Palm-Plaza.com

We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

RBR Section
Register สมัครสมาชิก	What's RBR? ต่ออายุสมาชิก
** ส่วนบริการเข้าบอร์ดเฉพาะสำหรับสมาชิก RBR บอร์ด Devil และ บอร์ด Zombie ต้องการติดต่อสอบถาม ส่งเมลล์ที่ ryubedroom@yahoo.com เท่านั้น **

กรุณาคลิ๊กที่นี่และ Bookmark ไว้ด้วยครับ

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message

"RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 3"
Posted by โทรจิตคุง on 16-Sep-11 at 11:31 AM

ณ ลานน้ำพุ เต๋อกำลังสอบสวนธนิกซึ่งถูกมัดมือเท้าไว้ ตามความเข้าใจของคนที่รู้ลึกตื้นหนาบางแล้ว คำถามของเต๋อนั้นไร้แก่นสารสิ้นดีและหามีประโยชน์อันใดนอกจากสะท้อนปมด้อยเบื้องลึกออกมาประจานตัวเอง อย่างไรก็ตามธนิกถือโอกาสนี้ใช้เป็นเครื่องถ่วงเวลา
.
.
.
“ทำไมวันนั้นทุกคนกระทืบผม?”
.
“ทำไมผมเกิดมาหน้าตาทุเรศแบบนี้?”
.
“ผมมีค่าพอที่จะอยู่ในโรงเรียนนี้รึเปล่า?”
.
.
.
“ไปถามกำแพงโรงเรียนแกสิ!! ไม่เคยเรียนด้วยจะรู้ได้ไง!!” ธนิกตวาด เขากำลังรวบรวมพลังจิตให้กลับมาอยู่ในระดับคงที่ สำหรับธนิกซึ่งคุ้นเคยกับพลังพิเศษตั้งแต่เด็กถือว่าฟื้นฟูได้เร็วมาก
.
.
.
“อีกนิดเดียว. . .” ธนิกเพ่งสมาธิรีดเร้นให้คลื่นสมองดึงศักยภาพของพลังจิตออกมาอย่างที่เคยเป็น
.
.
.
“ทำไมเวลาผมร้องไห้ถึงไม่มีใครสนใจ ทุกคนทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ”
.
.
.
.
.
“แล้วทำไมทุกคนต้องคอยโอ๋เด็กไม่รู้จักโตอย่างแก. . .?” ธนิกยิ้มกริ่ม
.
.
เชือกที่พันธนาการถูกฉีกกระชากออก ธนิกลุกขึ้นได้อีกครั้ง เขาถลึงตาหมายหัวไปที่เต๋อทันที
.
.
.
“อย่า! อย่าแกล้งผม!! ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!” เต๋อวิ่งหนีเมื่อเห็นธนิกเป็นอิสระและร้องเรียกพรรคพวกใต้บงการให้กรูกันเข้ามาทุบตีธนิก แต่ไม่มีการพลาดซ้ำสอง ธนิกใช้พลังจิตปัดเหล่าหุ่นเชิดให้กระเด็นไปคนละทาง
.
.
.
“มาคุยกันหน่อยซิ นักเลงจริงเค้าไม่กลัวการเผชิญหรอกนะ” เพียงธนิกกระดิกนิ้ว เต๋อก็โดนแรงกระชากมหาศาลดึงไถลกับพื้นไปหาถึงหน้า
.
.
.
“เงยหน้า!” ธนิกสั่ง
.
.
