We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ร.ด.หฤโหด ไตรภาค" Posted by หนุ่ม น.ศ. on 26-Mar-12 at 01:13 PM ร.ด.หฤโหด ภาค 2 ตอนที่ 1 " ถึงแล้วครับพี่ " ผมลืมตาขึ้น สลัดความง่วงออกจากตัว รีบคว้าเป้หนัก 9 กิโลกรัมสะพายหลังทันที แล้วจ่ายเงินให้กับคนขับ ก่อนจะก้าวลงจากรถแท็กซี่ด้วยความรวดเร็ว ผมเหลือบดูนาฬิกา เกือบจะ 6 โมงแล้ว มาก่อนเวลารวมพลตั้งนาน ก็เลยถือโอกาสเดินเล่นนิดหน่อย อากาศยามเช้านี่สดชื่นจริงๆ ผมเดินไปก็มองหาเพื่อนไปด้วย แต่ก็หาไม่เจอเพราะว่ามีคนเยอะมาก นักศึกษาวิชาทหารชั้นปีที่ 3 และ 4 กำลังทยอยเดินทางมาถึงสวนเจ้าเชต สถานที่รวมพลที่ทุกคนคุ้นเคยกันดี ผมสะพายเป้สนามเดินไปเดินมาซักพักก็ เริ่มรู้สึกหนักและเมื่อยขา ก็เลยนั่งลงใต้ต้นไม้แถวๆ นั้น ปลดเป้สนามออกจากตัว ตรวจเช็คความพร้อมของอุปกรณ์ต่างๆ ก่อนออกเดินทาง ทุกอย่างพร้อมหมด กระติกน้ำก็เติมน้ำจนเต็มแล้ว เข็มขัดสนามก็คาดมาอย่างดี รองเท้าถูกขัดมันจนเป็นเงา หัวเข็มขัดก็ขัดจนเหลืองอร่ามน่าดูมาก ขณะที่ผมกำลังนั่งนึกอะไรเพลินๆ ก็รู้สึกเหมือนมีมือหยาบกร้านมาตบที่ไหล่ผมเบาๆ ผมรีบหันไปดูแล้วก็ต้องยิ้มอย่างดีใจ " ไงไอ้บอม มาเร็วเหมือนกันนี่หว่า นั่งก่อนๆ เพื่อน " ไอ้บอมยิ้ม ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ผมแล้วพูดว่า " พร้อมมั๊ยวะหนุ่ม " ผมมองหน้ามันแล้วตอบช้าๆ " พร้อมอยู่แล้วว่ะ เรารอวันนี้มานานแล้ว วันที่เราจะได้กลับไปยังที่ที่เรารักอีกครั้ง " " ท่าทางนายจะรักเขาชนไก่มากเลยใช่มั๊ยวะ ดูนายอยากไปมากเลย " ผมยิ้มกว้าง พลางนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วที่เขาชนไก่ ก่อนจะตอบไอ้บอม " แน่นอน เรารักเขาชนไก่มากว่ะ เพราะเขาชนไก่สอนให้เราเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิมมาก " " แต่ปี 4 นี่ ไม่สบายเหมือนปี 3 นะ เราบอกไว้ก่อน ครูฝึกที่คุมเราโหดไม่ใช่เล่น ตอนปี 3 นายอยู่กองพันอะไรวะ " " 32 ว่ะ ถามทำไมเหรอ " ไอ้บอมฟังแล้วก็ถอนใจเฮือก แล้วรีบพูดต่อ " เฮ้อ 32 เหรอวะ โคตรน่าอิจฉาเลย ครูฝึกพัน 32 น่ะใจดีนะ ตอนเราปี 3 เราเจอแต่ครูฝึกโหดๆ ทั้งนั้น ปี 4 นี่ก็โหด ตอนเรียนธรรมดานี่ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ตอนฝึกภาคสนามนี่แหละ นรกชัดๆ นายคอยดูต่อไปแล้วกัน " " โห อย่างนั้นยังเรียกว่าใจดีอีกเหรอวะ รู้เปล่าครูฝึกน่ะสั่งทำโทษตลอดเลย ไม่ได้ใจดีอะไรอย่างที่นายคิดหรอก เออ แต่ไม่ว่าการฝึกมันจะนรกจะโหดขนาดไหน เราก็จะสู้ว่ะ เราไม่กลัวหรอก เกิดเป็นลูกผู้ชาย จะกลัวอะไรวะ ใช่มั๊ยไอ้เพื่อนเลิฟ " ไอ้บอมอมยิ้ม แล้วกอดคอผมแน่น กลิ่นสาปชายของไอ้บอมแตะจมูกผม มันช่างหอมเหลือเกิน ผมรีบซุกหน้าลงไปที่อกของมันทันที ไอ้บอมก็ไม่ว่าอะไร สักพักก็ได้ยินเสียงครูฝึกตะโกนใส่โทรโข่งดังลั่น " นักศึกษาชั้นปีที่ 3 และ 4 รวมพล รวมพล " ผม และไอ้บอมรีบผละจากกัน คว้าเป้สนามวิ่งไปเข้าแถวทันที หลังจากที่จัดหมวดหมู่เรียบร้อยแล้ว ก็ทยอยขึ้นรถ รถออกจากสวนเจ้าเชต 6 โมงครึ่งพอดี ผมนั่งดีใจไปตลอดทาง ดีใจที่จะได้กลับไปยังที่ที่ผมรักและประทับใจ และดีใจที่จะได้ไปฝึกความเป็นลูกผู้ชายอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่ผ่านการฝึกแบบหฤโหดมาแล้ว 1 ครั้งเมื่อปีที่แล้ว ผมคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจเรียนร.