We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 3" Posted by โทรจิตคุง on 07-Dec-11 at 06:38 AM บทส่งท้าย : ลมหายใจที่ยังมีอยู่ . . ผ่านไปราวสามปีเศษหลังปรากฏการณ์เทเลพาธิคดิสออร์เดอร์กลางเมือง . . . นักคิด นักวิชาการ นักวิทยาศาสตร์ ตลอดจนผู้นำความเชื่อแขนงต่าง ๆ พยายามหางมหาคำอธิบายล้างมลทินให้กับบ้านเมืองซึ่งกลายเป็นจำเลยสังคมโลก อย่างไรก็ตามในมุมมองของผู้ทราบลึกตื้นหนาบางในเรื่องนี้ซึ่งมีจำนวนเพียงหยิบมือ ย่อมเข้าใจสภาพความจริงว่าความพยายามในเรื่องดังกล่าว ไม่ต่างกับงมเข็มในมหาสมุทรซึ่งยากต่อการพิสูจน์ยอมรับ หรือหากทำได้คงไม่ใช่ในปรัตยุบันนี้ . . อย่างไรก็ตาม เมืองที่เคยถูกทำให้แปดเปื้อน ขณะนี้กำลังเยียวยาด้วยวิถีของมันเองตามธรรมชาติ แม้เจ็บปวดอับอายแทบสิ้นใจ. . .จมกับห้วงอดีตอันขมขื่น. . .เงาฝังใจคอยหลอกหลอน. . .ทุกคนยังมีอาวุธที่จะต่อกรกับความรู้สึกเหล่านี้ นั่นคือชีวิตและลมหายใจที่ยังสัมผัสได้ . . . วีหนีออกจากบ้านด้วยไม่อาจสู้หน้าคนในครอบครัวที่มีแผลบาดฝังลึก เขาย้ายไปอาศัยกับแจ็คในห้องเช่าแห่งหนึ่ง ยังชีพตนเองโดยเปิดร้านขายเสื้อผ้าในตลาดนัดด้วยกัน . . )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . “พ่อครับ ๆ! ดูนี่หน่อยครับ” น้องเก่งเด็กผู้เปี่ยมพรสวรรค์ในวัยแปดขวบเศษตื่นเต้นเมื่อรื้อค้นกล่องของเล่นตัวต่อที่เก็บไว้นานจนลืม . . “นึกว่าแม่ทิ้งไปแล้วซะอีกเนี่ย” เก่งเปิดกล่องนำชิ้นส่วนกลับมาต่อเล่นใหม่ “อาคนที่ซื้อให้เก่ง. . .ไปไหนแล้วครับ” . . ภูมิแอบถอนหายใจเมื่อได้ฟังคำถาม . . “. . .อ๋อ อาคนนั้น. . .เค้าไปทำงานที่ไกลมากน่ะครับลูกเก่ง. . .คงไม่เจอกันแล้ว. . .ถ้าคิดถึงอาเขาก็เล่นแล้วเก็บดี ๆ รักษาของด้วยนะครับ” ภูมิลูบศีรษะลูกชาย . . . “ภูมิ ๆ ! มาดูนี่เร็ว!” พลอยตาลีตาลานเข้าดึงตัวภูมิท่าทางราวกับโลกกำลังจะแตก . . “อะไรน่ะพลอย?” ภูมิเกาศีรษะแกรก ๆ อย่างสนเท่ห์ . . “โอ๊ตไง! อีโอ๊ตเพื่อนเรา! ใช่ไหม ๆ ดูสิ” พลอยชี้จอโทรทัศน์ เป็นภาพโอ๊ตเพื่อนร่วมรุ่นชูเหรียญทองประกาศชัยชนะจากงานแข่งกรีฑานานาชาติ เขาหันหลังให้ความพยายามตะเกียกตะกายเข้าวงการมายา ซึ่งได้รู้ซึ้งแล้วว่าไม่เหมาะกับตัวเอง เขาจึงหันมาเอาดีกับสิ่งที่ถนัดและมีความสุข โอ๊ตส่งยิ้มผ่านจอโทรทัศน์ดุจขอแบ่งปันความภาคภูมิใจนี้สู่คนไทยที่ชมอยู่ทางบ้าน . . “ใช่ ๆ! โอ๊ตจริงด้วย! โอ๊ตเก่งมาก! ” ภูมิปรบมือร่วมแสดงความยินดี เฮฮากับพลอยอยู่สองคน น้องเก่งได้แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งคู่ต้องดีใจออกนอกหน้าถึงเพียงนั้น เด็กชายจึงก้มหน้าง่วนกับการต่อปราสาทของเล่นต่อไป . . )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . สามปีที่ดารินทร์ลี้คำพิพากษาจากสังคมมาอยู่ในประเทศเพื่อนบ้านกับลูกสาว แม้จะไม่สะดวกสบายเท่าแผ่นดินมาตุภูมิแต่ก็เริ่มคุ้นชิน ที่นี่เธอไม่ได้อยู่ในฐานะ สส. ดารินทร์ หรือท่านดารินทร์ ชาวบ้านทั่วไปคุ้นในนาม “ครูดา” ในชนบทไกลปืนเที่ยงไม่มีใครสนใจขุดคุ้ยประวัติส่วนตัวของเธอ ชาวบ้านรับรู้เพียงว่าตั้งแต่ครูดาย้ายมาอยู่ที่นี่ ความเป็นอยู่ของคนในหมู่บ้านก็ดีขึ้น จากเดิมที่แร้นแค้นไม่มีแม้เพียงความหวัง บัดนี้ครูดาเนรมิตโครงการส่งเสริมรายได้คนในท้องถิ่น วางแผนให้แม่บ้านออกแบบสิ่งทอที่สอดคล้องกับความต้องการของตลาด . . งานสำคัญอีกอย่างของเธอคือเป็นครูอาสาสอนหนังสือให้เด็ก ๆ โดยมีเกรซเป็นผู้ช่วย ดูเหมือนเธอปรับตัวได้ดีจนคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม อยู่ที่นี่ดารินทร์ได้สังคายนาอุดมการณ์ใหม่ของเธอจนเป็นอย่างที่เห็น วันนี้หลังลงจากแท่นบัลลังก์ผู้บริหาร หย่ากับสามี เธอมีความสุขตามอัตถภาพที่ได้ทำงานที่ตนเองรักอย่างใกล้ชิดกับลูกสาว ทุกอย่างลงมือเองทุกขั้นตอนจึงพึงใจในผลลัพธ์ . . “แม่คะ. . .มีคนมาหาค่ะ” เกรซหน้าตื่นเมื่อทราบว่ามีหญิงแปลกหน้าแต่งตัวแบบคนเมืองต้องการขอพบแม่ . . ดารินทร์หน้าถอดสีเมื่อพบว่าเป็น “กรแก้ว” ลูกน้องเก่าผู้ศรัทธาในตัวดารินทร์นั่นเอง. . .เธอสังหรณ์ใจว่าไม่ใช่ข่าวดี กระนั้นก็ใจดีสู้เสือเชิญแขกเข้าบ้านหาน้ำท่าต้อนรับ หลังจากถามสารทุกข์สุขดิบพอเป็นกระสัยจึงเข้าสู่ประเด็น . . “คุณดาค่ะ. . .ดิฉันยังต้องการเรียนรู้จากคุณดาต่อไปค่ะ” กรแก้วกล่าว พ่อแม่ของเธอเป็นผู้เคราะห์ร้ายในปรากฏการณ์เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์ เธอจึงรู้ซึ้งว่าดารินทร์รู้สึกอย่างไร หากไม่โดนกับตัวเองคงไม่มีวันเข้าใจ . . “อยู่ที่นี่ไม่มีเงินเดือนให้นะ มีแต่ข้าวให้กินกับที่ให้นอน” ดารินทร์ออกตัว . . “ไม่เป็นไรค่ะ คุณดากับน้องเกรซยังอยู่ได้ ทำไมดิฉันจะอยู่ไม่ได้ล่ะคะ” กรแก้วตอบเสียงร่า . . และดารินทร์คิดว่าไม่มีการร้องไห้ครั้งใดที่ทำให้เธอรู้สึกว่าน้ำตาของเธอมีคุณค่าเท่าครั้งนี้ . . )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . . “ลงมา! นังเหมียว!” แม่บ้านบัวเดินไปอุ้มแมวขาวจอมซนที่กระโดดขึ้นหลังโทรทัศน์ เป็นการขัดจังหวะละครโปรดของเธอและคุณนายอย่างไม่น่าให้อภัย . . “แหม กำลังมันส์เลย นอนดี ๆ ห้ามซนนะลูก” เธอวางแมวตัวโปรดลงพื้นแล้วจดจ่อกับละครยอดนิยมต่อไป เพลินเพลิดไปกับรอยยิ้มฉ่ำเยิ้มของพระเอกเงินล้านซึ่งยังเรียกเรตติ้งได้คงเส้นคงวา . . “ตาคิธหน้ายังเด็กไม่เปลี่ยนเลย มีแต่เราเหี่ยวลง ๆ เฮ้อ. . .สาวคนไหนเป็นแฟนคงโชคดีเนอะคุณ” เธอหันไปวิพากษ์วิจารณ์กับคุณนายเจ้าของบ้านอย่างสนุกสนาน . . ))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . “มึงว่าพี่ต๊ะเป็นไงวะ” นักเรียนช่างกลคนหนึ่งจุดประเด็น . . “เป็นไงของมึงนี่มันยังไง กูงง” เพื่อนนักเรียนอีกคนถามกลับ . . “กูว่าพี่ต๊ะ. . .แม่งเกย์ป่าวว่ะ. . .ไม่เคยเห็นจีบสาวที่ไหนเลย ซีเรียสนะเว้ย” ผู้ถามให้เหตุผลสนับสนุน . . “อ้าวมึงนี่. . .ปาก. . .กูก็ได้ยินมาเหมือนกัน แต่กูไม่แคร์ว่ะ. . .ในเมื่อเค้าคุมอยู่ทั้งโรงเรียนและไม่มีใครทำได้เท่าพี่ต๊ะ. . .เขาบอกกันว่าใจดีกว่าหัวหอกคนก่อน ๆ อีก. . .” อีกฝ่ายปกป้องออกหน้าออกตา . . “เฮ้ย!. . .คุยไรกันวะ” ต๊ะโผล่มาไม่ให้ซุ่มเสี่ยงจนรุ่นน้องสะดุ้งโหย่ง ตอนนี้เขาเรียนอยู่ชั้น ปวส. และรับตำแหน่งแม่ทัพนักเรียนช่างกลรุ่นปัจจุบัน . . “ไม่มีไรครับพี่ต๊ะ แหะ ๆ” ลิงทโมนทั้งสองส่ายหัวกลบเกลื่อนร่องรอย . . “เย็นนี้กูไปหัวหินกับเพื่อน ค้างคืนนึง อยากได้ไรเดี๋ยวเอามาฝาก ห้ามตอบกวนตีน” . . “อะไรก็ได้ครับพี่ แหะ ๆ แล้วแต่พี่เลยคร้าบบ” รุ่นน้องแบ่งรับแบ่งสู้ . . “อืม ตอบไม่ค่อยโลภอย่างนี้ เอาของกินไปแกล้มเหล้าแล้วกันไอ้ห่า” ต๊ะตบไหล่เด็กในอาณัติทั้งสองอย่างเป็นกันเอง ก่อนออกจากวงสนทนาและเดินทางยังจุดนัดพบ . . “พร้อมรึยังครับ สุดหล่อพ่อทุกสถาบัน?” คิธดาราหนุ่มแซวต๊ะ เขาสวมแว่นดำจอดรถรอพร้อมแล้ว ทั้งสองผูกพันกันหลังผ่านวิกฤตการณ์ห่าลงเมืองและตกลงคบเป็นแฟนกันอย่างลับ ๆ ด้วยหัวโขนของทั้งคู่อาจไม่เป็นการดีนักหากแสดงตนประเจิดประเจ้อ . . บนรถ คิธเปิดเพลงจังหวะเครื้นเครงและฮัมตามอย่างสบายอารมณ์ นาน ๆ ทีกว่าจะได้เวลาหาความสำราญใส่ตัวเหมือนรอฝนกลางทะเลทราย . . “เดี๋ยวหรี่เสียงแป๊ปนะพี่ ขอผมโทรศัพท์แป๊ปเดียว” ต๊ะเอื้อมมือไปหรี่ลำโพง เขานึกถึงแทนขึ้นมาพอดีและจะโทรไปถามว่าอยากให้เอาอะไรมาฝากจากหัวหินไหม . . “โหลพี่แทน คุยได้ไหมพี่. . .เหรอครับ. . .จริงดิ. . .โคตรคิดถึงพี่เลย” . . . ))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . “เออ. . . มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก จะไปตีกะหรี่หรือเมาหัวจุ่มส้วมก็เรื่องของมึง ขับรถราระวัง ๆ แล้วกัน. . . เออ ๆ แค่นี้นะ” . . “พี่แทนพูดกับเพื่อนเพราะ ๆ หน่อยสิคะ” แคทซึ่งฟังอยู่แสดงความเห็น . . “เพื่อน ๆ พี่มันก็พูดแบบนี้ทั้งนั้นแหละไม่คิดไรหรอกน่า” . . แทนวางสายและดูแลร้านต่อ หลังจบ ปวส. เขาเปิดอู่ซ่อมรถเป็นของตัวเอง เวลานี้ถอดเขี้ยวเล็บเก็บเข้าฝักหมดแล้ว เขาคบกับแคท เด็กสาวผู้รอดจากภัยโทรจิตครองเมือง ตอนนี้อยู่ในช่วงสร้างเนื้อตัวเพิ่มเครดิตให้ตนเองเพื่อเอาชนะใจแม่ยายสุดเฮี้ยบ . . )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . “ขอบคุณมากเลยนะคะที่สร้างสรรค์หนังสือดี ๆ เช่นนี้ ดิฉันเคยทำเรื่องน่าอาย แต่ต้องขออภัยที่ไม่สะดวกจะเล่าให้คุณฟัง มันน่าอายจริง ๆ ค่ะ คือมันเล่าให้ฟังไม่ได้แม้จะอยากเล่าก็ตาม เอาเป็นว่าขอไม่เล่านะคะ” . . “/เอิ่ม. . เจออีกแล้วสำนวนแนวนี้ ชี“เยอะ”ชัวร์/” . . “ดิฉันคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง เป็นโรคซึมเศร้า แต่พอได้อ่านหนังสือ “ลมหายใจที่ยังมีอยู่” ของคุณแล้วดิฉันจึงพบทางสว่างค่ะ จริง ๆ นะคะคุณ. . .ได้ยินว่าในคำนำว่าคุณขออุทิตย์. . .” . . “/อุทิศใช้ศอศาลาต่างหาก ให้ตายสิแค่นี้ก็สะกดผิด/” . . “. . .ความดีของหนังสือเล่มนี้ให้ผู้หญิงที่คุณรักที่สุดในชีวิต ฟังดูโรแมนติกมากเลยค่ะ ดิฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมีอิทธิพลกับชีวิตคุณยังไง. . “ . . “./ เอิ่ม บอกไปชีจะรู้จักกับกูไหมเนี่ย/ ” . . . “แล้วนามปากกา “ผีพ่นควัน” ของคุณมีที่มายังไงคะ ดิฉันอยากทราบจริง ๆ ฟังดูบ๊องส์ ๆ แต่งานเขียนมีความทรงพลัง ให้กำลังใจผู้คนได้อย่างน่ามหัศจันทน์จริง ๆ ค่ะ” . . “/มหัศจรรย์สะกดแบบนั้นได้ไงวะเนี่ย. . .แล้วไอ้ที่มานามปากกาก็บอกไว้ในหน้าคำนำนั่นแหละ เล่มอื่นก็มีบอก ย้ำจนปากฉีกถึงหูแล้วว่าสาวที่แอบชอบให้ฉายานี้มา นี่ตกลงชีได้ตั้งใจอ่านคำนำจริง ๆ รึเปล่าวะ/” . . “ขอเป็นแฟนคลับคุณผีพ่นควันต่อไปค่ะ ดิฉันยินดีอุดหนุนงานของคุณทุกเล่มเลยค่ะ ปล่อยเล่ม 3 ไว ๆ นะคะ แล้วดิฉันจะรอค่ะ. . .ด้วยความนับถือ. . .ปรียา” . . อ้นยุติการอ่านเมลแฟนคลับและตอบเองเออเองหน้าจอคอมพิวเตอร์ ใกล้ตัวเป็นที่เขี่ยบุหรี่ที่อัดแน่นจนล้น ว่าแล้วก็เข้าอีหรอบเดิม จุดขึ้นสูบอีกสักมวน . . “วันนี้โคตรขี้เกียจเลย. . .