We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: แค้นวิปริต จิตสั่งกาม:กระทู้ที่ 2" Posted by โทรจิตคุง on 07-May-11 at 06:09 AM “มึงเห็นอีตุ๊ดอ้วนปีหนึ่งนั่นป่ะ ตอแยอยู่ได้ หน้าแม่งหลอนสัตว์” โจ แฟนของจอยพูดกับเพื่อนที่ยืนฉี่ด้วยกันอยู่ข้าง ๆ ส่วนผมนั้นล้างมือทำความสะอาดอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ ความที่ผมเป็นคนนอกไม่มีส่วนได้เสียกับเรื่องนี้ โจจึงกล้าพูดโผงผางกระมัง ซึ่งมันไม่ใช่เลย ผมนี่แหละคือเจ้าหนี้แฟนของชายผู้นี้ จะอย่างไรก็ตาม ผมแสร้งล้างมือเหมือนไม่สนใจแต่กำลังแอบฟังทุกอย่างด้วยท่าทีสงบ “มึงก็ว่าน้องมันแรงไปม๊าง” เพื่อนอีกคนตอบกลับโจ “ไม่แรงไปหรอกกับอีตุ๊ดพวกนี้ แม่งขยะมีชีวิตชัด ๆ วัน ๆ เอาแต่ปลื้มผู้ชายหล่อ แต่สารรูปตัวเองดูไม่ได้เลย” “ก็มึงหล่อไงเค้าถึงได้ปลื้ม มึงก็ชอบให้มีคนสนใจอยู่แล้วนี่” “แต่ไม่ใช่มาวอแวกับกู แม่งไม่หัดเจียมกะลาหัวซะบ้าง เหี้ยเอ้ย มึงนึกดิ่ใครจะอยากถ่ายรูปกับมัน เก็บเอาไปเล่นของรึเปล่าก็ไม่รู้ เหี้ยตุ๊ดอ้วนพวกนี้แม่งน่าจับไปบดไขมันทำเป็นอาหารสัตว์ ตายแบบนี้ยังมีประโยชน์กว่ามีชีวิตอยู่เพื่อแดก แดก แดก ไปวัน ๆ” โจรูดซิปกดน้ำหลังเสร็จกิจธุระ “ไปเหอะว่ะ คนเริ่มเข้างานแล้ว” ทั้งสองเดินออกจากห้องน้ำไป เหลือเพียงความเงียบงัน . . . ผมได้ยินเสียงแผ่วเบาคร่ำครวญจากห้องน้ำ . . . “ฮือ ๆ ๆ ๆ” เด็กตุ๊ดอ้วนปีหนึ่งคนที่ขอถ่ายรูปกับโจเปิดประตูห้องส้วมออกมา เขาได้ยินทุกอย่างเมื่อครู่ เจ้าตัวผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นผม คงเข้าใจว่าห้องน้ำเงียบไม่มีคนอยู่จึงเผยตัวออกมาพร้อมใบหน้าแดงก่ำฉ่ำด้วยคราบน้ำตา พลังโทรจิตทำให้ทราบว่าเขาอยู่ในอารมณ์โกรธและเสียใจผสมกลืนกันอย่างแยกไม่ออกทีเดียว ผมส่งยิ้มให้น้องตุ๊ดอ้วน แต่เขาหลบตาผมแล้วตรงไปล้างหน้าล้างตา คงจะอายน่าดู . . . “ในยุคนี้ รูปลักษณ์เป็นต้นทุนทางสังคมชั้นดี นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ . . .” ผมพูดกับตัวเองในกระจกเพื่อที่น้องอ้วนจะได้ไม่รู้สึกประหม่าในคำพูด “. . .ผมเอง ก็เคยตะเกียกตะกายจนพ้นจุดนั้นมาแล้ว” “แต่ยังไงก็เถอะ แค่ขอถ่ายรูปไม่น่าพูดแรงขนาดนั้นเลยเนอะ” ผมส่งยิ้มให้อีกครั้ง “หนูเกิดมาเป็นแบบนี้แล้วไม่มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเหมือนพี่เขาเหรอ” ในที่สุดตุ๊ดอ้วนก็ยอมเปิดใจกับคนแปลกหน้าเช่นผม “เท่ากันสิ แต่ในโลกแห่งความจริง แค่ศักดิ์ศรีมันยังไม่พอ ต้องมีอำนาจด้วยถึงจะไต่เต้าให้เท่ากันหรือเหนือกว่าได้ อำนาจที่ว่ามีทั้งความงาม ความมั่งคั่ง อำนาจทางความคิด อำนาจทางการเมือง เยอะแยะเลยแหละ ของพวกนี้คนมีวาสนาดีจะได้ติดตัวมาโดยไม่ต้องเหนื่อยมาก แต่อย่างเรา ๆ คงต้องพยายามกันจนเหนื่อย” “พี่หน้าตาดีก็พูดได้นิ หนูอยากรู้จริง ๆ ถ้าหนูมีอำนาจความงามอย่างพวกพี่ ชีวิตหนูจะเปลี่ยนไปแค่ไหน” “หึ ผมไม่รู้หรอกนะว่าหน้าตาที่เปลี่ยนไปให้อะไรกับผมบ้าง เพราะเกือบทั้งหมดในชีวิตที่ผมมีอยู่ตอนนี้ได้มาจากอำนาจอย่างอื่น และคงไม่มีใครมีได้อย่างผม” ผมยิ้มกริ่ม “พี่นี่พูดจาแปลกดีนะ ขอบคุณนะฮะที่ชวนคุย หนูไม่เป็นไรแล้วละ” ตุ๊ดอ้วนยิ้มให้พร้อมกับปาดน้ำตา ตั้งท่าขอตัวลา . . . . “เดี๋ยวก่อนสิครับ” ผมพูดขึ้น “ถ้าคุณมีอำนาจมากพอที่จะสามารถแก้แค้นพี่คนนั้นได้อย่างง่ายดายแต่ต้องแลกกับการสูญเสียตัวตนไป คุณ จะยอมขายวิญญาณให้กับซาตานไหม” “ไม่รู้สิฮะ. . .หนูไม่รู้หรอกว่าอย่างไหนมันจะดีกว่ากัน ระหว่างปล่อยวางกับแก้แค้น. . .” เขาก้มหน้าคิดอย่างจริงจัง แม้เข้าใจว่าตอบไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา . . . . . “แต่ถ้ามันทำได้ง่ายมากละก็ หนูก็อยากลองมีอำนาจเหนือคนอื่นดูสักครั้ง” . ผมชูนิ้วโป้งแทนคำยกย่อง . . . จากนั้นจึงจ้องน้องตุ๊ดอ้วนที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเปี่ยมความเอ็นดู จนสติของเขาเคลิ้มล่องลอยสู่ความเวิ้งว้าง . . . . ภายในห้องมหรสพโอ่โถง มีผู้เข้าชมละครวันแรกราวสามร้อยคนได้ บัดนี้การแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น แสงไฟหรี่ลงช้า ๆ มีการเปิดวิดีทัศน์ตัวอย่างละครและคำแนะนำให้ปิดเครื่องมือสื่อสารขณะรับชม ผู้คนที่คุยเซ็งแซ่ด้วยความตื่นเต้นก็ดี ด้วยความปรีดาที่ได้พบเจอเพื่อนพี่น้องนักศึกษาก็ดี ต่างพร้อมใจกันหรี่เสียงลง จนเข้าสู่เข้าภาวะเงียบสงัด ท่ามกลางความมืด พิธีกรสาวในชุดแซกสีเงินเรียบหรูออกมาพร้อมไฟสปอตไลท์ส่องเป็นทางยาว เธอกล่าวเกริ่นนำตามพิธี พร้อมเชิญประธานคือคณบดีมอบช่อดอกไม้ กล่าวเปิดงานและทักทายลูกศิษย์ลูกหาพอเป็นกระสัย จากนั้นจึงส่งไมค์คืนให้พิธีกรสาวอีกครั้งเพื่ออัญเชิญคุณผู้ชมเข้าสู่โลกแห่งสุนทรียะ “เอาละคะ บัดนี้นักแสดงและทุกฝ่ายของเราพร้อมที่จะมอบความสุขความบันเทิงให้แก่ทุกท่านแล้ว ขอเชิญทุกท่านพบกับละครเวทีนิเทศศาสตร์ ครั้งที่ 19 เดอะ สเปิร์ม ควยดำตำเพื่อเธอ! เชิญรับชมค่า!!” ห้องมืดลงอีกครั้งเพื่อเตรียมตัดเข้าสู่ฉากแรก พิธีกรหญิงถูกฉุดแขนเข้าไปหลังม่าน เสียงโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์เล็ดลอดจากหลังเวทีสลับกับเสียงจุ๊ปากให้เงียบ ผู้คนในความมืดต่างฮือฮาทวนกันว่าเมื่อกี้ได้ยินอะไรแปร่งหู ไม่มีใครหูเฝื่อนหรอก คนที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดนี่แหละคือผู้บงการ . . . นี่แค่ไวน์เรียกน้ำย่อยเท่านั้น ผมยังมีของเล่นอีกเยอะสำหรับเสกให้โรงมหรสพนี้เปลี่ยนเป็นลานประหาร . . ในห้องหลังเวที จอยยืนเตรียมพร้อมตามตำแหน่งที่ได้ซักซ้อมไว้ ถึงเธอจะยังไม่ปรากฏในฉากแรก ๆ แต่ก็ต้องแบกรับความเครียดไม่น้อยทีเดียวเพราะรับบทนางเอกซึ่งทุกคนคาดหวังไว้มาก รวมถึงพ่อและแม่ที่มาให้กำลังใจถึงที่ เธอหลับตาทำสมาธิอย่างใจเย็น