"ไหน ลองแปลบทความนี้จากอังกฤษให้เป็นไทยสิ นายกวินทร์"ผมโยนเอกสารสองสามแผ่นลงตรงหน้าของเด็กหนุ่มผิวขาว ตาเรียวรี แก้มแดงเรื่อ ซึ่งแต่งชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายของโรงเรียนเอกชนมีชื่อ เดิมทีเขานั่งอยู่หลังสุดของห้อง แต่ชอบโดดชั่วโมงของผมบ่อยๆ ผมเลยย้ายให้เขามานั่งข้างหน้าเ จะได้อยู่ใกล้หูใกล้ตา แอบแว่บไปไหนไม่ได้
เด็กหนุ่มมองผมตาโต มีการร้องขอความเห็นใจอยู่ในนั้น ผมเบือนหน้าหนีทำเป็นไม่เข้าใจความหมายที่เขาพยายามสื่อ แอบลอบยิ้มไม่ให้เขาเห็น สมน้ำหน้านัก เมื่อวานนี้ ให้ผมทานของเผ็ดจนนอนไม่ได้ ร้อนปากร้อนท้องไปหมด ส่วนตัวเองก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ คราวนี้ถึงตาผมบ้าง โดนแกล้งให้แปลเอกสารซะเยอะแยะ ผมรู้ดีว่า ภาษาอังกฤษกับเขาไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ยิ่งพอรู้ว่าผมเป็นคนสอน เขาก็โดดเสียจนแทบจะหมดสิทธิ์สอบ
"เอาเมื่อไหร่ครับอาจารย์..."
"วันนี้ หมดชั่วโมงแล้วต้องส่ง ถ้าทำไม่เสร็จไม่ต้องกลับบ้าน"
ผมออกคำสั่ง นึกครึกครื้นในใจที่ได้เอาคืนเจ้าตัวแสบ เขาทำหน้ามุ่ย แอบส่งนิ้วกลางให้ผม ท่าทางโกรธๆ แต่ผมไม่สน เดินหนีไปหน้าห้อง ปล่อยให้เด็กซ่าส์ ฮึดฮัดไปคนเดียว
"เสร็จหรือยัง"
เดินมาดูอีกทีก็เห็นเจ้าเด็กนั่น ตาแดงๆ ทำท่าเหมือนจะเป็นจะตายเสียให้ได้ พอเห็นผมเดินมาหา ก็ฉีกยิ้มหวานและส่งสายตาอ้อนๆมาให้จนผมนึกขำ นี่คงจะใช้เสน่ห์เพื่อขอความเห็นใจจากผมล่ะสิ เมินเสียเถอะ อย่าหวังเลย ถ้าไม่เสร็จก็ไม่ต้องกลับบ้าน วิชาผมเป็นวิชาสุดท้าย ไม่มีใครมาต่ออีกแล้ว วันนี้ผมก็ไม่มีธุระไปไหนด้วย อยู่รอคนเกเรทำงานที่มอบหมายได้อย่างสบายๆไม่ต้องรีบร้อน ผมแสร้งทำเป็นไม่เห็นตาอ้อนๆนั่น หันไปสั่งให้ทุกคนทำงานให้เสร็จ ใครส่งแล้วกลับบ้านได้ ซึ่งมีนักเรียนทะยอยมาส่งกันเรื่อยๆ
หน้าห้องเรียนมีคนมายืนลับๆล่ออยู่ ผมเดินออกไป ก็เห็นเด็กหนุ่มชั้น ม.6 ร่างสูงผิวคล้ำ หน้าตาดี กำลังยืนเมียงมองเข้ามาข้างใน พอเห็นผมเข้าถึงกับสะดุ้ง จะเดินหนี แต่ผมเรียกไว้ เขาชื่อ นายกวี เป็นพี่ชายบุญธรรมของนายกวินทร์ภรรยาโดยบังเอิญของผม นายคนนี้คือคนที่เจ้าตัวแสบบอกว่า เป็นคนรักของเขาที่พ่อแม่หมายมั่นปั้นมือจะให้แต่งงานอยู่กินกัน
อยู่ดีๆผมก็นึกเหม็นหน้าเจ้าเด็กนี่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้ผม แถมเวลาเรียนยังดูเกรงๆผมเสียด้วยซ้ำ นี่ผมผิดหรือเปล่านะ ที่ไม่ชอบหน้านักเรียนของตัวเอง แต่เอาเถอะ ผิดในฐานะที่เป็นครูที่มีความลำเอียง แต่ในฐานะสามี ไม่ผิดนี่นา เจ้าหมอนี่ เป็นคนรักเก่าของเมียผม นี่ขนาดแต่งงานกับผมแล้วยังตามมาเกาะแกะอีก เกลียดนักเชียวพวกชอบเป็นกิ๊กกับเมียชาวบ้านนี่ ต้องจัดการให้เข็ดหลาบ
"วันนี้ กวินทร์คงกลับบ้านไปพร้อมกับเธอไม่ได้หรอก อย่ารอเลย เขายังมีงานแปลบทความอยู่ ยังทำไม่เสร็จหรอก อาจจะกลับมืด เดี๋ยวฉันรับกลับเอง "
ผมบอกเสียงห้วน ทำหน้าดุๆใส่ แล้วขวางประตูไว้ ไม่ให้เขาส่งสายตาเข้าไปหาเจ้าตัวดีที่กำลังแปลบทความง่วนอยู่ ตัวที่โตสูงเกือบเต็มประตูของผม ข่มร่างของกวีให้ดูตัวเล็กลงไป เจ้าเด็กนั่นท่าทางจะกลัวผม เขารีบลากลับไปในทันที ผมเดินกระหยิ่มยิ้มย่องกลับมายังโต๊ะที่เจ้าเด็กแสบนั่งอยู่ ทั้งห้องเหลือเพียงเขาแค่คนเดียวเท่านั้น เห็นควิลล์กำลังงงอยู่กับการแปลข้อความตรงหน้า ผมก็เลยตบโต๊ะดังปัง จนเจ้านั่นถึงกับสะดุ้ง
"ให้ไว ให้ไว จะอยู่จนกระทั่งภารโรงมาเปิดโรงเรียนพรุ่งนี้หรือไง"
"ตาแก่เอ๊ย อย่าเร่งสิ ไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่นี่นา จะได้แปลได้คล่องปี๊ดๆๆ"
เขาแว๊ดกลับมาอย่างโมโห แต่มีหรือที่ผมจะปล่อยให้ลอยนวล ที่นี่มันในห้องเรียน ผมเป็นใหญ่ เจ้าเด็กบ้า ซ่าส์ผิดที่ผิดทางเสียแล้ว
"กรุณาระวังคำพูดหน่อย นายกำลังก้าวร้าวครูบาอาจารย์อยู่นะ คนไทยชอบลบหลู่ผู้ประสิทธิประสาทวิชาแบบนี้เหรอ นี่หรือวัฒนธรรมไทย ไหนว่ามีแต่สิ่งดีๆ ที่เห็นอยู่นี่ มันแย่นะ"
"ขอโทษคร้าบ ....ผมจะไม่พูดไม่ดีแบบนี้อีกแล้ว"
เด็กหนุ่มยกมือไหว้ท่วมหัว ทำท่าสำนึกผิด ผมหัวเราะชอบใจ แล้วเดินผิวปากหวือ ไปนั่งอยู่ที่โต๊ะอาจารย์ ตรงหน้าชั้นเรียน ตาจับจ้องอยู่ที่ร่างเพรียวบางที่ก้มหน้าก้มตาแปลบทความด้วยความเพลิดเพลิน