ไว้ว่าง ๆ จะตอบเมลให้นะจ๊ะน้องปรียา” อ้นลงชื่อออกจากอีเมล เขาถูกปลดออกจากงานประจำ ผันตัวเป็นนักเขียนอิสระโดยใช้นามแฝง เนื่องจากตัวตนและชื่อสกุลของเขาป่นปี้สูญเสียความน่าเชื่อถือไปแล้ว อย่างไรก็แล้วแต่ ดูเหมือนสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับอ้นนั้นไม่สะท้อนผลรุนแรงเท่าเหยื่อโทรจิตรายอื่น ประสบการณ์อาชีพนักข่าวเสี่ยงตายหล่อหลอมเขามีภูมิคุ้มกันในชีวิตค่อนข้างเข้มแข็ง มีสิ่งเดียวที่ต้องสยบยอมคืออาการเสี้ยนบุหรี่ . . . “เมื่อไหร่มะเร็งจะลงปอดตายซะทีวะ จะได้เจอแกเร็ว ๆ ” อ้นหยิบรูปมีนมองด้วยอาลัย . . )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . หลังจบปริญญาไม่กี่ปี ไม้และดาวก็ตกลงปลงใจร่วมชีวิตคู่กัน งานแต่งของทั้งสองจัดขึ้นตามขนบพิธีไทย ไม่เอิกเกริกเท่าไหร่เพราะเจ้าบ่าวและเจ้าสาวชอบความสันโดษเรียบง่าย มีเพียงญาติและเพื่อนคนสำคัญร่วมเป็นสักขีพยาน รวมแล้วเพียงยี่สิบกว่าคน . . “เป็นอะไรไปไม้. . .ยิ้มหน่อยสิ. . .ทำหน้าแบบนี้ไม่หล่อเลย” ดาวติงเจ้าบ่าวที่กำลังยืนครุ่นคิดบางอย่างจนดวงหน้าออกอาการซึมเล็กน้อย . . “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ช่างเถอะ” ไม้ปั้นยิ้มเอาใจเจ้าสาวทันที เขาเพิ่งนึกได้ว่าแท้จริงแล้วลืมเชิญแขกสำคัญคนหนึ่ง เป็นบุคคลที่ยังอยู่แฟ้มภาพแห่งความทรงจำของไม้ไม่เสื่อมคลาย . . “ป่านนี้มึงจะเป็นยังไงนะเต๋อ. . . .กูเป็นห่วงมึงจริง ๆ. . .ตอนนี้ชีวิตกูมีความสุขมาก หวังว่ามึงก็คงเหมือนกัน” ชายหนุ่มรำพันในใจเพื่อรำลึกถึงเพื่อนเก่า ก่อนผันความนึกคิดกลับสู่ปัจจุบันและเข้าร่วมพิธีด้วยใบหน้าแจ่มใส . . . ))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . . บ่ายแก่วันหนึ่ง เต๋อลางานกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน วันนี้มีนัดสำคัญที่เขาจะไม่ยอมพลาดเด็ดขาด . . เขาถอดชุดออฟฟิศและเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง หลังสำเร็จการศึกษา เต๋อใช้ทุนที่มีอยู่ต่อยอดทางธุรกิจ ใช้เงินต่อเงินจนทรัพย์สินเพิ่มพูนเป็นทวีคูณ เขาตั้งองค์กรการกุศลขึ้นและบริหารจัดการเองเพื่อเป็นการไถ่บาปต่อผู้คน และสานต่อปณิธานบางส่วนแด่ผู้มีพลังพิเศษที่ล่วงลับทั้งหลาย . . ชาสมุนไพรหอมกรุ่นรินสู่ถ้วยอย่างปราณีต เต๋อยกถ้วยขึ้นจิบพลางนึกถึงเหตุการณ์เก่า ๆ ฆ่าเวลารอใครบางคน . . มีภาพเหตุการณ์หนึ่งที่เขายังจดจำได้ดี . . หลังจากปรากฏการณ์เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์สงบลงไม่กี่วัน เต๋อเดินทางไปร่วมงานศพครูวิไล โดยเลือกวันและเวลาที่ไม่ค่อยมีผู้คนเพื่อลดความเสี่ยงเจอหน้าอดีตเพื่อนร่วมชั้น เขาออกแรงยกข้าวของดูแลน้ำท่าแก่แขกผู้ร่วมงานเท่าที่จะช่วยได้ อ้อยหลานสาวครูวิไลกล่าวขอบคุณอย่างสุดซึ้ง ท่วงทีมั่นคงของเธอบ่งบอกว่าเป็นคนทำใจได้เร็ว หรือไม่ก็เข้าใจความไม่แน่นอนในโลกได้ยืดหยุ่นกว่าคนทั่วไปโดยเฉลี่ย . . จุดประสงค์ของเต๋อไม่ได้มาเพื่อแสดงความอาดรูเสียทีเดียว ว่ากันตามตรง มันก็มีราคาที่ครูวิไลต้องจ่ายให้กับการกระทำของตนเอง แต่สิ่งที่ติดใจเต๋อคืออ้อย อย่างน้อยขอให้ผ่อนปรนความรู้สึกผิดต่อหญิงผู้สูญเสียป้า ด้วยตัวเขาซึ่งเป็นลูกของหญิงที่เป็นเหตุให้พี่สาวของเธอฆ่าตัวตาย หากกล่าวว่าทั้งเต๋อและแม่มีส่วนต้องรู้สึกผิดชอบกับอ้อยผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ไม่เกินความพอเหมาะพอสมเลย . . ในความอึดอัด เต๋อรวบรวมพลังจากภายในเพื่อที่จะพูดสิ่งที่ค้างคาออกมา . . “ผมยังไม่เคยบอกคุณอ้อยเรื่องหนึ่ง คือ. . . ผมเป็นลูกของคุณทิพย์ครับ คุณอ้อยน่าจะรู้จักดี” หลังจากเกริ่นนำแล้ว เพียงเต๋อให้รายละเอียดอีกสองสามประโยค อ้อยก็เข้าใจว่าใครเป็นใครโดยไม่ต้องว่ากันให้มากความ . . “ก่อนแม่สิ้นลม เขาบอกผมว่าเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้พี่สาวคุณ. . .ทำแบบนั้น” เต๋อบิดเบือนข้อเท็จจริงเล็กน้อยเพื่อให้เหมาะแก่กาลเทศะของเรื่อง ซึ่งควรหลีกเลี่ยงศัพท์แสงบางคำ เป็นต้นว่า ไซโคเมทรี่ . . อ้อยสำรวมท่าทีและฟังทุกถ้อยอย่างตั้งใจ จนกระทั่งเต๋อกล่าวเสร็จจึงไหว้ขอขมาต่อเธอในนามลูกชายของทิพย์ . . “ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว ใครก็คงไม่อยากให้เกิดขึ้น. . .” อ้อยยกมือรับไหว้ น้ำเสียงของเธอราบเรียบราวกับว่าปลงได้นานแล้ว . . “คุณเคยนึกแค้นจนอยากทำอะไรสักอย่างกับแม่ผมไหมครับ” แม้ไม่เป็นการสมควร แต่เต๋อก็กล้ายิงคำถามตรง ๆ เขาอยากทราบเป็นการส่วนตัวว่าเธอจะรู้สึกต่างหรือเหมือนกับครูวิไลหรือไม่ อย่างไร . . “เคยสิ ฉันก็เป็นคนนะ ยังมีรัก โลภ โกรธ หลง ยังไม่สิ้นอารมณ์แบบคนหรอก” เธอตอบเสียงเรียบ . . “แต่ฉันไม่รู้จะทำไปทำไม. . .ในเมื่อมีเรื่องอีกมากมายที่ฉันควรทำ” . . “คุณหมายถึงการให้อภัยเหรอครับ” . . “ไม่ใช่หรอก ฉันมีภาระมากมายที่ต้องคิดต้องทำ สู้เอาเวลาเผาพริกเผาเกลือไปทุ่มกับเรื่องพวกนั้นไม่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตฉันมากกว่าหรือ” อ้อยยกน้ำขึ้นจิบคั่นความคิด . . “พอเวลาผ่านไป มันก็เป็นเพียงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น เท่านั้นเอง ใครจะปล่อยให้อดีตมามีอิทธิพลจนไม่ต้องเป็นอันทำอะไร แต่ใครจะมองว่าเป็นการให้อภัยก็สุดแล้วแต่” . . “มีบางคนว่าฉันซื่อเกินไป มีแขนขาไม่รู้จักสู้ ทำดีแล้วได้อะไร. . . ไม่ว่าใครบอกว่าเป็นคนดีด้วยเยินยอหรือกระแนะกระแหน ฉันไม่ใส่ใจ แล้วจะได้หรือไม่ได้อะไร ฉันก็ไม่เคยเก็บมานั่งคิดให้หนักหัว. . . . . . . . .