We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 3" Posted by โทรจิตคุง on 26-Aug-11 at 02:50 AM เหตุการณ์ลำดับที่สี่. . . . . ที่ห้า . ที่หก . เจ็ด แปด เก้า. . .และสิบ . . .สิบเอ็ด . . .สิบสอง สิบสาม สิบสี่ สิบห้า สิบหก. . . . . เหตุวิปลาสทั้งหมดปรากฏขึ้นในโรงพยาบาลเซนต์แมตธิว ยังคงเกิดขึ้นต่อไปเรื่อย ๆ ในเวลาไล่เลี่ยกัน และไม่มีทีท่าจะสงบนิ่ง จากเดิมเหตุเกิดขึ้นในแต่ละจุดแต่ละอาคารซึ่งแยกห่างจากกัน บัดนี้ความโกลาหลลุกลามทั่วโรงพยาบาลจนแม้คนที่ความรู้สึกช้าที่สุดก็ยังต้องหวั่นผวา จะให้นิ่งเฉยได้อย่างไรในเมื่อมีพยาบาลวิ่งไล่จะใช้กรรไกรแทงคนไข้ผ่านหน้า แม่บ้านกระโดดลงจากชั้นสองเพื่อหนีจากอะไรบางอย่าง มีคนตาลีตาลานดึงสลักถังดับเพลิงออกมาใช้ เกิดเสียงเอ็ดตะโรโวยวายราวกับมีสัตว์ประหลาดบุกอาคารเข้ามาพร้อมกันทุกทิศ เสียงหวอไซเรนดังอยู่ไม่ไกล คงมีคนแจ้งตำรวจแล้วเป็นแน่แท้ . . ณัฐซึ่งนั่งเฝ้าเต๋ออยู่หน้าห้องฉุกเฉินต้องยังต้องวิ่งไปสำรวจว่าที่ล็อบบี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ และได้เห็นภาพความยุ่งเหยิงดังกล่าว เหมือนมีเหตุจลาจล เหมือนมีผีดิบบุกเข้ามา เหมือนวันสิ้นโลก. . . . . . “คงไม่ใช่ . . .” ณัฐเหลียวหลังหันกลับไปมองห้องฉุกเฉิน เต๋อน่าจะยังนอนอยู่ในนั้นพร้อมทีมแพทย์พยาบาล. . .แต่ไม่มีเหตุผลที่เต๋อจะต้องอาละวาดทันทีหลังฟื้นไข้ ซ้ำยังจู่โจมไม่เลือกเป้าหมายกับคนในโรงพยาบาล การกระทำไร้แรงจูงใจรองรับไม่น่าจะใช่วิถีในแบบของเต๋อ . . . ชั่วอึดใจประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกมา แพทย์หญิงผู้รับผิดชอบเวรผลักบานประตูออกมาพร้อมกับเต๋อซึ่งถูกเปลื้องเสื้อออกเหลือยีนส์ตัวเดียว . . . “ชั้นไม่ให้เด็กคนนี้กับใครหน้าไหนทั้งนั้น! ใครจะว่าเลี้ยงต้อยก็ไม่แคร์!” เธอหันรีหันขวางเหมือนคนบ้ากลัวผู้อื่นทำร้ายแย่งชิงของหวง หลังจากแพทย์หญิงหันหลังตะคอกใส่คนในห้องฉุกเฉินแล้วก็รีบหิ้วปีกเต๋อหนีออกมา มีพยาบาลอีกสองสามคนก้าวเท้าฉับ ๆ เดินตามออกมา . . “เซ็กส์หมู่ไม่ได้รึไงหมอ!” . “ฉันก็อยากกินเจี๊ยวหวาน ๆ บ้าง!” . . “พวกแกมันไม่คู่ควร! กลับบ้านไปอยู่กับลูกผัวไป! ชั้นต่างหากที่จะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้สบาย! ชั้นจะเก็บไว้กินคนเดียว!!” แพทย์หญิงตวาดใส่ . . “อ้าว! พูดงี้สวยสิ! ของอย่างนี้ใครดีใครได้!” พวกพยาบาลช่วยรุมยื้อแยงร่างเต๋อเปลือยท่อนบนให้แยกจากแพทย์หญิง ชั่วเสี้ยววินาทีก็เปลี่ยนเป็นลงไม้ลงมือตบกันสด ๆ หน้าห้องฉุกเฉินไม่ต่างตลาดห้างร้าน . . “นึกว่าเป็นหมอแล้วเบ่งใส่พวกกูได้เหรอ ทนมานานแล้วนะโว้ย!!” พยาบาลตบแพทย์หญิงดังฉาด “วันนี้ถ้ากูเอาเลือดหัวอีหมอจองหองนี่ออกไม่ได้ ไม่ต้องเรียกกูว่าคน! พวกเราช่วยกันลุย!” . . ณัฐอาศัยจังหวะที่ตะลุมบอนกันอยู่นี้ชิงตัวเต๋อออกมาจากวงล้อม . . “พี่เต๋อ ๆ . . .