ด. ต่อถึงแม้ว่าเพื่อนๆ หลายคนจะคัดค้านและไม่เห็นด้วย หลายคนบอกว่าเสียเวลาเปล่า แถมเหนื่อยอีก จะเรียนไปทำไม แต่ผมคิดว่าถึงจะเหนื่อย แต่ก็สนุก แถมยังได้ประสบการณ์ชีวิตที่น้อยคนจะมีโอกาสได้สัมผัส ได้มีโอกาสฝึกร่วมกับผู้ชายแท้ๆ นับร้อย มันส์ดีออก เสียดายที่นักศึกษาชั้นปีที่ 4 มีน้อยกว่าชั้นปีที่ 3 มาก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะไม่ค่อยมีใครอยากจะเรียนต่อกัน เห็นว่าเรียนจบปี 3 ก็พอแล้ว ไม่ต้องเกณฑ์ทหาร น้อยคนที่จะคิดเรียนต่อปี 4 พวกที่เรียนต่อปี 4 ส่วนใหญ่จะเป็นพวกที่ชอบทหารจริงๆ ชอบการฝึกแบบโหดๆ หนักๆ มันส์ๆ ตามประสาลูกผู้ชาย ดังนั้นจึงอย่าแปลกใจที่เพื่อนๆ ปี 4 ของผมจะเป็นแมนกันทุกคน ถึงเป็นเกย์ก็เป็นเกย์แมนไม่แสดงออกกันทั้งนั้น ไอ้บอมเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมรู้จัก เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เป็นเกย์เหมือนๆ กันและมีความคิดคล้ายๆ กัน เรา 2 คนชอบทหารและเต็มใจที่จะเรียนร.ด. ด้วยเหตุผลโก้ๆ ว่าต้องการซึมซับความเป็นลูกผู้ชายจากการเรียนร.ด. ให้มากที่สุด เรียนร.ด. ทำให้เป็นลูกผู้ชายเต็มตัว และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ ต้องการจะใกล้ชิดกับผู้ชายแท้ๆ ให้มากที่สุด เวลาได้อยู่ใกล้ๆ เขาเหล่านั้น มันมีความสุขมากจริงๆ ครับ เพื่อนๆ คนอื่นๆ ที่ฝึกด้วยกันก็พอรู้จักกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้สนิทเท่าไหร่ แต่ประเดี๋ยวพอไปถึงเขาชนไก่ ก็คงสนิทกันมากขึ้นเองแหละ เพราะเราต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันถึง 7 วันทีเดียว ผมนั่งคิดอะไรไป เรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เริ่มร้อนผ่าวๆ ไปทั้งตัว ความรู้สึกแบบนี้ มันกลับมาอีกแล้ว เราเข้าเขตเขาชนไก่แล้วแน่ๆ ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นทิวทัศน์ที่เคยคุ้นตามาแล้ว ภูเขาลูกใหญ่ๆ ลูกนั้นยังตั้งตระหง่านอยู่ ตัวอักษร " ร.ด. " ขนาดใหญ่มากที่ติดอยู่บนนั้นทำให้ผมหวนนึกไปถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้ ความสุข ความประทับใจ มิตรภาพ ของลูกผู้ชาย ล้วนเกิดขึ้นที่นี่ทั้งสิ้น เสียดายที่คราวนี้ ไม่มีเพื่อนๆ ชุดนั้นแล้ว " ผมกลับมาแล้วนะ เขาชนไก่ " ผมพูดกับตัวเองเบาๆ นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว วันที่ผมเดินทางออกจากที่นี่ คำถามที่เพื่อนรักคนหนึ่งของผมถามผมเล่นๆ ยังคงดังก้องอยู่ในหัวผมทุกวินาที เขาถามว่า .... มึงอยากมาอีกรึไง ..... ในวันนั้น ผมไม่ได้ตอบอะไรไป แต่ ณ วันนี้ ผมตอบได้เต็มปากว่า ผมอยากมา และในที่สุดผมก็ได้มาที่นี่อีกครั้งหนึ่งจริงๆ เขาชนไก่ในวันนี้ยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ เพียงแต่ดูแห้งแล้งขึ้น และน่าเกรงขามมากขึ้นกว่าเดิม ผมนั่งมองดูต้นไม้สองข้างทางไปเรื่อยๆ คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วไปพลางๆ 10 โมงกว่าๆ รถก็แล่นมาถึงอุทยานประวัติศาสตร์สงครามเก้าทัพ ( ซึ่งเมื่อปีที่แล้ว ผมเรียกที่นี่ว่า พิพิธภัณฑ์ทหาร ) พอรถจอดสนิท นักศึกษาวิชาทหารชั้นปีที่ 4 ทุกคนก็ทยอยลงจากรถ ครูฝึกพาพวกเราชมการแสดงนิทรรศการในอาคาร และดูชัยภูมิของไทยจากหอคอย เมื่อดูแล้วผมจึงสรุปได้ว่า ทางฝ่ายไทยเรามีชัยภูมิที่ดีกว่าพม่า ทำให้สามารถรบชนะพม่าได้ ผมและเพื่อนๆ ก็ดูกันตามสบาย อากาศตอนนี้ยังไม่ค่อยร้อนก็เลยไม่มีใครบ่น ซักครู่เราก็ขึ้นรถไปที่ลานพระบรมรูปรัชกาลที่ 6 เพื่อทำพิธีเปิด เมื่อพิธีเปิดเสร็จสิ้นลง เราก็ขึ้นรถต่อไปยังที่พักของเรา นั่นคือ กองพัน 41 ทันทีที่รถจอดสนิท ครูฝึกก็ตะโกนใส่โทรโข่งดังลั่น " ลงมาเข้าแถว เร็วๆ ชักช้าโดนหมอบแน่ๆ " ผม ไอ้บอม และเพื่อนๆ รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว แล้วรีบเข้าแถว ผมมองไปรอบๆ เห็นนักศึกษาวิชาทหารผลัดก่อนๆ ที่มารอกลับบ้านยืนกอดคอเกาะกลุ่มกันเต็มไปหมด ทุกคนชี้มาที่พวกผม แล้วตะโกนซ้ำๆ ว่า " พวกมึงต้องตายๆๆๆๆๆ ตายแน่ๆ มึงตายแน่ๆๆๆๆๆ " " ตายแน่ๆ มึงเอ๊ย 5555 " บางคนตะโกนแล้วก็ชี้ไปที่แผลที่กบาลบ้าง ชี้ไปที่แผลที่แขน หรือขาบ้าง คือจงใจจะบอกว่าการฝึกมันสุดโหดจริงๆ โหดถึงขนาดได้แผลมานับไม่ถ้วน ผมและไอ้บอมมองแล้วก็หน้าซีด แต่ก็คิดปลอบใจตัวเองว่า ไม่มีอะไรหรอกน่า พวกนั้นคงแค่ขู่เล่นๆ คงไม่ได้ฝึกโหดอะไรขนาดนั้น ผมหันไปมองเพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนก็มองกันเฉยๆ ไม่มีใครแสดงอาการวิตกกังวลหรือกลัวแต่อย่างใด ครู ฝึกรีบจัดการต้อนนักศึกษาผลัดก่อนๆ ขึ้นรถไปจนหมด เมื่อพวกนั้นไปกันหมดแล้ว หัวหน้าชุดฝึกก็กล่าวต้อนรับ พอกล่าวต้อนรับจบ ก็หาเหตุมาทำโทษพวกเราจนได้ " ยุกยิกกันทำไม เอ้า ทุกคน หมอบ! " ทุกคนจำใจต้องหมอบลงไป ฝุ่นคละคลุ้งไปหมด กองพัน 41 นี่สภาพภูมิประเทศไม่ดีเท่าไหร่นัก มีแต่ฝุ่น กรวด และทรายเต็มไปหมด ผมถึงกับต้องกลั้นหายใจก่อนจะหมอบลงไป แต่ฝุ่นก็เข้าจมูกจนต้องไอออกมา ทุกคนก็ไอเหมือนกันหมด พอเราหมอบลงไปหมดแล้ว หัวหน้าชุดฝึกก็สั่งต่อ " ทั้งหมด ลุก ! " ทุกคนรีบลุกขึ้นมาทันที " ทั้งหมด แถว.. ตรง ตามระเบียบ.. พัก " ทุก คนปฏิบัติตาม หลังจากนั้นก็เป็นการเข้าแถวใหม่โดยการจัดคละสถาบันการศึกษา ผมยังคงได้อยู่หมู่เดียวกับไอ้บอม โชคดีจริงๆ มีการแต่งตั้งหัวหน้าหมู่ หัวหน้าหมวด หัวหน้ากองร้อย และหัวหน้ากองพัน กองพัน 41 แบ่งออกเป็น 3 กองร้อย คือ ร้อย 1 ( อินทรีย์ ) ร้อย 2 ( เสือดำ ) ร้อย 3 ( ฉลามขาว ) ผมอยู่ร้อย 1 หมวด 1 หมู่ 1 ทั้งหมู่ผมรู้จักไอ้บอมคนเดียว นอกนั้นไม่รู้จักใครเลย ระหว่างที่จัดหมวดหมู่กันอยู่นั้น หมวดของผมคงจะคุยกันเสียงดังไปหน่อย ทำให้ครูฝึกประจำหมวดรำคาญ ก็เลยแผดเสียงลั่น " หมวด 1 เสียงดังชิบหายเลย ทั้งหมด วิดพื้นท่าเตรียม ! " ทุกคนปฏิบัติตามคำสั่ง " เตรียม ! " " 50 ครั้ง ปฏิบัติ ! " ทุกคนวิดพื้นตามคำสั่งจนครบ เสร็จแล้วจึงลุกขึ้นมายืนท่าตรง ผมหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหนื่อย แถมปวดกบาลตึ้บเพราะอากาศเริ่มร้อนขึ้นทุกทีๆ เมื่อจัดหมวดหมู่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาแดกข้าว การแดกข้าวของปี 4 ไม่เหมือนตอนปี 3 ตอนปี 3 