We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: Reasoning (เหตุผลหรือความรัก)" Posted by ไอ้ต้า on 13-Jun-12 at 09:32 PM สักพักหลังจากผมร้องให้ไปแล้ว ผมออกจากห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ไอ้นุยังคงรออยู่ข้างนอก ผมเดินออกมา นุบอกกับผมว่า “มันโทรกลับมานะ แต่กูไม่ได้รับ กูไม่รู้จะพูดอะไรว่ะ” “อืม ไม่ต้องรับหรอก กูก็ไม่รู้จะคุยอะไรเหมือนกัน” ผมตอบนุ “ต้า มึงจะกลับไปที่ห้องทั้งที่ตาปูดแบบนี้เหรอวะ” “แล้วจะให้กูทำไงล่ะ” ผมตอบด้วยสภาพอิดโรย “งั้นเราไปนั่งกินน้ำที่โรงอาหารกันก่อนดีไหม” นุชักชวน “อืม ยังไงก็ได้ว่ะ กูเองก็ไม่มีอารมณ์จะเรียนเวลานี้ว่ะ” ผมตอบ แล้วก็เดินไปกับไอ้นุ ผมมานั่งโดยที่มีนุไปซื้อน้ำอัดลมมาให้ผมดื่ม “อ่ะ นี่ของมึง” นุยื่นน้ำให้ “ขอบใจนะ” “เออ ตอนแรกพูดจริง ๆ นะ กูนึกว่ามึงไม่อยากเจอมันแล้วซะอีก ก็ยังดีใจกะมึงเลยที่มึงคิดได้ แต่กูไม่รู้จริง ๆ นี่หว่า ว่ามึงยังไม่ได้โกรธเกลียดกัน กลับซ้ำยังไม่ลืมกันอีก ถ้ากูรู้นะ กูไม่กล้าไม่บอกมันหรอก สงสารมึงน่ะซิ” “จริง ๆ แล้วกูก็ไม่อยากจะเจอหรอก แล้วกูเองก็เปลี่ยนที่อยู่ เปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนทุกอย่าง ไม่แปลกหรอกที่เขาจะหากูไม่เจอน่ะ” “มึงจะทำไงต่อไปวะ” “ไม่รู้ดิ อย่างกูจะทำอะไรได้วะ คงต้องอดทนจนเรียนจบแหละ ตอนนี้กูคงต้องตั้งใจเรียนว่ะ” “กูรู้ ไอ้เรื่องนั้นน่ะ กูหมายถึงเรื่องไอ้ซัน” “แค่รู้ว่าเขายังรักกู กูก็พอใจแล้วล่ะ ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้ กูว่าชีวิตเขาคงดีกว่า ถ้าไม่มีกูอยู่ด้วย” “อืม มึงแน่ใจนะ ว่ามึงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้จริง ๆ” ไอ้นุชี้หน้าผม “ที่มึงเห็นกูยังบ้าบอแบบนี้ เชื่อกูดิ สักวันมันต้องดีข้ึนแน่นอนเว่ย” หลังจากเหตุการณ์นี้ ไอ้นุไม่เคยเอ่ยถึงซันอีกเลย ถึงแม้ว่านุจะมีเบอร์ติดต่อซัน แต่นุก็ไม่เคยมาเสนอให้ผมอีกเลย นี่ก็ผ่านเลยวันที่ผมกลับมาได้ยินเสียงซันอีกครั้งตั้งอาทิตย์นึงแล้ว ทุกครั้งที่พวกไอ้พงศ์จะชวนไปกินอะไร ไอ้นุจะถามก่อนทุกครั้ง ให้บอกทุกครั้งเลยว่าไปกินอะไรแน่ แล้วก็ถามผมว่า ผมโอเคที่จะไปด้วยกันไหม ต้องขอบใจเพื่อนคนนี้จริง ๆ นะครับ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แสนธรรมดา ผมกำลังเตรียมตัวออกจากห้อง พอลงมาถึงได้ล่างก็ต้องตกใจครับ ทุกคนคงทราบดี มีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้ผมตกใจได้ในเวลานี้ ผมเห็นรถเบนซ์คันสีดำคันเดิม ผมยืนตกใจ และประตูก็เปิดออก เป็นเขา เป็นเขาครับ เป็นเขาจริง ๆ ผมบอกตรง ๆ ว่าตอนนั้น