แม้ว่าข้างหลังมีเหล่าสตาฟยืนชี้หน้าด่าทะเลาะกันเรื่องคำกล่าวเปิดเมื่อสักครู่ก็ตาม นี่เป็นละครเวทีเรื่องแรกในชีวิตและเธอได้รับบทนางเอกเสียด้วย จะทำพังไม่ได้เด็ดขาด เรื่องของคนอื่นช่างมันไว้ก่อน . . “อาหหหห์ อืมม์” “ใครทำอะไรอีกวะ” จอยคิด “อืม จ๊วบบบ” อาหห์” . . “ตั้งสติไว้อีจอย” เธอคิดบอกกับตัวเอง . “โอววว อืมม์ จ๊วบ” “วุ้ย! ใครทำไรน่ะเบา ๆ หน่อยสิ” ในที่สุดเธอก็ตบะแตก ตรงปรี่เข้าไปหาต้นตอเสียงหลังม่านด้านหนึ่งของห้องแล้วกระชากม่านออกมา . . . . โจกับอีกะเทยอ้วนที่ไหนไม่รู้กำลังกอดจูบลูบคลำกันอยู่อย่างดูดดื่ม แลกลิ้นกันพัลวัน . . . ด้วยความตกใจ เธอชักม่านกลับทันที . . เสียงนั้นจางหายไป . “จอย! เมื่อกี้โวยวายอะไร ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไปประจำที่เดี๋ยวนี้เลย” สตาฟหญิงรุ่นพี่ปีสี่เดินมาตำหนิอย่างไม่พอใจ “ก็. . . ก็ เมื่อกี้มัน . .” จอยตาค้าง มือไม้ชี้ประกอบคำพูดวนไปมาไม่รู้เรื่อง “ก็อะไรเล่า” รุ่นพี่ขมวดคิ้ว “ข้างหลังนี้” เธอชี้ไปที่ผ้าม่าน “หนูเหรอ” สตาฟรุ่นพี่เปิดม่านออก . . . ภายในนั้นมีเพียงกระป๋องสีเก่า ๆ ท่อนเหล็กและอุปกรณ์ชำรุดตั้งไว้สะเปะสะปะเท่านั้น “ไหน ไม่เห็นมีอะไรเลย” เมื่อรุ่นพี่ชำเลืองมองทั่ว ก็ไม่พบวี่แววของสิ่งผิดปกติใด ๆ “ก็. . .แต่. . .” จอยตะกุกตะกักไม่ได้ศัพท์ “แกอย่าเพิ่งประสาทหลอนไปอีกคน แค่ที่อีหนิงสติแตกเมื่อกี้ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว พูดออกไปแบบนั้นได้ไง” รุ่นพี่ดันหลังเข็นให้จอยเดินกลับตำแหน่ง “ไปอยู่ที่เดิมเดี๋ยวนี้เลย อย่าให้พวกพี่ปวดหัวไปมากกว่านี้” จอยทำอะไรไม่ได้นอกจากมองเหลียวหลังไปยังหลังม่านนั้นอย่างตระหนก เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ . . . มีงานวิจัยชิ้นหนึ่งในต่างประเทศทำการทดลองเกี่ยวกับพฤติกรรมกลุ่ม โดยให้บุคคลจำนวนหนึ่งเข้ามาในห้องที่มีหน้าม้าจากฝ่ายผู้วิจัยเป็นคนกลุ่มใหญ่ การทดลองเริ่มโดยให้ดูแผ่นป้ายสีหนึ่ง สมมติว่าเป็นป้ายสีน้ำเงิน หน้าม้าจะตอบว่าเป็นสีเขียว ผู้ถูกทดลองรอบแรกต่างตอบด้วยความมั่นใจว่าเป็นสีน้ำเงิน ทว่าเมื่อถูกถามซ้ำอีกหลาย ๆ รอบและหน้าม้าทุกคนต่างตอบว่าเป็นแผ่นป้ายสีเขียว สุดท้ายผู้ถูกทดลองก็จะสูญเสียความมั่นใจ และตอบว่าเป็นแผ่นป้ายสีเขียวตาม ด้วยความรู้สึกไม่กล้าผิดแปลกแตกต่างไปจากกลุ่ม ผมจะดัดแปลงงานวิจัยนี้มาทดสอบกับปฏิกิริยาของจอย หน้าม้าก็คือ ทุกคนที่อยู่ในโรงละครนี้ซึ่งถูกผมครอบงำจิตไว้แล้ว อีกทั้งยังใช้ตาทิพย์สำรวจทุกความเป็นไปหลังเวที มีไม่ชีวิตใด ๆ เล็ดลอดไปจากสายตาของผมได้ . . . ขณะนี้ เนื้อเรื่องดำเนินไปถึงเกือบกลางเรื่อง จอยหรือแม่มดสาวอลิเซียคอยช่วยเหลือหนุ่มชาวบ้านคนหนึ่งที่เธอแอบรักให้ผ่านพ้นอุปสรรคต่าง ๆ ที่เข้ามาในชีวิต โดยไม่เปิดเผยตัวตน เนื่องจากกฎเหล็กของเมืองนี้ไม่ยอมรับการใช้ไสยศาสตร์ คนที่เป็นแม่มดจะถูกจับเผาทั้งเป็น “อลิเซีย เลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เถอะ แกกำลังจะทำให้ตระกูลเราเดือดร้อน! นี่เรื่องคอขาดบาดตายนะ!” พ่อมดพี่ชายกล่าวตามบท พอผมได้ยินเรื่องตระกูลกับความล่มสลายแล้ว จู่ ๆ ภาพธนิกก็แว่บเข้ามาในหัว บทละครประโยคนี้ช่างตลกร้ายสำหรับผมเหลือเกิน “พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะขอใช้เวทย์มนต์เพื่อช่วยเขาอีกครั้งเดียวเท่านั้น” จอยตอบ “แกนี่มันรั้นจริง ๆ ถ้าถูกจับได้ล่ะก็ องค์ราชาไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่! แกจะตายก็ไปตายคนเดียว! อย่าให้พ่อแม่กับพี่ต้องเอาชีวิตมาแลกกับความเห็นแก่ตัวของแกไปด้วย” พ่อมดพี่ชายทุบโต๊ะโครม ตามบทที่ผมสะกดจิตให้สตาฟคนหนึ่งเล่าให้ฟัง จอยจะต้องเงียบไปสักพัก แล้วจึงหันหน้ามาทางคนดูส่งสายตาเรียกร้องความเห็นใจ ทว่าจังหวะนี้ที่หันมานี้เอง จอยพบว่าแถวหน้าสุดมีความปกติบางอย่างเกิดขึ้น . . . “อาห์ เสียว” ตุ๊ดอ้วนกำลังก้มหัวลงอมควยให้โจแฟนของเธอ โจหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ จอยถึงกับสะดุ้งและชะงักงันไปชั่วขณะ “จ๊วบ จ๊วบ” เสียงสูญญากาศที่เกิดจากการปั๊มควยสูบขึ้นลง ๆ ดังจนเข้าหูเธอถึงบนเวที เธอขยี้ตาครั้งหนึ่ง เมื่อมองอีกครั้งก็พบว่าภาพนั้นยังคงอยู่ที่เดิม คราวนี้ตุ๊ดอ้วนดูดพวงไข่ ไซร้ง่ามขาแฟนสุดหล่อของเธอ สลับกับลงลิ้นที่ปลายควยดูดเม้มเป็นจังหวะจ๊วบจ๊าบ สิ่งที่ทำให้เธอสับสนยิ่งกว่านั้นคือ ทุกคนในโรงละครไม่มีใครสังเกตถึงความผิดแปลกนี้เลย เธอจึงยื่นมือชี้ให้คนบนเวทีเห็น “จอย ลืมบทเรอะ” ผู้รับบทพ่อมดพี่ชายเข้ามากระซิบ “พูดต่อได้แล้ว เงียบนานไปแล้วรู้ไหม” “แกไม่เห็นเหรอ ข้างล่างอ่ะ” จอยชี้ สับสนจนกล้ามเนื้อใบหน้าบีบบิดเบี้ยว “ไม่เห็นมีอะไร เล่นต่อได้แล้ว” พ่อมดพี่ชายจิกตาใส่ “โอย แรง ๆ เลย เสียวควยโว้ย” โจร้องลั่นเมื่อถูกลิ้นคู่ขาตวัดรอบเส้นสองสลึง แต่คนทั้งโรงละครไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆ นอกจากรอคอยให้ละครดำเนินต่อไป “มันเป็นภาพลวงตา มันเป็นภาพลวงตา” จอยหลับกัดฟันบอกกับตัวเองในใจ . . . . “ขอโอกาสให้ฉันเถอะพี่ ฉันรักเขาจริง ๆ รักไม่น้อยไปกว่าคนในครอบครัวเราเลย” ในที่สุดเธอก็ต่อบทได้ และเมื่อลืมตาอีกครั้ง ที่นั่งตรงนั้นก็ว่างเปล่าไปแล้ว “นี่แกกล้าเอาพ่อแม่พี่น้องไปเปรียบกับไอ้คนพรรค์นั้นเชียวรึ!” พ่อมดพี่ชายตวาด “ถ้าอยากช่วยมันนักล่ะก็ ย่อมได้ แต่แกต้องออกไปซุกหัวนอนที่อื่น ที่นี่ไม่ต้อนรอบคนนอกคอก! บ้านหลังนี้ไม่มีสมาชิกชื่ออลิเซียอีกแล้ว!!” หลังบทสนทนาสิ้นสุด ม่านจึงปิดลงอีกครั้งเพื่อเปลี่ยนสู่ฉากต่อไป

