ผมนั่งคิดตอนกินข้าวนะครับว่า สิ่งที่ผมทำไป ทำเพื่ออะไรกันแน่ ผมต้องการพี่รุ่งเหรอ? อันนี้เป็นคำถามที่ผมตั้งขึ้นในใจ แต่ผมรู้สึกนะว่าไม่ใช่ ผมรู้แต่เพียงว่า ความรู้สึกเก่า ๆ ต่อคน คนนั้น ยังคงหนาแน่นและลึกซึ้งอยู่ในใจเสมอ ผมนั่งกินข้าวไม่อร่อยเอาเสียเลย ผมกินข้าวในจานตัวเอง แต่ตากลับมองที่จานอีกจาน ซึ่งตอนนี้ไม่มีคนตักกิน ผมจ่ายเงินเมื่อกินเสร็จ ผมไม่รู้จะไปไหนจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ ผมเดินเล่นแค่สักพัก แต่ไม่ได้ช่วยให้ความว้าวุ่นใจของผมหมดไปได้ ผมก็เลยเลือกที่จะกลับบ้านลุง เมื่อถึงบ้าน ผมก็ไม่ลืมที่จะหยิบพวกกุญแจรูปดวงอาทิตย์ และคุยกับมันเช่นเคย
แกรู้รึเปล่า วันนี้ฉันเจออะไร
ทำไมเจ้านายเก่าแกถึงได้วนเวียนอยู่กับตัวฉันตลอดแบบนี้นะ
ทำไม นั่น นี่ นู่น เยอะแยะไปหมดที่ผมพูดอยู่กับสิ่งของ เจ็บเหลือเกินวันทำงานมาถึง ผมไปทำงานและแน่นอน ผมเจอพี่รุ่ง พี่รุ่งคุยกับผมเหมือนเดิมไม่มีผิดเลย ไม่มีท่าทีหรือวี่แววของคนที่เคยมีปัญหาอะไรกันมาก่อน (ผมไม่รู้นะว่าพี่รุ่งไม่คิดอะไรเลย หรือว่าแกล้งทำ) ผมยังคงทำงานอยู่ข้าง ๆ พี่รุ่ง โดยที่ไม่มีปัญหาอะไร และพี่รุ่งเองก็เรียกใช้งานผมได้อย่างปกติจริง ๆ วันทำงานนั้นสิ้นสุดลงไป ตอนเย็นผมรอพี่รุ่ง เพื่อที่จะขอโทษพี่รุ่ง ผมรอพี่แกออกมาจากอู่ พอแกออกมา ผมก็เลยเดินไปหาแกเลย
เห้ยพี่ เรื่องวันนั้น ผมขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ
เรื่องอะไร เออ ว่าแต่ พี่ลืมกินข้าวกระเพราหมูไข่ดาวไม่เอากระเทียม ไข่ดาวสุก ๆ ที่เองสั่งให้เลยว่ะ ว่าแล้วพี่รุ่งก็หัวเราะ
พี่จำได้หมดเลยนี่หว่า ผมนึกว่าพี่ไม่ได้ใส่ใจ
ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอก เออ ต้า พี่สงสัยว่ะ คนที่กินไข่ดาวสุก ๆ นั่นน่ะ เค้าทำเอ็งเหม่อเหรอวะ พี่รุ่งถามด้วยความสงสัย
เอ้อ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยพี่ พูดอะไรเนี่ย ผมหันหน้าแล้วเดินหนี
อะไรของเอ็ง พี่รู้ เอ็งไม่ต้องมาหนี
หนีอะไรของพี่วะ ผมติดหนี้พี่เหรอไง ผมถึงต้องหนี ผมถามกวน ๆ
เออ เอ็งเอาเสื้อผ้าท่ีเอ็งซื้อให้พี่คืนไปเถอะ เสียดายของว่ะ ถ้ามาอยู่กะพี่