เพราะฉันมั่นใจว่า ทางที่ฉันเลือกไม่ใช่ทางของคนโง่แน่นอน” . . ไม่ทราบว่าโดยความบังเอิญหรือเหตุผลกลใด จึงเกิดดลใจให้ทั้งสองหันมองกรอบรูปครูวิไลพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย . . . เต๋อจิบชาอึกสุดท้ายจนเกลี้ยงถ้วย กลิ่นรสของสมุนไพรช่วยกล่อมเกลาให้อารมณ์นุ่มขรึม . . เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแหวกกลางบรรยากาศแห่งการตรึกตรอง เต๋อสลัดอารมณ์นึกคิดให้กลับสู่โลกแห่งความจริง . . “รออยู่หน้าบ้านแล้วคร้าบบบ ไปมอไซค์ผมเถอะ แมตซ์นี้หาที่จอดรถลำบากแน่พี่” น้ำเสียงคึกคักของเอฟทั้งชวนรำคาญและน่าเอ็นดูในคราเดียวกัน . . “ได้ครับ เดี๋ยวเจอกัน” . . , )))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) . . ในห้องเก็บตัวนักกีฬา ณัฐนั่งหลับตาเพ่งนิมิตไปเรื่อยฆ่าเวลาก่อนลงสนาม เขาและแบงค์เข้าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยโควต้านักกีฬาและทำงานควบคู่ไปด้วยโดยเป็นนักฟุตบอลอาชีพสังกัดสโมสรแห่งหนึ่ง ยามนี้กิตติศัพท์ทั้งสองระบือในวงการฟุตบอลไทยด้วยสมญาที่สื่อมวลชนขนานนาม “ณัฐหัตถ์เทพ” และ “แบงค์แข้งเพชร” ในฐานะได้รับการขนานนามว่าเป็นผู้รักษาประตูมือทอง ณัฐค่อย ๆ ลดการใช้นิมิตอ่านทิศทางลูกฟุตบอลลงเพื่อให้ตนได้ฝึกใช้ความสามารถแท้จริงอย่างสมศักดิ์ศรี . . “ไอ้ณัฐ ทำสมาธิอีกแล้วมึง เตรียมตัวได้แล้ว” แบงค์ทักหลังจากเห็นณัฐขลุกอยู่ในโลกหลังเปลือกตาอยู่ร่วมสิบนาที . . “พี่นิก พี่มีน เอาใจช่วยผมด้วยนะครับ” ณัฐเปิดตา ดวงเนตรทอประกายแห่งความแน่วแน่ สามปีที่ผ่านมา การฝึกตนอยู่กับสังคมนักฟุตบอลเจียระไนให้เขาขับฉายความสง่างามทั้งภายในและภายนอก ตัวสูงขึ้น ล่ำสันขึ้น พูดจาลื่นไหล และควบคุมการแสดงอารมณ์ได้เหมาะสม ไม่เพียงแค่นั้น พลังจิตของณัฐแข็งกล้าจนถึงขั้นอ่านนิมิตได้ล่วงหน้าได้เป็นปี ๆ. . ขณะนักฟุตบอลทยอยเดินเรียงแถวออกจากห้องเก็บตัว ณัฐพลางนึกถึงนิมิตที่ตนเห็นเมื่อครู่ . . หลังปรากฏการณ์เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์ ณัฐเคยเข้าใจว่าตนคือผู้มีพลังพิเศษคนสุดท้ายที่เหลืออยู่บนโลก . . ในวันนี้ความเป็นจริงกลับหาเป็นเช่นนั้น นิมิตบอกทุกอย่างกับณัฐ . . หญิงที่มีเพศสัมพันธ์กับธนิกก่อนตาย เธอตั้งครรภ์โดยไม่พึงประสงค์ ให้กำเนิดบุตรแฝดเพศชาย ปัจจุบันมีอายุราวสองขวบ . . จะด้วยว่าเป็นความซุกซนของยีนพันธุกรรม หรือเจตนารมณ์สุดท้ายของธนิกถูกถ่ายทอดสู่เลือดเนื้อเชื้อไข ไม่มีใครชี้ชัดได้. . . . . แฝดพี่ได้รับพลังไซโคไคเนซิส ส่วนคนน้องมีพลังเทเลพาธี . . . และสองพี่น้องฉลาดพอที่จะควบคุมการใช้พลังของตนไม่ให้เป็นที่สะดุดตาในสังคมมนุษย์ ทั้งคู่จะเติบโตด้วยกันอย่างสนิทชิดเชื้อ หมั่นหารือถึงแผนการตอบโต้เมื่อเกิดความไม่พอใจสังคม ณัฐได้หยุดการท่องนิมิตไว้เพียงเท่านั้น พลันนึกสังหรณ์ว่าในอนาคตอาจมีเรื่องน่าหนักใจเกิดขึ้นอีก . . . แต่ ณ ขณะนี้ไม่ใช่เวลาจมอยู่กับอดีตที่ไม่น่ารื้อฟื้นหรือกังวลกับอนาคตซึ่งยังมาไม่ถึง . . สิ่งสำคัญกับณัฐที่สุดในยามนี้คือปวงชนที่มาให้กำลังใจถึงที่นี่ นั่นคือคนที่เขาควรนึกถึงให้มาก . . แสงแสดอัสดงส่องประกายผ่านประตูเบื้องหน้า อีกฝากฝั่งคือลานศึกซึ่งประชันด้วยเกียรติยศแห่งลูกผู้ชาย ณัฐและผองเพื่อนก้าวย่างสู่สนามพร้อมเสียงกองเชียร์กระฮึ่มส่งกำลังใจให้เกินร้อย ผืนธงสัญลักษณ์ประจำทีมโบกสะบัดตามแรงลม เสียงกลองระรัวปลุกใจชวนคึกคัก . . . “นั่นไง ๆ ณัฐหัตถ์เทพ น้องพี่นี่ครับ ดูดีขึ้นเป็นกองเลย” เอฟชี้อย่างกระตือรือร้น สองหนุ่มจองที่ติดขอบสนามเพื่อที่จะส่งแรงใจให้อย่างใกล้ชิด . . “นั่นเหรอ ฟีนิกซ์ตัวพ่อเลยล่ะ” เต๋อนั่งกอดอกวิจารณ์น้องชาย . . “เขาได้ทำในสิ่งที่พี่ไม่มีโอกาสทำ ได้เปลี่ยนในสิ่งที่พี่กลับไปแก้ไขไม่ได้ เป็นประติมากรรมที่พี่ตั้งใจสลักให้ออกมาสง่างามกว่าตัวพี่เอง” . . “พี่นี่มีภาษาแปลก ๆ ไว้ทั้งด่าทั้งชมคนเลยนะครับ ฮะ ๆ ๆ” เอฟหัวเราะร่า “อ๊ะ! พี่ ๆ เค้าหันมามองเราแล้ว” . . ณัฐแหงนหน้าหาเต๋อ เขาส่งยิ้มและตะเบ๊ะให้ เป็นนัยว่าจะขอทำให้ดีที่สุด . . “สู้เขาน้องชาย” เต๋อยกชากระป๋องขึ้นจิบพร้อมส่งตะเบ๊ะกลับไป . . . ณัฐมองใบหน้ามวลชนและซึมซับบรรยากาศแห่งความเบิกบาน เขาเองก็อยากให้เป็นเช่นนี้ชั่วกาลนาน . . อย่าละทิ้ง อย่ามองข้าม ตราบที่ลมหายใจยังมีอยู่ ทุกคนคือนกฟีนิกซ์. . .ยังมีเวลา โอกาส และความหวัง. . . . . . วันพิพากษาถูกเลื่อนออกไป . . . หากดำรงตนอยู่ด้วยความเคารพต่อสรรพสิ่งรอบข้าง. . . . . . . มนุษย์มีเวลาเพียงพอที่จะพิสูจน์ตนเองว่าไม่จำเป็นต้องให้เผ่าพันธุ์ผู้มีพลังพิเศษคอยกำกับ . . . . มนุษย์มีภูมิธรรมสูงพอที่จะดูแลกันเองได้โดยไม่ต้องใช้ความหวาดกลัว. . . . . . . . . มนุษย์ยังมีโอกาสเปลี่ยนแปลง. . . . . . . . . . จนกว่าเมื่อถึงวันนั้น. . . . . . . . . . . . จบบริบูรณ์ . . . “แค้นวิปริต จิตสั่งกาม” โดย โทรจิตคุง 30 ธันวาคม 2553 – 7 ธันวาคม 2554 @ Palm-Plaza