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >“มึงเห็นอีตุ๊ดอ้วนปีหนึ่งนั่นป่ะ ตอแยอยู่ได้ >หน้าแม่งหลอนสัตว์” โจ >แฟนของจอยพูดกับเพื่อนที่ยืนฉี่ด้วยกันอยู่ข้าง ๆ >ส่วนผมนั้นล้างมือทำความสะอาดอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ >ความที่ผมเป็นคนนอกไม่มีส่วนได้เสียกับเรื่องนี้ >โจจึงกล้าพูดโผงผางกระมัง ซึ่งมันไม่ใช่เลย >ผมนี่แหละคือเจ้าหนี้แฟนของชายผู้นี้ จะอย่างไรก็ตาม >ผมแสร้งล้างมือเหมือนไม่สนใจแต่กำลังแอบฟังทุกอย่างด้วยท่าทีสงบ > > >“มึงก็ว่าน้องมันแรงไปม๊าง” เพื่อนอีกคนตอบกลับโจ > > >“ไม่แรงไปหรอกกับอีตุ๊ดพวกนี้ แม่งขยะมีชีวิตชัด ๆ วัน ๆ >เอาแต่ปลื้มผู้ชายหล่อ แต่สารรูปตัวเองดูไม่ได้เลย” > > >“ก็มึงหล่อไงเค้าถึงได้ปลื้ม มึงก็ชอบให้มีคนสนใจอยู่แล้วนี่” > > >“แต่ไม่ใช่มาวอแวกับกู แม่งไม่หัดเจียมกะลาหัวซะบ้าง เหี้ยเอ้ย >มึงนึกดิ่ใครจะอยากถ่ายรูปกับมัน >เก็บเอาไปเล่นของรึเปล่าก็ไม่รู้ >เหี้ยตุ๊ดอ้วนพวกนี้แม่งน่าจับไปบดไขมันทำเป็นอาหารสัตว์ >ตายแบบนี้ยังมีประโยชน์กว่ามีชีวิตอยู่เพื่อแดก แดก แดก ไปวัน >ๆ” โจรูดซิปกดน้ำหลังเสร็จกิจธุระ “ไปเหอะว่ะ >คนเริ่มเข้างานแล้ว” ทั้งสองเดินออกจากห้องน้ำไป >เหลือเพียงความเงียบงัน >. >. >. >ผมได้ยินเสียงแผ่วเบาคร่ำครวญจากห้องน้ำ >. >. >. >“ฮือ ๆ ๆ ๆ” >เด็กตุ๊ดอ้วนปีหนึ่งคนที่ขอถ่ายรูปกับโจเปิดประตูห้องส้วมออกมา >เขาได้ยินทุกอย่างเมื่อครู่ เจ้าตัวผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นผม >คงเข้าใจว่าห้องน้ำเงียบไม่มีคนอยู่จึงเผยตัวออกมาพร้อมใบหน้าแดงก่ำฉ่ำด้วยคราบน้ำตา >พลังโทรจิตทำให้ทราบว่าเขาอยู่ในอารมณ์โกรธและเสียใจผสมกลืนกันอย่างแยกไม่ออกทีเดียว >ผมส่งยิ้มให้น้องตุ๊ดอ้วน >แต่เขาหลบตาผมแล้วตรงไปล้างหน้าล้างตา คงจะอายน่าดู >. >. >. >“ในยุคนี้ รูปลักษณ์เป็นต้นทุนทางสังคมชั้นดี >นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ . . .” >ผมพูดกับตัวเองในกระจกเพื่อที่น้องอ้วนจะได้ไม่รู้สึกประหม่าในคำพูด >“. . .ผมเอง ก็เคยตะเกียกตะกายจนพ้นจุดนั้นมาแล้ว” > > >“แต่ยังไงก็เถอะ แค่ขอถ่ายรูปไม่น่าพูดแรงขนาดนั้นเลยเนอะ” >ผมส่งยิ้มให้อีกครั้ง > > >“หนูเกิดมาเป็นแบบนี้แล้วไม่มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเหมือนพี่เขาเหรอ” >ในที่สุดตุ๊ดอ้วนก็ยอมเปิดใจกับคนแปลกหน้าเช่นผม > > >“เท่ากันสิ แต่ในโลกแห่งความจริง แค่ศักดิ์ศรีมันยังไม่พอ >ต้องมีอำนาจด้วยถึงจะไต่เต้าให้เท่ากันหรือเหนือกว่าได้ >อำนาจที่ว่ามีทั้งความงาม ความมั่งคั่ง อำนาจทางความคิด >อำนาจทางการเมือง เยอะแยะเลยแหละ >ของพวกนี้คนมีวาสนาดีจะได้ติดตัวมาโดยไม่ต้องเหนื่อยมาก >แต่อย่างเรา ๆ คงต้องพยายามกันจนเหนื่อย” > > >“พี่หน้าตาดีก็พูดได้นิ หนูอยากรู้จริง ๆ >ถ้าหนูมีอำนาจความงามอย่างพวกพี่ ชีวิตหนูจะเปลี่ยนไปแค่ไหน” > > >“หึ ผมไม่รู้หรอกนะว่าหน้าตาที่เปลี่ยนไปให้อะไรกับผมบ้าง >เพราะเกือบทั้งหมดในชีวิตที่ผมมีอยู่ตอนนี้ได้มาจากอำนาจอย่างอื่น >และคงไม่มีใครมีได้อย่างผม” ผมยิ้มกริ่ม > > >“พี่นี่พูดจาแปลกดีนะ ขอบคุณนะฮะที่ชวนคุย หนูไม่เป็นไรแล้วละ” >ตุ๊ดอ้วนยิ้มให้พร้อมกับปาดน้ำตา ตั้งท่าขอตัวลา >. >. >. >. >“เดี๋ยวก่อนสิครับ” ผมพูดขึ้น > > >“ถ้าคุณมีอำนาจมากพอที่จะสามารถแก้แค้นพี่คนนั้นได้อย่างง่ายดายแต่ต้องแลกกับการสูญเสียตัวตนไป >คุณ จะยอมขายวิญญาณให้กับซาตานไหม” > > >“ไม่รู้สิฮะ. . .