ทั้งตกใจระคนดีใจ ที่ผมได้เจอ “ซัน” “มาอยู่ที่นี่เองเหรอ ต้า” ซันปิดประตูแล้วเดินมาทางผม “อะ อะ อืม” ผมพูดไม่ถนัดนัก ซันเดินมาตรงหน้าผม ไม่ได้พูดอะไร ก็ซัดกำปั้นเข้าที่หน้าของผมอย่างจัง จนผมเซล้มลง ถึงกระนั้นผมก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา “ต้า ต้าทำแบบนี้กับผมได้ไง ต้ารู้ไหมว่าผมทรมานแค่ไหน ทำไมทำกับผมแบบนี้” ซันตะคอกใส่ผม ผมนั่งอยู่ตรงนั้นนิ่ง ๆ ไม่ได้โต้ตอบไม่ว่าจะทางใด ซันคุกเข่าลงตรงหน้าผม แล้วยื่นมามาจับหน้าผมตรงที่ชกผม “ต้า เจ็บไหม ผมขอโทษ” ผมจับมือซันที่แตะอยู่ที่หน้าผม แล้วกระแทกเข้าที่หน้าตัวเอง เหมือนจับมือซันตบหน้าผมซ้ำรอยเดิม ซันตกใจหลังจากที่เสียงเพี้ยะดังขึ้น ซันกระชากมือออก “ต้า ทำแบบนี้ทำไม ทำไม” “ผมไม่มีอะไรจะพูดหรอกนะ บอกได้คำเดียวว่า ผมสมควรโดน” “ผมขอโทษ ต้า ผมขอโทษ ผมรักต้านะ ผมคิดถึงต้า รู้ไหมว่ากว่าจะหาต้าเจอ ผมต้องพยายามข่มความคิดถึงตั้งเท่าไหร่” “แต่แปลกนะ ผมกลับไม่ได้คิดถึงซันเลย แล้วซันมาแบบนี้ พี่เซนต์เขาไม่ว่าอะไรเหรอไง” ผมมองหน้าซันแบบเย็นชา “ต้า ผมไม่เชื่อหรอก ต้าประชดผมทำไม ผมไปทำอะไรให้ต้า ต้ังแต่เราไปเที่ยวด้วยกันแล้ว ต้าก็แปลก ๆ พอหลังจากไปหาผมที่มหาวิทยาลัย ผมก็หาต้าไม่เจออีกเลย หลายเดือนแล้วนะต้า” “ผมก็แค่อยากให้เรามีวันเวลาที่ดี ความทรงจำที่ดีต่อกันก่อนจะแยกจากกันเท่านั้นเอง” “วันเวลาที่ดีอะไร ความทรงจำที่ดีอะไรกัน แยกจากอะไร นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมไม่เข้าใจ ต้าเป็นอะไร ทำไมต้าถึงพยายามจะไปจากผม ผมทำผิดอะไร ผมยังรักต้าเหมือนเดิม เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้นนะครับ” ซันสวมกอดผม “คนเรารักได้ทีละคนเดียวครับ ซันได้เลือกไปแล้วนะครับ เราต้องยอมรับความจริงนะซัน” ผมบอก “อะไรที่บอกต้าว่า คนเรารักได้ทีละคนเดียว” “แล้วพี่เซนต์เขาทำผิดอะไรล่ะซัน ซันทำแบบนี้คือไม่ซื่อสัตย์ต่อพี่เขานะ ซันกล้าพูดหรือเปล่าว่าซันพร้อมที่จะมาคบกับผม โดยที่เลือกคบผมเพียงคนเดียวเท่านั้น” “ต้าครับ มันคนละเรื่องกันนะ เมื่อก่อนเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่ครับ” “เพราะตอนนี้ผมละอายใจไง ผมไม่อยากเข้าไปพัวพันอะไรระหว่างซันกับพี่เซนต์อีกแล้ว” ผมลุกขึ้น “ต้าไม่เข้าใจผมเลย ผมรักคุณนะ” “ผมเองตอนนี้ก็ตัดสินใจคบกับนุแล้ว ซันก็เลิกยุ่งกับผมเถอะนะ” ผมบอก “โกหก นุเป็นคนบอกผมเองว่าซันอยู่ที่นี่ แล้วยังให้เบอร์ผมไว้ด้วย นุบอกอีกว่า ต้าไม่มีความสุขอีกเลยตั้งแต่เราไม่ได้พบกัน นุถึงอยากให้เราได้เจอกัน” ผมพูดไม่ออก ไอ้เพื่อนทรยศ มึงบอกกูว่าเข้าใจกู