ตอนที่ 21 พายุแห่งความฟั่นเฟือง
.
.
.
.
ณัฐยังคงยืนขาสั่นอยู่เช่นนั้น เขาตระหนักดีว่าความเจ็บปวดเต๋อประสบอยู่นั้นคงปางตายยิ่งกว่าวัวควายคลอดลูกไม่ออก แต่จะทำอย่างไรได้นอกจากขอคำปรึกษาจากมีน ส่วนเต๋อยังคงนอนตัวบิดงอกุมขมับทั้งที่ก็ไม่ช่วยให้อาการปวดทุเลาลงได้ สารรูปเหมือนไส้เดือนโดนน้ำร้อนราดหรือไม่ก็ตัวทากถูกโรยเกลือ
.
.
.
“พี่เต๋อครับ. . .ณัฐ. . .จะเรียก. . .แท็กซี่ให้นะครับ”
.
.
.
“พาพี่ไปหาหมอที!! พี่จะทนไม่ไหวแล้ว!”
.
.
เสียงเมื่อครู่ดังพอที่จะได้ยินไปถึงมีนซึ่งอยู่ในสาย เธอบอกให้ณัฐเปิดลำโพงโทรศัพท์เพื่อเจรจากับมีน
.
.
“นิกเป็นคนเดียวที่รู้วิธีแก้ไข และถ้าจะให้ฉันเดินเรื่องให้ถึงมือ เธอต้องยัดใต้โต๊ะเหมือนที่พวกข้าราชการเค้าทำกันไงละ ฉันไม่ขออะไรมาก แค่เธอไปหาพวงมาลัยสด ๆ สักพวงแล้วบรรจงไหว้ขอขมาในเรื่องทุเรศ ๆ ที่เธอทำกับฉันวันนั้นก็พอ ไม่ยากเลยใช่ไหมพ่อหนุ่มโทรจิต?”
.
.
.
“ใครน่ะณัฐ!” เต๋อฝืนสังขารตั้งใจฟังและเปล่งเสียงโต้ตอบ ทั้งที่พิษความเจ็บปวดยังแทรกทั่วอณูสมอง
.
.
.
“พี่มีนครับ. . .” ณัฐก้มหน้ายื่นโทรศัพท์ให้ใกล้ตัวเต๋อ ดู ๆ ไปเหมือนเป็นสื่อกลางเชื่อมคนกับผีที่อยู่คนละภพให้คุยกันรู้เรื่องได้ก็ไม่ปาน
.
.
.
“พี่มีน. . .อ๋อ. . .หึ หึ อยากให้ผมขอโทษเหรอ” เขาใช้มือตบขมับสองข้างเพื่อให้อาการชาเข้ามาลดพิษความเจ็บปวด
.
.
.
“ใช่. . .ฉันไม่มีโปรโมชั่นให้อย่างจอร์จหรือซาร่าห์นะ ตรงกันข้ามถ้าเธอตัดสินใจช้ากว่านี้ ฉันจะให้เธอกราบแทบเท้าเลยล่ะ” มีนยืนยันแน่น เธอยังฝังใจเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าบ้านวันนั้น เพียงเพราะเต๋อต้องการหยั่งเชิงพลังของเธอก็ถึงกับล่วงเกินผู้มีพลังพิเศษที่ไม่มีพิษภัย อีกประการหนึ่งในฐานะสตรีเธอยอมไม่ได้ร่างกายต้องกลายเป็นของเล่นของผู้ชายจิตใจต่ำทราม
.
.
.
“ฮะ ๆ ๆ ๆ พี่มีน. . .พี่รู้อะไรไหม. . .ซี๊ดดด” เต๋อกัดฟันทนเจ็บและพูดใส่โทรศัพท์เสียงชัด “ตอนนี้พี่ไม่ต่างจากผมหรือไอ้คุณธนิกเลยนะ. . . ปล่อยให้ความแค้นครอบงำ. . .จนความสะใจมีค่าอยู่เหนือชีวิตคน ฮะ ๆ ๆ”
.
.
.
“นี่เธอ!!?” มีนรู้สึกเหมือนถูกน้ำคำของเต๋อกลายเป็นฝ่ามือตบเข้าเต็มหน้า
.
.
.
“ฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” น่าอัศจรรย์ที่เขาสามารถหัวเราะยียวนได้แม้ในสภาพน้ำหูน้ำตาไหล เมื่อมองผ่าน ๆ แลคล้ายสติฟั่นเฟือง
.
.
“ณัฐ! กลับมาเดี๋ยวนี้! ปล่อยเค้าไว้อย่างนั้น!” มีนแผดเสียงลั่นจนน่าเป็นห่วงอายุการใช้งานลำโพงโทรศัพท์
.
.
.
“แต่. . .พี่เต๋อ. . .เค้าดูแย่จริง ๆ นะครับ” ตรงกันข้ามณัฐสนองกลับด้วยเสียงที่เบาประหนึ่งแปรผกผันกัน
.
.
“ถ้าเธอไม่ฟัง พี่จะบอกพี่นิกว่าเธอแอบพบเขามา! ไม่สิ! จะใช้ไซโคเมทรี่สอบสวนตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยล่ะ! เอาอย่างนั้นใช่ไหม!” อำนาจโทสะดลให้มีนเริ่มงัดลูกไม้เพื่อกดดัน
.
.
.
.
คำพูดเมื่อครู่เสมอเหมือนคมมีดที่เพียงแตะด้ายขึงตึงเบา ๆ ก็ขาดผึงทันที
.
.
.
“เหรอครับ. . .”
.
.
.
“งั้น. . .ผมก็จะฟ้องพี่นิกว่าพี่มีนแอบไปเจอเขามาเหมือนกัน” จู่ ๆ เส้นเสียงควบคุมการพูดของณัฐก็ไหลลื่นขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาฉายแววต่อต้านอำนาจ
.
.
“ว่าไงนะ!?” มีนทวนเหมือนไม่เชื่อหูตนเอง ณัฐเป็นคนขลาดเกินกว่าจะต่อรองกับใครมาไหนแต่ไหน ขนาดคนเดินชนตัวเองยังเป็นฝ่ายขอโทษก่อนด้วยซ้ำ
.
.
“เรื่องขอโทษไงครับ ผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร รู้แต่ว่าต้องเป็นพี่นิกต้องยังไม่รู้มาก่อนแน่ ๆ ถ้าพี่นิกไปด้วย ใครกล้าจะทำอะไรพี่”
.
.
“เดี๋ยวสิ! เดี๋ยวก่อน!” มีนอ้ำอึ้ง สภาพจิตใจของเธอไม่ต่างกับโดนนักไอคิโดบิดข้อมือจนมีดที่ถือหันกลับปักอกตัวเอง
.
.
.
“ผมจะอยู่ช่วยพี่เต๋อ!” ณัฐลั่นใส่โทรศัพท์แล้วกดปิดเครื่องทันที เขาเพิ่งสังเกตว่าระหว่างเถียงกับมีน เต๋อจับจ้องทุกการกระทำของเขา และยังยิ้มออกได้เสียด้วยแม้เจ็บปางตาย
.
.
.
“. . .เก่งมากครับณัฐ อย่า. . . อย่าให้ใครมาข่มเหงเราได้. . .” เต๋อฝืนพูดในท่านอน “แววตาของณัฐหม่น. . .หม่นเหมือนพี่ตอนเป็นเด็ก. . .พี่ไม่อยากให้ณัฐเป็นอย่างพี่เลย. . .วัยมัธยมควรจะเป็นวัยที่แจ่มใส . .ไม่ใช่ต้องทนทุกข์ทรมาน พี่จึงไม่แปลกใจเลยเมื่อครั้งแรกที่ณัฐบอกพี่ว่าจะทำงานให้พี่. . .เพื่อแลกกับอิสระ. . .เหมือนพี่ตอนอยากย้ายโรงเรียนหนีไม่มีผิด ฮะ ๆ ๆ”
.