พี่รู้สึกตัวแล้วใช่ไหม. . . ครับ?” ณัฐถามขณะหิ้วปีกพาเต๋อเดินหนี . . แต่แววตาของเต๋อเลื่อนลอยไร้จุดหมาย แทบไม่มีเค้าของผู้ใช้โทรจิตจอมเจ้าเล่ห์หลงเหลืออยู่เลย ใบหน้าปราศจากอารมณ์ปานหน้ากระดาษขาว . . “อื๋อ. . .แม่. .แม่. . .วันนี้ผมถูกแกล้งอีกแล้ว” เต๋อบ่นพึมพำ . . “พี่ว่าไงนะครับ!?” . . “เห็นแม่ผมไหม. . .มีใครเห็นแม่ผมบ้าง. . . แม่. . .แม่” เขาบ่นซ้ำไปมา ต้องการสื่อสารกับใครก็ไม่อาจทราบได้ . . “พี่หายปวดหัวรึยังครับ?” . . “แม่. . .พาผมกลับบ้านที. . .แม่. . .” . . “. . .” ณัฐคิดว่าในสภาพที่เป็นอยู่นี้คงคุยกันด้วยวิธีปกติไม่เป็นผล เหตุการณ์ร้ายแรงนี้ต้องเกิดจากอำนาจโทรจิตของเต๋ออย่างไม่ต้องสงสัย แต่มันตึงมือเกินกว่าที่เด็กอย่างเขาจะคิดหาทางแก้ไข เขาจับเต๋อนั่งบนเก้าอี้ยาว แล้วหยิบมือถือออกมา เปิดยังหน้าสมุดโทรศัพท์เลื่อนหาหมายเลขของธนิก . . “เอาน่ะ. . .อย่างดีก็ถูกด่า. . .พี่นิกคงเข้าใจ” ณัฐพูดเข้าข้างตัวเองเป็นการปลุกใจ แต่เสียงกระซิบอีกด้านของความคิดก็แทรกค้าน “. . .หรือไม่ต้องโทรดีหว่า” . . . ไม่ทันที่จะชั่งน้ำหนักเพื่อตัดสินใจเอง หมายเลขของธนิกก็โชว์หราพร้อมเสียงเรียกเข้า เด็กหนุ่มตกใจผงะ . . . “ครับ? พี่. . .นิก” . . “ณัฐแกปิดมือถือทำไมพี่โทรหาไม่รู้กี่รอบ!! ตอนนี้มันเป็นยังไงบ้าง!! อาการกำเริบแล้วใช่ไหม!! แล้วอยู่ที่ไหนกัน!!” ธนิกยังคำถามรัวทันทีเมื่อรับสาย ทำเอาผู้เป็นน้องไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน . . “เอ่อ. . .เอ่อ” . . “พี่มีนเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว แกอย่าเพิ่งกลัวพี่เป็นยักษ์เป็นมาร เอาปัญหาตรงหน้าก่อน มันอาละวาดรึยัง! ตอบมาเร็ว ๆ !!” . . “ก็. . .ประมาณนั้นครับ. . .ตอนนี้อยู่โรง’บาล. . .เซนต์แมตธิวครับ. . .เละตุ้มเป๊ะเลย” . . . “เวรเอ้ย! แกรีบเล่าทุกอย่างตั้งแต่ก่อนมันปวดหัวให้พี่ฟังให้หมด เร็วเข้าอย่าชักช้า!” เสียงของธนิกทรงอำนาจยิ่งกว่าครูฝึกทหารเสียอีก . . ณัฐจึงพยายามเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเรียบเรียงให้ธนิกทราบเท่าที่นึกออก เรื่องย่อทั้งหมดกินเวลาราวสามนาที เมื่อทางณัฐเล่าจบ ธนิกก็เบนเป้าไปที่มีนซึ่งนั่งร้องไห้อยู่มุมโซฟา ก่อนหน้านี้เธอฟ้องธนิกเรื่องที่ณัฐแอบนัดพบเต๋อพร้อมทั้งความยิ่งยโสที่ปฏิเสธความช่วยเหลือแม้ตัวเองเจ็บเจียนตาย แต่ผลตอบรับกลับตาลปัตร ธนิกตะคอกใส่จนเธอกระเด็นกระแทกฝาผนังประหนึ่งเธอทำผิดกฎหมายร้ายแรง . . “เห็นไหมพี่ทำอะไรลงไป!! เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์อย่างที่ผมคิดไว้ไม่ผิด!! พี่รู้ไหมตอนนี้มันไม่มีทั้งสติและควบคุมพลังไม่ได้เลย! มันมีอำนาจระดับก่อให้เกิดจลาจลขนาดใหญ่ได้เลยนะ!!” เขาเกรี้ยวกราดใส่พี่สาวเต็มหลอดเสียง . . “พี่. . .