แต่กลับทำกับกูแบบนี้ อย่าให้กูเจอนะ ตอนนั้นในหัวผมคิดแต่แบบนี้ ซันยื่นมือมาจับไหล่ผม แล้วพูดว่า “ฟังนะต้า ผมต้องการต้านะ เราเสียเวลาอยู่ด้วยกันไปมากแล้วนะครับ อย่าวิ่งหนีผมและวิ่งหนีใจตัวเองอีกเลยนะ” ผมจับมือซันออกจากไหล่ แล้วบอกซันว่า “อย่าทำให้ผมลำบากใจไปกว่านี้เลยนะ ซัน” ผมก้าวขาผ่านร่างของซัน เพื่อจะเดินออกไป เสียงของซันดังขึ้น “ผมขอถามต้าอีกครั้งนะ เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม” ผมไม่ได้หันหลับไปตอบ เพียงแต่หยุดชั่วครู่ แล้วก็ก้าวเดินต่อ ในขณะที่ขาก้าวไปเรื่อย ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาพร้อม ๆ กัน ผมได้ยินเสียงสตาร์ทรถ แล้วรถของซันก็วิ่งแซงหน้าผมไปเลย ผมไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยในวันนั้นหรอกนะครับ มันหมดแรง ผมเดินย้อนกลับไปนอนที่ห้อง แล้วก็ไม่วายค้นเก๊ะหาพวงกุญแจ แล้วเริ่มคุยกับมันทั้งน้ำตาอีกครั้ง “ขอโทษนะ ที่ทำให้แกไม่ได้เจอเจ้านายแกเลย” “ที่จริงแล้ว รู้ไหม ว่าฉันอยากจะกอดเขาแน่น ๆ ให้หายคิดถึงเลย” “ฉันไม่อยากไปทำให้เขามีปัญหากับคนของเขา แกเข้าใจใช่ไหม” หลายสิ่งหลายอย่างที่ผมไม่ได้พูดออกไปให้ซันรับรู้ ผมพูดทุกสิ่งทุกอย่างกับพวงกุญแจที่เขาให้ผมมา เป็นอีกวันที่ผมต้องหลับไปทั้ง ๆ ที่ยังมีเรื่องคาใจเต็มไปหมด และที่สำคัญ น้ำตา ที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีวันหมดซะที มันก็ยังคงไหลออกมาได้ทุกครั้งไปที่ได้นึกถึงซัน อีกวันที่ผมเจอนุที่มหาวิทยาลัย ผมทำเฉย ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนไอ้นุเองมันคงสงสัย ถามผมประมาณว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหรอ ผมบอกว่า ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ชีวิตผมก็ปกติสุขดี ผมเองก็ยังมีโอกาสได้คุยกับพี่รุ่งอีก ก็ปรึกษาพี่เค้าว่า “พี่ คนนั้นเขาหาผมเจอแล้วนะ” “อ้าว แล้วยังไงวะ คุยกันรู้เรื่องแล้วป่ะ” ผมจึงเล่าเรื่องราวอย่างละเอียดให้พี่รุ่งฟัง “ต้า เอ็งนี่มันไม่ได้เรื่องเลย ทำแบบนี้ทำไม ไม่มีประโยชน์อะไรเลย” “ไม่มีประโยชน์อะไร ผมจะใจอ่อนไม่ได้อีกแล้วพี่” “สิ่งที่เอ็งทำเนี่ย มันไม่ได้ใจแข็งนะ แต่มันคือใจร้าย” “อ้าวพี่ ทำไมมาว่าผมเนี่ย พี่ไม่ได้เข้าใจผมหรอกหรือ” “แล้วเอ็งจะปล่อยให้มันจบแบบนี้รึเปล่าล่ะ หรือว่าไง” “ก็ปล่อยไปตามนี้แหละพี่ เขาคงเลิกติดต่อผมแล้วล่ะ” “งั้นก็แล้วแต่เอ็งนะ พี่ก็ไม่สามารถเข้าใจเอ็งได้ดีเท่าตัวเอ็งอีกแล้วล่ะ ต้า” “ผมจะพยายามครับ ทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นให้ได้พี่ ขอบคุณนะ แค่นี้นะพี่” ผมวางสายไปแล้วก็เริ่มดำเนินชีวิตที่คิดว่าจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับผม “ตั้งใจเรียนนั่นเอง” อีกไม่นานก็จะจบแล้ว ผมเองจะได้เห็นอนาคตสดใสกับเขาไหมนะ ผมก็หวังเอาไว้เหมือนกัน ผมไม่ได้พบเขาอีกเลย นับตั้งแต่วันที่เขาขับรถผ่านข้างตัวผมออกไป นุเองก็คงงงเหมือนกันว่าทำไมให้ที่อยู่และเบอร์ติดต่อผมไปแล้ว แต่กลับไม่เกิดอะไรขึ้น จนเรื่องนี้มันก็เริ่มเลือนลางไปจากใจแล้ว อีกสองวันก็ถึงวันคล้ายวันเกิดของผมแล้ว ถึงแม้ปีก่อน ๆ จะไม่มีอะไรมากมายสำหรับวันเกิดของผม พอได้รู้จักซัน เราก็กินข้าวกัน พอหลัง ๆ เราเริ่มมีปัญหาบ่อยครั้ง เราก็ไม่มีโอกาสทำอะไรให้กันในวันเกิด ผมยังจำได้ ปีที่ผมไปงานวันเกิดที่บ้านซัน แล้วซันได้รับแหวนทองคำขาวอะไรนั่นจากพี่เซนต์ ตั้งแต่วันนั้นผมก็เชื่อแล้วว่า ผมกับซันมันต่างกันเกินไป รักอย่างเดียวมันคงไม่พออยู่แล้ว ส่วนวันเกิดผมปีนี้ ผมก็ตั้งใจจะไปทำบุญแล้วก็กินข้าวกับเพื่อน ๆ เท่านั้น หลังจากผมไปทำสังฆทานในวัดแล้ว ผมก็ไปเดินห้างกับพวกเพื่อน ๆ ผมเดินไปเจอร้านเสื้อที่เป็นยี่ห้อที่ผมเคยซื้อให้กับซัน ผมยังคงนึกถึงมันอยู่ มันเป็นของขวัญที่มีมูลค่าสูงสุดตั้งแต่ผมซื้อให้ใครซักคนเลยทีเดียว เพื่อน ๆ รวมเงินกันซื้อรองเท้าผ้าใบให้ผมคู่หนึ่ง ซึ่งผมก็ต้องขอบใจพวกมันมากเลย ผมดีใจที่ผมยังมีพวกมันอยู่ แล้วตกเย็นอย่างพวกเราน่ะเหรอ จะไปกินอะไร ถ้าไม่ใช่ หมูกระทะนั่นเอง ลูกทุ่งอย่างพวกเราก็ต้องกินหมูกระทะ ผมไม่ต้องจ่ายเลย เพราะพวกไอ้นุมันจะเลี้ยง เห็นแก่การบ้านหลายอย่างที่ผมเป็นต้นฉบับให้พวกมัน ผมนั่งกินอย่างสนุกสนาน ขำขันกับมุขที่พวกมันเล่าให้ผมฟัง สักพักกินกันอิ่มพอสมควรละ ไอ้นุก็ชวนพวกไอ้บาส ไอ้หนุ่ม ไอ้พงศ์ ไปฉี่ โดยที่บอกว่า ผมเฝ้าโต๊ะไว้ก่อน ผมก็ทำตามนั้น “แฮบปี้เบิร์ธเดย์ทูยู ๆ ๆๆ” เสียงของซันดังขึ้น ผมตกใจหันไปตามเสียง พวกไอ้นุเดินตามหลังซันโดยที่ซันถือเค้กจุดเทียนเรียบร้อยแล้ว กำลังเดินมาที่ผม ผมตกใจและอึ้ง ๆ กับภาพที่อยู่ตรงหน้า ซันใส่เสื้อแดงที่ผมซื้อให้ตัวนั้น ถือเค้กมาที่ผมรึเนี่ย ผมตาฝาดรึเปล่า ผมฝันไปรึเปล่า “ขอให้ต้ามีความสุขมาก ๆ นะ” ซันอวยพร พร้อมเสียงปรบมือจากพวกไอ้นุ และคนในร้านด้วย ทุกคนนั้นประจำที่แล้ว ผมยังไม่หายอึ้ง ผมถามไอ้นุว่า “นี่ฝีมือมึงเหรอ” ไอ้นุส่ายหน้า แล้วชี้ไปที่ซัน “ยังพอมีที่ว่างในท้องไว้กินเค้กที่ผมเตรียมมารึเปล่า” ซันถาม “มะ มะ มี” ผมตอบแบบประหม่า ผมรู้สึกว่า สายตาของพวกเพื่อน ๆ จอมแสบของผม จ้องมาที่ผมกับซันเป็นตาเดียวเลยครับในเวลานั้น

