ติดตามตั้งแต่ตอนแรก ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมคนอ่านเรื่องนี้เยอะจังจึงกลับไปไล่อ่านของเก่าก่อนแล้วมานั่งวิเคราะห์ ทั้งที่อ่านตอนอวสานจบตั้งแต่วันแรกแล้ว เพิ่งกลับมาโพสท์วันนี้และขอขอบคุณไปด้วยเลยนะครับผมไม่เคยโพสท์มาก่อน แต่ก็ได้เห็นความตั้งใจพยายาม มุมมองหลายอย่างจากคนแต่ง อยากโพสท์จริงจังซักครั้งส่งท้ายก่อนจากกันไป- จุดเด่นนิยายคุณอยู่ที่กล้าเอาของที่เข้ากันไม่ได้มามิกซ์จนกันกลืนกันอย่างไม่น่าเชื่อครับ ผสมมุมมองด้านบวกและด้านลบลักษณะสุดขั้วในแต่ละด้าน ตั้งแต่ภาษาที่ใช้และแง่มุมข้อคิดต่างๆ
ตัวอย่างนี้ผมสังเกตุได้ตั้งแต่ตอนแรก (ฉากปรียาอนาจารหน้าห้าง) ผู้คนแถวนั้นมีทั้งด่าทอสาปแช่งและอยากรู้อยากเห็น ก็คือคุณสามารถสวมความคิดของคนที่ออกมาทำบ้าๆ อล่างฉ่างท้าทายสังคมได้
แต่อีกด้านคุณก็สามารถจินตนาการได้ว่าถ้าเกิดขึ้นจริงๆ สังคมจะรู้สึกและตอบโต้กลับไปอย่างไรบ้าง เนื้อเรื่องจึงสมจริงและน่าสนใจ ถือว่าสร้างสรรค์ด้วยเพราะแปลกใหม่ครับ
-กระทู้เก่าๆ มีดราม่าเล็กน้อย เรื่องว่ามีคนตำหนิหลังจากเห็นแววว่าผู้เขียนเริ่มให้น้ำหนักกับผู้มีพลังมากขึ้น ฉากอีโรติกเมื่อไหร่จะโผล่มา กับอีกกลุ่มถูกใจพวกธนิกที่โผล่มาทีหลัง ขอให้เนื้อหาเบาลง ตรงนี้หัวเลี้ยวหัวต่อลุ้นกันน่าดูครับ คนเก่าๆ หายหน้าหายตา เลิกติดตามกันไปก็มี (แต่จริงๆ ผมว่าเขาก็ไม่ได้นะ ฮา เพราะผมไม่เคยโพสท์ขอบคุณเลยซักครั้ง)
จนคุณผู้แต่งต้องออกมาบอกว่าเป็นนิยายล้างแค้น ส่วนนี้ผมเข้าใจนะเพราะสังเกตุได้ตั้งแต่ตอนเปิดตัวฉากแรกอย่างที่บอก อารมณ์เหมือนคุณอยากรังแกคนให้ดูมากกว่าจะเรียกให้คนมาเสียว
ช่วงแรกคนแต่งกับคนอ่านยังไม่ค่อยเข้าใจตรงกัน คุณผู้แต่งก็ต้องยอมรับด้วยว่ามีส่วนเขียนให้เขาเข้าใจคลาดเคลื่อนไปจากที่คุณอยากสื่อด้วยส่วนหนึ่ง ก็คงลองผิดลองถูกกันไปจนในที่สุดก็รู้ตัวเอง แม้เสียคนอ่านส่วนหนึ่งไปบ้างก็ไม่อยากให้คิดมาก คนเราคิดต่างกัน ต่อให้คุณจะให้เสียวกันทั้งเรื่องเพื่อเอาใจคนส่วนนี้จนเนื้อหาหลักเลื่อนลอย คุณก็จะเสียคนที่ติดตามเพราะชอบเนื้อหาหลักอยู่ดี ดังนั้นเป็นตัวของตัวเองดีที่สุดครับ