พี่ไม่รู้เรื่อง. . .พี่ไม่ตั้งใจ ฮือ ฮือ” มีนสะอื้น แต่หาได้ผ่อนปรนความโมโหของธนิกไม่ . . “อยากรู้ว่าอะไรก็อ่านเอาเอง!! หน้าที่ผมพับมุมไว้!!! แล้วหยุดร้องซะที! รำคาญ!!” เขาเหวี่ยงฟาดสมุดบันทึกลับประจำตระกูลลงตรงพื้นเบื้องหน้ามีน แล้วหันไปคุยกับณัฐต่อ . . “ตั้งสติให้ดีแล้วฟังพี่นะณัฐ. . .ซีเรียสมาก ไปหาอะไรมาจดด้วย” . . “ครับ ๆ” ณัฐหยิบปากกาและเศษกระดาษที่ติดตัวขึ้นจด . . “เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์ (Telepathic Disorder) แกจะเรียกว่าโทรจิตแปรปรวนก็ได้ เป็นอาการป่วยเฉพาะของพวกใช้โทรจิต เกิดจากการหยุดใช้โทรจิตกะทันหันในช่วงที่จิตใจถูกกระตุ้นให้นึกถึงปมฝังใจ จะพูดให้ง่ายก็เหมือนธาตุไฟแตกหรือลมปราณตีกลับในหนังจีนทำนองนั้น. . .เฮ้ย! จดอยู่รึเปล่า!” . . “ครับ จดอยู่ครับ” . . “เฟส (ระยะ) แรกจะปวดหัวรุนแรงจนหมดสติ เฟสสองจะได้สติกลับคืนมาแต่จะพูดไม่รู้เรื่อง ย้ำคิดย้ำทำแต่เรื่องที่ฝังใจมัน และตัวเองจะแผ่คลื่นโทรจิตสะเปะสะปะควบคุมไม่ได้ ใครซวยถูกลูกหลงก็จะแสดงอาการตามพื้นเพพฤติกรรมเดิมของผู้ใช้โทรจิต ร้อยกว่าปีก่อน มีนักใช้โทรจิตรับจ้างฆ่าคนเกิดป่วยอาการเดียวกับมัน แกรู้ไหมเกิดอะไรขึ้น. . .” . . . “ไม่ทราบครับ. . .” ณัฐพยายามจดให้ทันคำพูดของธนิก . . “ผู้คนครึ่งค่อนเมืองเข่นฆ่ากันแบบไร้เหตุผล เผาวัด จับพระสงฆ์เผาทั้งเป็น เด็ก คนแก่ หมาแมวยังไม่มีเว้น แต่ในกรณีไอ้เต๋อ แกไม่ต้องเล่าละเอียดพี่ก็พอจะเดาออก. . . ฟังนะ ประเด็นคือไอ้เต๋อมันทำไม่ถึงขนาดนั้นก็จริง แต่ผลที่ตามมาหลังจากนั้นมันทำให้เสียหายถึงขั้นคนโกรธจนฆ่ากันได้เลยนะ ฟังจากที่แกเล่าตอนนี้มันยังอยู่ที่เฟสสอง ถ้าพัฒนาไปเป็นเฟสสามมันจะเริ่มโต้ตอบกับคนอื่นได้ แต่ยังเพ้อแต่เรื่องย้ำคิดย้ำทำของมันเหมือนเดิม ช่วงนี้มันจะมีทั้งคลื่นโทรจิตที่ควบคุมไม่ได้แผ่จากร่างกายและอีกส่วนยังใช้ออกคำสั่งกับคนตามเจตนาได้ด้วย. . .และถ้าถึงเฟสสี่ซึ่งเป็นระยะสุดท้าย . . . มันจะควบคุมพลังไม่ได้ เกินขีดจำกัดของร่างกาย จะแผ่กระแสจิตเข้มข้นแผ่วงกว้างเหมือนคลื่นช็อคเวฟ ทุกคนที่สัมผัสกระแสจิตของมันจะคลุ้มคลั่งจนเสียสติกลับมาเป็นคนปกติไม่ได้อีก ส่วนเจ้าตัวจะมีอาการเลือดออกตา หู จมูก ปากและขาดใจตายในที่สุด” . . . “มีวิธีแก้ไหมครับ. . .” ณัฐตัดสินใจวางปากกา มันยืดยาวเกินกว่าเขาจะบันทึกได้หมด ขอวิธีแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อนดีกว่า . . . “ตอนนี้แกอยู่กับมันรึเปล่า. . .” . . “อยู่ครับ ๆ ” ณัฐตอบแต่เมื่อหันไปด้านข้าง เต๋อก็อันตรธานไปเสียแล้ว “อ้าว. . .