สวัสดีปีใหม่ค่ะ เอาความสุขมาฝากกัน ชอบหรือไม่ชอบอย่างไรก็บอกกันบ้างนะคะ
.................................................................
เสียงปังๆจากมีดกระทบกับเขียง โดยมีเนื้อหมูคั่นกลางบ่งบอกอารมณ์อันฉุนเฉียวของคนที่ลงแรงได้อย่างดี ใบหน้าของคนที่กำลังสับหมูบึ้งตึง คิ้วขมวด ปากก็บ่นพร่ำโวกวากโวยวายเสียงดังลั่น ผมหันไปมองคนที่ทำงานในครัว และหันกลับมานั่งตัวลีบอยู่ในโซฟา
วันนี้ เป็นอะไรของเขานะ แค่ปล่อยให้กลับบ้านดึกแค่นี้เอง ทำไมต้องโมโหกันถึงขนาดนี้ด้วย ก็ตัวเองแปลบทความง่ายๆไม่เสร็จเองทำไมล่ะ ไม่เห็นจะยากตรงไหน สิ่งที่ผมให้ มันเป็นสูตรการทำอาหารทั้งนั้น ตัวเองทำอาหารบ่อยๆ ก็น่าจะคุ้นเคยกับคำศัพท์พวกนี้สิ
"จ๊ากก ว๊ากกกกก โว้ยยยยยยยยย........ฉ่า.....ฉู่ฉี่.........."
เออแน่ะ ทั้งเสียงทั้งกลิ่นลอยเข้ามาถึงในห้องรับแขก ดั่งผีหลอกวิญญาณหลอน แต่คงจะเป็นผีบ้าที่เฮี้ยนเอามากๆทีเดียว หมอผีที่ว่าเก่งคงจะเอาไม่อยู่ ผมจินตนาการ ถ้วยชาม กะทะ ตะหลิวปลิวว่อนตามแรงของอารมณ์ ไฟในเตาลุกพรึ่บพรั่บ เสียงกระทบกันดังโคล้งเคล้งชวนผวา ใบหน้าและท่าทางกระเหี้ยนกระหือรือขณะถือมีดฟันฉับๆลงไปบนก้อนเนื้อที่อยู่บนเขียงให้ความรู้สึกเหมือนดั่งฆาตกรที่กำลังแล่เนื้อเถือหนังเหยื่อด้วยความคั่งแค้น
ยิ่งคิดยิ่งขนลุก หวังว่าเจ้าเด็กซ่าส์นั่นคงไม่ถือมีดปราดเข้ามาแทงผมตายด้วยความโมโหนะ สงสัยวันนี้ต้องทำตัวดีๆหน่อยแล้วหลังจากแกล้งไว้เยอะเมื่อตอนเย็น นี่ถ้ารู้ว่าผมไล่คู่รักเขากลับบ้านไปจะโกรธขนาดไหน
"กินได้แล้ว ตาลุงฝรั่ง รีบๆเข้า จะนอนแล้ว ง่วง"
เสียงตะโกนดังมาจากในครัวท่าทางฉุนๆ ทำให้ผมต้องรีบกดปุ่มปิดโทรทัศน์ที่กำลังดูอยู่และเดินเข้าไปในครัว ตรงส่วนที่เป็นโต๊ะอาหารอย่างว่าง่าย มีกลิ่นฉุนกึ๊กจนผมแทบสำลัก นึกสังหรณ์ใจว่าวันนี้คงไม่ได้กินอาหารอร่อยๆแน่ เมื่อมองเห็นสีสันของกับข้าวในจาน ดูเหมือนวันนี้จะมีผักเพียงชนิดเดียวที่ทำเป็นอาหารหลัก ผมมองอาหารสองสามอย่างที่อยู่บนโต๊ะ สีเขียวๆแดงๆ ของมันชวนให้สงสัย
"อะไรน่ะ .....หน้าตาพิลึก"
"อันนั้นยำเมียเบื่อ ผัดเมียระเหี่ยใจ และไข่ต้ม..."