อ้าวพี่ ผมซื้อให้แล้วไหงพี่มาพูดแบบนี้ล่ะ ผมตั้งใจซื้อให้นะ ผมเริ่มเสียงสูง
เอ็งแน่ใจเหรอ ว่าเอ็งตั้งใจ พี่รุ่งย้อน
ผมอึ้งไปแปป อ้าว แน่ใจดิวะพี่ อะไรเนี่ย คนเสียตังค์คือผมนะ ผมก็คิดก่อนแล้ว
อืม งั้นพี่เก็บไว้ใส่ก็ได้ คงไม่ค่อยได้ใส่หรอก เพราะมันตลก ๆ ไม่ค่อยเข้ากะพี่ว่ะ
อ่อ ดีแล้วล่ะพี่ งั้นผมกลับก่อนนะ ผมเดินไป
ต้า พี่รุ่งเรียก
อะไรเหรอพี่ ผมหันไปถาม
บ้านน้าเปี๊ยกไปทางนี้ พี่รุ่งชี้ไปในทางตรงกันข้าม
อ่อ ผมจะเดินวกมาอยู่นี่ไง แล้วผมก็เลี้ยวกลับ ไปละพี่ ผมก็หันไปแล้วเดินอย่างเร็ว (หน้าแตก)
เผลอแปปเดียว ผมเหลือเวลาทำงานอยู่ที่บ้านลุงอีกแค่สามวัน ลุงก็เลยบอกว่า เอ็งไม่ต้องทำงานแล้ว พักเถอะ เพราะลุงก็ให้เอ็งทำงานหนักตลอดเวลาที่เอ็งอยู่ เดี๋ยวพ่อเอ็งจะมาเอ็ดเอา ผมก็เลยได้ว่างในสามวันนี้ ถึงผมจะว่าง ผมก็ยังไปหาเพื่อนรุ่นพี่ที่ผมรู้สึกดี ๆ (แค่เพื่อนนะครับ) ที่อู่อยู่ดี
พอเจอหน้ากันปุ๊ป พี่รุ่งก็บอกว่า ต้าเดินไปหยิบน้ำมันเครื่องตรงนั้นมาหน่อย
พี่พูดกับผมเหรอ
อ้าว ก็เออดิวะ เร็วดิ พี่รุ่งเร่ง
ผมก็เดินไปหยิบมาให้ แล้วบอกว่า วันนี้ที่จริงพี่ใช้ผมไม่ได้แล้วนะ ผมไม่ได้ทำงานแล้วนะ
อ้าว เอ็งไม่ได้ทำงาน หมายความว่าไง
ก็ลุงให้หยุดแล้วไง อีกสองวันผมก็กลับ กทม แล้ว
เหรอ เร็วว่ะ จะกลับแล้วเหรอ
ทำไมเหรอพี่ คิดถึงผมเหรอไง ผมพูดไปโดยไม่คิดอะไร แค่หยอก
ก็เออดิวะ ไม่มีคนคุยรุ่นเดียวกันเลย
รุ่นเดียวกันกะผีน่ะซิ ผมเด็กกว่าพี่ตั้งเยอะ เฒ่าเอ้ย 555 ผมหัวเราะ
นั่นแหละ ๆ รุ่นน้องนิด ๆ 5555 พี่รุ่งก็หัวเราะด้วย
ว่าแต่เอ็งมาทำไม
ก็ผมอยู่บ้านก็เบื่อ มาที่อู่ยังมีเพื่อนบ้าง
เออ เอ็งว่าถ้าพี่ไปกรุงเทพ จะเอาตัวรอดได้ป่ะวะ
ผมเอามือขึ้นมาโบก โอย ถ้าไปนะ พี่ตายแน่ ยิ่งป้ำ ๆ เป๋อ อยู่
เอาจริง ๆ พี่ตั้งใจอยากจะเข้า กทม ตั้งนานแล้ว พอดีเอ็งมาช่วยกระตุ้นไง
แล้วพี่จะอยู่ยังไง ไม่รู้จักใครไม่ใช่เหรอ
แล้วพี่รุ่งก็ชี้มาที่ผม
พี่เอาดี ๆ ผมต้องเรียนหนังสือ ดูแลใครไม่ไหวหรอกว่ะพี่ ไปอยู่กรุงเทพน่ะ มันลำบากนะ ผมอยู่ก็ยังลำบากเลยเหอะพี่ ผมพยายามค้าน
อืม ๆ ก็คงได้แค่คิดแหละว่ะ คงไปไม่ได้หรอก ใครจะช่วยน้าเปี๊ยกแกที่นี่ล่ะ