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   >สักพักหลังจากผมร้องให้ไปแล้ว ผมออกจากห้องน้ำล้างหน้าล้างตา >ไอ้นุยังคงรออยู่ข้างนอก ผมเดินออกมา นุบอกกับผมว่า >“มันโทรกลับมานะ แต่กูไม่ได้รับ กูไม่รู้จะพูดอะไรว่ะ” >“อืม ไม่ต้องรับหรอก กูก็ไม่รู้จะคุยอะไรเหมือนกัน” ผมตอบนุ >“ต้า มึงจะกลับไปที่ห้องทั้งที่ตาปูดแบบนี้เหรอวะ” >“แล้วจะให้กูทำไงล่ะ” ผมตอบด้วยสภาพอิดโรย >“งั้นเราไปนั่งกินน้ำที่โรงอาหารกันก่อนดีไหม” นุชักชวน >“อืม ยังไงก็ได้ว่ะ กูเองก็ไม่มีอารมณ์จะเรียนเวลานี้ว่ะ” >ผมตอบ แล้วก็เดินไปกับไอ้นุ > >ผมมานั่งโดยที่มีนุไปซื้อน้ำอัดลมมาให้ผมดื่ม “อ่ะ นี่ของมึง” >นุยื่นน้ำให้ >“ขอบใจนะ” >“เออ ตอนแรกพูดจริง ๆ นะ กูนึกว่ามึงไม่อยากเจอมันแล้วซะอีก >ก็ยังดีใจกะมึงเลยที่มึงคิดได้ แต่กูไม่รู้จริง ๆ นี่หว่า >ว่ามึงยังไม่ได้โกรธเกลียดกัน กลับซ้ำยังไม่ลืมกันอีก >ถ้ากูรู้นะ กูไม่กล้าไม่บอกมันหรอก สงสารมึงน่ะซิ” >“จริง ๆ แล้วกูก็ไม่อยากจะเจอหรอก แล้วกูเองก็เปลี่ยนที่อยู่ >เปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนทุกอย่าง >ไม่แปลกหรอกที่เขาจะหากูไม่เจอน่ะ” >“มึงจะทำไงต่อไปวะ” >“ไม่รู้ดิ อย่างกูจะทำอะไรได้วะ คงต้องอดทนจนเรียนจบแหละ >ตอนนี้กูคงต้องตั้งใจเรียนว่ะ” >“กูรู้ ไอ้เรื่องนั้นน่ะ กูหมายถึงเรื่องไอ้ซัน” >“แค่รู้ว่าเขายังรักกู กูก็พอใจแล้วล่ะ >ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้ กูว่าชีวิตเขาคงดีกว่า >ถ้าไม่มีกูอยู่ด้วย” >“อืม มึงแน่ใจนะ ว่ามึงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้จริง ๆ” >ไอ้นุชี้หน้าผม >“ที่มึงเห็นกูยังบ้าบอแบบนี้ เชื่อกูดิ >สักวันมันต้องดีข้ึนแน่นอนเว่ย” > >หลังจากเหตุการณ์นี้ ไอ้นุไม่เคยเอ่ยถึงซันอีกเลย >ถึงแม้ว่านุจะมีเบอร์ติดต่อซัน แต่นุก็ไม่เคยมาเสนอให้ผมอีกเลย >นี่ก็ผ่านเลยวันที่ผมกลับมาได้ยินเสียงซันอีกครั้งตั้งอาทิตย์นึงแล้ว >ทุกครั้งที่พวกไอ้พงศ์จะชวนไปกินอะไร ไอ้นุจะถามก่อนทุกครั้ง >ให้บอกทุกครั้งเลยว่าไปกินอะไรแน่ แล้วก็ถามผมว่า >ผมโอเคที่จะไปด้วยกันไหม ต้องขอบใจเพื่อนคนนี้จริง ๆ นะครับ >วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แสนธรรมดา ผมกำลังเตรียมตัวออกจากห้อง >พอลงมาถึงได้ล่างก็ต้องตกใจครับ ทุกคนคงทราบดี >มีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้ผมตกใจได้ในเวลานี้ >ผมเห็นรถเบนซ์คันสีดำคันเดิม ผมยืนตกใจ และประตูก็เปิดออก >เป็นเขา เป็นเขาครับ เป็นเขาจริง ๆ ผมบอกตรง ๆ ว่าตอนนั้น >ทั้งตกใจระคนดีใจ ที่ผมได้เจอ “ซัน” >“มาอยู่ที่นี่เองเหรอ ต้า” ซันปิดประตูแล้วเดินมาทางผม >“อะ อะ อืม” ผมพูดไม่ถนัดนัก >ซันเดินมาตรงหน้าผม ไม่ได้พูดอะไร >ก็ซัดกำปั้นเข้าที่หน้าของผมอย่างจัง จนผมเซล้มลง >ถึงกระนั้นผมก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา >“ต้า ต้าทำแบบนี้กับผมได้ไง ต้ารู้ไหมว่าผมทรมานแค่ไหน >ทำไมทำกับผมแบบนี้” ซันตะคอกใส่ผม >ผมนั่งอยู่ตรงนั้นนิ่ง ๆ ไม่ได้โต้ตอบไม่ว่าจะทางใด >ซันคุกเข่าลงตรงหน้าผม แล้วยื่นมามาจับหน้าผมตรงที่ชกผม “ต้า >เจ็บไหม ผมขอโทษ” >ผมจับมือซันที่แตะอยู่ที่หน้าผม แล้วกระแทกเข้าที่หน้าตัวเอง >เหมือนจับมือซันตบหน้าผมซ้ำรอยเดิม >ซันตกใจหลังจากที่เสียงเพี้ยะดังขึ้น ซันกระชากมือออก >“ต้า ทำแบบนี้ทำไม ทำไม” >“ผมไม่มีอะไรจะพูดหรอกนะ บอกได้คำเดียวว่า ผมสมควรโดน” >“ผมขอโทษ ต้า ผมขอโทษ ผมรักต้านะ ผมคิดถึงต้า >รู้ไหมว่ากว่าจะหาต้าเจอ >ผมต้องพยายามข่มความคิดถึงตั้งเท่าไหร่” >“แต่แปลกนะ ผมกลับไม่ได้คิดถึงซันเลย แล้วซันมาแบบนี้ >พี่เซนต์เขาไม่ว่าอะไรเหรอไง” ผมมองหน้าซันแบบเย็นชา >“ต้า ผมไม่เชื่อหรอก ต้าประชดผมทำไม ผมไปทำอะไรให้ต้า >ต้ังแต่เราไปเที่ยวด้วยกันแล้ว ต้าก็แปลก ๆ >พอหลังจากไปหาผมที่มหาวิทยาลัย ผมก็หาต้าไม่เจออีกเลย >หลายเดือนแล้วนะต้า” >“ผมก็แค่อยากให้เรามีวันเวลาที่ดี >ความทรงจำที่ดีต่อกันก่อนจะแยกจากกันเท่านั้นเอง” >“วันเวลาที่ดีอะไร ความทรงจำที่ดีอะไรกัน แยกจากอะไร >นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมไม่เข้าใจ ต้าเป็นอะไร >ทำไมต้าถึงพยายามจะไปจากผม ผมทำผิดอะไร ผมยังรักต้าเหมือนเดิม >เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้นนะครับ” >ซันสวมกอดผม >“คนเรารักได้ทีละคนเดียวครับ ซันได้เลือกไปแล้วนะครับ >เราต้องยอมรับความจริงนะซัน” ผมบอก >“อะไรที่บอกต้าว่า คนเรารักได้ทีละคนเดียว” >“แล้วพี่เซนต์เขาทำผิดอะไรล่ะซัน >ซันทำแบบนี้คือไม่ซื่อสัตย์ต่อพี่เขานะ >ซันกล้าพูดหรือเปล่าว่าซันพร้อมที่จะมาคบกับผม >โดยที่เลือกคบผมเพียงคนเดียวเท่านั้น” >“ต้าครับ มันคนละเรื่องกันนะ >เมื่อก่อนเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่ครับ” >“เพราะตอนนี้ผมละอายใจไง >ผมไม่อยากเข้าไปพัวพันอะไรระหว่างซันกับพี่เซนต์อีกแล้ว” >ผมลุกขึ้น >“ต้าไม่เข้าใจผมเลย ผมรักคุณนะ” >“ผมเองตอนนี้ก็ตัดสินใจคบกับนุแล้ว ซันก็เลิกยุ่งกับผมเถอะนะ” >ผมบอก >“โกหก นุเป็นคนบอกผมเองว่าซันอยู่ที่นี่ >แล้วยังให้เบอร์ผมไว้ด้วย นุบอกอีกว่า >ต้าไม่มีความสุขอีกเลยตั้งแต่เราไม่ได้พบกัน >นุถึงอยากให้เราได้เจอกัน” >ผมพูดไม่ออก ไอ้เพื่อนทรยศ มึงบอกกูว่าเข้าใจกู >แต่กลับทำกับกูแบบนี้ อย่าให้กูเจอนะ >ตอนนั้นในหัวผมคิดแต่แบบนี้ >ซันยื่นมือมาจับไหล่ผม แล้วพูดว่า “ฟังนะต้า ผมต้องการต้านะ >เราเสียเวลาอยู่ด้วยกันไปมากแล้วนะครับ >อย่าวิ่งหนีผมและวิ่งหนีใจตัวเองอีกเลยนะ” >ผมจับมือซันออกจากไหล่ แล้วบอกซันว่า >“อย่าทำให้ผมลำบากใจไปกว่านี้เลยนะ ซัน” >ผมก้าวขาผ่านร่างของซัน เพื่อจะเดินออกไป >เสียงของซันดังขึ้น “ผมขอถามต้าอีกครั้งนะ >เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม” >ผมไม่ได้หันหลับไปตอบ เพียงแต่หยุดชั่วครู่ แล้วก็ก้าวเดินต่อ >ในขณะที่ขาก้าวไปเรื่อย ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาพร้อม ๆ กัน >ผมได้ยินเสียงสตาร์ทรถ แล้วรถของซันก็วิ่งแซงหน้าผมไปเลย > >ผมไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยในวันนั้นหรอกนะครับ มันหมดแรง >ผมเดินย้อนกลับไปนอนที่ห้อง แล้วก็ไม่วายค้นเก๊ะหาพวงกุญแจ >แล้วเริ่มคุยกับมันทั้งน้ำตาอีกครั้ง >“ขอโทษนะ ที่ทำให้แกไม่ได้เจอเจ้านายแกเลย” >“ที่จริงแล้ว รู้ไหม ว่าฉันอยากจะกอดเขาแน่น ๆ >ให้หายคิดถึงเลย” >“ฉันไม่อยากไปทำให้เขามีปัญหากับคนของเขา แกเข้าใจใช่ไหม” >หลายสิ่งหลายอย่างที่ผมไม่ได้พูดออกไปให้ซันรับรู้ >ผมพูดทุกสิ่งทุกอย่างกับพวงกุญแจที่เขาให้ผมมา >เป็นอีกวันที่ผมต้องหลับไปทั้ง ๆ ที่ยังมีเรื่องคาใจเต็มไปหมด >และที่สำคัญ น้ำตา ที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีวันหมดซะที >มันก็ยังคงไหลออกมาได้ทุกครั้งไปที่ได้นึกถึงซัน > >อีกวันที่ผมเจอนุที่มหาวิทยาลัย ผมทำเฉย ๆ >เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนไอ้นุเองมันคงสงสัย ถามผมประมาณว่า >ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหรอ ผมบอกว่า ไม่เห็นจะมีอะไรเลย >ชีวิตผมก็ปกติสุขดี ผมเองก็ยังมีโอกาสได้คุยกับพี่รุ่งอีก >ก็ปรึกษาพี่เค้าว่า >“พี่ คนนั้นเขาหาผมเจอแล้วนะ” >“อ้าว แล้วยังไงวะ คุยกันรู้เรื่องแล้วป่ะ” >ผมจึงเล่าเรื่องราวอย่างละเอียดให้พี่รุ่งฟัง >“ต้า เอ็งนี่มันไม่ได้เรื่องเลย ทำแบบนี้ทำไม >ไม่มีประโยชน์อะไรเลย” >“ไม่มีประโยชน์อะไร ผมจะใจอ่อนไม่ได้อีกแล้วพี่” >“สิ่งที่เอ็งทำเนี่ย มันไม่ได้ใจแข็งนะ แต่มันคือใจร้าย” >“อ้าวพี่ ทำไมมาว่าผมเนี่ย พี่ไม่ได้เข้าใจผมหรอกหรือ” >“แล้วเอ็งจะปล่อยให้มันจบแบบนี้รึเปล่าล่ะ หรือว่าไง” >“ก็ปล่อยไปตามนี้แหละพี่ เขาคงเลิกติดต่อผมแล้วล่ะ” >“งั้นก็แล้วแต่เอ็งนะ >พี่ก็ไม่สามารถเข้าใจเอ็งได้ดีเท่าตัวเอ็งอีกแล้วล่ะ ต้า” >“ผมจะพยายามครับ ทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นให้ได้พี่ ขอบคุณนะ >แค่นี้นะพี่” >ผมวางสายไปแล้วก็เริ่มดำเนินชีวิตที่คิดว่าจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับผม >“ตั้งใจเรียนนั่นเอง” อีกไม่นานก็จะจบแล้ว >ผมเองจะได้เห็นอนาคตสดใสกับเขาไหมนะ ผมก็หวังเอาไว้เหมือนกัน > >ผมไม่ได้พบเขาอีกเลย >นับตั้งแต่วันที่เขาขับรถผ่านข้างตัวผมออกไป >นุเองก็คงงงเหมือนกันว่าทำไมให้ที่อยู่และเบอร์ติดต่อผมไปแล้ว >แต่กลับไม่เกิดอะไรขึ้น >จนเรื่องนี้มันก็เริ่มเลือนลางไปจากใจแล้ว >อีกสองวันก็ถึงวันคล้ายวันเกิดของผมแล้ว ถึงแม้ปีก่อน ๆ >จะไม่มีอะไรมากมายสำหรับวันเกิดของผม พอได้รู้จักซัน >เราก็กินข้าวกัน พอหลัง ๆ เราเริ่มมีปัญหาบ่อยครั้ง >เราก็ไม่มีโอกาสทำอะไรให้กันในวันเกิด ผมยังจำได้ >ปีที่ผมไปงานวันเกิดที่บ้านซัน >แล้วซันได้รับแหวนทองคำขาวอะไรนั่นจากพี่เซนต์ >ตั้งแต่วันนั้นผมก็เชื่อแล้วว่า ผมกับซันมันต่างกันเกินไป >รักอย่างเดียวมันคงไม่พออยู่แล้ว ส่วนวันเกิดผมปีนี้ >ผมก็ตั้งใจจะไปทำบุญแล้วก็กินข้าวกับเพื่อน ๆ เท่านั้น > >หลังจากผมไปทำสังฆทานในวัดแล้ว ผมก็ไปเดินห้างกับพวกเพื่อน ๆ >ผมเดินไปเจอร้านเสื้อที่เป็นยี่ห้อที่ผมเคยซื้อให้กับซัน >ผมยังคงนึกถึงมันอยู่ >มันเป็นของขวัญที่มีมูลค่าสูงสุดตั้งแต่ผมซื้อให้ใครซักคนเลยทีเดียว >เพื่อน ๆ รวมเงินกันซื้อรองเท้าผ้าใบให้ผมคู่หนึ่ง >ซึ่งผมก็ต้องขอบใจพวกมันมากเลย ผมดีใจที่ผมยังมีพวกมันอยู่ >แล้วตกเย็นอย่างพวกเราน่ะเหรอ จะไปกินอะไร ถ้าไม่ใช่ >หมูกระทะนั่นเอง ลูกทุ่งอย่างพวกเราก็ต้องกินหมูกระทะ >ผมไม่ต้องจ่ายเลย เพราะพวกไอ้นุมันจะเลี้ยง >เห็นแก่การบ้านหลายอย่างที่ผมเป็นต้นฉบับให้พวกมัน >ผมนั่งกินอย่างสนุกสนาน ขำขันกับมุขที่พวกมันเล่าให้ผมฟัง >สักพักกินกันอิ่มพอสมควรละ ไอ้นุก็ชวนพวกไอ้บาส ไอ้หนุ่ม >ไอ้พงศ์ ไปฉี่ โดยที่บอกว่า ผมเฝ้าโต๊ะไว้ก่อน ผมก็ทำตามนั้น >“แฮบปี้เบิร์ธเดย์ทูยู ๆ ๆๆ” เสียงของซันดังขึ้น >ผมตกใจหันไปตามเสียง >พวกไอ้นุเดินตามหลังซันโดยที่ซันถือเค้กจุดเทียนเรียบร้อยแล้ว >กำลังเดินมาที่ผม ผมตกใจและอึ้ง ๆ กับภาพที่อยู่ตรงหน้า >ซันใส่เสื้อแดงที่ผมซื้อให้ตัวนั้น ถือเค้กมาที่ผมรึเนี่ย >ผมตาฝาดรึเปล่า ผมฝันไปรึเปล่า >“ขอให้ต้ามีความสุขมาก ๆ นะ” ซันอวยพร >พร้อมเสียงปรบมือจากพวกไอ้นุ และคนในร้านด้วย >ทุกคนนั้นประจำที่แล้ว ผมยังไม่หายอึ้ง ผมถามไอ้นุว่า >“นี่ฝีมือมึงเหรอ” >ไอ้นุส่ายหน้า แล้วชี้ไปที่ซัน >“ยังพอมีที่ว่างในท้องไว้กินเค้กที่ผมเตรียมมารึเปล่า” ซันถาม >“มะ มะ มี” ผมตอบแบบประหม่า >ผมรู้สึกว่า สายตาของพวกเพื่อน ๆ จอมแสบของผม >จ้องมาที่ผมกับซันเป็นตาเดียวเลยครับในเวลานั้น Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.