เดินหายไปไหนแล้ว” . . “แล้วทำไมไม่รีบบอกพี่ตั้งแต่แรก!! ที่เล่าให้แกฟังเพราะนึกว่าแกต้องออกตามหามันน่ะนั่น!! เว้ย! ให้มันได้อย่างนี้สิคนบ้านนี้!!” เขาบุ้ยปากอย่างหัวเสีย . . “แกไปตามหามันให้เจอ หาอะไรแข็ง ๆ ฟาดหัวมันให้สลบ ระวังตัวด้วย ถ้าอาการกำเริบถึงเฟสสาม มันอาจสั่งให้คนรอบข้างคุ้มครองมันได้ เดี๋ยวพี่ตามไปสมทบ คุยกันไปด้วยก็ได้!” . . ณัฐออกเดินหาเต๋อในโรงพยาบาลท่ามกลางผู้คนที่วิ่งสวนไปมาจ้าละหวั่น ไม่นานนักก็เห็นแผ่นหลังหลัด ๆ เขากำลังเดินตุปัดตุเป๋ออกทางประตูหลังโรงพยาบาล . . . “เจอแล้ว!” ณัฐหันซ้ายขวามองหาอาวุธ เจอท่อนเหล็กขึ้นสนิมวางข้างประตู ขนาดเหมาะมือพอดี . . . “ทำให้มันหมดสติให้ได้นะณัฐ ไม่งั้นกว่าพี่ไปถึงเรื่องจะบานปลายขนาดไหนก็ไม่รู้” ธนิกบึ่งรถพร้อมคุยโทรศัพท์ไปด้วย . . ณัฐสะกดรอยตามเต๋อไปเงียบ ๆ แต่เมื่อใกล้ถึงตัวแล้วแท้ ๆ เท้ากลับหนักอึ้งราวกับถูกหมุดตอกเท้าติดยึดกับพื้น . . . . “พ. . .พี่นิกครับ. . .มะ. . .ไม่. . .ผม ทำไม่ได้. . .” . . “เป็นอะไรของแกอีก! บอกให้ตีจนสลบไม่ใช่ตีให้ตาย!! ปอดแหกไร้สาระ!” ธนิกตวาด . . “ไม่. . .ไม่ใช่ครับ ผมไปต่อ. . .ม. . .ไม่ไหว” ณัฐกวาดตามองรอบ ผู้คนหลายร้อยคนกำลังเดินจับจ่ายใช้สอยแน่นขนัด เต๋อเดินกลืนหายเข้าไปในฝูงชน . . ที่นี่คือตลาดนัดขนาดใหญ่บริเวณหลังโรงพยาบาล . . . และเป็นสาเหตุทำให้โรคกลัวคนของณัฐกำเริบขึ้นอีกครั้งจนก้าวขาไม่ออก . . . . . . “แม่. . .ผมถูกแกล้งอีกแล้ว แม่ช่วยด้วยครับ” เต๋อเดินโซเซ แววตาฉายความว่างเปล่า ความที่ปราศจากเสื้อและไม่มีรองเท้าทำให้เป็นจุดรวมสายตาของผู้คน บางก็มองว่าเป็นคนบ้าเมายา บางก็คิดว่าไม่น่าจะบ้า เนื่องจากหน้าตาและเนื้อตัวเหมือนคนมีสตางค์ อย่างไรก็ตาม ทุกที่ที่เขาผ่านจะมีคนหลีกทางให้เนื่องจากดูไม่น่าวางใจ . . . “เห็นแม่ผมไหมครับ. . .แม่. . .แม่. . . แม่ผมเป็นแม่ค้าขายน้ำชื่อทิพย์ครับ” เต๋อเดินไล่ถามพ่อค้าแม่ขายและสุ่มถามผู้สัญจรไปมา “แม่ครับ. . .แม่อยู่ไหน. . .” . . . “ไม่เคยได้ยินนะ ไม่รู้จักเลย ทิพย์ไหน?” . “น่าสงสารจัง ไม่มีเงินกินข้าวเหรอ” . “ลองไปถามร้านตรงหัวมุมโน้นสิ” . “อย่าไปสบตาซิ! เมากาวรึเปล่าไม่รู้” . “ไม่มี ๆ ! ไม่รู้ ๆ !ไม่ซื้อก็อย่าขวางหน้าร้าน!! ไปยืนที่อื่นไป!!” . . . หลังจากทุ่มแรงพยายามกับสิ่งไม่มีความหมายอยู่พักใหญ่ เต๋อทอดตัวนั่งลงกับพื้นกลางจตุรัสตลาดนัด โดยไม่สนใจสายตาคู่แล้วคู่เล่าที่จ้องมองเหมือนเขาเป็นสิ่งมีชีวิตหลุดมาจากอีกโลกหนึ่ง . . “พวกคุณหลอกผมไม่ได้หรอก. . .เอาแม่ผมไปซ่อนไว้ที่ไหน. . .” . . . ฉับพลัน. . .ม่านตาอันว่างเปล่าของเต๋อกลายกลับลุกโชนด้วยเปลวแห่งความชิงชัง. . .สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ . . . จบตอนที่ 21 พายุแห่งความฟั่นเฟือง