.
.
“แต่อย่าเสียใจไปเลย. . .ความทุกข์. . .มันจะทำให้เราแกร่งขึ้น. . .แกร่งกว่าคนที่สุขบนทุกข์ของเรา. . .แต่อย่ารอคอยเฉย ๆ . . .เราต้องหัดทำให้ตัวเองแกร่งขึ้นด้วย”
.
.
“พี่เต๋ออย่าฝืนพูดเลยครับ ผมจะเรียกรถพาไปหาหมอนะครับ” ณัฐตั้งท่าจะออกไปโบกรถหน้าร้าน แต่เต๋อขัดขึ้นมาก่อน
.
.
“ไม่ต้องหรอก. . .พี่รู้สึกเหมือน. . .ใกล้จะไปแล้ว. . .” พิษความเจ็บปวดเข้ากดทับสติสัมปชัญญะทุกที ความรู้สึกทุกอย่างกำลังจะทุกกลืนกินจนเลือนหายไป
.
.
“พี่เคยคิดเล่น ๆ . . .ว่าพี่จะช่วยให้ณัฐใช้พลังตัวเองแบบสร้างสรรค์ได้ยังไงบ้าง. . .คิดออกตั้งหลายอย่างแน่ะ. . . ถ้าโลกหลังความตายมีจริง. . .พี่จะกลับมาบอกในฝันนะ. . .และ. . .สุดท้ายจริง ๆ . . .”“. . .พี่ขอโทษ. . .ที่ทำตามสัญญาไม่ได้” เต๋อรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเปล่งวาจาออกมา ก่อนจะฟุบลง
.
.
“ไม่นะ! ไม่!!!”
.
.
เสียงของณัฐก้องกังวานลั่น ทว่ากลับมีเพียงตนเองเท่านั้นที่ได้ยิน
.
.
.
.
.
.
.
เหตุการณ์ลำดับที่หนึ่ง
.
.
ชายชราผู้หนึ่งกำลังนั่งเหม่อมองแสงอาทิตย์อัสดงอยู่บนเตียงห้องพิเศษ เขาคิดไม่ถึงว่าเงินทองที่เก็บหอมรอมริบมาตลอดชีวิตเกินกว่าครึ่งต้องหมดไปกับการนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลนานนับปี แต่ที่น่าเศร้ายิ่งกว่าคือดูเหมือนว่าลูกหลานจะไม่พอใจที่เงินมรดกในอนาคตเริ่มร่อยหรอไปทุกที
.
.
.
บางครั้งนึกอยากตายไปให้พ้น ๆ คนที่อยู่ข้างหลังจะได้โล่งใจ ไม่ต้องหมั่นหิ้วกระเช้าซุปไก่ราคาแพงมาเยี่ยมแล้วตีหน้าเสแสร้ง คนแก่ผู้เจนจัดชีวิตชีวิตมีหรือแค่นี้จะดูไม่ออก
.
.
.
“คุณตาคะ เรียกหนูหรือเปล่าคะ” นางพยาบาลสาวเคาะประตูพอให้เป็นพิธีแล้วเดินเข้าหาอย่างนุ่มนวล เธอรับหน้าที่ดูแลผู้ป่วยวีไอพีท่านนี้มาเนิ่นนาน จนไม่ต้องเรียกชื่อจริงหรือแทนตัวว่า “ดิฉัน” ทั้งนี้ด้วยความคุ้นเคยกันนั่นเอง
.
.
“หนูเอาซุปไก่นี่ไปกินที่บ้านสิ ฉันไม่กิน”
.
.
.
“อีกแล้วเหรอคะคุณตา. . .รังนกที่ให้มาคราวก่อนยังทานไม่หมดเลยค่ะ. . .แค่หนูเคยรับของก็ผิดจรรยาบรรณแล้ว อย่าให้หนูรู้สึกผิดซ้ำซ้อนเลยค่ะ”
.