“อย่าทำผม. . . กลัวแล้ว. . .” เต๋อก้มหน้าหลบ สองมือประนมขอความเมตตา
.
.
ธนิกไม่สนใจ ใช้อำนาจจิตช้อนคางเต๋อให้เงยหน้าขึ้นมา และพบว่าขณะนี้เต๋อเลือดออกปากกับจมูก กำลังเข้าสู่ภาวะเทเลพาธิคดิสออร์เดอร์ขั้นสุดท้าย ซึ่งเจ้าตัวจะต้องตายและก่อนตายจะทิ้งปรมาณูโทรจิตทำให้คนเสียสติอย่างถาวร
.
.
“ถึงระยะนี้ทำให้สลบไม่ได้แล้ว . . . .เจ้าตัวต้องเรียกสติกลับมาเอง ไม่เช่นนั้นก็จงฆ่าเสียให้ตายก่อนที่จะระเบิดพลังทำให้คนค่อนเมืองเป็นบ้า” ธนิกนึกถึงรายละเอียดในสมุดบันทึกลับประจำตระกูล
.
.
.
“ฟังให้ดีนะ. . .แกต้องกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้. . .ไม่อย่างนั้น. . .”
.
.
“ฉันคงต้องฆ่าทิ้งที่นี่เดี๋ยวนี้. . .แกเป็นตัวอันตรายเกินไป”
.
.
.
“ฮือ อย่าทำผมเลย! ผมกลัวแล้ว!” เต๋อร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล สองมือก้มกราบเท้าธนิกร้องขอชีวิต
.
.
แต่โดนธนิกใช้ไซโคไคเนซิสตบฉาดต่างฝ่ามือ
.
.
“แกยังมีเรื่องต้องทำไม่ใช่เหรอ. . .”
.
.
“ได้โปรด อย่าทำผม ไว้ชีวิตผมด้วย ฮือ ๆ ๆ” เต๋อยังหมอบกราบแต่ธนิกก็เสยอีกฉาดด้วยพลังจิตเข้าที่แก้ม
.
.
“ถ้าพวกมันมาเห็นแกร้องไห้ฟูมฟายขอชีวิต คงหัวเราะกลิ้งพื้นเลยมั้ง”
.
“เผี๊ยะ!” ธนิกยังไม่หยุดการใช้ความเจ็บปวดเข้าช่วยเรียกสติ
.
“ยังแก้แค้นพวกมันไม่ครบทุกหัวเลยไม่ใช่รึไง!! จะตายฟรีตรงนี้เหรอ!!”
.
“เผี๊ยะ!”
.
“หยุดฟูมฟายได้แล้วไอ้ขี้แย!!”
.
.
“เผี๊ยะ!”
.
.
“อย่าเอาอดีตปนกับปัจจุบัน ตอนนี้แกเป็นใคร? พวกมันเป็นใคร? ใครจะมาทำอะไรแกได้”
.
“เผี๊ยะ!”
“มีแต่แกนั่นแหละหยิบมีดแทงตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก!!”
.
.
“เผี๊ยะ!”
“พวกมันต้องเป็นฝ่ายเสียน้ำตา ไม่ใช่พวกเราผู้มีพลังพิเศษ!”
.
.
“เผี๊ยะ!!!” ธนิกตบแก้มครั้งสุดท้ายแรงจนเต๋อกระเด็นไปกองอีกทาง ร่างนั้นนอนหงายนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
.
.
.
“คงจะเกินเยียวยาแล้วมั้ง. . . .” ธนิกยกท่อเหล็กลอยขึ้น ใช้พลังจิตบีบอัดปลายให้แคบแหลมสำหรับเจาะทะลวง
.
.
“ไม่ทรมานเหมือนตอนใช้ลูกบอลน้ำหรอก วูบเดียวก็หลับแล้ว” ท่อเหล็กปลายแหลมลอยตั้ง เหนืออกด้านซ้าย
.
.
ชั่วเสี้ยววินาที ท่อเหล็กทิ้งดิ่งสู่จุดตาย