คนพูดยังคงทำหน้าง้ำ เท้าสะเอวมองจ้องผมไม่วางตา ราวกับว่า ถ้าผมบ่นอะไรออกมา เป็นต้องได้เจอฤทธิ์ของเจ้าเด็กแซ่บแน่
"มีอาหารชื่อนี้ ด้วยเหรอ ตลกจัง แล้วนี่ใช้ผักอะไรมาผัดอ่ะ"
"มะเขือยาว อันที่ชื่อยำเมียเบื่ออ่ะ คือ ยำมะเขือเผา ส่วนผัดเมียระเหี่ยใจก็ใช้มะเขือเหมือนกัน เขาตั้งชื่อล้อเลียนไงรู้ไว้ด้วย ไอ้พวกสามีไร้น้ำยา มีแค่มะเขือเผาติดกายใช้การอะไรไม่ได้ ชิส์ อย่าถามมาก กินไปเถอะ อาหารพวกนี้มันเหมาะกับนายแล้วอ่ะ"
เจ้าเด็กแสบทำหน้ากวนประสาท เหมือนสะใจที่แอบด่าผมทางอ้อมได้ แต่ด่าแบบนี้ มันเข้าตัวเขามากกว่าจะด่าผมนะ นึกยังไงมาว่าผมเป็นมะเขือเผา ผมยังมีอารมณ์มีความรู้สึกอยู่นะเฟ้ย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะตอนแต่งงานได้ทำสัญญากันไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันทางเพศจนกว่าเด็กนี่จะเข้ามหาวิทยาลัย นายควิลล์ไม่มีทางได้มาทำปากดีกับผมเป็นแน่ ฝากไว้ก่อนเถอะ ให้โตกว่านี้ก่อน จะทำให้ปากดีๆนั่นเปล่งเสียงร้องครางแทนการบ่นด่าเลยคอยดู
ผมตักอาหารเข้าปาก แล้วก็แทบจะคายสิ่งที่กินเข้าไปออกมา ด้วยรสชาติที่เผ็ดร้อนจนปากผมเกือบจะไหม้ แต่เมื่อเห็นคนตรงหน้าจ้องตาแป๋ว ผมก็ต้องกล้ำกลืนเคี้ยวอาหารเหล่านั้นลงคอจนหมด จะให้เด็กบ้านี่รู้ไม่ได้ ว่าผมได้รับทุกขเวทนาจากการกลั่นแกล้งของเขา ไม่อยากให้ควิลล์รู้สึกสมหวังที่แกล้งผมได้ผล เพราะจะทำให้เขายิ่งได้ใจ และแกล้งผมหนักขึ้น ถ้าจะต้องอยู่ด้วยกันต่อไป นิสัยแย่ๆของควิลล์จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข มิฉะนั้น ชีวิตของเราสองคนคงไม่มีทางได้พานพบกับความสุขเป็นแน่
"อร่อยไหมตาเฒ่า"
"อร่อยสิ อร่อยมาก คราวหลังทำให้เผ็ดกว่านี้อีกนะ ตอนนี้ฉันหัดทานของเผ็ดจนเก่งแล้ว อ้อ?เวลาพูดกับสามีตัวเองน่ะ พูดให้เพราะกว่านี้หน่อยสิ จะมาเรียกว่าตาฒ่งตาเฒ่าได้ไง ให้เกียรติกันหน่อยนะ ทีฉันน่ะ ยังไม่เรียกนายว่า "ไอ้เด็กเมื่อวานซืน" เลย เราสองคนพูดจากันดีๆก็ได้นี่นา คนไทยน่ะเป็นคนจิตใจดี และอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่แสดงให้เห็นสักหน่อยล่ะ ว่าที่เขาพูดมาน่ะเรื่องจริง"
ผมสอนเด็กหนุ่ม ควิลล์ทำหน้าง้ำ ท่าทางไม่พอใจที่ถูกดุ แต่ก็เหมือนยอมรับอยู่ในที
"ก็อยากจะพูดดีด้วยอยู่หรอก แต่คนบางคนก็ไม่น่าจะพูดดีด้วยสักเท่าไหร่ โกหก ปลิ้นปล้อน หลอกลวง"
"ว่าฉันหรือเปล่า"
"ก็ใช่นะสิ นายไม่ใช่เหรอที่ไปหลอกพี่กวี จนเขาต้องกลับบ้านไปก่อนไม่รอฉันน่ะ"