.
.
“ก็เพราะฉันคะยั้นคะยอให้หนูเองนี่นา. . .หนูไม่ผิดซะหน่อย. . .เอาไปเถอะ. . .แบ่งให้คนที่บ้านกินก็ได้” ชายชรายิ้มให้อย่างเอ็นดูประหนึ่งลูกหลาน
.
.
.
“แต่มันไม่เหมาะสมนะคะ คุณตาทำแบบนี้หนูลำบากใจนะคะ” น้ำเสียงของเธอบ่งบอกความอึดอัดใจ
.
.
.
“เชื่อฉันอีกสักครั้ง. . .เอาไปกินเถอะ. . .ฉันไม่ชอบกลิ่นมันเหม็นคาว. . .แค่ครั้งสุดท้าย. . .ครั้งสุดท้ายจริง ๆ นะหนู” ชายชราพยายามเอื้อมมือสั่นสะริกเพื่อหยิบกระเช้าซุปไก่บนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง
.
.
.
เมื่อเอื้อมมือแตะถึงตัวก็ล้มลงเกือบตกจากเตียง ส่วนกระเช้าซุปหล่นตกพื้น
.
.
“คุณตา!!?” พยาบาลสาวรุดเข้าประคองทันที
“เอากระเช้านี้ไปอีกเที่ยวเดียว ฉันขอแค่ครั้งนี้ก็ได้” ชายชราขอร้องออดแอด ช่างสงสารยิ่งนัก
.
.
“ก็ได้ค่ะ หนูรับไว้ก็ได้ แต่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริง ๆ นะคะ คุณตาห้ามทำอย่างนี้อีกนะคะ ไม่งั้นหนูจะไม่ยอมคุยเป็นเพื่อนอีก” เธออยากตามใจชายชราขี้เหงาเท่าที่เขาต้องการก็จริง แต่ด้วยหน้าที่และหัวโขนที่สวมอยู่ คงไม่เหมาะนักที่จะรับของเยี่ยมผู้ป่วยมากินใช้อยู่เนือง ๆ
.
.
.
เธอก้มลงเก็บกระเช้าซุปไก่ หารู้ไม่ว่าชายชราได้ซ่อนสำเนาพินัยกรรมแสดงเจตจำนงยกทรัพย์สินเป็นเงินให้เธอถึงแปดหลักพร้อมจดหมายรับรองสิทธิ์ที่เขียนด้วยลายมือตนเอง โดยซ่อนอยู่ใต้ฐานตั้งขวดซุปทรงขั้นบันได สำหรับเป็นทุนการศึกษาต่อต่างประเทศตามที่เธอเคยเล่าความฝันว่า แค่ทำหน้าที่พยาบาลยังไม่เพียงพอ เธออยากไปศึกษารับเอาวิทยาการจากอารยประเทศแล้วกลับมาเผยแพร่ในฐานะอาจารย์มหาวิทยาลัย เธอบอกว่าลำพังตัวเธอทั้งชีวิตอาจดูแลคนได้แค่หลักร้อย แต่หากเธอเป็นผู้สร้างพยาบาลจะมีคนแบบเธอไม่รู้อีกกี่ร้อยกี่พันคน และจะช่วยคนอีกได้ไม่รู้เท่าไหร่ ชายชราถึงกับน้ำตาซึมเมื่อได้ยินความฝันอันเปี่ยมอุดมการณ์ นอกจากนี้พยาบาลสาวยังดูแลปรนนิบัติเขาเปี่ยมด้วยเมตตา หลายครั้งที่ต้องเหนื่อยเกินกว่าหน้าที่ เธอก็ไม่เคยแสดงอาการไม่พอใจหรือปริปากบ่น บางทีชายชรานึกอยากให้เธอคนนี้เป็นลูกแท้ ๆ เธอทำหน้าที่ได้ดีกว่าลูกในสายเลือดเสียด้วยซ้ำ
.
.
.