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >เหตุการณ์ลำดับที่สี่. . . >. >. >ที่ห้า >. >ที่หก >. >เจ็ด แปด เก้า. . .และสิบ . . .สิบเอ็ด . . .สิบสอง สิบสาม >สิบสี่ สิบห้า สิบหก. . . >. >. >เหตุวิปลาสทั้งหมดปรากฏขึ้นในโรงพยาบาลเซนต์แมตธิว >ยังคงเกิดขึ้นต่อไปเรื่อย ๆ ในเวลาไล่เลี่ยกัน >และไม่มีทีท่าจะสงบนิ่ง >จากเดิมเหตุเกิดขึ้นในแต่ละจุดแต่ละอาคารซึ่งแยกห่างจากกัน >บัดนี้ความโกลาหลลุกลามทั่วโรงพยาบาลจนแม้คนที่ความรู้สึกช้าที่สุดก็ยังต้องหวั่นผวา >จะให้นิ่งเฉยได้อย่างไรในเมื่อมีพยาบาลวิ่งไล่จะใช้กรรไกรแทงคนไข้ผ่านหน้า >แม่บ้านกระโดดลงจากชั้นสองเพื่อหนีจากอะไรบางอย่าง >มีคนตาลีตาลานดึงสลักถังดับเพลิงออกมาใช้ >เกิดเสียงเอ็ดตะโรโวยวายราวกับมีสัตว์ประหลาดบุกอาคารเข้ามาพร้อมกันทุกทิศ >เสียงหวอไซเรนดังอยู่ไม่ไกล คงมีคนแจ้งตำรวจแล้วเป็นแน่แท้ >. >. >ณัฐซึ่งนั่งเฝ้าเต๋ออยู่หน้าห้องฉุกเฉินต้องยังต้องวิ่งไปสำรวจว่าที่ล็อบบี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ >และได้เห็นภาพความยุ่งเหยิงดังกล่าว เหมือนมีเหตุจลาจล >เหมือนมีผีดิบบุกเข้ามา เหมือนวันสิ้นโลก. . . >. >. >. >“คงไม่ใช่ . . .” >ณัฐเหลียวหลังหันกลับไปมองห้องฉุกเฉิน >เต๋อน่าจะยังนอนอยู่ในนั้นพร้อมทีมแพทย์พยาบาล. . >.แต่ไม่มีเหตุผลที่เต๋อจะต้องอาละวาดทันทีหลังฟื้นไข้ >ซ้ำยังจู่โจมไม่เลือกเป้าหมายกับคนในโรงพยาบาล >การกระทำไร้แรงจูงใจรองรับไม่น่าจะใช่วิถีในแบบของเต๋อ >. >. >. >ชั่วอึดใจประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกมา >แพทย์หญิงผู้รับผิดชอบเวรผลักบานประตูออกมาพร้อมกับเต๋อซึ่งถูกเปลื้องเสื้อออกเหลือยีนส์ตัวเดียว >. >. >. >“ชั้นไม่ให้เด็กคนนี้กับใครหน้าไหนทั้งนั้น! >ใครจะว่าเลี้ยงต้อยก็ไม่แคร์!” >เธอหันรีหันขวางเหมือนคนบ้ากลัวผู้อื่นทำร้ายแย่งชิงของหวง >หลังจากแพทย์หญิงหันหลังตะคอกใส่คนในห้องฉุกเฉินแล้วก็รีบหิ้วปีกเต๋อหนีออกมา >มีพยาบาลอีกสองสามคนก้าวเท้าฉับ ๆ เดินตามออกมา >. >. >“เซ็กส์หมู่ไม่ได้รึไงหมอ!” >. >“ฉันก็อยากกินเจี๊ยวหวาน ๆ บ้าง!” >. >. >“พวกแกมันไม่คู่ควร! กลับบ้านไปอยู่กับลูกผัวไป! >ชั้นต่างหากที่จะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้สบาย! >ชั้นจะเก็บไว้กินคนเดียว!!” แพทย์หญิงตวาดใส่ >. >. >“อ้าว! พูดงี้สวยสิ! ของอย่างนี้ใครดีใครได้!” >พวกพยาบาลช่วยรุมยื้อแยงร่างเต๋อเปลือยท่อนบนให้แยกจากแพทย์หญิง >ชั่วเสี้ยววินาทีก็เปลี่ยนเป็นลงไม้ลงมือตบกันสด ๆ >หน้าห้องฉุกเฉินไม่ต่างตลาดห้างร้าน >. >. >“นึกว่าเป็นหมอแล้วเบ่งใส่พวกกูได้เหรอ >ทนมานานแล้วนะโว้ย!!” พยาบาลตบแพทย์หญิงดังฉาด >“วันนี้ถ้ากูเอาเลือดหัวอีหมอจองหองนี่ออกไม่ได้ >ไม่ต้องเรียกกูว่าคน! พวกเราช่วยกันลุย!” >. >. >ณัฐอาศัยจังหวะที่ตะลุมบอนกันอยู่นี้ชิงตัวเต๋อออกมาจากวงล้อม >. >. >“พี่เต๋อ ๆ . . .