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >[b]บทส่งท้าย : ลมหายใจที่ยังมีอยู่[/b] >. >. >ผ่านไปราวสามปีเศษหลังปรากฏการณ์เทเลพาธิคดิสออร์เดอร์กลางเมือง >. >. >. >นักคิด นักวิชาการ นักวิทยาศาสตร์ >ตลอดจนผู้นำความเชื่อแขนงต่าง ๆ >พยายามหางมหาคำอธิบายล้างมลทินให้กับบ้านเมืองซึ่งกลายเป็นจำเลยสังคมโลก >อย่างไรก็ตามในมุมมองของผู้ทราบลึกตื้นหนาบางในเรื่องนี้ซึ่งมีจำนวนเพียงหยิบมือ >ย่อมเข้าใจสภาพความจริงว่าความพยายามในเรื่องดังกล่าว >ไม่ต่างกับงมเข็มในมหาสมุทรซึ่งยากต่อการพิสูจน์ยอมรับ >หรือหากทำได้คงไม่ใช่ในปรัตยุบันนี้ >. >. >อย่างไรก็ตาม เมืองที่เคยถูกทำให้แปดเปื้อน >ขณะนี้กำลังเยียวยาด้วยวิถีของมันเองตามธรรมชาติ >แม้เจ็บปวดอับอายแทบสิ้นใจ. . .จมกับห้วงอดีตอันขมขื่น. . >.เงาฝังใจคอยหลอกหลอน. . >.ทุกคนยังมีอาวุธที่จะต่อกรกับความรู้สึกเหล่านี้ >นั่นคือชีวิตและลมหายใจที่ยังสัมผัสได้ >. >. >. >วีหนีออกจากบ้านด้วยไม่อาจสู้หน้าคนในครอบครัวที่มีแผลบาดฝังลึก >เขาย้ายไปอาศัยกับแจ็คในห้องเช่าแห่งหนึ่ง >ยังชีพตนเองโดยเปิดร้านขายเสื้อผ้าในตลาดนัดด้วยกัน >. >. >)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >“พ่อครับ ๆ! ดูนี่หน่อยครับ” >น้องเก่งเด็กผู้เปี่ยมพรสวรรค์ในวัยแปดขวบเศษตื่นเต้นเมื่อรื้อค้นกล่องของเล่นตัวต่อที่เก็บไว้นานจนลืม >. >. >“นึกว่าแม่ทิ้งไปแล้วซะอีกเนี่ย” >เก่งเปิดกล่องนำชิ้นส่วนกลับมาต่อเล่นใหม่ >“อาคนที่ซื้อให้เก่ง. . .ไปไหนแล้วครับ” >. >. >ภูมิแอบถอนหายใจเมื่อได้ฟังคำถาม >. >. >“. . .อ๋อ อาคนนั้น. . >.เค้าไปทำงานที่ไกลมากน่ะครับลูกเก่ง. . .คงไม่เจอกันแล้ว. . >.ถ้าคิดถึงอาเขาก็เล่นแล้วเก็บดี ๆ รักษาของด้วยนะครับ” >ภูมิลูบศีรษะลูกชาย >. >. >. >“ภูมิ ๆ ! มาดูนี่เร็ว!” >พลอยตาลีตาลานเข้าดึงตัวภูมิท่าทางราวกับโลกกำลังจะแตก >. >. >“อะไรน่ะพลอย?” ภูมิเกาศีรษะแกรก ๆ อย่างสนเท่ห์ >. >. >“โอ๊ตไง! อีโอ๊ตเพื่อนเรา! ใช่ไหม ๆ ดูสิ” >พลอยชี้จอโทรทัศน์ >เป็นภาพโอ๊ตเพื่อนร่วมรุ่นชูเหรียญทองประกาศชัยชนะจากงานแข่งกรีฑานานาชาติ >เขาหันหลังให้ความพยายามตะเกียกตะกายเข้าวงการมายา >ซึ่งได้รู้ซึ้งแล้วว่าไม่เหมาะกับตัวเอง >เขาจึงหันมาเอาดีกับสิ่งที่ถนัดและมีความสุข >โอ๊ตส่งยิ้มผ่านจอโทรทัศน์ดุจขอแบ่งปันความภาคภูมิใจนี้สู่คนไทยที่ชมอยู่ทางบ้าน >. >. >“ใช่ ๆ! โอ๊ตจริงด้วย! โอ๊ตเก่งมาก! ” >ภูมิปรบมือร่วมแสดงความยินดี เฮฮากับพลอยอยู่สองคน >น้องเก่งได้แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งคู่ต้องดีใจออกนอกหน้าถึงเพียงนั้น >เด็กชายจึงก้มหน้าง่วนกับการต่อปราสาทของเล่นต่อไป >. >. >)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >สามปีที่ดารินทร์ลี้คำพิพากษาจากสังคมมาอยู่ในประเทศเพื่อนบ้านกับลูกสาว >แม้จะไม่สะดวกสบายเท่าแผ่นดินมาตุภูมิแต่ก็เริ่มคุ้นชิน >ที่นี่เธอไม่ได้อยู่ในฐานะ สส. ดารินทร์ หรือท่านดารินทร์ >ชาวบ้านทั่วไปคุ้นในนาม “ครูดา” >ในชนบทไกลปืนเที่ยงไม่มีใครสนใจขุดคุ้ยประวัติส่วนตัวของเธอ >ชาวบ้านรับรู้เพียงว่าตั้งแต่ครูดาย้ายมาอยู่ที่นี่ >ความเป็นอยู่ของคนในหมู่บ้านก็ดีขึ้น >จากเดิมที่แร้นแค้นไม่มีแม้เพียงความหวัง >บัดนี้ครูดาเนรมิตโครงการส่งเสริมรายได้คนในท้องถิ่น >วางแผนให้แม่บ้านออกแบบสิ่งทอที่สอดคล้องกับความต้องการของตลาด >. >. >งานสำคัญอีกอย่างของเธอคือเป็นครูอาสาสอนหนังสือให้เด็ก ๆ >โดยมีเกรซเป็นผู้ช่วย >ดูเหมือนเธอปรับตัวได้ดีจนคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม >อยู่ที่นี่ดารินทร์ได้สังคายนาอุดมการณ์ใหม่ของเธอจนเป็นอย่างที่เห็น >วันนี้หลังลงจากแท่นบัลลังก์ผู้บริหาร หย่ากับสามี >เธอมีความสุขตามอัตถภาพที่ได้ทำงานที่ตนเองรักอย่างใกล้ชิดกับลูกสาว >ทุกอย่างลงมือเองทุกขั้นตอนจึงพึงใจในผลลัพธ์ >. >. >“แม่คะ. . .มีคนมาหาค่ะ” >เกรซหน้าตื่นเมื่อทราบว่ามีหญิงแปลกหน้าแต่งตัวแบบคนเมืองต้องการขอพบแม่ >. >. >ดารินทร์หน้าถอดสีเมื่อพบว่าเป็น “กรแก้ว” >ลูกน้องเก่าผู้ศรัทธาในตัวดารินทร์นั่นเอง. . >.เธอสังหรณ์ใจว่าไม่ใช่ข่าวดี >กระนั้นก็ใจดีสู้เสือเชิญแขกเข้าบ้านหาน้ำท่าต้อนรับ >หลังจากถามสารทุกข์สุขดิบพอเป็นกระสัยจึงเข้าสู่ประเด็น >. >. >“คุณดาค่ะ. . >.ดิฉันยังต้องการเรียนรู้จากคุณดาต่อไปค่ะ” กรแก้วกล่าว >พ่อแม่ของเธอเป็นผู้เคราะห์ร้ายในปรากฏการณ์เทเลพาธิค >ดิสออร์เดอร์ เธอจึงรู้ซึ้งว่าดารินทร์รู้สึกอย่างไร >หากไม่โดนกับตัวเองคงไม่มีวันเข้าใจ >. >. >“อยู่ที่นี่ไม่มีเงินเดือนให้นะ >มีแต่ข้าวให้กินกับที่ให้นอน” ดารินทร์ออกตัว >. >. >“ไม่เป็นไรค่ะ คุณดากับน้องเกรซยังอยู่ได้ >ทำไมดิฉันจะอยู่ไม่ได้ล่ะคะ” กรแก้วตอบเสียงร่า >. >. >และดารินทร์คิดว่าไม่มีการร้องไห้ครั้งใดที่ทำให้เธอรู้สึกว่าน้ำตาของเธอมีคุณค่าเท่าครั้งนี้ >. >. >)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >. >“ลงมา! นังเหมียว!” >แม่บ้านบัวเดินไปอุ้มแมวขาวจอมซนที่กระโดดขึ้นหลังโทรทัศน์ >เป็นการขัดจังหวะละครโปรดของเธอและคุณนายอย่างไม่น่าให้อภัย >. >. >“แหม กำลังมันส์เลย นอนดี ๆ ห้ามซนนะลูก” >เธอวางแมวตัวโปรดลงพื้นแล้วจดจ่อกับละครยอดนิยมต่อไป >เพลินเพลิดไปกับรอยยิ้มฉ่ำเยิ้มของพระเอกเงินล้านซึ่งยังเรียกเรตติ้งได้คงเส้นคงวา >. >. >“ตาคิธหน้ายังเด็กไม่เปลี่ยนเลย มีแต่เราเหี่ยวลง ๆ >เฮ้อ. . .