.
.
.
.
“พวกมันต้องเป็นฝ่ายเสียน้ำตา ไม่ใช่พวกเราผู้มีพลังพิเศษ”
.
.
.
.
คำพูดนี้จุดเปลวแห่งชีวิตให้เด็กหนุ่มลืมตาตื่น เขายังมีเรื่องต้องทำมากกว่าจะเสียเวลาจมติดอยู่กับอดีต
.
.
เต๋อกลิ้งตัวหลบทันควัน ท่อเหล็กเสียบตั้งคาพื้น
.
.
.
.
.
“ขอบใจที่ช่วย แต่วิธีการไร้อารยะสิ้นดี ผมไม่คิดว่าเมื่อครู่นี้คือการุณยฆาตหรอกนะ” เต๋อหอบหายใจรัว เหมือนตื่นจากราตรีแห่งฝันร้ายอันยาวนาน นัยน์ตาเต็มดวงดังเดิม เลือดหยุดไหลเป็นปกติแล้ว
.
.
“ตัวจริงต้องปากแบบนี้สิ” ธนิกหันหลังให้ “กลับไปพักฟื้นเองนะ ฉันมีหน้าที่แค่มาหยุดความวิบัติ ไม่ได้มาช่วยแกหรอก” จากครั้งแรกที่ใช้สรรพนามคุณกับผม ตอนนี้ธนิกเปลี่ยนเป็นฉันกับแก แสดงให้เห็นถึงความสนิทที่พัฒนาขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง
.
.
.
เต๋อมองตัวเองและธนิกที่กำลังจะเดินจากไป
.
.
“เดี๋ยว ธนิก!”
.
.
“ผมอยากรู้จักตัวเองมากกว่านี้ มีหลายเรื่องที่ต้องเรียนรู้จากคุณ ช่วยแบ่งปันข้อมูลลับนั่นให้ผมได้ศึกษาบ้างเถอะ แล้วผมจะช่วยงานคุณเป็นการแลกเปลี่ยน” เต๋อเดินตามขอร้อง
.
.
“พูดเองนะ ไม่มีคนบังคับ” ธนิกตอบรับอย่างสงวนท่าที
.
.
“ในฝันผมเห็นแม่ด้วย แม่ผมก็เป็นผู้มีพลังพิเศษใช่ไหม? ผมถึงได้พลังนี้ติดตัวมา”
.
.
“แม่แกน่ะเรอะ. . . . . ใช่. . .พวกเดียวกัน. . .”
.
.
.
.
.
แล้วถ้าแกคิดว่าฉันไม่เคยกลัวใครล่ะก็. . .ขอบอกว่าโลกนี้มีคนที่ฉันกลัวอยู่คนเดียวคือน้าทิพย์”
.
.
.
.
.
.
กลางดึกคืนนั้น วีซึ่งกำลังหลับลึกถูกรบกวนด้วยเสียงสายเรียกเข้าเพลงร็อคสุดมันส์ซึ่งไม่ควรจะมันส์กันตอนตีสาม
.
.
.
“ฮาลลลโหลลล” วีป้องปากหาว
.
.
“ไอ้วีมึงได้ดูข่าวรึเปล่า ฝูงชนลุกขึ้นมาแก้ผ้าทำอะไรทุเรศ ๆ กลางตลาดนัด อีเหี้ยเสื่อมมากออกช่องต่างประเทศด้วย กูว่าฝีมือไอ้เต๋อแน่เลย!”
.
.
“ไว้คุยกันพรุ่งนี้เถอะ เยอะไปแล้ว หาววววว”
.
.
“ก็กูดูข่าวแล้วนอนไม่หลับ มึงช่วยวิเคราะห์หน่อยซี่ ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ”
.
.
“ถ้าเราเป็นฝ่ายนอนไม่หลับบ้างแล้วโทรหาเธอที่หลับแล้วตอนตีสาม เธอจะด่าเราไหม”
.
.