ว่าแล้วพี่แกก็ลงมือทำงานต่อ โดยที่ไม่ได้คุยอะไรกะผมเลย ผมเห็นบรรยากาศเย็นชาแบบนี้ รีบออกจากบริเวณนั้นดีกว่า ก็เลยไปคุยกะพี่คนอื่น ๆ ที่อยู่ในอู่ ซึ่งไม่ได้สนิทแต่ก็ทำงานด้วยกันมาตั้งสองเดือนครึ่ง ก่อนผมจะกลับบ้าน ผมเดินมาบอกพี่รุ่งว่่า
เย็นนี้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันไหม
ไปซิ พี่เลี้ยงเอง เอาใกล้ ๆ ก็พอนะ
อืม งั้นเด๋วพี่เลิกงาน ผมเดินมาหาล่ะกัน ไปก่อนนะ ผมลา
ตกเย็นได้เวลาเลิกงานของพี่รุ่ง ผมบอกป้าว่า วันนี้ผมไม่กินข้าวนะ ผมไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพี่รุ่ง ป้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เดินออกมาหาพี่รุ่งที่อู่ ผมเห็นพี่แกยังทำงานอยู่เลย เลยเดินเข้าไปใกล้ ๆ
พี่ พี่ เลิกงานละ ผมหิวแล้วเนี่ย ทำอะไรอยู่ได้
เออ ๆ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวของล้างมือก่อน เลอะน้ำมันเต็มเลย
ผมเดินออกมารอข้างนอกอู่ก่อน เวลายามเย็นที่นี่มันช่างสงบดีจัง ผู้คนที่สัญจรไปมาเริ่มลดน้อยถอยลงไปตามดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า ดวงอาทิตย์ บ้าเอ้ย ผมเห็นดวงอาทิตย์แล้วมันส่งไปที่สมอง ถอดความออกมาเป็น เขา ผมรู้สึกว่าเขาอยู่ไกลแสนไกลเหลือเกิน เกินกว่าจะเอ้ือมมือคว้าได้ แม้แต่มองด้วยตาเปล่า ยังไม่สามารถมองเขาได้ถนัดนักเลย และในยามนี้ ยามที่ไม่มี เขา ก็ดูเหมือนว่า อะไร ๆ ในชีวิตผม มืดมน เหลือเกิน ยังไม่ทันสิ้นสุดความคิด ก็มีมือมาตบหลังผมพ้นจากภวังค์
ไปกันได้แล้ว
ผมหันไปดู ผมยังนึกอยู่เลยนะครับในเวลานั้น ว่ามันจะเป็น เขา คนที่ผมไม่เคยลืม แต่กลับเป็นพี่รุ่งคนเดิม T T
ก็รอพี่อยู่นั่นแหละ
เอ็งเป็นอะไร ทำไมตาแดง ๆ พี่รุ่งถาม
ป่าวพี่ ไม่ได้เป็นไร แสงมันแยงตาน่ะซิ มัวแต่รอพี่น่ะ
อ่อ ๆ ไป ไป แปปเดียวเอง
เราไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไม่ไกลจากอู่เท่าไหร่นัก คราวนี้ผมไม่ได้ปริปากสั่งแทนพี่รุ่งอีกเลย พี่รุ่งแกก็เลยถามผมว่า อ้าว คราวนี้ไม่สั่งแทนพี่แล้วเหรอ
อ้าวพี่ อย่า กวนตีน คำว่ากวนตีน ผมทำเป็นพูดแต่ไม่มีเสียง