พี่รู้สึกตัวแล้วใช่ไหม. . . >ครับ?” ณัฐถามขณะหิ้วปีกพาเต๋อเดินหนี >. >. >แต่แววตาของเต๋อเลื่อนลอยไร้จุดหมาย >แทบไม่มีเค้าของผู้ใช้โทรจิตจอมเจ้าเล่ห์หลงเหลืออยู่เลย >ใบหน้าปราศจากอารมณ์ปานหน้ากระดาษขาว >. >. >“อื๋อ. . .แม่. .แม่. . .วันนี้ผมถูกแกล้งอีกแล้ว” >เต๋อบ่นพึมพำ >. >. >“พี่ว่าไงนะครับ!?” >. >. >“เห็นแม่ผมไหม. . .มีใครเห็นแม่ผมบ้าง. . . แม่. . >.แม่” เขาบ่นซ้ำไปมา >ต้องการสื่อสารกับใครก็ไม่อาจทราบได้ >. >. >“พี่หายปวดหัวรึยังครับ?” >. >. >“แม่. . .พาผมกลับบ้านที. . .แม่. . .” >. >. >“. . .” >ณัฐคิดว่าในสภาพที่เป็นอยู่นี้คงคุยกันด้วยวิธีปกติไม่เป็นผล >เหตุการณ์ร้ายแรงนี้ต้องเกิดจากอำนาจโทรจิตของเต๋ออย่างไม่ต้องสงสัย >แต่มันตึงมือเกินกว่าที่เด็กอย่างเขาจะคิดหาทางแก้ไข >เขาจับเต๋อนั่งบนเก้าอี้ยาว แล้วหยิบมือถือออกมา >เปิดยังหน้าสมุดโทรศัพท์เลื่อนหาหมายเลขของธนิก >. >. >“เอาน่ะ. . .อย่างดีก็ถูกด่า. . .พี่นิกคงเข้าใจ” >ณัฐพูดเข้าข้างตัวเองเป็นการปลุกใจ >แต่เสียงกระซิบอีกด้านของความคิดก็แทรกค้าน “. . >.หรือไม่ต้องโทรดีหว่า” >. >. >. >ไม่ทันที่จะชั่งน้ำหนักเพื่อตัดสินใจเอง >หมายเลขของธนิกก็โชว์หราพร้อมเสียงเรียกเข้า เด็กหนุ่มตกใจผงะ >. >. >. >“ครับ? พี่. . .นิก” >. >. >“ณัฐแกปิดมือถือทำไมพี่โทรหาไม่รู้กี่รอบ!! >ตอนนี้มันเป็นยังไงบ้าง!! อาการกำเริบแล้วใช่ไหม!! >แล้วอยู่ที่ไหนกัน!!” ธนิกยังคำถามรัวทันทีเมื่อรับสาย >ทำเอาผู้เป็นน้องไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน >. >. >“เอ่อ. . .เอ่อ” >. >. >“พี่มีนเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว >แกอย่าเพิ่งกลัวพี่เป็นยักษ์เป็นมาร เอาปัญหาตรงหน้าก่อน >มันอาละวาดรึยัง! ตอบมาเร็ว ๆ !!” >. >. >“ก็. . .ประมาณนั้นครับ. . .ตอนนี้อยู่โรง’บาล. . >.เซนต์แมตธิวครับ. . .เละตุ้มเป๊ะเลย” >. >. >. >“เวรเอ้ย! >แกรีบเล่าทุกอย่างตั้งแต่ก่อนมันปวดหัวให้พี่ฟังให้หมด >เร็วเข้าอย่าชักช้า!” >เสียงของธนิกทรงอำนาจยิ่งกว่าครูฝึกทหารเสียอีก >. >. >ณัฐจึงพยายามเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเรียบเรียงให้ธนิกทราบเท่าที่นึกออก >เรื่องย่อทั้งหมดกินเวลาราวสามนาที เมื่อทางณัฐเล่าจบ >ธนิกก็เบนเป้าไปที่มีนซึ่งนั่งร้องไห้อยู่มุมโซฟา >ก่อนหน้านี้เธอฟ้องธนิกเรื่องที่ณัฐแอบนัดพบเต๋อพร้อมทั้งความยิ่งยโสที่ปฏิเสธความช่วยเหลือแม้ตัวเองเจ็บเจียนตาย >แต่ผลตอบรับกลับตาลปัตร >ธนิกตะคอกใส่จนเธอกระเด็นกระแทกฝาผนังประหนึ่งเธอทำผิดกฎหมายร้ายแรง >. >. >“เห็นไหมพี่ทำอะไรลงไป!! เทเลพาธิค >ดิสออร์เดอร์อย่างที่ผมคิดไว้ไม่ผิด!! >พี่รู้ไหมตอนนี้มันไม่มีทั้งสติและควบคุมพลังไม่ได้เลย! >มันมีอำนาจระดับก่อให้เกิดจลาจลขนาดใหญ่ได้เลยนะ!!” >เขาเกรี้ยวกราดใส่พี่สาวเต็มหลอดเสียง >. >. >“พี่. . .พี่ไม่รู้เรื่อง. . .