“ด่าสิอีเวร!. . .เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ เดี๋ยว ๆ คือแค่จะบอกว่า. . .” เกรซพูดไม่ทันจบวีก็แทรกขึ้นมา
.
.
“ก็แค่นั้นแหละ เราไม่ด่าก็บุญแล้ว แค่นี้นะจะนอน”
.
.
“เดี๋ยวก่อน!! ฟังกูก่อน!! ขออีกนิดเดียว ๆ !”
.
.
“จำตอนแม่อีเต๋อร้องไห้น้ำตาแตกมาดูร่างลูกมันหลังโดดตึกได้ป่ะ อีดอกนี่แรงมากมองหน้าจิกพวกกูรายตัว แล้วแบบแม่งแช่งหลอนมาก จู่ ๆ กูนึกขึ้นได้แล้วเย็นสันหลังเลยว่ะ นึกได้แบบเป๊ะ ๆ เลยนะ อีดอกทองกูอุตส่าห์ให้แม่ไล่มันไปขายของที่อื่นแล้วยังจะกลับมาวุ่นวายอีก”
.
.
“เราไม่จำหรอก เปลืองสมอง คนละชนชั้นกันจะเก็บมาใส่ใจทำไม”
.
.
.
“เออ ๆ อีเรื่องชนชั้นเนี่ยแหละ กูติดใจเรื่องนี้แหละ”
.
.
“แค่นี้นะ. . .” วีตั้งท่าจะตัดสายทิ้ง
.
.
.
.
“พวกเธอไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร!! ลูกฉันเป็นใคร!!”
.
“ถ้าพวกเธอรู้ก็มีจะแต่หวาดกลัว!!”
.
“. . .ฉันถึงได้เลี้ยงลูกให้เป็นคนปกติ!!”
.
“แต่ตอนนี้. . .ฉันรู้ซึ้งแล้วว่า. . .ฉันคิดผิด!!”
.
“พวกเธอไม่เคยเมตตาเราเลย!!! ลูกแม่ค้ามันน่ารังเกียจนักหรือ!!!”
.
.
“. . .วันหนึ่งพวกเธออย่าเป็นฝ่ายขอความเมตตาจากลูกฉันแล้วกัน หากเขายังไม่ลืม. . .สาบานเลยว่าชีวิตไอ้อีทุกตัวที่ข่มเหงลูกฉันจะต้องแหลกเหลวไม่ชิ้นดี จำคำพูดนี้ไว้!!!”
.
.
.
“ไม่ได้ดราม่านะคะ ไม่ตอแหล ไม่มีเมค กูจำได้ มั่นใจเป๊ะกว่า 80%” เกรซหอบเหนื่อยหลังจากแสดงละครสดไปเมื่อครู่เพื่อเรียกร้องความสนใจให้วีคุยต่อ ถ้าไม่พูดรีดเร้นอารมณ์ใส่จริตลงไปบ้างเขาก็คงเมินหนี
.
.
.
.
“เฮ้ย. . . มันพูดขนาดนี้เลยเหรอ. . .”.
.
.
.
“น่ากลัวใช่ไหมล่ะ. . .” เกรซกระดกน้ำเลมอนเนดชุ่มคอ
.
.
“เปล่าเลย เราสองคนพ้นจุดที่ต้องกลัวมาแล้ว”
.
.
“หมายความว่าไง. . .”
.
.
“ตราบใดที่ไอ้เต๋อคิดว่าสะสางกับเราแล้ว มันก็จะไม่วุ่นวายกับเราอีก พวกเราก็เปรียบเหมือนคนที่มันฆ่าตายสมใจอยากไปแล้ว ใครจะไปอยากแทงศพซ้ำ ที่มันหมายหัวต่อไปคือไอ้พวกที่ยังลอยนวลต่างหาก แล้วก็. . .”
.
.
“แล้วมันยังไงต่อล่ะ มึงก็พูดมาไว ๆ สิ”
.
.
“. . .เกมนี้เราจะเล่นกับความหวาดกลัวของคนที่ยังไม่ถูกล้างแค้น พวกนั้นจะทำแทนเราเอง” วียิ้มแฝงเลศนัย
.
.
.
จบตอนที่ 23 จุดจบและการเริ่มต้น