อะไรวะ แค่นี้ก็ต้องด่าพี่ด้วย พี่รุ่งขำ
เออ พี่แล้วพี่ไม่คิดจะซื้อโทรศัพท์บ้างเหรอ
ไม่เห็นต้องใช้เลย วัน ๆ ก็ไม่ได้ไปไหน ไม่ค่อยติดต่อกับใคร
อ่อ ไม่น่าถามเลยเนอะ พี่จะไปคุยกะใคร ผมเห็นวัน ๆ ทำแต่งาน
บทสนทนาดำเนินต่อไปเรื่อยเปื่อย จนพี่รุ่งถามถึงวันกลับ
เออ เอ็งกลับตอนกี่โมงน่ะ
อ่อ ไม่รู้เลย ต้องไปซื้อตั๋วที่ในเมืองไง พรุ่งนี้ว่าจะไป
เหรอ พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า มันมีวิ่งกี่รอบ
ไม่ได้ลำบากอะไรหรอกพี่ ผมไปเองได้ ง่าย ๆ
วันนั้นเดี๋ยวพี่ขอน้าเปี๊ยกไปส่งเอ็งแล้วกันนะ
อืม ตามใจ คิดว่าลุงจะให้ไปป่ะล่ะ 555 ผมหัวเราะ
พี่รุ่งตอบผมว่า คิดว่าไม่ให้ไปนะ 555 พวกเราหัวเราะกัน
วันต่อมาผมมาซื้อตั๋วรถคนเดียวที่ในตัวเมือง ผมกลับรอบสิบโมงเช้าได้มั้งตอนนั้น ผมก็คิดว่ากลับไปถึง กทม ประมาณ 6-7 ชม ก็จะได้ไปถึงเย็น ๆ แล้วก็จะได้พักผ่อน พอผมกลับมาถึงอู่ก็รีบไปบอกพี่รุ่งว่าผมกลับ กทม กี่โมง พี่รุ่งแกก็รับรู้ ผมอยู่ที่อู่จนเย็น ๆ เกือบจะเวลาเลิกงาน ผมบอกพี่รุ่งว่า ผมจะกลับบ้านก่อนนะ พี่รุ่งถามผมว่า
ไปบ้านพี่ดิ วันนี้ พี่ทำกับข้าวให้กิน
อ่อ ก็ได้ ผมเองไม่เคยไปบ้านพี่รุ่งเลย ตั้งแต่รู้จักกันมา สองเดือนครึ่ง แล้วผมก็ไม่ได้คิดอะไรด้วย
ผมเดินไปบอกลุงว่า พี่รุ่งจะเลี้ยงก่อนผมกลับพรุ่งนี้ ผมไม่ได้ไปกินข้าวที่บ้านนะ ลุงก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่บอกว่า อย่ากลับดึกล่ะ
บ้านพี่รุ่งเดินไปอีกทางจากอู่ และก็เดินนานกว่า ถ้าเทียบกับบ้านลุงผม ก็เป็นห้องบ้านเช่าเล็ก ๆ ดูออกจะสกปรกด้วยซ้ำ แต่ผมไม่ได้รังเกียจหรอกนะ ไม่มีใครอยากจะอยู่จุดตรงนี้หรอก ผมเข้าใจ ผมเข้าไปในห้อง พี่แกอยู่คนเดียว ชั้นบนเป็นห้องนอน ชั้นล่างก็ทั่วไป พี่รุ่งแกบอกว่า พี่ทอดไข่เจียวให้กินนะ ไม่มีอะไรจะเลี้ยงเอ็งดี ๆ ว่ะ
โอยพี่ อะไรก็กินแล้ว หิว 5555
ในระหว่างที่พี่แกทำกับข้าวอยู่หลังบ้าน ผมก็ถือวิสาสะเดินขึ้นไปข้างบน ผมอยากรู้นี่ครับ ว่าพี่ชายผมคนนี้อยู่ยังไง ก็แค่นั้น ขึ้นไปก็ไม่มีอะไร เป็นโล่ง ๆ แล้วก็มีฟูก ตู้เสื้อผ้า และอีกด้านของผนัง ก็มีเสื้อผ้าที่ผมซื้อให้แขวนอยู่อย่างเรียบร้อยเชียวครับ ดูแล้วตลกดี ไม่มีอะไรผมก็เดินลงมาเมื่อได้เห็นห้องนอนของพี่รุ่งแล้ว พอผมลงมา พี่รุ่งก็เดินออกมาจากหลังบ้านพอดี
