่สามารถทำใจได้หลังจากสูญเสียพลังไซโคไคเนซิส
.
.
“ไม่จริง. . .ไม่ใช่เรื่องจริงเด็ดขาด. . .”
.
.
เขาเดินมาถึงถนนใหญ่แถบชานเมือง. . .ช่วงเช้าถนนยังโล่งกว้าง. . .ทิ้งช่วงระยะหนึ่งจึงจะมีรถผ่านมาสักคัน
.
.
รถกระบะคันหนึ่งแล่นมาได้จังหวะเข้าตาธนิกพอดี
.
.
ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปขวางรถ กางฝ่ามือออกด้วยท่วงท่าน่าครั่นคร้ามอย่างที่เคยชิน
.
.
“ลอยขึ้นเดี๋ยวนี้!! ว้ากกกกกกกกกก!!!”
.
.
.
ผลพิสูจน์ช่างน่าเศร้า. . . .เมื่อสิ่งที่ลอยขึ้น. . .กลับเป็นร่างของเขาเอง
.
.
.
จำนวนตัวเลขผู้ได้รับผลกระทบจากปรากฏการณ์เทเลพาธิคดิสออร์เดอร์ครั้งนี้ ถูกโทรจิตครอบงำ 366,708 ราย บาดเจ็บ 75,294 ราย ถึงแก่ความตาย 43 ราย
.
.
.
จบตอนที่ 34