Go back

FAQ

Conferences

Post form

Your Message

Name*:

Subject*:

อัพโหลดรูปภาพ

Message*:

HTML Ok
Use [] in place of <>
HTML Reference

Images Ok

Click on a smilie to add it to your message.

>ณ ลานน้ำพุ เต๋อกำลังสอบสวนธนิกซึ่งถูกมัดมือเท้าไว้ 
>ตามความเข้าใจของคนที่รู้ลึกตื้นหนาบางแล้ว 
>คำถามของเต๋อนั้นไร้แก่นสารสิ้นดีและหามีประโยชน์อันใดนอกจากสะท้อนปมด้อยเบื้องลึกออกมาประจานตัวเอง 
>อย่างไรก็ตามธนิกถือโอกาสนี้ใช้เป็นเครื่องถ่วงเวลา 
>. 
>. 
>. 
>“ทำไมวันนั้นทุกคนกระทืบผม?” 
>. 
>“ทำไมผมเกิดมาหน้าตาทุเรศแบบนี้?” 
>. 
>“ผมมีค่าพอที่จะอยู่ในโรงเรียนนี้รึเปล่า?” 
>. 
>. 
>. 
>“ไปถามกำแพงโรงเรียนแกสิ!! 
>ไม่เคยเรียนด้วยจะรู้ได้ไง!!” ธนิกตวาด 
>เขากำลังรวบรวมพลังจิตให้กลับมาอยู่ในระดับคงที่ 
>สำหรับธนิกซึ่งคุ้นเคยกับพลังพิเศษตั้งแต่เด็กถือว่าฟื้นฟูได้เร็วมาก 
>. 
>. 
>. 
>“อีกนิดเดียว. . .” 
>ธนิกเพ่งสมาธิรีดเร้นให้คลื่นสมองดึงศักยภาพของพลังจิตออกมาอย่างที่เคยเป็น 
>. 
>. 
>. 
>“ทำไมเวลาผมร้องไห้ถึงไม่มีใครสนใจ 
>ทุกคนทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ” 
>. 
>. 
>. 
>. 
>. 
>“แล้วทำไมทุกคนต้องคอยโอ๋เด็กไม่รู้จักโตอย่างแก. . 
>.?” ธนิกยิ้มกริ่ม 
>. 
>. 
>เชือกที่พันธนาการถูกฉีกกระชากออก ธนิกลุกขึ้นได้อีกครั้ง 
>เขาถลึงตาหมายหัวไปที่เต๋อทันที 
>. 
>. 
>. 
>“อย่า! อย่าแกล้งผม!! ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!” 
>เต๋อวิ่งหนีเมื่อเห็นธนิกเป็นอิสระและร้องเรียกพรรคพวกใต้บงการให้กรูกันเข้ามาทุบตีธนิก 
>แต่ไม่มีการพลาดซ้ำสอง 
>ธนิกใช้พลังจิตปัดเหล่าหุ่นเชิดให้กระเด็นไปคนละทาง 
>. 
>. 
>. 
>“มาคุยกันหน่อยซิ 
>นักเลงจริงเค้าไม่กลัวการเผชิญหรอกนะ” 
>เพียงธนิกกระดิกนิ้ว 
>เต๋อก็โดนแรงกระชากมหาศาลดึงไถลกับพื้นไปหาถึงหน้า 
>. 
>. 
>. 
>“เงยหน้า!” ธนิกสั่ง 
>. 
>. 
>“อย่าทำผม. . . กลัวแล้ว. . .” เต๋อก้มหน้าหลบ 
>สองมือประนมขอความเมตตา 
>. 
>. 
>ธนิกไม่สนใจ ใช้อำนาจจิตช้อนคางเต๋อให้เงยหน้าขึ้นมา 
>และพบว่าขณะนี้เต๋อเลือดออกปากกับจมูก 
>กำลังเข้าสู่ภาวะเทเลพาธิคดิสออร์เดอร์ขั้นสุดท้าย 
>ซึ่งเจ้าตัวจะต้องตายและก่อนตายจะทิ้งปรมาณูโทรจิตทำให้คนเสียสติอย่างถาวร 
>. 
>. 
>“ถึงระยะนี้ทำให้สลบไม่ได้แล้ว . . . 
>.เจ้าตัวต้องเรียกสติกลับมาเอง 