เราจะได้รับข้าวและกับข้าวใส่มาในถาดหลุมๆ ให้เสร็จ แดกได้ทันที แต่ปี 4 นี่ ทุกคนจะได้หม้อข้าวสนามคนละ 1 อัน คนหนึ่งรับข้าว อีกคนรับกับข้าว แล้วมานั่งจับบัดดี้แดกข้าวกันเอง ผมได้รับข้าว ส่วนไอ้บอมได้กับข้าว ผมก็เลยชวนไอ้บอมมาแดกด้วยกัน พอทุกคนจับบัดดี้และนั่งลงเป็นคู่ๆ แล้ว หัวหน้าชุดฝึกยังไม่ปล่อยให้เราแดกทันที " ทุกคน พูดตามครู สี่หนึ่ง สี่หนึ่ง !!!! ความทุกข์ที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน กองพันลูกผู้ชาย เอี้ย ! เอี้ย ! เอี้ย ! " ทุกคนแหกปากตะโกนลั่น " สี่หนึ่ง สี่หนึ่ง !!!! ความทุกข์ที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน กองพันลูกผู้ชาย เอี้ย ! เอี้ย ! เอี้ย ! " หัวหน้าชุดฝึกพูดต่อ " ที่นี่คือกองพันลูกผู้ชาย ! ที่ที่จะหล่อหลอมผู้ชายธรรมดาๆ ให้กลายเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว ทั้งร่างกายและจิตใจ ที่นี่ไม่มีความสบายให้ มีแต่ความลำบาก ความทุกข์ เพราะว่า ความทุกข์ที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน ทุกคน ขัดฉาก ! " ผมและเพื่อนๆ ยกแขนขึ้นขัดฉาก หัวหน้าชุดฝึกถามว่า " ไหนใครไม่มีช้อน ยกมือขึ้นซิ " หลายคนยกมือ หัวหน้าชุดฝึกมองแล้วก็พูดว่า " ในเมื่อบางคนมีช้อน บางคนไม่มี ไม่เสมอภาคกัน งั้นทุกคนก็กินด้วยมือเปล่าแล้วกัน ! " ผมอึ้งไปนิดนึง ไม่นึกว่าจะต้องแดกข้าวด้วยมือเปล่าแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยแดกข้าวด้วยมือเลย แล้วครูฝึกก็สั่งให้หัวหน้ากองพันพูดปลุกขวัญว่า " เรากินเพื่ออยู่ เราสู้เพื่อชาติ วินัยสร้างศักดิ์ศรี ซื่อสัตย์สร้างความดี สามัคคีสร้างพลัง เชิญรับประทาน ! " พอหัวหน้ากองพันพูดจบ ผมและเพื่อนๆ ต้องพูดตามที่ครูฝึกสั่งว่า " ขอบคุณครับ ครูครับ ทานข้าวไหมครับ " แล้วทุกคนก็รีบก้มหน้าก้มตาเปิบข้าวใส่ปากทันที ผมมองข้าวที่อยู่ในหม้ออย่างแหยงๆ แล้วก็เหลือบไปมองหม้อของไอ้บอมที่ใส่แกงส้มกุ้งแห้งไว้จนเต็มหม้อ พลางคิดในใจ..นี่เราต้องแดกด้วยมือจริงๆ เหรอเนี่ย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเปิบข้าวด้วยมือเลย เวรแท้ๆ ผมกำลังจะเอามือเปิบข้าวก็พอดีได้ยินหัวหน้าชุดฝึกตะโกนลั่น " อย่าโอ้เอ้ ให้เวลา 10 นาทีเท่านั้น ใครกินไม่หมดโดนราดหัวแน่?..ผ่านไป 1 นาที 2 นาที " ผมได้ยินอย่างนั้นก็รีรออะไรไม่ได้แล้ว ขืนแดกช้าจนแดกไม่หมดมีหวังโดนราดกบาล เละทั้งตัวแน่ๆ แถมหัวหน้าชุดฝึกยังแกล้งนับให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ แบบนั้นอีก เอาวะ ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ใช้มือแดกข้าว แดกก็แดก ผมคิดแล้วก็ตัดสินใจเอามือเปิบข้าวใส่ปากทันที แล้วจึงล้วงหม้อของไอ้บอมหยิบแกงส้มใส่ปากไปอีก 1 คำ ไอ้บอมก็เอื้อมมือมาล้วงข้าวในหม้อผมใส่ปากแดกเช่นเดียวกัน เรา 2 คนผลัดกันแดกอย่างรีบเร่ง คำแล้วคำเล่า จนลืมไปว่าหัวหน้าชุดฝึกหยุดนับไปนานแล้ว และกำลังนั่งมองพวกเราแดกอย่างใจเย็น ตอนนี้ไม่มีใครพูดกันเลย ต่างก็รีบเปิบข้าวและกับข้าวเข้าปากด้วยความหิวโหยจนมือเลอะไปตามๆ กัน