สาวคนไหนเป็นแฟนคงโชคดีเนอะคุณ” >เธอหันไปวิพากษ์วิจารณ์กับคุณนายเจ้าของบ้านอย่างสนุกสนาน >. >. >))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >“มึงว่าพี่ต๊ะเป็นไงวะ” >นักเรียนช่างกลคนหนึ่งจุดประเด็น >. >. >“เป็นไงของมึงนี่มันยังไง กูงง” >เพื่อนนักเรียนอีกคนถามกลับ >. >. >“กูว่าพี่ต๊ะ. . .แม่งเกย์ป่าวว่ะ. . >.ไม่เคยเห็นจีบสาวที่ไหนเลย ซีเรียสนะเว้ย” >ผู้ถามให้เหตุผลสนับสนุน >. >. >“อ้าวมึงนี่. . .ปาก. . .กูก็ได้ยินมาเหมือนกัน >แต่กูไม่แคร์ว่ะ. . >.ในเมื่อเค้าคุมอยู่ทั้งโรงเรียนและไม่มีใครทำได้เท่าพี่ต๊ะ. . >.เขาบอกกันว่าใจดีกว่าหัวหอกคนก่อน ๆ อีก. . .” >อีกฝ่ายปกป้องออกหน้าออกตา >. >. >“เฮ้ย!. . .คุยไรกันวะ” >ต๊ะโผล่มาไม่ให้ซุ่มเสี่ยงจนรุ่นน้องสะดุ้งโหย่ง >ตอนนี้เขาเรียนอยู่ชั้น ปวส. >และรับตำแหน่งแม่ทัพนักเรียนช่างกลรุ่นปัจจุบัน >. >. >“ไม่มีไรครับพี่ต๊ะ แหะ ๆ” >ลิงทโมนทั้งสองส่ายหัวกลบเกลื่อนร่องรอย >. >. >“เย็นนี้กูไปหัวหินกับเพื่อน ค้างคืนนึง >อยากได้ไรเดี๋ยวเอามาฝาก ห้ามตอบกวนตีน” >. >. >“อะไรก็ได้ครับพี่ แหะ ๆ แล้วแต่พี่เลยคร้าบบ” >รุ่นน้องแบ่งรับแบ่งสู้ >. >. >“อืม ตอบไม่ค่อยโลภอย่างนี้ >เอาของกินไปแกล้มเหล้าแล้วกันไอ้ห่า” >ต๊ะตบไหล่เด็กในอาณัติทั้งสองอย่างเป็นกันเอง >ก่อนออกจากวงสนทนาและเดินทางยังจุดนัดพบ >. >. >“พร้อมรึยังครับ สุดหล่อพ่อทุกสถาบัน?” >คิธดาราหนุ่มแซวต๊ะ เขาสวมแว่นดำจอดรถรอพร้อมแล้ว >ทั้งสองผูกพันกันหลังผ่านวิกฤตการณ์ห่าลงเมืองและตกลงคบเป็นแฟนกันอย่างลับ >ๆ >ด้วยหัวโขนของทั้งคู่อาจไม่เป็นการดีนักหากแสดงตนประเจิดประเจ้อ >. >. >บนรถ คิธเปิดเพลงจังหวะเครื้นเครงและฮัมตามอย่างสบายอารมณ์ นาน >ๆ ทีกว่าจะได้เวลาหาความสำราญใส่ตัวเหมือนรอฝนกลางทะเลทราย >. >. >“เดี๋ยวหรี่เสียงแป๊ปนะพี่ ขอผมโทรศัพท์แป๊ปเดียว” >ต๊ะเอื้อมมือไปหรี่ลำโพง >เขานึกถึงแทนขึ้นมาพอดีและจะโทรไปถามว่าอยากให้เอาอะไรมาฝากจากหัวหินไหม >. >. >“โหลพี่แทน คุยได้ไหมพี่. . .เหรอครับ. . .จริงดิ. . >.โคตรคิดถึงพี่เลย” >. >. >. >))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >“เออ. . . มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก >จะไปตีกะหรี่หรือเมาหัวจุ่มส้วมก็เรื่องของมึง ขับรถราระวัง ๆ >แล้วกัน. . . เออ ๆ แค่นี้นะ” >. >. >“พี่แทนพูดกับเพื่อนเพราะ ๆ หน่อยสิคะ” >แคทซึ่งฟังอยู่แสดงความเห็น >. >. >“เพื่อน ๆ >พี่มันก็พูดแบบนี้ทั้งนั้นแหละไม่คิดไรหรอกน่า” >. >. >แทนวางสายและดูแลร้านต่อ หลังจบ ปวส. >เขาเปิดอู่ซ่อมรถเป็นของตัวเอง >เวลานี้ถอดเขี้ยวเล็บเก็บเข้าฝักหมดแล้ว เขาคบกับแคท >เด็กสาวผู้รอดจากภัยโทรจิตครองเมือง >ตอนนี้อยู่ในช่วงสร้างเนื้อตัวเพิ่มเครดิตให้ตนเองเพื่อเอาชนะใจแม่ยายสุดเฮี้ยบ >. >. >)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >“ขอบคุณมากเลยนะคะที่สร้างสรรค์หนังสือดี ๆ เช่นนี้ >ดิฉันเคยทำเรื่องน่าอาย >แต่ต้องขออภัยที่ไม่สะดวกจะเล่าให้คุณฟัง มันน่าอายจริง ๆ ค่ะ >คือมันเล่าให้ฟังไม่ได้แม้จะอยากเล่าก็ตาม >เอาเป็นว่าขอไม่เล่านะคะ” >. >. >“/เอิ่ม. . เจออีกแล้วสำนวนแนวนี้ >ชี“เยอะ”ชัวร์/” >. >. >“ดิฉันคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง เป็นโรคซึมเศร้า >แต่พอได้อ่านหนังสือ “ลมหายใจที่ยังมีอยู่” >ของคุณแล้วดิฉันจึงพบทางสว่างค่ะ จริง ๆ นะคะคุณ. . >.ได้ยินว่าในคำนำว่าคุณขออุทิตย์. . .” >. >. >“/อุทิศใช้ศอศาลาต่างหาก >ให้ตายสิแค่นี้ก็สะกดผิด/” >. >. >“. . >.ความดีของหนังสือเล่มนี้ให้ผู้หญิงที่คุณรักที่สุดในชีวิต >ฟังดูโรแมนติกมากเลยค่ะ ดิฉันอยากรู้จริง ๆ >ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมีอิทธิพลกับชีวิตคุณยังไง. . “ >. >. >“./ เอิ่ม บอกไปชีจะรู้จักกับกูไหมเนี่ย/ ” >. >. >. >“แล้วนามปากกา “ผีพ่นควัน” >ของคุณมีที่มายังไงคะ ดิฉันอยากทราบจริง ๆ ฟังดูบ๊องส์ ๆ >แต่งานเขียนมีความทรงพลัง >ให้กำลังใจผู้คนได้อย่างน่ามหัศจันทน์จริง ๆ ค่ะ” >. >. >“/มหัศจรรย์สะกดแบบนั้นได้ไงวะเนี่ย. . >.แล้วไอ้ที่มานามปากกาก็บอกไว้ในหน้าคำนำนั่นแหละ >เล่มอื่นก็มีบอก >ย้ำจนปากฉีกถึงหูแล้วว่าสาวที่แอบชอบให้ฉายานี้มา >นี่ตกลงชีได้ตั้งใจอ่านคำนำจริง ๆ รึเปล่าวะ/” >. >. >“ขอเป็นแฟนคลับคุณผีพ่นควันต่อไปค่ะ >ดิฉันยินดีอุดหนุนงานของคุณทุกเล่มเลยค่ะ ปล่อยเล่ม 3 ไว ๆ >นะคะ แล้วดิฉันจะรอค่ะ. . .ด้วยความนับถือ. . .ปรียา” >. >. >อ้นยุติการอ่านเมลแฟนคลับและตอบเองเออเองหน้าจอคอมพิวเตอร์ >ใกล้ตัวเป็นที่เขี่ยบุหรี่ที่อัดแน่นจนล้น >ว่าแล้วก็เข้าอีหรอบเดิม จุดขึ้นสูบอีกสักมวน >. >. >“วันนี้โคตรขี้เกียจเลย. . .ไว้ว่าง ๆ >จะตอบเมลให้นะจ๊ะน้องปรียา” อ้นลงชื่อออกจากอีเมล >เขาถูกปลดออกจากงานประจำ ผันตัวเป็นนักเขียนอิสระโดยใช้นามแฝง >เนื่องจากตัวตนและชื่อสกุลของเขาป่นปี้สูญเสียความน่าเชื่อถือไปแล้ว >อย่างไรก็แล้วแต่ >ดูเหมือนสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับอ้นนั้นไม่สะท้อนผลรุนแรงเท่าเหยื่อโทรจิตรายอื่น >ประสบการณ์อาชีพนักข่าวเสี่ยงตายหล่อหลอมเขามีภูมิคุ้มกันในชีวิตค่อนข้างเข้มแข็ง >มีสิ่งเดียวที่ต้องสยบยอมคืออาการเสี้ยนบุหรี่ >. >. >. >“เมื่อไหร่มะเร็งจะลงปอดตายซะทีวะ จะได้เจอแกเร็ว ๆ >” อ้นหยิบรูปมีนมองด้วยอาลัย >. >. >)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >หลังจบปริญญาไม่กี่ปี ไม้และดาวก็ตกลงปลงใจร่วมชีวิตคู่กัน >งานแต่งของทั้งสองจัดขึ้นตามขนบพิธีไทย >ไม่เอิกเกริกเท่าไหร่เพราะเจ้าบ่าวและเจ้าสาวชอบความสันโดษเรียบง่าย >มีเพียงญาติและเพื่อนคนสำคัญร่วมเป็นสักขีพยาน >รวมแล้วเพียงยี่สิบกว่าคน >. >. >“เป็นอะไรไปไม้. . .