เรื่องราวของผมต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่อยากจะลงมานานแล้วแต่ไม่กล้า
เพราะกลัวว่าจะไม่น่าสนใจ ยังไงจะลองดูเรทติ้งก่อนว่าดีไหมถ้าไม่ดี
ก็จะลบเพราะอายครับ เรื่องที่จะเขียนเป็นเรื่องที่ไม่มีระบุวันที่ของ
ตัวละคร ......เราชื่อต่อ
เรื่องก็มีอยู่ว่า เมื่อสมัยก่อนที่ผมยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนวัดซึ่งก็คือป.6
ผมได้ตัดสินใจเข้ามาเรียนต่อที่โรงเรียนแห่งหนึ่งที่ตัวเมือง ซึ่งเป็นที่
จังหวัดราชบุรี ที่นั่นมีเด็กมากมายจากหลายที่เข้ามาเรียน ผมเรียนที่
โรงเรียนนั้นตั้งแต่ม.ต้นจนถึงม.ปลาย พูดได้ว่าผมแทบไม่ต้องลืมตา
เดินไปกินข้าวก็ไปถูก ว่าอย่างนั้นกันเลย เรื่องที่เป็นเหตุนั้นไม่ใช่ตอนที่
ผมเรียนม.ต้นหรอกครับ มันเกิดขึ้นตอนที่ผมเรียนม.ปลายต่างหาก...
หลังจากที่ผมเรียนวันสุดท้ายก็ตัดสินใจเรียนต่อที่นั่นเลย จากเด็กห้อง
ห่วยๆก็ถูกจัดให้เรียนห้องต้นๆ แผนวิทย์-คณิตซะอย่างนั้น ได้อยู่ที่ห้อง
2 วันแรกที่ผมไปโรงเรียนก็ตื่นเต้นอยู่เหมือนกันว่าจะได้นั่งกับใครกินข้าว
กับใคร แต่ยังไงผมก็มีเพื่อนสนิทตอนม.ต้นไปด้วย2คนอยู่ห้องเดียวกัน
พอทำให้อุ่นใจได้บ้าง
ช่วงเช้า ก็ไม่ได้เรียนอะไรมาก แนะนำตัวทำความรู้จักเพื่อนๆในห้องเรียน
ทุกคนต่างออกมาแนะนำตัวกันเต็มที่ เพื่อนๆน่ารักทุกคน เราออกเกือบคน
สุดท้ายแน่ะ แต่มีอยู่คนหนึ่งที่เราเห็นแล้วรู้สึกสะดุดตาทำให้เราสงสัยใน
ตัวเขาขึ้นมาทันที ว่าเอ๊ะ "นี่มันตุ๊ดนี่หว่าหรือยังไง" เรานี่นั่งหัวเราะดังลั่นเลย เหมือนอยากจะแกล้งเขาด้วยแหละ เก๋าไงเด็กเก่า.... ฮ่าฮ่า
ทราบแล้วว่าเขาชื่อยู เป็นเด็กกรุงเทพฯซะด้วย คุณหนูแน่เลยในใจเราคิดไว้
อย่างนี้จะไหวหรือ เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกจริงๆ ช่วงเวลาพักเที่ยงของวันนั้น
ผมก็ไม่ได้ไปกินข้าวกับเพื่อนที่มาจากรุ่นเดียวกันหรอกต่างคนต่างแยก
กันไป ผมก็เหวอเพราะว่าไม่รู้จะกินข้าวกับใคร พอดียังจำหน้าเพื่อนๆได้ไม่หมด
หันไปเจอผู้ชายคนหนึ่งผิวคล้ำนิดๆ ก็ทักว่าขอนั่งกินข้าวด้วยเพราะจำได้ว่า
อยู่ห้องเดียวกัน
ผม...นายๆ เราขอนั่งกินข้าวด้วยคนซิ
เพื่อน...ได้ซิ ไปด้วยกัน มามาทางนี้ครับ
*ผมก็นึกว่าจะได้นั่งกินกันแค่2คนแต่ปรากฏว่าเพื่อนๆเขาเยอะมากเลย ผมนี่หน้า
ซีดเลย ไม่เคยต้องมานั่งกับกลุ่มคนที่ไม่รู้จักเยอะขนาดนี้ ................
ผม...สวัสดีครับทุกคน ขอนั่งกินข้าวด้วยนะครับ
*เพื่อนๆต้อนรับผมเป็นอย่างดี
ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ?
เพื่อน...เราชื่อหมูแล้วนายล่ะ?
ผม...เราชื่อต่อ ฮ่าฮ่าฮ่า
เพื่อนคนอื่นๆก็แนะนำตัวกันเป็นที่เรียบร้อย ผมก็นั่งกินข้าวกันไปเรื่อยๆ
จนวันนั้นผมก็ได้กลุ่มเพื่อนใหม่แล้ว
วันเวลาทำให้เรากับหมูสนิทกันมากขึ้นรู้ใจกันมากขึ้น เราสองคนมักไปไหนมาไหน
ด้วยกันเสมอๆแล้วเราสองคนก็ได้แยกออกจากกลุ่มเพราะว่าในนั้นมีแต่คนที่
เขาเป็นแฟนกันซึ่งดูๆไปเราสองคนไม่เข้ากับพวกเขาเอาเสียเลย
ช่วงเวลานั้นผมก็ยังคงสงสัยคนอีกคนหนึ่งที่ชื่อยูว่า ตกลงแล้วเขาเป็นตุ๊ดหรือเปล่า
เพราะว่าท่าทางที่เขาเดินนี่แบบว่า นุ่มนิ่มกิริยาท่าทางแบบผู้หญิงหลายคนยัง
ต้องอาย มีอยู่วันหนึ่งเรากับหมูเห็นเขานั่งกินข้าวอยู่คนเดียวก็เลยเกิดความคิดที่จะ
เข้าไปทักทายทำความรู้จักเพราะว่ากลัวเหงานั่งอยู่คนเดียว
หมู...เฮ้ย ยู นั่งกินข้าวคนเดียวเหรอ ไม่เหงาไง
ยู...อืม เรานั่งคนเดียว
หมู...โหนี่ เดี๋ยวเรากับต่อมานั่งกินเป็นเพื่อน
*ยูก็ทำหน้าตาแบบประหลาดใจนิดหน่อยผมก็ได้แต่ยิ้ม
ยู...อืมๆ ได้ๆ
พวกเราได้นั่งคุยกันไปกินขนมกันไปกันอย่างถูกคอ ก็ได้ทราบว่าใครคนไหนเป็น
อย่างไร แต่เราคงยังไม่สนิทกันมากนักหรอก .........