ถ้าตอนนั้นคุณฝืนเขียนเพื่อเอาใจคนกลุ่มหนึ่งกลุ่มใด ไม่ว่าจะอัดบทอีโรติกเข้าไปเยอะๆ หรือลดฉากแก้แค้นให้น้อยลงๆ ผมเชื่อเลยว่าถ้าทำแบบนั้น ถึงกลางเรื่องคุณจะตันแล้วเขียนต่อไม่ไหว ต้องขอวางมือหรือทิ้งเรื่องหายไปเหมือนคนแต่งอื่นๆ แน่นอน เพราะโครงเรื่องมันบังคับให้คุณต้องบาลานซ์อย่างระวังมากๆ ถ้าหลุดเมื่อไหร่ก็ไปไม่เป็นกันทีเดียว ช่วงนั้นผมเป็นห่วงก็ขอโทษที่ไม่ได้แสดงความเห็นเพราะอยากชั่งใจดูฝีมือคุณก่อน
อยากให้เขียนจากใจจากความสุขตัวเองดีกว่าครับ แบบต่อให้มีคนติดตามแค่สองสามคนหรือไม่มีเลยคุณก็ยังเขียนต่อได้เพราะถนัดและเป็นตัวเอง
แล้วเห็นไหมครับมันก็จบลงได้ในแบบของคุณ แม้ที่บ้านประสบภัยคุณก็ยังเขียนต่อได้เพราะไม่ฝืนใจหรือคิดว่าเป็นหน้าที่ แต่เป็นสิ่งที่คุณอยากทำ
-มีหลายคนบอกว่าชอบเรื่องนี้เสียดายไม่อยากให้จบ แต่ให้เหตุผลไม่ได้ว่าชอบเพราะอะไร ผมจะลองวิเคราะห์ดูนะครับ น่าจะตรงใจไม่มากก็น้อย
นิยายนี้ไม่เชิงอีโรติกนะผมว่านะ ดูแล้วคนแต่งตั้งใจรักษาคอนเซปท์เนื้อเรื่องกับหลักเหตุผลมากกว่าเขียนเพื่อเอาเสียวสะใจหรือตามใจคนอ่าน เช่นการให้มีตัวละครหญิงสลับบ้างเพื่อไม่ให้เรื่องดูจงใจยัดเยียดว่ามีแต่ชายกับชายจนผิดธรรมชาติ
โดยรวมๆ ผมว่าคุณผู้แต่งเล่นกับคนอ่านเรื่องแรงขับทางเพศ สัญชาตญาณแฝงมนุษย์ที่สะใจในการทำลายล้าง และความสุขจากการเฝ้าดูหรือแอบมอง
เช่นตัวละครบางตัวเป็นคนสติดีๆ ภาพพจน์ดี แต่กลับลุกขึ้นมาทำบ้าๆ บอๆ จนตัวเองเสื่อมเสีย (แถมคนรอบข้างยังกระหน่ำซ้ำเติมอีก)
ภาพพจน์ตัวละครหลายตัวเป็นสัญลักษณ์แห่งความขาวบริสุทธิ์ เช่น นักต่อสู้สิทธิเด็กและสตรี สูตินารีแพทย์ เด็กกำพร้า แม่ชี คุณก็เอามาปู้ยี้ปูยำจนน่าขำปนอนาถ นี่ก็ใช้หลักสัญชาตญาณทำลายเช่นกัน
สนองด้านมืดให้ผู้อ่านเกิดความพอใจว่า สิ่งที่คนเชื่อว่าสูงส่งไร้มลทิน จริงๆ แล้วก็มีจุดอ่อนไม่ได้ดีไปกว่าเราหรอก หลักเดียวกับหนังเขย่าขวัญให้ตัวตลกหรือนางพยาบาลเป็นฆาตกรโรคจิต เพราะมีภาพพจน์เป็นผู้มอบความรัก เป็นคนใจดี สิ่งที่มีภาพพจน์สูงส่งเมื่อถูกดึงลงมาให้อยู่ในที่ต่ำจะดูแย่ดูทุเรศกว่าคนธรรมดาหลายเท่า กลายเป็นเรื่องน่าสนุกสะใจที่ได้ดึงฟ้าลงต่ำสนองสัญชาตญาณทำลายล้าง
นอกจากนั้นคุณยังให้ผู้อ่านเสพความสุขความตื่นเต้นได้ถ้ำมองพฤติกรรมสัปดนหลุดโลกหรือความโชคร้ายของตัวละคร เช่นฉากแม่ค้าลุกขึ้นถ่ายหนักกลางร้านจนผู้คนแตกตื่น นี่ก็คล้ายกับเราแอบขำอยู่ห่างๆ เมื่อเห็นคนตกบันไดเลื่อนหรือเดินชนประตู