อ้าว ขึ้นไปทำอะไรวะ
ก็ขึ้นไปดูน่ะสิพี่ ว่าพี่อยู่ยังไง
อ่อ อย่าขโมยตังค์พี่ก็แล้วกัน
โว้ว พี่มีอะไรให้ขโมยไม่ทราบครับ ดูถูกผมเกินไปแล้ว
อย่านะ เอ็งก็อย่ามาดูถูกพี่เหมือนกันนะ พี่มีเงินหลายบาทนะ
พอ ๆ เลิก ๆ พี่ตื่นได้แล้ว 5555
ไม่เชื่อก็ตามใจเอ็ง เอ้า กินได้แล้ว
เรานั่งกินข้าวกันอย่างสนุกสนานเลย หัวเราะกัน เพราะความซื่อปนบื่อของพี่รุ่ง ที่แกเล่ามา ชีวิตแกก็ฮาปนเศร้านะ ส่วนชีวิตผมน่ะเหรอ ถ้าไม่นับถึง เขา คนนั้น ผมก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ ผมนึกขึ้นมาแล้วมันพูดไม่ออก พี่รุ่งเองก็คงเห็นกริยาของผมในตอนนั้น พ่ีรุ่งเลยบอกว่า
ต้า เอ็งควรจะลืมนะ ถ้าอะไรที่ทำให้เอ็งไม่สบายใจ
ผมไม่ได้ไม่สบายใจ
เอ็งเลิกปากแข็งได้แล้ว เวลาพี่เห็นเอ็งเป็นแบบนี้ทีไร ไม่สบายใจเลยว่ะ สงสาร พูดตรง ๆ
พี่ไม่ต้องมาสงสารผม ผมไม่ได้เป็นอะไร
อืม เอ็งก็ไม่เคยไว้ใจเล่าให้พี่ฟัง แต่พี่ไม่สนหรอก แล้วแต่เอ็ง
กินเถอะพี่ ไม่มีอะไรน่าฟังหรอก อย่าให้ผมนึกถึงมันเลยนะ เอาเป็นว่าผมมีเรื่องไม่สบายใจ แต่ไม่อยากพูดถึงมันอีกนะพี่นะ
มีคนเคยบอกพี่นะ พี่จะมาบอกเอ็ง แปปนะ พี่รุ่งไปหยิบกระจกเล็ก ๆ ในห้องน้ำของแกมาแล้วยื่นให้ผม
อะไรอ่ะพี่
เอ็งเห็นคนในกระจกป่ะ เอ็งเห็นอะไร
ก็ผมไง อะไรของพี่เนี่ย
เป็นเอ็งน่ะ ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก มันเป็นเอ็งที่มีแต่ความทุกข์ ความเสียใจ เอ็งสงสารเขารึเปล่าวะ พี่รุ่งถามผม
อะไรของพี่เนี่ย
ถ้าเอ็งสงสารนะ เอ็งช่วยเขาซิ ช่วยคนในกระจกให้หลุดพ้นจากความทุกข์ พี่ช่วยเอ็งไม่ได้ว่ะ มีแต่เอ็งคนเดียวที่ช่วยคนในกระจกได้
พอพี่รุ่งพูดจบ ผมแทบจะร้องให้ออกมาเลย มันโดนใจมากเลย ใครเคยสอนพี่รุ่งนะ มันเป็นอะไรที่จริง สัมผัสได้เลย น้ำตาผมคลอเบ้า
เอ็งช่วยเขาเองนะ วันนี้อาจจะไม่สำเร็จ พรุ่งนี้ วันหน้า วันโน้น ยังมี เอ็งต้องช่วยเขาได้แน่
ผมโผเข้าไปกอดพี่รุ่งเลย ผมร้องไห้ออกมา พี่ ผมเสียใจ ผมผิดหวัง ผมหนีใจตัวเองมาตลอดเลยพี่....