พี่ไม่ตั้งใจ ฮือ >ฮือ” มีนสะอื้น แต่หาได้ผ่อนปรนความโมโหของธนิกไม่ >. >. >“อยากรู้ว่าอะไรก็อ่านเอาเอง!! หน้าที่ผมพับมุมไว้!!! >แล้วหยุดร้องซะที! รำคาญ!!” >เขาเหวี่ยงฟาดสมุดบันทึกลับประจำตระกูลลงตรงพื้นเบื้องหน้ามีน >แล้วหันไปคุยกับณัฐต่อ >. >. >“ตั้งสติให้ดีแล้วฟังพี่นะณัฐ. . .ซีเรียสมาก >ไปหาอะไรมาจดด้วย” >. >. >“ครับ ๆ” ณัฐหยิบปากกาและเศษกระดาษที่ติดตัวขึ้นจด >. >. >“เทเลพาธิค ดิสออร์เดอร์ (Telepathic Disorder) >แกจะเรียกว่าโทรจิตแปรปรวนก็ได้ >เป็นอาการป่วยเฉพาะของพวกใช้โทรจิต >เกิดจากการหยุดใช้โทรจิตกะทันหันในช่วงที่จิตใจถูกกระตุ้นให้นึกถึงปมฝังใจ >จะพูดให้ง่ายก็เหมือนธาตุไฟแตกหรือลมปราณตีกลับในหนังจีนทำนองนั้น. >. .เฮ้ย! จดอยู่รึเปล่า!” >. >. >“ครับ จดอยู่ครับ” >. >. >“เฟส (ระยะ) แรกจะปวดหัวรุนแรงจนหมดสติ >เฟสสองจะได้สติกลับคืนมาแต่จะพูดไม่รู้เรื่อง >ย้ำคิดย้ำทำแต่เรื่องที่ฝังใจมัน >และตัวเองจะแผ่คลื่นโทรจิตสะเปะสะปะควบคุมไม่ได้ >ใครซวยถูกลูกหลงก็จะแสดงอาการตามพื้นเพพฤติกรรมเดิมของผู้ใช้โทรจิต >ร้อยกว่าปีก่อน >มีนักใช้โทรจิตรับจ้างฆ่าคนเกิดป่วยอาการเดียวกับมัน >แกรู้ไหมเกิดอะไรขึ้น. . .” >. >. >. >“ไม่ทราบครับ. . .” ณัฐพยายามจดให้ทันคำพูดของธนิก >. >. >“ผู้คนครึ่งค่อนเมืองเข่นฆ่ากันแบบไร้เหตุผล เผาวัด >จับพระสงฆ์เผาทั้งเป็น เด็ก คนแก่ หมาแมวยังไม่มีเว้น >แต่ในกรณีไอ้เต๋อ แกไม่ต้องเล่าละเอียดพี่ก็พอจะเดาออก. . . >ฟังนะ ประเด็นคือไอ้เต๋อมันทำไม่ถึงขนาดนั้นก็จริง >แต่ผลที่ตามมาหลังจากนั้นมันทำให้เสียหายถึงขั้นคนโกรธจนฆ่ากันได้เลยนะ >ฟังจากที่แกเล่าตอนนี้มันยังอยู่ที่เฟสสอง >ถ้าพัฒนาไปเป็นเฟสสามมันจะเริ่มโต้ตอบกับคนอื่นได้ >แต่ยังเพ้อแต่เรื่องย้ำคิดย้ำทำของมันเหมือนเดิม >ช่วงนี้มันจะมีทั้งคลื่นโทรจิตที่ควบคุมไม่ได้แผ่จากร่างกายและอีกส่วนยังใช้ออกคำสั่งกับคนตามเจตนาได้ด้วย. >. .และถ้าถึงเฟสสี่ซึ่งเป็นระยะสุดท้าย . . . >มันจะควบคุมพลังไม่ได้ เกินขีดจำกัดของร่างกาย >จะแผ่กระแสจิตเข้มข้นแผ่วงกว้างเหมือนคลื่นช็อคเวฟ >ทุกคนที่สัมผัสกระแสจิตของมันจะคลุ้มคลั่งจนเสียสติกลับมาเป็นคนปกติไม่ได้อีก >ส่วนเจ้าตัวจะมีอาการเลือดออกตา หู จมูก >ปากและขาดใจตายในที่สุด” >. >. >. >“มีวิธีแก้ไหมครับ. . .” ณัฐตัดสินใจวางปากกา >มันยืดยาวเกินกว่าเขาจะบันทึกได้หมด >ขอวิธีแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อนดีกว่า >. >. >. >“ตอนนี้แกอยู่กับมันรึเปล่า. . .” >. >. >“อยู่ครับ ๆ ” ณัฐตอบแต่เมื่อหันไปด้านข้าง >เต๋อก็อันตรธานไปเสียแล้ว “อ้าว. . >.