>ไม่เช่นนั้นก็จงฆ่าเสียให้ตายก่อนที่จะระเบิดพลังทำให้คนค่อนเมืองเป็นบ้า” 
>ธนิกนึกถึงรายละเอียดในสมุดบันทึกลับประจำตระกูล 
>. 
>. 
>. 
>“ฟังให้ดีนะ. . .แกต้องกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้. . 
>.ไม่อย่างนั้น. . .” 
>. 
>. 
>“ฉันคงต้องฆ่าทิ้งที่นี่เดี๋ยวนี้. . 
>.แกเป็นตัวอันตรายเกินไป” 
>. 
>. 
>. 
>“ฮือ อย่าทำผมเลย! ผมกลัวแล้ว!”  
>เต๋อร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล สองมือก้มกราบเท้าธนิกร้องขอชีวิต 
>. 
>. 
>แต่โดนธนิกใช้ไซโคไคเนซิสตบฉาดต่างฝ่ามือ 
>. 
>. 
>“แกยังมีเรื่องต้องทำไม่ใช่เหรอ. . .” 
>. 
>. 
>“ได้โปรด อย่าทำผม ไว้ชีวิตผมด้วย ฮือ ๆ ๆ” 
>เต๋อยังหมอบกราบแต่ธนิกก็เสยอีกฉาดด้วยพลังจิตเข้าที่แก้ม 
>. 
>. 
>“ถ้าพวกมันมาเห็นแกร้องไห้ฟูมฟายขอชีวิต 
>คงหัวเราะกลิ้งพื้นเลยมั้ง” 
>. 
>“เผี๊ยะ!” 
>ธนิกยังไม่หยุดการใช้ความเจ็บปวดเข้าช่วยเรียกสติ 
>. 
>“ยังแก้แค้นพวกมันไม่ครบทุกหัวเลยไม่ใช่รึไง!! 
>จะตายฟรีตรงนี้เหรอ!!” 
>. 
>“เผี๊ยะ!” 
>. 
>“หยุดฟูมฟายได้แล้วไอ้ขี้แย!!” 
>. 
>. 
>“เผี๊ยะ!” 
>. 
>. 
>“อย่าเอาอดีตปนกับปัจจุบัน ตอนนี้แกเป็นใคร? 
>พวกมันเป็นใคร? ใครจะมาทำอะไรแกได้” 
>. 
>“เผี๊ยะ!” 
>“มีแต่แกนั่นแหละหยิบมีดแทงตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก!!” 
>. 
>. 
>“เผี๊ยะ!” 
>“พวกมันต้องเป็นฝ่ายเสียน้ำตา 
>ไม่ใช่พวกเราผู้มีพลังพิเศษ!” 
>. 
>. 
> “เผี๊ยะ!!!” 
>ธนิกตบแก้มครั้งสุดท้ายแรงจนเต๋อกระเด็นไปกองอีกทาง 
>ร่างนั้นนอนหงายนิ่งไม่ขยับเขยื้อน 
>. 
>. 
>. 
>“คงจะเกินเยียวยาแล้วมั้ง. . . .” 
>ธนิกยกท่อเหล็กลอยขึ้น 
>ใช้พลังจิตบีบอัดปลายให้แคบแหลมสำหรับเจาะทะลวง 
>. 
>. 
>“ไม่ทรมานเหมือนตอนใช้ลูกบอลน้ำหรอก 
>วูบเดียวก็หลับแล้ว” ท่อเหล็กปลายแหลมลอยตั้ง 
>เหนืออกด้านซ้าย 
>. 
>. 
>ชั่วเสี้ยววินาที ท่อเหล็กทิ้งดิ่งสู่จุดตาย 
>. 
>. 
>. 
>. 
>“พวกมันต้องเป็นฝ่ายเสียน้ำตา 
>ไม่ใช่พวกเราผู้มีพลังพิเศษ” 
>. 
>. 
>. 
>. 
>คำพูดนี้จุดเปลวแห่งชีวิตให้เด็กหนุ่มลืมตาตื่น 
>เขายังมีเรื่องต้องทำมากกว่าจะเสียเวลาจมติดอยู่กับอดีต 
>. 
>. 
>เต๋อกลิ้งตัวหลบทันควัน ท่อเหล็กเสียบตั้งคาพื้น 
>. 
>. 
>. 
>. 
>. 
>“ขอบใจที่ช่วย แต่วิธีการไร้อารยะสิ้นดี 
>ผมไม่คิดว่าเมื่อครู่นี้คือการุณยฆาตหรอกนะ” 
>เต๋อหอบหายใจรัว เหมือนตื่นจากราตรีแห่งฝันร้ายอันยาวนาน 