-อีกประเด็นที่พอจับได้คือคุณเล่นให้ผู้อ่านมีความสุขกับ Sense of Superiority คือความสุขที่ได้อยู่เหนือผู้อื่น คุณจึงกำหนดตัวละครให้มีอำนาจเหนือมนุษย์แต่อาศัยอยู่ในสังคมมนุษย์ (เปรียบเทียบกับผู้ด้อยกว่า เพื่อขับให้ตัวเองเด่นและอยู่สูงกว่าคนอื่น) ไม่ใช่ให้ผู้มีพลังต่อสู้กันเปรี้ยงปร้างเหมือนการ์ตูนแนวเหนือมนุษย์ทั่วไป
คล้ายๆ คนรวยขับรถสปอร์ทผ่านย่านชนชั้นกลางหรือคนจนจะรู้สึกว่าอีโก้พองตัวมีความสุขที่คนอื่นมองเรา
ลึกๆ แล้วคนส่วนใหญ่มีสำนึกของความอยากเป็นอภิสิทธิ์ชนอยู่ด้วยกันทั้งนั้นครับ การตลาดต่างๆ จึงมักเอาเรื่องอภิสิทธิ์ต่างๆ มาล่อตาล่อใจ หรูกว่าคนอื่น ดีกว่าคนอื่น พิเศษกว่าคนอื่น
ตัวอย่างเช่นฉากที่เอ่ยถึงการประยุกต์ใช้พลังรูปแบบต่างๆ เต๋อสร้างฐานะ-ล้างแค้นผ่านการสะกดจิตคน ณัฐทำนายหวยทำนายหุ้นได้ โดยรวมๆ ตัวละครผู้มีพลังอยู่ในฐานะได้เปรียบกว่ามนุษย์เดินดินไม่ทางหนึ่งก็ทางใด
ฉากธนิกเล่นงานคนนอกอำนาจกฎหมายก็ทำนองคล้ายกัน ตอนจบยิ่งชัดมาก มีคนชี้หน้าด่าฉอดๆๆๆ เจอธนิกกระดิกมือนิดเดียวสมองกระจุย ถ้าใครเคยถูกด่ากราดในชีวิตจริงมาก่อน ฉากนี้คงสะใจเสียจนอยากเป็นธนิกซะเอง
-สรุปมนุษย์เราลึกๆ แล้วมีสัญชาตญาณของการทำลายอยู่ในตัวครับ ไม่ว่าจะทำลายคนที่เกลียดขี้หน้าหรือมีความสุขที่เห็นผู้อื่นถูกทำลาย อยากได้ดิบได้ดี อยากเด่นกว่าคนอื่น นิยายนี้สนองตัณหาด้านนั้น
ใครว่าเป็นนิยายอีโรติก ผมว่าถูกครึ่งเดียวครับ ยังไม่โดนซะทีเดียว น่าจะเรียกว่าสนองด้านมืดกับกิเลสที่คนเราขาดหายไปและทำไม่ได้ในชีวิตจริง สำหรับผมนิยายนี้เหมือนฝันกลางวันครับ ไม่มีอยู่จริงแต่แค่ฝันก็สุขและสนุกมากแล้ว
ไม่สงสัยที่คุณผู้แต่งย้ำนักหนาว่าเป็นเรื่องสมมุติ คงอยากให้อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้นอย่าเอาไปทำในชีวิตจริง แล้วช่วงท้ายๆ ก็สอดแทรกเรื่องการเสียสละ การช่วยเหลือ การให้อภัย จนจบลงอย่างสวยงาม
ถ้ามองเรื่องความรับผิดชอบของผู้แต่งว่างานที่ตนเขียนจะดึงจิตใจคนสูงขึ้นหรือต่ำลง ผมถือว่าคุณมีจรรยาบรรณและสอดแทรกข้อคิดได้อย่างฉลาดด้วยครับ