และหลังจากที่เธอรับมันไป เขาจะฆ่าตัวตายเพื่อมิให้เป็นภาระกับลูกหลานไปมากกว่านี้ นอกจากมรดกที่ให้โดยเสน่หากับพยาบาลสาวแล้ว ส่วนที่เหลือจะมอบให้ลูกหลาน และมูลนิธิการกุศลอีกจำนวนหนึ่ง
.
.
.
.
.
.
เสี้ยววูบความคิด. . . . จู่ ๆ ชายชราก็นึกเปลี่ยนใจ
.
.
“หนู ๆ. . .”
.
.
.
ชายชราอ้าฝ่านิ้วทั้งห้าตะปบเข้าที่แก้มก้นพยาบาลสาวที่กำลังก้มเก็บซุปดังป๊าป!! “เป็นเมียน้อยฉันเถอะ!”
.
.
“ว๊าย!!?” เธอหันขวับปิดป้องแก้มก้นที่เพิ่งถูกสัมผัสเมื่อกี้ยังกับกลัวว่าเนื้อจะหลุดติดมือไป
.
.
.
“ข้างหลังยังสวยขนาดนี้แม่เจ้าประคุณเอ้ย จุ๊ ๆ ๆ อยากรู้ว่าข้างหน้าจะโหนกนูนแค่ไหน” แววตาชายชราผู้น่าสงสารกลับกลายเป็นหมาป่าผู้หอบกระหายเลือด แลบลิ้นตวัดเลียอากาศไปมาเหมือนต้องการซ้อมก่อนเลียบางสิ่งบางอย่าง
.
.
.
“ทำแบบนี้ได้ไงคะ!!?” พยาบาลสาวเอ็ดเสียงสั่น น้ำตาปริ่มขอบ เธอทั้งโกรธ อายและผิดหวังในตัวชายชรา
.
.
.
“มานี่อีหนู!!! เดี๋ยวป๋าจะมอบทุนการศึกษาให้!!!” อยู่ดี ๆ ชายชราที่น่าจะอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงก็กลับลุกเหินเดินเหาะคล่องแคล่ว ซ้ำเส้นเลือดตามกล้ามเนื้อยังปูดโปนดุจอัดฉีดด้วยพลังช้างสาร เป้ากางเกงคนไข้โป่งพองขึ้นชี้หน้าพยาบาลสาว เธอแทบไม่อยากคิดว่าสิ่งที่อยู่ข้างในจะมีสภาพเป็นอย่างไร
.
.
แล้วชายชราก็โผตะครุบพยาบาลสาวทันที พยาบาลสาวยื่นมือหมายกดออดฉุกเฉิน แต่ชายชรากดแขนให้เบนไปอีกทาง
.
.
.
“ช่วยด้วย!!กรี๊ดดดดดดด !!ช่วยด้วย!!” นางพยาบาลกรีดร้องลั่น
.
.
“อย่าร้องสิจ๊ะหนูจ๋า แหะ ๆ ๆ ป๋าออกจะใจดี กลัวทำไมกันจ๊ะ” ชายชราพยายามสอดมือเข้าไปในเครื่องแบบขาวพิสุทธิ์ของเธอ มือที่ตะเกียกตะกายหาเครื่องทุนแรงคว้าหูกระเช้าซุปไก่ได้พอดิบพอดี
.
.
“นี่แน่ะไอ้โรคจิต!!” เธอฟาดทั้งกระเช้าอัดใส่ศีรษะตาแก่มือปลาหมึกโดยไม่สนใจสถานภาพว่าเป็นคนไข้ ชายชราเสียหลักล้มลง พยาบาลได้ทีวิ่งหนีออกจากห้องอย่างไม่รอช้า
.
.
.
“เดี๋ยวสิจ๊ะหนูจ๋า รอป๋าด้วย!” ชายชราตั้งท่าจกมือเหมือนผีปอบแล้ววิ่งตามติดออกไป
.
.
.
.
.