>นัยน์ตาเต็มดวงดังเดิม เลือดหยุดไหลเป็นปกติแล้ว 
>. 
>. 
>“ตัวจริงต้องปากแบบนี้สิ” ธนิกหันหลังให้ 
>“กลับไปพักฟื้นเองนะ ฉันมีหน้าที่แค่มาหยุดความวิบัติ 
>ไม่ได้มาช่วยแกหรอก” จากครั้งแรกที่ใช้สรรพนามคุณกับผม 
>ตอนนี้ธนิกเปลี่ยนเป็นฉันกับแก 
>แสดงให้เห็นถึงความสนิทที่พัฒนาขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง 
>. 
>. 
>. 
>เต๋อมองตัวเองและธนิกที่กำลังจะเดินจากไป 
>. 
>. 
>“เดี๋ยว ธนิก!” 
>. 
>. 
>“ผมอยากรู้จักตัวเองมากกว่านี้ 
>มีหลายเรื่องที่ต้องเรียนรู้จากคุณ 
>ช่วยแบ่งปันข้อมูลลับนั่นให้ผมได้ศึกษาบ้างเถอะ 
>แล้วผมจะช่วยงานคุณเป็นการแลกเปลี่ยน” เต๋อเดินตามขอร้อง 
>. 
>. 
>“พูดเองนะ ไม่มีคนบังคับ” 
>ธนิกตอบรับอย่างสงวนท่าที 
>. 
>. 
>“ในฝันผมเห็นแม่ด้วย แม่ผมก็เป็นผู้มีพลังพิเศษใช่ไหม? 
>ผมถึงได้พลังนี้ติดตัวมา” 
>. 
>. 
>“แม่แกน่ะเรอะ. .  . . . ใช่. . .พวกเดียวกัน. . 
>.” 
>. 
>. 
>. 
>
>. 
>. 
>แล้วถ้าแกคิดว่าฉันไม่เคยกลัวใครล่ะก็. . 
>.ขอบอกว่าโลกนี้มีคนที่ฉันกลัวอยู่คนเดียวคือน้าทิพย์” 
>. 
>. 
>. 
>. 
>. 
>. 
>กลางดึกคืนนั้น 
>วีซึ่งกำลังหลับลึกถูกรบกวนด้วยเสียงสายเรียกเข้าเพลงร็อคสุดมันส์ซึ่งไม่ควรจะมันส์กันตอนตีสาม 
>. 
>. 
>. 
>“ฮาลลลโหลลล” วีป้องปากหาว 
>. 
>. 
>“ไอ้วีมึงได้ดูข่าวรึเปล่า 
>ฝูงชนลุกขึ้นมาแก้ผ้าทำอะไรทุเรศ ๆ กลางตลาดนัด 
>อีเหี้ยเสื่อมมากออกช่องต่างประเทศด้วย 
>กูว่าฝีมือไอ้เต๋อแน่เลย!” 
>. 
>. 
>“ไว้คุยกันพรุ่งนี้เถอะ เยอะไปแล้ว หาววววว” 
>. 
>. 
>“ก็กูดูข่าวแล้วนอนไม่หลับ มึงช่วยวิเคราะห์หน่อยซี่ 
>ฉลาดนักไม่ใช่เหรอ” 
>. 
>. 
>“ถ้าเราเป็นฝ่ายนอนไม่หลับบ้างแล้วโทรหาเธอที่หลับแล้วตอนตีสาม 
>เธอจะด่าเราไหม” 
>. 
>. 
>“ด่าสิอีเวร!. . .เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ เดี๋ยว ๆ 
>คือแค่จะบอกว่า. . .” เกรซพูดไม่ทันจบวีก็แทรกขึ้นมา 
>. 
>. 
>“ก็แค่นั้นแหละ เราไม่ด่าก็บุญแล้ว แค่นี้นะจะนอน” 
>. 
>. 
>“เดี๋ยวก่อน!! ฟังกูก่อน!! ขออีกนิดเดียว ๆ !” 
>. 
>. 
>“จำตอนแม่อีเต๋อร้องไห้น้ำตาแตกมาดูร่างลูกมันหลังโดดตึกได้ป่ะ 
>อีดอกนี่แรงมากมองหน้าจิกพวกกูรายตัว แล้วแบบแม่งแช่งหลอนมาก 
>จู่ ๆ กูนึกขึ้นได้แล้วเย็นสันหลังเลยว่ะ นึกได้แบบเป๊ะ ๆ 
>เลยนะ 
>อีดอกทองกูอุตส่าห์ให้แม่ไล่มันไปขายของที่อื่นแล้วยังจะกลับมาวุ่นวายอีก” 
>. 
>. 