เดินหายไปไหนแล้ว” >. >. >“แล้วทำไมไม่รีบบอกพี่ตั้งแต่แรก!! >ที่เล่าให้แกฟังเพราะนึกว่าแกต้องออกตามหามันน่ะนั่น!! เว้ย! >ให้มันได้อย่างนี้สิคนบ้านนี้!!” เขาบุ้ยปากอย่างหัวเสีย >. >. >“แกไปตามหามันให้เจอ หาอะไรแข็ง ๆ ฟาดหัวมันให้สลบ >ระวังตัวด้วย ถ้าอาการกำเริบถึงเฟสสาม >มันอาจสั่งให้คนรอบข้างคุ้มครองมันได้ เดี๋ยวพี่ตามไปสมทบ >คุยกันไปด้วยก็ได้!” >. >. >ณัฐออกเดินหาเต๋อในโรงพยาบาลท่ามกลางผู้คนที่วิ่งสวนไปมาจ้าละหวั่น >ไม่นานนักก็เห็นแผ่นหลังหลัด ๆ >เขากำลังเดินตุปัดตุเป๋ออกทางประตูหลังโรงพยาบาล >. >. >. >“เจอแล้ว!” ณัฐหันซ้ายขวามองหาอาวุธ >เจอท่อนเหล็กขึ้นสนิมวางข้างประตู ขนาดเหมาะมือพอดี >. >. >. >“ทำให้มันหมดสติให้ได้นะณัฐ >ไม่งั้นกว่าพี่ไปถึงเรื่องจะบานปลายขนาดไหนก็ไม่รู้” >ธนิกบึ่งรถพร้อมคุยโทรศัพท์ไปด้วย >. >. >ณัฐสะกดรอยตามเต๋อไปเงียบ ๆ แต่เมื่อใกล้ถึงตัวแล้วแท้ ๆ >เท้ากลับหนักอึ้งราวกับถูกหมุดตอกเท้าติดยึดกับพื้น >. >. >. >. >“พ. . .พี่นิกครับ. . .มะ. . .ไม่. . .ผม ทำไม่ได้. . >.” >. >. >“เป็นอะไรของแกอีก! บอกให้ตีจนสลบไม่ใช่ตีให้ตาย!! >ปอดแหกไร้สาระ!” ธนิกตวาด >. >. >“ไม่. . .ไม่ใช่ครับ ผมไปต่อ. . .ม. . .ไม่ไหว” >ณัฐกวาดตามองรอบ >ผู้คนหลายร้อยคนกำลังเดินจับจ่ายใช้สอยแน่นขนัด >เต๋อเดินกลืนหายเข้าไปในฝูงชน >. >. >ที่นี่คือตลาดนัดขนาดใหญ่บริเวณหลังโรงพยาบาล >. >. >. >และเป็นสาเหตุทำให้โรคกลัวคนของณัฐกำเริบขึ้นอีกครั้งจนก้าวขาไม่ออก >. >. >. >. >. >. >“แม่. . .ผมถูกแกล้งอีกแล้ว แม่ช่วยด้วยครับ” >เต๋อเดินโซเซ แววตาฉายความว่างเปล่า >ความที่ปราศจากเสื้อและไม่มีรองเท้าทำให้เป็นจุดรวมสายตาของผู้คน >บางก็มองว่าเป็นคนบ้าเมายา บางก็คิดว่าไม่น่าจะบ้า >เนื่องจากหน้าตาและเนื้อตัวเหมือนคนมีสตางค์ อย่างไรก็ตาม >ทุกที่ที่เขาผ่านจะมีคนหลีกทางให้เนื่องจากดูไม่น่าวางใจ >. >. >. >“เห็นแม่ผมไหมครับ. . .แม่. . .แม่. . . >แม่ผมเป็นแม่ค้าขายน้ำชื่อทิพย์ครับ” >เต๋อเดินไล่ถามพ่อค้าแม่ขายและสุ่มถามผู้สัญจรไปมา >“แม่ครับ. . .แม่อยู่ไหน. . .” >. >. >. >“ไม่เคยได้ยินนะ ไม่รู้จักเลย ทิพย์ไหน?” >. >“น่าสงสารจัง ไม่มีเงินกินข้าวเหรอ” >. >“ลองไปถามร้านตรงหัวมุมโน้นสิ” >. >“อย่าไปสบตาซิ! เมากาวรึเปล่าไม่รู้” >. >“ไม่มี ๆ ! ไม่รู้ ๆ !ไม่ซื้อก็อย่าขวางหน้าร้าน!! >ไปยืนที่อื่นไป!!” >. >. >. >หลังจากทุ่มแรงพยายามกับสิ่งไม่มีความหมายอยู่พักใหญ่ >เต๋อทอดตัวนั่งลงกับพื้นกลางจตุรัสตลาดนัด >โดยไม่สนใจสายตาคู่แล้วคู่เล่าที่จ้องมองเหมือนเขาเป็นสิ่งมีชีวิตหลุดมาจากอีกโลกหนึ่ง >. >. >“พวกคุณหลอกผมไม่ได้หรอก. . .เอาแม่ผมไปซ่อนไว้ที่ไหน. . >.” >. >. >. >ฉับพลัน. . >.ม่านตาอันว่างเปล่าของเต๋อกลายกลับลุกโชนด้วยเปลวแห่งความชิงชัง. >. .สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ >. >. >. >[b]จบตอนที่ 21 พายุแห่งความฟั่นเฟือง [/b] Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.