ยิ้มหน่อยสิ. . >.ทำหน้าแบบนี้ไม่หล่อเลย” >ดาวติงเจ้าบ่าวที่กำลังยืนครุ่นคิดบางอย่างจนดวงหน้าออกอาการซึมเล็กน้อย >. >. >“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ช่างเถอะ” >ไม้ปั้นยิ้มเอาใจเจ้าสาวทันที >เขาเพิ่งนึกได้ว่าแท้จริงแล้วลืมเชิญแขกสำคัญคนหนึ่ง >เป็นบุคคลที่ยังอยู่แฟ้มภาพแห่งความทรงจำของไม้ไม่เสื่อมคลาย >. >. >“ป่านนี้มึงจะเป็นยังไงนะเต๋อ. . . .กูเป็นห่วงมึงจริง >ๆ. . .ตอนนี้ชีวิตกูมีความสุขมาก >หวังว่ามึงก็คงเหมือนกัน” >ชายหนุ่มรำพันในใจเพื่อรำลึกถึงเพื่อนเก่า >ก่อนผันความนึกคิดกลับสู่ปัจจุบันและเข้าร่วมพิธีด้วยใบหน้าแจ่มใส >. >. >. >))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >. >บ่ายแก่วันหนึ่ง เต๋อลางานกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน >วันนี้มีนัดสำคัญที่เขาจะไม่ยอมพลาดเด็ดขาด >. >. >เขาถอดชุดออฟฟิศและเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง หลังสำเร็จการศึกษา >เต๋อใช้ทุนที่มีอยู่ต่อยอดทางธุรกิจ >ใช้เงินต่อเงินจนทรัพย์สินเพิ่มพูนเป็นทวีคูณ >เขาตั้งองค์กรการกุศลขึ้นและบริหารจัดการเองเพื่อเป็นการไถ่บาปต่อผู้คน >และสานต่อปณิธานบางส่วนแด่ผู้มีพลังพิเศษที่ล่วงลับทั้งหลาย >. >. >ชาสมุนไพรหอมกรุ่นรินสู่ถ้วยอย่างปราณีต >เต๋อยกถ้วยขึ้นจิบพลางนึกถึงเหตุการณ์เก่า ๆ ฆ่าเวลารอใครบางคน >. >. >มีภาพเหตุการณ์หนึ่งที่เขายังจดจำได้ดี >. >. >[i] หลังจากปรากฏการณ์เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์สงบลงไม่กี่วัน >เต๋อเดินทางไปร่วมงานศพครูวิไล >โดยเลือกวันและเวลาที่ไม่ค่อยมีผู้คนเพื่อลดความเสี่ยงเจอหน้าอดีตเพื่อนร่วมชั้น >เขาออกแรงยกข้าวของดูแลน้ำท่าแก่แขกผู้ร่วมงานเท่าที่จะช่วยได้ >อ้อยหลานสาวครูวิไลกล่าวขอบคุณอย่างสุดซึ้ง >ท่วงทีมั่นคงของเธอบ่งบอกว่าเป็นคนทำใจได้เร็ว >หรือไม่ก็เข้าใจความไม่แน่นอนในโลกได้ยืดหยุ่นกว่าคนทั่วไปโดยเฉลี่ย >. >. >จุดประสงค์ของเต๋อไม่ได้มาเพื่อแสดงความอาดรูเสียทีเดียว >ว่ากันตามตรง >มันก็มีราคาที่ครูวิไลต้องจ่ายให้กับการกระทำของตนเอง >แต่สิ่งที่ติดใจเต๋อคืออ้อย >อย่างน้อยขอให้ผ่อนปรนความรู้สึกผิดต่อหญิงผู้สูญเสียป้า >ด้วยตัวเขาซึ่งเป็นลูกของหญิงที่เป็นเหตุให้พี่สาวของเธอฆ่าตัวตาย >หากกล่าวว่าทั้งเต๋อและแม่มีส่วนต้องรู้สึกผิดชอบกับอ้อยผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ไม่เกินความพอเหมาะพอสมเลย >. >. >ในความอึดอัด >เต๋อรวบรวมพลังจากภายในเพื่อที่จะพูดสิ่งที่ค้างคาออกมา >. >. >“ผมยังไม่เคยบอกคุณอ้อยเรื่องหนึ่ง คือ. . . >ผมเป็นลูกของคุณทิพย์ครับ คุณอ้อยน่าจะรู้จักดี” >หลังจากเกริ่นนำแล้ว เพียงเต๋อให้รายละเอียดอีกสองสามประโยค >อ้อยก็เข้าใจว่าใครเป็นใครโดยไม่ต้องว่ากันให้มากความ >. >. >“ก่อนแม่สิ้นลม >เขาบอกผมว่าเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้พี่สาวคุณ. . >.ทำแบบนั้น” >เต๋อบิดเบือนข้อเท็จจริงเล็กน้อยเพื่อให้เหมาะแก่กาลเทศะของเรื่อง >ซึ่งควรหลีกเลี่ยงศัพท์แสงบางคำ เป็นต้นว่า ไซโคเมทรี่ >. >. >อ้อยสำรวมท่าทีและฟังทุกถ้อยอย่างตั้งใจ >จนกระทั่งเต๋อกล่าวเสร็จจึงไหว้ขอขมาต่อเธอในนามลูกชายของทิพย์ >. >. >“ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว ใครก็คงไม่อยากให้เกิดขึ้น. >. .” อ้อยยกมือรับไหว้ >น้ำเสียงของเธอราบเรียบราวกับว่าปลงได้นานแล้ว >. >. >“คุณเคยนึกแค้นจนอยากทำอะไรสักอย่างกับแม่ผมไหมครับ” >แม้ไม่เป็นการสมควร แต่เต๋อก็กล้ายิงคำถามตรง ๆ >เขาอยากทราบเป็นการส่วนตัวว่าเธอจะรู้สึกต่างหรือเหมือนกับครูวิไลหรือไม่ >อย่างไร >. >. >“เคยสิ ฉันก็เป็นคนนะ ยังมีรัก โลภ โกรธ หลง >ยังไม่สิ้นอารมณ์แบบคนหรอก” เธอตอบเสียงเรียบ >. >. >“แต่ฉันไม่รู้จะทำไปทำไม. . >.ในเมื่อมีเรื่องอีกมากมายที่ฉันควรทำ” >. >. >“คุณหมายถึงการให้อภัยเหรอครับ” >. >. >“ไม่ใช่หรอก ฉันมีภาระมากมายที่ต้องคิดต้องทำ >สู้เอาเวลาเผาพริกเผาเกลือไปทุ่มกับเรื่องพวกนั้นไม่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตฉันมากกว่าหรือ” >อ้อยยกน้ำขึ้นจิบคั่นความคิด >. >. >“พอเวลาผ่านไป มันก็เป็นเพียงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น >เท่านั้นเอง >ใครจะปล่อยให้อดีตมามีอิทธิพลจนไม่ต้องเป็นอันทำอะไร >แต่ใครจะมองว่าเป็นการให้อภัยก็สุดแล้วแต่” >. >. >“มีบางคนว่าฉันซื่อเกินไป มีแขนขาไม่รู้จักสู้ >ทำดีแล้วได้อะไร. . . >ไม่ว่าใครบอกว่าเป็นคนดีด้วยเยินยอหรือกระแนะกระแหน >ฉันไม่ใส่ใจ แล้วจะได้หรือไม่ได้อะไร >ฉันก็ไม่เคยเก็บมานั่งคิดให้หนักหัว. . . >. >. >. >. . .