>“เราไม่จำหรอก เปลืองสมอง 
>คนละชนชั้นกันจะเก็บมาใส่ใจทำไม” 
>. 
>. 
>. 
>“เออ ๆ อีเรื่องชนชั้นเนี่ยแหละ 
>กูติดใจเรื่องนี้แหละ” 
>. 
>. 
>“แค่นี้นะ. . .” วีตั้งท่าจะตัดสายทิ้ง 
>. 
>. 
>. 
>. 
>“พวกเธอไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร!! 
>ลูกฉันเป็นใคร!!” 
>. 
>“ถ้าพวกเธอรู้ก็มีจะแต่หวาดกลัว!!” 
>. 
>“. . .ฉันถึงได้เลี้ยงลูกให้เป็นคนปกติ!!” 
>. 
>“แต่ตอนนี้. . .ฉันรู้ซึ้งแล้วว่า. . 
>.ฉันคิดผิด!!” 
>. 
>“พวกเธอไม่เคยเมตตาเราเลย!!! 
>ลูกแม่ค้ามันน่ารังเกียจนักหรือ!!!” 
>. 
>. 
>“. . 
>.วันหนึ่งพวกเธออย่าเป็นฝ่ายขอความเมตตาจากลูกฉันแล้วกัน 
>หากเขายังไม่ลืม. . 
>.สาบานเลยว่าชีวิตไอ้อีทุกตัวที่ข่มเหงลูกฉันจะต้องแหลกเหลวไม่ชิ้นดี 
>จำคำพูดนี้ไว้!!!” 
>. 
>. 
>. 
>“ไม่ได้ดราม่านะคะ ไม่ตอแหล ไม่มีเมค กูจำได้ 
>มั่นใจเป๊ะกว่า 80%” 
>เกรซหอบเหนื่อยหลังจากแสดงละครสดไปเมื่อครู่เพื่อเรียกร้องความสนใจให้วีคุยต่อ 
>ถ้าไม่พูดรีดเร้นอารมณ์ใส่จริตลงไปบ้างเขาก็คงเมินหนี 
>. 
>. 
>. 
>. 
>“เฮ้ย. . . มันพูดขนาดนี้เลยเหรอ. . .”. 
>. 
>. 
>. 
>“น่ากลัวใช่ไหมล่ะ. . .” 
>เกรซกระดกน้ำเลมอนเนดชุ่มคอ 
>. 
>. 
>“เปล่าเลย เราสองคนพ้นจุดที่ต้องกลัวมาแล้ว” 
>. 
>. 
>“หมายความว่าไง. . .” 
>. 
>. 
>“ตราบใดที่ไอ้เต๋อคิดว่าสะสางกับเราแล้ว 
>มันก็จะไม่วุ่นวายกับเราอีก 
>พวกเราก็เปรียบเหมือนคนที่มันฆ่าตายสมใจอยากไปแล้ว 
>ใครจะไปอยากแทงศพซ้ำ 
>ที่มันหมายหัวต่อไปคือไอ้พวกที่ยังลอยนวลต่างหาก แล้วก็. . 
>.” 
>. 
>. 
>“แล้วมันยังไงต่อล่ะ มึงก็พูดมาไว ๆ สิ” 
>. 
>. 
>“. . 
>.เกมนี้เราจะเล่นกับความหวาดกลัวของคนที่ยังไม่ถูกล้างแค้น 
>พวกนั้นจะทำแทนเราเอง” วียิ้มแฝงเลศนัย 
>. 
>. 
>. 
>[b] จบตอนที่ 23 จุดจบและการเริ่มต้น [/b]

Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message

RBR User*:

ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน

RBR Pass*:

***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

*** ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
ห้ามโพสข้อความ รูปภาพ ไฟล์ที่มีลิขสิทธิ์ ที่สร้างความเสียหายให้แก่บุคคลอื่น
ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link "แจ้งลบข้อความ" ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือแจ้งมาได้ที่ ryubedroom@yahoo.com