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >[b]ร.ด.หฤโหด ภาค 2[/b] > >[b]ตอนที่ 1[/b] > > >" ถึงแล้วครับพี่ " >ผมลืมตาขึ้น สลัดความง่วงออกจากตัว รีบคว้าเป้หนัก 9 >กิโลกรัมสะพายหลังทันที แล้วจ่ายเงินให้กับคนขับ >ก่อนจะก้าวลงจากรถแท็กซี่ด้วยความรวดเร็ว >ผมเหลือบดูนาฬิกา เกือบจะ 6 โมงแล้ว มาก่อนเวลารวมพลตั้งนาน >ก็เลยถือโอกาสเดินเล่นนิดหน่อย อากาศยามเช้านี่สดชื่นจริงๆ >ผมเดินไปก็มองหาเพื่อนไปด้วย แต่ก็หาไม่เจอเพราะว่ามีคนเยอะมาก >นักศึกษาวิชาทหารชั้นปีที่ 3 และ 4 >กำลังทยอยเดินทางมาถึงสวนเจ้าเชต >สถานที่รวมพลที่ทุกคนคุ้นเคยกันดี >ผมสะพายเป้สนามเดินไปเดินมาซักพักก็ >เริ่มรู้สึกหนักและเมื่อยขา ก็เลยนั่งลงใต้ต้นไม้แถวๆ นั้น >ปลดเป้สนามออกจากตัว ตรวจเช็คความพร้อมของอุปกรณ์ต่างๆ >ก่อนออกเดินทาง ทุกอย่างพร้อมหมด กระติกน้ำก็เติมน้ำจนเต็มแล้ว >เข็มขัดสนามก็คาดมาอย่างดี รองเท้าถูกขัดมันจนเป็นเงา >หัวเข็มขัดก็ขัดจนเหลืองอร่ามน่าดูมาก >ขณะที่ผมกำลังนั่งนึกอะไรเพลินๆ >ก็รู้สึกเหมือนมีมือหยาบกร้านมาตบที่ไหล่ผมเบาๆ >ผมรีบหันไปดูแล้วก็ต้องยิ้มอย่างดีใจ >" ไงไอ้บอม มาเร็วเหมือนกันนี่หว่า นั่งก่อนๆ เพื่อน " >ไอ้บอมยิ้ม ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ผมแล้วพูดว่า >" พร้อมมั๊ยวะหนุ่ม " >ผมมองหน้ามันแล้วตอบช้าๆ >" พร้อมอยู่แล้วว่ะ เรารอวันนี้มานานแล้ว >วันที่เราจะได้กลับไปยังที่ที่เรารักอีกครั้ง " >" ท่าทางนายจะรักเขาชนไก่มากเลยใช่มั๊ยวะ ดูนายอยากไปมากเลย " >ผมยิ้มกว้าง พลางนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆ >ที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วที่เขาชนไก่ ก่อนจะตอบไอ้บอม >" แน่นอน เรารักเขาชนไก่มากว่ะ >เพราะเขาชนไก่สอนให้เราเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิมมาก " >" แต่ปี 4 นี่ ไม่สบายเหมือนปี 3 นะ เราบอกไว้ก่อน >ครูฝึกที่คุมเราโหดไม่ใช่เล่น ตอนปี 3 นายอยู่กองพันอะไรวะ " >" 32 ว่ะ ถามทำไมเหรอ " >ไอ้บอมฟังแล้วก็ถอนใจเฮือก แล้วรีบพูดต่อ >" เฮ้อ 32 เหรอวะ โคตรน่าอิจฉาเลย ครูฝึกพัน 32 น่ะใจดีนะ >ตอนเราปี 3 เราเจอแต่ครูฝึกโหดๆ ทั้งนั้น ปี 4 นี่ก็โหด >ตอนเรียนธรรมดานี่ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ตอนฝึกภาคสนามนี่แหละ >นรกชัดๆ นายคอยดูต่อไปแล้วกัน " >" โห อย่างนั้นยังเรียกว่าใจดีอีกเหรอวะ >รู้เปล่าครูฝึกน่ะสั่งทำโทษตลอดเลย >ไม่ได้ใจดีอะไรอย่างที่นายคิดหรอก เออ >แต่ไม่ว่าการฝึกมันจะนรกจะโหดขนาดไหน เราก็จะสู้ว่ะ >เราไม่กลัวหรอก เกิดเป็นลูกผู้ชาย จะกลัวอะไรวะ >ใช่มั๊ยไอ้เพื่อนเลิฟ " >ไอ้บอมอมยิ้ม แล้วกอดคอผมแน่น กลิ่นสาปชายของไอ้บอมแตะจมูกผม >มันช่างหอมเหลือเกิน ผมรีบซุกหน้าลงไปที่อกของมันทันที >ไอ้บอมก็ไม่ว่าอะไร >สักพักก็ได้ยินเสียงครูฝึกตะโกนใส่โทรโข่งดังลั่น >" นักศึกษาชั้นปีที่ 3 และ 4 รวมพล รวมพล " >ผม และไอ้บอมรีบผละจากกัน คว้าเป้สนามวิ่งไปเข้าแถวทันที >หลังจากที่จัดหมวดหมู่เรียบร้อยแล้ว ก็ทยอยขึ้นรถ >รถออกจากสวนเจ้าเชต 6 โมงครึ่งพอดี >ผมนั่งดีใจไปตลอดทาง >ดีใจที่จะได้กลับไปยังที่ที่ผมรักและประทับใจ >และดีใจที่จะได้ไปฝึกความเป็นลูกผู้ชายอีกครั้งหนึ่ง >หลังจากที่ผ่านการฝึกแบบหฤโหดมาแล้ว 1 ครั้งเมื่อปีที่แล้ว >ผมคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจเรียนร.ด. ต่อถึงแม้ว่าเพื่อนๆ >หลายคนจะคัดค้านและไม่เห็นด้วย หลายคนบอกว่าเสียเวลาเปล่า >แถมเหนื่อยอีก จะเรียนไปทำไม แต่ผมคิดว่าถึงจะเหนื่อย >แต่ก็สนุก >แถมยังได้ประสบการณ์ชีวิตที่น้อยคนจะมีโอกาสได้สัมผัส >ได้มีโอกาสฝึกร่วมกับผู้ชายแท้ๆ นับร้อย มันส์ดีออก >เสียดายที่นักศึกษาชั้นปีที่ 4 มีน้อยกว่าชั้นปีที่ 3 มาก >ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะไม่ค่อยมีใครอยากจะเรียนต่อกัน >เห็นว่าเรียนจบปี 3 ก็พอแล้ว ไม่ต้องเกณฑ์ทหาร >น้อยคนที่จะคิดเรียนต่อปี 4 พวกที่เรียนต่อปี 4 >ส่วนใหญ่จะเป็นพวกที่ชอบทหารจริงๆ ชอบการฝึกแบบโหดๆ หนักๆ >มันส์ๆ ตามประสาลูกผู้ชาย ดังนั้นจึงอย่าแปลกใจที่เพื่อนๆ ปี 4 >ของผมจะเป็นแมนกันทุกคน >ถึงเป็นเกย์ก็เป็นเกย์แมนไม่แสดงออกกันทั้งนั้น >ไอ้บอมเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมรู้จัก >เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เป็นเกย์เหมือนๆ >กันและมีความคิดคล้ายๆ กัน เรา 2 >คนชอบทหารและเต็มใจที่จะเรียนร.ด. ด้วยเหตุผลโก้ๆ >ว่าต้องการซึมซับความเป็นลูกผู้ชายจากการเรียนร.ด. >ให้มากที่สุด เรียนร.ด. ทำให้เป็นลูกผู้ชายเต็มตัว >และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ ต้องการจะใกล้ชิดกับผู้ชายแท้ๆ >ให้มากที่สุด เวลาได้อยู่ใกล้ๆ เขาเหล่านั้น >มันมีความสุขมากจริงๆ ครับ >เพื่อนๆ คนอื่นๆ ที่ฝึกด้วยกันก็พอรู้จักกันบ้าง >แต่ก็ไม่ได้สนิทเท่าไหร่ แต่ประเดี๋ยวพอไปถึงเขาชนไก่ >ก็คงสนิทกันมากขึ้นเองแหละ เพราะเราต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันถึง >7 วันทีเดียว >ผมนั่งคิดอะไรไป เรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไป >ตื่นมาอีกทีก็เริ่มร้อนผ่าวๆ ไปทั้งตัว ความรู้สึกแบบนี้ >มันกลับมาอีกแล้ว เราเข้าเขตเขาชนไก่แล้วแน่ๆ >ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นทิวทัศน์ที่เคยคุ้นตามาแล้ว >ภูเขาลูกใหญ่ๆ ลูกนั้นยังตั้งตระหง่านอยู่ ตัวอักษร " ร.ด. " >ขนาดใหญ่มากที่ติดอยู่บนนั้นทำให้ผมหวนนึกไปถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น >ณ ที่แห่งนี้ ความสุข ความประทับใจ มิตรภาพ ของลูกผู้ชาย >ล้วนเกิดขึ้นที่นี่ทั้งสิ้น เสียดายที่คราวนี้ ไม่มีเพื่อนๆ >ชุดนั้นแล้ว >" ผมกลับมาแล้วนะ เขาชนไก่ " >ผมพูดกับตัวเองเบาๆ นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว >วันที่ผมเดินทางออกจากที่นี่ >คำถามที่เพื่อนรักคนหนึ่งของผมถามผมเล่นๆ >ยังคงดังก้องอยู่ในหัวผมทุกวินาที เขาถามว่า >.... มึงอยากมาอีกรึไง ..... >ในวันนั้น ผมไม่ได้ตอบอะไรไป แต่ ณ วันนี้ ผมตอบได้เต็มปากว่า >ผมอยากมา และในที่สุดผมก็ได้มาที่นี่อีกครั้งหนึ่งจริงๆ >เขาชนไก่ในวันนี้ยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ >เพียงแต่ดูแห้งแล้งขึ้น และน่าเกรงขามมากขึ้นกว่าเดิม >ผมนั่งมองดูต้นไม้สองข้างทางไปเรื่อยๆ >คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วไปพลางๆ >10 โมงกว่าๆ รถก็แล่นมาถึงอุทยานประวัติศาสตร์สงครามเก้าทัพ ( >ซึ่งเมื่อปีที่แล้ว ผมเรียกที่นี่ว่า พิพิธภัณฑ์ทหาร ) >พอรถจอดสนิท นักศึกษาวิชาทหารชั้นปีที่ 4 ทุกคนก็ทยอยลงจากรถ >ครูฝึกพาพวกเราชมการแสดงนิทรรศการในอาคาร >และดูชัยภูมิของไทยจากหอคอย เมื่อดูแล้วผมจึงสรุปได้ว่า >ทางฝ่ายไทยเรามีชัยภูมิที่ดีกว่าพม่า ทำให้สามารถรบชนะพม่าได้ >ผมและเพื่อนๆ ก็ดูกันตามสบาย >อากาศตอนนี้ยังไม่ค่อยร้อนก็เลยไม่มีใครบ่น >ซักครู่เราก็ขึ้นรถไปที่ลานพระบรมรูปรัชกาลที่ 6 >เพื่อทำพิธีเปิด >เมื่อพิธีเปิดเสร็จสิ้นลง เราก็ขึ้นรถต่อไปยังที่พักของเรา >นั่นคือ กองพัน 41 >ทันทีที่รถจอดสนิท ครูฝึกก็ตะโกนใส่โทรโข่งดังลั่น >" ลงมาเข้าแถว เร็วๆ ชักช้าโดนหมอบแน่ๆ " >ผม ไอ้บอม และเพื่อนๆ รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว แล้วรีบเข้าแถว >ผมมองไปรอบๆ เห็นนักศึกษาวิชาทหารผลัดก่อนๆ >ที่มารอกลับบ้านยืนกอดคอเกาะกลุ่มกันเต็มไปหมด >ทุกคนชี้มาที่พวกผม แล้วตะโกนซ้ำๆ ว่า >" พวกมึงต้องตายๆๆๆๆๆ ตายแน่ๆ มึงตายแน่ๆๆๆๆๆ " >" ตายแน่ๆ มึงเอ๊ย 5555 " >บางคนตะโกนแล้วก็ชี้ไปที่แผลที่กบาลบ้าง ชี้ไปที่แผลที่แขน >หรือขาบ้าง คือจงใจจะบอกว่าการฝึกมันสุดโหดจริงๆ >โหดถึงขนาดได้แผลมานับไม่ถ้วน ผมและไอ้บอมมองแล้วก็หน้าซีด >แต่ก็คิดปลอบใจตัวเองว่า ไม่มีอะไรหรอกน่า >พวกนั้นคงแค่ขู่เล่นๆ คงไม่ได้ฝึกโหดอะไรขนาดนั้น >ผมหันไปมองเพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนก็มองกันเฉยๆ >ไม่มีใครแสดงอาการวิตกกังวลหรือกลัวแต่อย่างใด >ครู ฝึกรีบจัดการต้อนนักศึกษาผลัดก่อนๆ ขึ้นรถไปจนหมด >เมื่อพวกนั้นไปกันหมดแล้ว หัวหน้าชุดฝึกก็กล่าวต้อนรับ >พอกล่าวต้อนรับจบ ก็หาเหตุมาทำโทษพวกเราจนได้ >" ยุกยิกกันทำไม เอ้า ทุกคน หมอบ! " >ทุกคนจำใจต้องหมอบลงไป ฝุ่นคละคลุ้งไปหมด กองพัน 41 >นี่สภาพภูมิประเทศไม่ดีเท่าไหร่นัก มีแต่ฝุ่น กรวด >และทรายเต็มไปหมด ผมถึงกับต้องกลั้นหายใจก่อนจะหมอบลงไป >แต่ฝุ่นก็เข้าจมูกจนต้องไอออกมา ทุกคนก็ไอเหมือนกันหมด >พอเราหมอบลงไปหมดแล้ว หัวหน้าชุดฝึกก็สั่งต่อ >" ทั้งหมด ลุก ! " >ทุกคนรีบลุกขึ้นมาทันที >" ทั้งหมด แถว.. ตรง ตามระเบียบ.. พัก " >ทุก คนปฏิบัติตาม >หลังจากนั้นก็เป็นการเข้าแถวใหม่โดยการจัดคละสถาบันการศึกษา >ผมยังคงได้อยู่หมู่เดียวกับไอ้บอม โชคดีจริงๆ >มีการแต่งตั้งหัวหน้าหมู่ หัวหน้าหมวด หัวหน้ากองร้อย >และหัวหน้ากองพัน กองพัน 41 แบ่งออกเป็น 3 กองร้อย คือ ร้อย 1 >( อินทรีย์ ) ร้อย 2 ( เสือดำ ) ร้อย 3 ( ฉลามขาว ) ผมอยู่ร้อย >1 หมวด 1 หมู่ 1 ทั้งหมู่ผมรู้จักไอ้บอมคนเดียว >นอกนั้นไม่รู้จักใครเลย >ระหว่างที่จัดหมวดหมู่กันอยู่นั้น >หมวดของผมคงจะคุยกันเสียงดังไปหน่อย ทำให้ครูฝึกประจำหมวดรำคาญ >ก็เลยแผดเสียงลั่น >" หมวด 1 เสียงดังชิบหายเลย ทั้งหมด วิดพื้นท่าเตรียม ! " >ทุกคนปฏิบัติตามคำสั่ง " เตรียม ! " >" 50 ครั้ง ปฏิบัติ ! " >ทุกคนวิดพื้นตามคำสั่งจนครบ เสร็จแล้วจึงลุกขึ้นมายืนท่าตรง >ผมหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหนื่อย >แถมปวดกบาลตึ้บเพราะอากาศเริ่มร้อนขึ้นทุกทีๆ >เมื่อจัดหมวดหมู่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาแดกข้าว >การแดกข้าวของปี 4 ไม่เหมือนตอนปี 3 ตอนปี 3 >เราจะได้รับข้าวและกับข้าวใส่มาในถาดหลุมๆ ให้เสร็จ >แดกได้ทันที แต่ปี 4 นี่ ทุกคนจะได้หม้อข้าวสนามคนละ 1 อัน >คนหนึ่งรับข้าว อีกคนรับกับข้าว >แล้วมานั่งจับบัดดี้แดกข้าวกันเอง ผมได้รับข้าว >ส่วนไอ้บอมได้กับข้าว ผมก็เลยชวนไอ้บอมมาแดกด้วยกัน >พอทุกคนจับบัดดี้และนั่งลงเป็นคู่ๆ แล้ว >หัวหน้าชุดฝึกยังไม่ปล่อยให้เราแดกทันที >" ทุกคน พูดตามครู สี่หนึ่ง สี่หนึ่ง !!!! ความทุกข์ที่เกินทน >จะหลอมคนให้ทนทาน กองพันลูกผู้ชาย เอี้ย ! เอี้ย ! เอี้ย ! " >ทุกคนแหกปากตะโกนลั่น >" สี่หนึ่ง สี่หนึ่ง !!!! ความทุกข์ที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน >กองพันลูกผู้ชาย เอี้ย ! เอี้ย ! เอี้ย ! " >หัวหน้าชุดฝึกพูดต่อ >" ที่นี่คือกองพันลูกผู้ชาย ! ที่ที่จะหล่อหลอมผู้ชายธรรมดาๆ >ให้กลายเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว ทั้งร่างกายและจิตใจ >ที่นี่ไม่มีความสบายให้ มีแต่ความลำบาก ความทุกข์ เพราะว่า >ความทุกข์ที่เกินทน จะหลอมคนให้ทนทาน ทุกคน ขัดฉาก ! " >ผมและเพื่อนๆ ยกแขนขึ้นขัดฉาก หัวหน้าชุดฝึกถามว่า >" ไหนใครไม่มีช้อน ยกมือขึ้นซิ " >หลายคนยกมือ หัวหน้าชุดฝึกมองแล้วก็พูดว่า >" ในเมื่อบางคนมีช้อน บางคนไม่มี ไม่เสมอภาคกัน >งั้นทุกคนก็กินด้วยมือเปล่าแล้วกัน ! " >ผมอึ้งไปนิดนึง ไม่นึกว่าจะต้องแดกข้าวด้วยมือเปล่าแบบนี้ >ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยแดกข้าวด้วยมือเลย >แล้วครูฝึกก็สั่งให้หัวหน้ากองพันพูดปลุกขวัญว่า >" เรากินเพื่ออยู่ เราสู้เพื่อชาติ วินัยสร้างศักดิ์ศรี >ซื่อสัตย์สร้างความดี สามัคคีสร้างพลัง เชิญรับประทาน ! " >พอหัวหน้ากองพันพูดจบ ผมและเพื่อนๆ ต้องพูดตามที่ครูฝึกสั่งว่า >" ขอบคุณครับ ครูครับ ทานข้าวไหมครับ " >แล้วทุกคนก็รีบก้มหน้าก้มตาเปิบข้าวใส่ปากทันที >ผมมองข้าวที่อยู่ในหม้ออย่างแหยงๆ >แล้วก็เหลือบไปมองหม้อของไอ้บอมที่ใส่แกงส้มกุ้งแห้งไว้จนเต็มหม้อ >พลางคิดในใจ..นี่เราต้องแดกด้วยมือจริงๆ เหรอเนี่ย >ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเปิบข้าวด้วยมือเลย เวรแท้ๆ >ผมกำลังจะเอามือเปิบข้าวก็พอดีได้ยินหัวหน้าชุดฝึกตะโกนลั่น >" อย่าโอ้เอ้ ให้เวลา 10 นาทีเท่านั้น >ใครกินไม่หมดโดนราดหัวแน่?..ผ่านไป 1 นาที 2 นาที " >ผมได้ยินอย่างนั้นก็รีรออะไรไม่ได้แล้ว >ขืนแดกช้าจนแดกไม่หมดมีหวังโดนราดกบาล เละทั้งตัวแน่ๆ >แถมหัวหน้าชุดฝึกยังแกล้งนับให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ แบบนั้นอีก >เอาวะ ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ใช้มือแดกข้าว แดกก็แดก >ผมคิดแล้วก็ตัดสินใจเอามือเปิบข้าวใส่ปากทันที >แล้วจึงล้วงหม้อของไอ้บอมหยิบแกงส้มใส่ปากไปอีก 1 คำ >ไอ้บอมก็เอื้อมมือมาล้วงข้าวในหม้อผมใส่ปากแดกเช่นเดียวกัน เรา >2 คนผลัดกันแดกอย่างรีบเร่ง คำแล้วคำเล่า >จนลืมไปว่าหัวหน้าชุดฝึกหยุดนับไปนานแล้ว >และกำลังนั่งมองพวกเราแดกอย่างใจเย็น ตอนนี้ไม่มีใครพูดกันเลย >ต่างก็รีบเปิบข้าวและกับข้าวเข้าปากด้วยความหิวโหยจนมือเลอะไปตามๆ >กัน Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.