หนูไม่รู้หรอกว่าอย่างไหนมันจะดีกว่ากัน >ระหว่างปล่อยวางกับแก้แค้น. . .” เขาก้มหน้าคิดอย่างจริงจัง >แม้เข้าใจว่าตอบไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา >. >. >. >. >. >“แต่ถ้ามันทำได้ง่ายมากละก็ >หนูก็อยากลองมีอำนาจเหนือคนอื่นดูสักครั้ง” >. > >ผมชูนิ้วโป้งแทนคำยกย่อง >. >. >. >จากนั้นจึงจ้องน้องตุ๊ดอ้วนที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเปี่ยมความเอ็นดู >จนสติของเขาเคลิ้มล่องลอยสู่ความเวิ้งว้าง >. >. >. >. >ภายในห้องมหรสพโอ่โถง มีผู้เข้าชมละครวันแรกราวสามร้อยคนได้ >บัดนี้การแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น แสงไฟหรี่ลงช้า ๆ >มีการเปิดวิดีทัศน์ตัวอย่างละครและคำแนะนำให้ปิดเครื่องมือสื่อสารขณะรับชม >ผู้คนที่คุยเซ็งแซ่ด้วยความตื่นเต้นก็ดี >ด้วยความปรีดาที่ได้พบเจอเพื่อนพี่น้องนักศึกษาก็ดี >ต่างพร้อมใจกันหรี่เสียงลง จนเข้าสู่เข้าภาวะเงียบสงัด >ท่ามกลางความมืด >พิธีกรสาวในชุดแซกสีเงินเรียบหรูออกมาพร้อมไฟสปอตไลท์ส่องเป็นทางยาว > > >เธอกล่าวเกริ่นนำตามพิธี พร้อมเชิญประธานคือคณบดีมอบช่อดอกไม้ >กล่าวเปิดงานและทักทายลูกศิษย์ลูกหาพอเป็นกระสัย >จากนั้นจึงส่งไมค์คืนให้พิธีกรสาวอีกครั้งเพื่ออัญเชิญคุณผู้ชมเข้าสู่โลกแห่งสุนทรียะ > > > “เอาละคะ >บัดนี้นักแสดงและทุกฝ่ายของเราพร้อมที่จะมอบความสุขความบันเทิงให้แก่ทุกท่านแล้ว >ขอเชิญทุกท่านพบกับละครเวทีนิเทศศาสตร์ ครั้งที่ 19 เดอะ >สเปิร์ม ควยดำตำเพื่อเธอ! เชิญรับชมค่า!!” > > >ห้องมืดลงอีกครั้งเพื่อเตรียมตัดเข้าสู่ฉากแรก >พิธีกรหญิงถูกฉุดแขนเข้าไปหลังม่าน >เสียงโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์เล็ดลอดจากหลังเวทีสลับกับเสียงจุ๊ปากให้เงียบ >ผู้คนในความมืดต่างฮือฮาทวนกันว่าเมื่อกี้ได้ยินอะไรแปร่งหู >ไม่มีใครหูเฝื่อนหรอก >คนที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดนี่แหละคือผู้บงการ >. >. >. >นี่แค่ไวน์เรียกน้ำย่อยเท่านั้น > > >ผมยังมีของเล่นอีกเยอะสำหรับเสกให้โรงมหรสพนี้เปลี่ยนเป็นลานประหาร >. >. >ในห้องหลังเวที จอยยืนเตรียมพร้อมตามตำแหน่งที่ได้ซักซ้อมไว้ >ถึงเธอจะยังไม่ปรากฏในฉากแรก ๆ >แต่ก็ต้องแบกรับความเครียดไม่น้อยทีเดียวเพราะรับบทนางเอกซึ่งทุกคนคาดหวังไว้มาก >รวมถึงพ่อและแม่ที่มาให้กำลังใจถึงที่ >เธอหลับตาทำสมาธิอย่างใจเย็น >แม้ว่าข้างหลังมีเหล่าสตาฟยืนชี้หน้าด่าทะเลาะกันเรื่องคำกล่าวเปิดเมื่อสักครู่ก็ตาม >นี่เป็นละครเวทีเรื่องแรกในชีวิตและเธอได้รับบทนางเอกเสียด้วย >จะทำพังไม่ได้เด็ดขาด เรื่องของคนอื่นช่างมันไว้ก่อน >. >. >“อาหหหห์ อืมม์” > >“ใครทำอะไรอีกวะ” จอยคิด > >“อืม จ๊วบบบ” อาหห์” >. >. >“ตั้งสติไว้อีจอย” เธอคิดบอกกับตัวเอง > >. >“โอววว อืมม์ จ๊วบ” > > >“วุ้ย! ใครทำไรน่ะเบา ๆ หน่อยสิ” > > >ในที่สุดเธอก็ตบะแตก >ตรงปรี่เข้าไปหาต้นตอเสียงหลังม่านด้านหนึ่งของห้องแล้วกระชากม่านออกมา >. >. >. >. >โจกับอีกะเทยอ้วนที่ไหนไม่รู้กำลังกอดจูบลูบคลำกันอยู่อย่างดูดดื่ม >แลกลิ้นกันพัลวัน >. >. >. >ด้วยความตกใจ เธอชักม่านกลับทันที >. >. >เสียงนั้นจางหายไป >. > > >“จอย! เมื่อกี้โวยวายอะไร ทำไมมาอยู่ตรงนี้ >ไปประจำที่เดี๋ยวนี้เลย” >สตาฟหญิงรุ่นพี่ปีสี่เดินมาตำหนิอย่างไม่พอใจ > > >“ก็. . . ก็ เมื่อกี้มัน . .” จอยตาค้าง >มือไม้ชี้ประกอบคำพูดวนไปมาไม่รู้เรื่อง > > >“ก็อะไรเล่า” รุ่นพี่ขมวดคิ้ว > > >“ข้างหลังนี้” เธอชี้ไปที่ผ้าม่าน > > >“หนูเหรอ” สตาฟรุ่นพี่เปิดม่านออก >. >. >. >ภายในนั้นมีเพียงกระป๋องสีเก่า ๆ >ท่อนเหล็กและอุปกรณ์ชำรุดตั้งไว้สะเปะสะปะเท่านั้น > > >“ไหน ไม่เห็นมีอะไรเลย” เมื่อรุ่นพี่ชำเลืองมองทั่ว >ก็ไม่พบวี่แววของสิ่งผิดปกติใด ๆ > > >“ก็. . .แต่. . .” จอยตะกุกตะกักไม่ได้ศัพท์ > > >“แกอย่าเพิ่งประสาทหลอนไปอีกคน >แค่ที่อีหนิงสติแตกเมื่อกี้ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว >พูดออกไปแบบนั้นได้ไง” >รุ่นพี่ดันหลังเข็นให้จอยเดินกลับตำแหน่ง >“ไปอยู่ที่เดิมเดี๋ยวนี้เลย อย่าให้พวกพี่ปวดหัวไปมากกว่านี้” >จอยทำอะไรไม่ได้นอกจากมองเหลียวหลังไปยังหลังม่านนั้นอย่างตระหนก >เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ >. >. >. >มีงานวิจัยชิ้นหนึ่งในต่างประเทศทำการทดลองเกี่ยวกับพฤติกรรมกลุ่ม >โดยให้บุคคลจำนวนหนึ่งเข้ามาในห้องที่มีหน้าม้าจากฝ่ายผู้วิจัยเป็นคนกลุ่มใหญ่ >การทดลองเริ่มโดยให้ดูแผ่นป้ายสีหนึ่ง >สมมติว่าเป็นป้ายสีน้ำเงิน หน้าม้าจะตอบว่าเป็นสีเขียว >ผู้ถูกทดลองรอบแรกต่างตอบด้วยความมั่นใจว่าเป็นสีน้ำเงิน >ทว่าเมื่อถูกถามซ้ำอีกหลาย ๆ >รอบและหน้าม้าทุกคนต่างตอบว่าเป็นแผ่นป้ายสีเขียว >สุดท้ายผู้ถูกทดลองก็จะสูญเสียความมั่นใจ >และตอบว่าเป็นแผ่นป้ายสีเขียวตาม >ด้วยความรู้สึกไม่กล้าผิดแปลกแตกต่างไปจากกลุ่ม > > >ผมจะดัดแปลงงานวิจัยนี้มาทดสอบกับปฏิกิริยาของจอย หน้าม้าก็คือ >ทุกคนที่อยู่ในโรงละครนี้ซึ่งถูกผมครอบงำจิตไว้แล้ว >อีกทั้งยังใช้ตาทิพย์สำรวจทุกความเป็นไปหลังเวที มีไม่ชีวิตใด >ๆ เล็ดลอดไปจากสายตาของผมได้ >. >. >. >ขณะนี้ เนื้อเรื่องดำเนินไปถึงเกือบกลางเรื่อง >จอยหรือแม่มดสาวอลิเซียคอยช่วยเหลือหนุ่มชาวบ้านคนหนึ่งที่เธอแอบรักให้ผ่านพ้นอุปสรรคต่าง >ๆ ที่เข้ามาในชีวิต โดยไม่เปิดเผยตัวตน >เนื่องจากกฎเหล็กของเมืองนี้ไม่ยอมรับการใช้ไสยศาสตร์ >คนที่เป็นแม่มดจะถูกจับเผาทั้งเป็น > > >“อลิเซีย เลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เถอะ >แกกำลังจะทำให้ตระกูลเราเดือดร้อน! นี่เรื่องคอขาดบาดตายนะ!” >พ่อมดพี่ชายกล่าวตามบท >พอผมได้ยินเรื่องตระกูลกับความล่มสลายแล้ว จู่ ๆ >ภาพธนิกก็แว่บเข้ามาในหัว >บทละครประโยคนี้ช่างตลกร้ายสำหรับผมเหลือเกิน > > >“พี่ไม่ต้องห่วงหรอก >ฉันจะขอใช้เวทย์มนต์เพื่อช่วยเขาอีกครั้งเดียวเท่านั้น” จอยตอบ > > >“แกนี่มันรั้นจริง ๆ ถ้าถูกจับได้ล่ะก็ >องค์ราชาไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่! แกจะตายก็ไปตายคนเดียว! >อย่าให้พ่อแม่กับพี่ต้องเอาชีวิตมาแลกกับความเห็นแก่ตัวของแกไปด้วย” >พ่อมดพี่ชายทุบโต๊ะโครม >ตามบทที่ผมสะกดจิตให้สตาฟคนหนึ่งเล่าให้ฟัง >จอยจะต้องเงียบไปสักพัก >แล้วจึงหันหน้ามาทางคนดูส่งสายตาเรียกร้องความเห็นใจ > > >ทว่าจังหวะนี้ที่หันมานี้เอง >จอยพบว่าแถวหน้าสุดมีความปกติบางอย่างเกิดขึ้น > >. >. >. >“อาห์ เสียว” ตุ๊ดอ้วนกำลังก้มหัวลงอมควยให้โจแฟนของเธอ >โจหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ >จอยถึงกับสะดุ้งและชะงักงันไปชั่วขณะ > > >“จ๊วบ จ๊วบ” เสียงสูญญากาศที่เกิดจากการปั๊มควยสูบขึ้นลง ๆ >ดังจนเข้าหูเธอถึงบนเวที > > >เธอขยี้ตาครั้งหนึ่ง >เมื่อมองอีกครั้งก็พบว่าภาพนั้นยังคงอยู่ที่เดิม >คราวนี้ตุ๊ดอ้วนดูดพวงไข่ ไซร้ง่ามขาแฟนสุดหล่อของเธอ >สลับกับลงลิ้นที่ปลายควยดูดเม้มเป็นจังหวะจ๊วบจ๊าบ > > >สิ่งที่ทำให้เธอสับสนยิ่งกว่านั้นคือ >ทุกคนในโรงละครไม่มีใครสังเกตถึงความผิดแปลกนี้เลย >เธอจึงยื่นมือชี้ให้คนบนเวทีเห็น > > >“จอย ลืมบทเรอะ” ผู้รับบทพ่อมดพี่ชายเข้ามากระซิบ >“พูดต่อได้แล้ว เงียบนานไปแล้วรู้ไหม” > > >“แกไม่เห็นเหรอ ข้างล่างอ่ะ” จอยชี้ >สับสนจนกล้ามเนื้อใบหน้าบีบบิดเบี้ยว > > >“ไม่เห็นมีอะไร เล่นต่อได้แล้ว” พ่อมดพี่ชายจิกตาใส่ > > >“โอย แรง ๆ เลย เสียวควยโว้ย” >โจร้องลั่นเมื่อถูกลิ้นคู่ขาตวัดรอบเส้นสองสลึง >แต่คนทั้งโรงละครไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆ >นอกจากรอคอยให้ละครดำเนินต่อไป > > >“มันเป็นภาพลวงตา มันเป็นภาพลวงตา” >จอยหลับกัดฟันบอกกับตัวเองในใจ >. >. >. >. >“ขอโอกาสให้ฉันเถอะพี่ ฉันรักเขาจริง ๆ >รักไม่น้อยไปกว่าคนในครอบครัวเราเลย” ในที่สุดเธอก็ต่อบทได้ >และเมื่อลืมตาอีกครั้ง ที่นั่งตรงนั้นก็ว่างเปล่าไปแล้ว > > >“นี่แกกล้าเอาพ่อแม่พี่น้องไปเปรียบกับไอ้คนพรรค์นั้นเชียวรึ!” >พ่อมดพี่ชายตวาด “ถ้าอยากช่วยมันนักล่ะก็ ย่อมได้ >แต่แกต้องออกไปซุกหัวนอนที่อื่น ที่นี่ไม่ต้อนรอบคนนอกคอก! >บ้านหลังนี้ไม่มีสมาชิกชื่ออลิเซียอีกแล้ว!!” > > >หลังบทสนทนาสิ้นสุด >ม่านจึงปิดลงอีกครั้งเพื่อเปลี่ยนสู่ฉากต่อไป Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.