- นับถือการเอาใจใส่ตัวละคร ตั้งแต่กลุ่มตัวเอกไปถึงตัวประกอบอย่างแม่บ้านป้าบัว นิยายบางเรื่องวางตัวละครไว้ดีมากแต่ตอนท้ายกลับไม่นึกถึงเลย ไม่รู้ว่าลืมหรือเขียนแบบใส่ๆ ไปแค่นั้น เรื่องนี้ละเอียดดีครับ แถมยังแฟร์กับตัวละครอิงโดยต่อความเป็นจริง เช่น เต๋อสำเหนียกตนว่าไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่ต้องการให้ณัฐได้เดินตามทางของตน ภูมิซึ่งน่าจะเข้าข้างเต๋อกลับกลายเป็นตีตนออกห่างเพื่อรักษาครอบครัวตนเองไว้
ตัวร้ายอย่างน้ำหวานก็มีสิทธิ์จองเวรกดดันตัวเอกเป็นการเอาคืนเช่นกัน (ในฉากก่อนตาย) หรือคนอย่างดารินทร์ก็มีสิทธิ์ลืมตาอ้าปากได้ ไม่ใช่ว่าเคยร้ายมาก่อนแล้วต้องกระทืบซ้ำเอาให้ตาย มุมมองเหล่านี้แสดงถึงทัศนะต่อโลกกับจริยธรรมในตัวผู้เขียนอย่างมีมิติและเป็นกลางดีครับ
-เป็นความคิดที่ดีที่ไต่ระดับความรุนแรงของการล้างแค้นตอบโต้ไปมาเรื่อยๆ จนถึงจุดอิ่มตัวก็เริ่มแทรกข้อคิดให้ผู้อ่าน งานเขียนที่ดีไม่จำเป็นต้องจบสวยก็ได้ครับ แต่อย่างน้อยมันควรจะให้สาระประโยชน์ต่อผู้อ่านด้วย จริงๆ ถ้าจะให้จบแบบโศกนาฏกรรมหรือสะเทือนใจก็ยังได้ครับ เคยอ่านการ์ตูนเรื่อง Happy People ตอนนกเป็ดน้ำไหมครับ คือมีนกเป็ดน้ำถูกลูกศรปักคาคอแต่ไม่ตาย บินไปทั่วจนเป็นข่าวดัง
แล้วมีนักข่าวคนหนึ่งอยากทำข่าวบ้างเลยไปตามหานกเป็ดน้ำตัวนี้ แต่ดันไปดึงลูกศรให้มันโดยบังเอิญ นักข่าวจึงไปซื้อเป็ดที่คนเลี้ยงไว้มายิงลูกศรใส่เลียนแบบนกเป็ดน้ำตัวนั้นเพื่อจะทำข่าว แต่เป็ดทั้งหมดก็ตายอย่างทรมาน ตอนจบ ภาพที่นักข่าวถอนศรให้นกเป็ดน้ำเป็นข่าวดัง สำนักข่าวอื่นเลยพากันมาทำข่าวชื่นชมถึงบ้าน นักข่าวคนนี้ออกตัวว่าเป็นคนมีเมตตา ได้รับการสรรเสริญ แต่ในบ้านซ่อนซากเป็ดเคราะห์ร้ายนับไม่ถ้วนและไม่มีใครเห็นเลย จะเห็นว่าจบหดหู่เหลือเกินแต่ก็ให้ข้อคิดว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ให้จบประมาณนี้ก็สามารถทำได้ครับ ให้ไว้เป็นแนวทางเผื่อวันหน้าอยากเขียนงานที่ท้าทายฝีมือยิ่งๆ ขึ้นไป แต่งานนี้ให้จบแบบ Feel Good แบบหนังค่าย GTH ก็ไม่ติดขัดอันใดเนื่องจากเครียดกันมาทั้งเรื่องแล้ว จบสวยแต่ไม่เกินจริง ได้สาระประโยชน์ แถมมีปมให้คิดเป็นลูกเล่นเก๋ๆ ก็นับว่าเยี่ยมยอดแล้วครับ
-เรื่องสำนวน การใช้ภาษา ผมไม่ถนัดคงวิจารณ์ลำบากครับ ก็เห็นว่าใช้คำได้หลากหลายและไม่ยึดกับกรอบเกินไป คงเน้นที่ความสมจริงกว่าธรรมเนียมกระแสหลัก
- ขอบคุณที่อุทิศเวลาเขียนนิยายสนุกๆ ให้อ่านกันครับ ขอเอาใจช่วยทั้งเรื่องที่บ้านและงานเขียนนะครับ คุณเหมาะที่จะเป็นนักเขียนมากครับ