“ผมจะเดินไม่ได้ตลอดไปใช่มั๊ย” เด็กชายอายุราวสิบกว่าขวบนั่งอยู่บนรถเข็นเงยหน้าพูดกับผู้เป็นแม่ ดวงหน้าเศร้าสร้อย
.
.
“ไม่หรอกจ้ะ แม่สัญญาว่าน้องบอยต้องกลับมาเดินได้ แต่น้องบอยต้องมาให้พี่ ๆ เค้าทำกายภาพบำบัดเป็นประจำ ห้ามดื้อนะคะลูก เดินได้แน่ ๆ” คุณแม่พูดให้กำลังใจ เธอสังเกตว่ามีพยาบาลนางหนึ่งวิ่งฉิวผ่านไป แต่ก็ไม่ได้เอะใจนึกผิดปกติ ก็แค่อาจถูกคนไข้เรียกด่วน
.
.
“จริงนะฮะ”
.
.
“จริงสิจ๊ะ แม่สัญญา” คุณแม่เข้าโผกอดลูกชายและบีบกลั้นน้ำตาไว้ วัยนี้ลูกของเธอควรจะได้ซุกซนโลดโผนตามประสาเด็กผู้ชาย เธอสงสารลูกจับใจที่ต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ กระนั้นก็ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ลูกเห็นเพราะเธอเท่านั้นคือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของลูก
.
.
“คุณแม่รักลูกบอยนะคะ เข้มแข็งไว้นะลูก”
.
พูดได้แค่นั้นทั้งสองก็รู้สึกเหมือนโลกเอียงฉาก
.
.
“เกะกะ! เอาไอ้นี่มายืมหน่อยซิ! เมื่อยตีนโว้ย!!” ชายชราถีบแม่พร้อมเด็กคนไข้กระเด็นลงจากรถเข็น เด็กชายร้องไห้จ้า ส่วนผู้เป็นแม่กระเด็นหงายกระโปรงหวอออกนอนแผ่ไม่เป็นท่า
.
.
“ฮี่ ๆ ๆ ๆ เสร็จป๋าแน่อีหนู!!!” ชายชรานั่งเข้าที่บนรถเข็นและปั่นด้วยกำลังแขนเหลือเชื่อ เขานั่งปั่นล้อรถเข็นไล่กวดนางพยาบาลสาว ไม่นานนักเหยื่อก็ถึงคราวจนมุม เป็นมุมอับบริเวณทางหนีไฟซึ่งไม่ค่อยมีคนผ่าน
.
.
.
ยังเคราะห์ดีที่เธอเหลือบเห็นกล้องวงจรปิดบริเวณนั้นพอดี
.
.
“ช่วยด้วย! ตรงนี้มีคนโรคจิต!” เธอโบกมือให้กล้องวงจรปิด เหมือนคนติดดาดฟ้าตึกไฟลุกลามที่กำลังโบกมือเรียกเฮลิคอปเตอร์ซึ่งเป็นความหวังเพียงหนึ่ง
.
.
“ฮี่ ๆ ๆ หนูจ๋ายอมป๋าซะดี ๆ” ชายชราตั้งท่าผีปอบจอมจกขึ้นทีละมือ
.
.
และพุ่งเข้าปล้ำพยาบาลสาวทันที
.
.
“กรี๊ดดดดดด!!” เธอกรี๊ดได้อีกอึดใจก็ถูกตั้นท้องจนร้องไม่ออก ตาเฒ่าจอมหื่นรูดกางเกงในของเธอปลดออกจากเรียวขา
.
.
เธอถูกถลกกระโปรงเย็ดต่อหน้ากล้องวงจรปิด
.
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง
.
.
กลุ่มเจ้าหน้าที่เฝ้าจอภาพจากล้องวงจรปิดกำลังสาวท่อนลำชักว่าวพร้อมดูหนังสดผ่านจอ
.
.
รอยบาปที่เธอถูกข่มขืนมีค่าหาเกินกว่านั้นจริง ๆ