เพราะฉันมั่นใจว่า >ทางที่ฉันเลือกไม่ใช่ทางของคนโง่แน่นอน” >. >. >ไม่ทราบว่าโดยความบังเอิญหรือเหตุผลกลใด >จึงเกิดดลใจให้ทั้งสองหันมองกรอบรูปครูวิไลพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย >[/i] >. >. >. >เต๋อจิบชาอึกสุดท้ายจนเกลี้ยงถ้วย >กลิ่นรสของสมุนไพรช่วยกล่อมเกลาให้อารมณ์นุ่มขรึม >. >. >เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแหวกกลางบรรยากาศแห่งการตรึกตรอง >เต๋อสลัดอารมณ์นึกคิดให้กลับสู่โลกแห่งความจริง >. >. >“รออยู่หน้าบ้านแล้วคร้าบบบ ไปมอไซค์ผมเถอะ >แมตซ์นี้หาที่จอดรถลำบากแน่พี่” >น้ำเสียงคึกคักของเอฟทั้งชวนรำคาญและน่าเอ็นดูในคราเดียวกัน >. >. >“ได้ครับ เดี๋ยวเจอกัน” >. >. >, >)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) >. >. >ในห้องเก็บตัวนักกีฬา >ณัฐนั่งหลับตาเพ่งนิมิตไปเรื่อยฆ่าเวลาก่อนลงสนาม >เขาและแบงค์เข้าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยโควต้านักกีฬาและทำงานควบคู่ไปด้วยโดยเป็นนักฟุตบอลอาชีพสังกัดสโมสรแห่งหนึ่ง >ยามนี้กิตติศัพท์ทั้งสองระบือในวงการฟุตบอลไทยด้วยสมญาที่สื่อมวลชนขนานนาม >“ณัฐหัตถ์เทพ” และ “แบงค์แข้งเพชร” >ในฐานะได้รับการขนานนามว่าเป็นผู้รักษาประตูมือทอง ณัฐค่อย ๆ >ลดการใช้นิมิตอ่านทิศทางลูกฟุตบอลลงเพื่อให้ตนได้ฝึกใช้ความสามารถแท้จริงอย่างสมศักดิ์ศรี >. >. >“ไอ้ณัฐ ทำสมาธิอีกแล้วมึง เตรียมตัวได้แล้ว” >แบงค์ทักหลังจากเห็นณัฐขลุกอยู่ในโลกหลังเปลือกตาอยู่ร่วมสิบนาที >. >. >“พี่นิก พี่มีน เอาใจช่วยผมด้วยนะครับ” ณัฐเปิดตา >ดวงเนตรทอประกายแห่งความแน่วแน่ สามปีที่ผ่านมา >การฝึกตนอยู่กับสังคมนักฟุตบอลเจียระไนให้เขาขับฉายความสง่างามทั้งภายในและภายนอก >ตัวสูงขึ้น ล่ำสันขึ้น พูดจาลื่นไหล >และควบคุมการแสดงอารมณ์ได้เหมาะสม ไม่เพียงแค่นั้น >พลังจิตของณัฐแข็งกล้าจนถึงขั้นอ่านนิมิตได้ล่วงหน้าได้เป็นปี >ๆ. >. >ขณะนักฟุตบอลทยอยเดินเรียงแถวออกจากห้องเก็บตัว >ณัฐพลางนึกถึงนิมิตที่ตนเห็นเมื่อครู่ >. >. >หลังปรากฏการณ์เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์ >ณัฐเคยเข้าใจว่าตนคือผู้มีพลังพิเศษคนสุดท้ายที่เหลืออยู่บนโลก >. >. >ในวันนี้ความเป็นจริงกลับหาเป็นเช่นนั้น >นิมิตบอกทุกอย่างกับณัฐ >. >. >หญิงที่มีเพศสัมพันธ์กับธนิกก่อนตาย >เธอตั้งครรภ์โดยไม่พึงประสงค์ ให้กำเนิดบุตรแฝดเพศชาย >ปัจจุบันมีอายุราวสองขวบ >. >. >จะด้วยว่าเป็นความซุกซนของยีนพันธุกรรม >หรือเจตนารมณ์สุดท้ายของธนิกถูกถ่ายทอดสู่เลือดเนื้อเชื้อไข >ไม่มีใครชี้ชัดได้. . . >. >. >แฝดพี่ได้รับพลังไซโคไคเนซิส ส่วนคนน้องมีพลังเทเลพาธี >. >. >. >และสองพี่น้องฉลาดพอที่จะควบคุมการใช้พลังของตนไม่ให้เป็นที่สะดุดตาในสังคมมนุษย์ >ทั้งคู่จะเติบโตด้วยกันอย่างสนิทชิดเชื้อ >หมั่นหารือถึงแผนการตอบโต้เมื่อเกิดความไม่พอใจสังคม >ณัฐได้หยุดการท่องนิมิตไว้เพียงเท่านั้น >พลันนึกสังหรณ์ว่าในอนาคตอาจมีเรื่องน่าหนักใจเกิดขึ้นอีก >. >. >. >แต่ ณ >ขณะนี้ไม่ใช่เวลาจมอยู่กับอดีตที่ไม่น่ารื้อฟื้นหรือกังวลกับอนาคตซึ่งยังมาไม่ถึง >. >. >สิ่งสำคัญกับณัฐที่สุดในยามนี้คือปวงชนที่มาให้กำลังใจถึงที่นี่ >นั่นคือคนที่เขาควรนึกถึงให้มาก >. >. >แสงแสดอัสดงส่องประกายผ่านประตูเบื้องหน้า >อีกฝากฝั่งคือลานศึกซึ่งประชันด้วยเกียรติยศแห่งลูกผู้ชาย >ณัฐและผองเพื่อนก้าวย่างสู่สนามพร้อมเสียงกองเชียร์กระฮึ่มส่งกำลังใจให้เกินร้อย >ผืนธงสัญลักษณ์ประจำทีมโบกสะบัดตามแรงลม >เสียงกลองระรัวปลุกใจชวนคึกคัก >. >. >. >“นั่นไง ๆ ณัฐหัตถ์เทพ น้องพี่นี่ครับ >ดูดีขึ้นเป็นกองเลย” เอฟชี้อย่างกระตือรือร้น >สองหนุ่มจองที่ติดขอบสนามเพื่อที่จะส่งแรงใจให้อย่างใกล้ชิด >. >. >“นั่นเหรอ ฟีนิกซ์ตัวพ่อเลยล่ะ” >เต๋อนั่งกอดอกวิจารณ์น้องชาย >. >. >“เขาได้ทำในสิ่งที่พี่ไม่มีโอกาสทำ >ได้เปลี่ยนในสิ่งที่พี่กลับไปแก้ไขไม่ได้ >เป็นประติมากรรมที่พี่ตั้งใจสลักให้ออกมาสง่างามกว่าตัวพี่เอง” >. >. >“พี่นี่มีภาษาแปลก ๆ ไว้ทั้งด่าทั้งชมคนเลยนะครับ ฮะ ๆ >ๆ” เอฟหัวเราะร่า “อ๊ะ! พี่ ๆ >เค้าหันมามองเราแล้ว” >. >. >ณัฐแหงนหน้าหาเต๋อ เขาส่งยิ้มและตะเบ๊ะให้ >เป็นนัยว่าจะขอทำให้ดีที่สุด >. >. >“สู้เขาน้องชาย” >เต๋อยกชากระป๋องขึ้นจิบพร้อมส่งตะเบ๊ะกลับไป >. >. >. >ณัฐมองใบหน้ามวลชนและซึมซับบรรยากาศแห่งความเบิกบาน >เขาเองก็อยากให้เป็นเช่นนี้ชั่วกาลนาน >. >. >อย่าละทิ้ง อย่ามองข้าม ตราบที่ลมหายใจยังมีอยู่ >ทุกคนคือนกฟีนิกซ์. . .ยังมีเวลา โอกาส และความหวัง. . . >. >. >. >วันพิพากษาถูกเลื่อนออกไป >. >. >. >หากดำรงตนอยู่ด้วยความเคารพต่อสรรพสิ่งรอบข้าง. . . . >. >. >. >มนุษย์มีเวลาเพียงพอที่จะพิสูจน์ตนเองว่าไม่จำเป็นต้องให้เผ่าพันธุ์ผู้มีพลังพิเศษคอยกำกับ >. >. >. >. >มนุษย์มีภูมิธรรมสูงพอที่จะดูแลกันเองได้โดยไม่ต้องใช้ความหวาดกลัว. >. . . >. >. >. >. >. >มนุษย์ยังมีโอกาสเปลี่ยนแปลง. . . >. >. >. >. >. >. >. >จนกว่าเมื่อถึงวันนั้น. . . >. >. >. >. >. >. >. >. >. >[b]จบบริบูรณ์ >. >. >. >“แค้นวิปริต จิตสั่งกาม” โดย โทรจิตคุง >30 ธันวาคม 2553 – 7 ธันวาคม 2554 @ Palm-Plaza > >[/b] Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.